vrijdag 10 januari 2014

Mohammedia


Op 8 Januari staan we relaxed op. We varen pas in de middag dus genoeg tijd om van alles te doen. Ik heb weer zin in poetswerk en neem de badkamer en de keuken onder handen. Ik kom er achter dat de binnendeur van de oven verwijderd kan worden, die is dan ook weer spic en span.

We moeten om half drie bij de haven zijn. Dwz tegen twee uur wegrijden. We zijn nog niet opweg of het olielampje begint te branden. We hadden de dag ervoor ook olie in de tank gedaan. Auto stilzetten en verder bijvullen. Mogelijk dat Fred te zuinig is geweest. De auto heeft het best zwaar te verduren en dan schijnt olieverbruik normaal te zijn.

Bij de haven verrijden we ons volledig. Je moet dwars door Algeciras en we komen bij de verkeerde terminal uit. Weer terug zo een twee kilometer. Het verkeer is erg druk en zijn om drie uur aan de poort. Stress, daar heb ik geen zin meer in.  Als ik het ticket laat zien, krijg ik te horen dat we moeten bijbetalen. De man heeft de caravan niet gerekend, maar er staat wel caravan op het papier. Ik snap het niet. Nu ja we willen toch over en betalen de 52 Euro gelaten. We staan voor de boot te wachten en treden in contact met een Amsterdammer. Hij heeft een gigantische dubbelasser en een VW bus ervoor. Het geheel weegt zwaarder dan onze Airstream, maar hij schijnt geen probleem te hebben met zijn VW. Hij is ook vaker naar Marokko geweest en vertelt dat er op de snelweg bij de eerste benzinepomp een overnachtingsplaats is. Dat is mooi want het zal donker zijn als we alle formaliteiten afgehandeld hebben. Hij blijkt ook hetzelfde betaald te hebben als wij, dus de prijs klopt.

De boot vertrekt zo een kwartier te laat. Op de boot moet je een stempel halen in je paspoort, anders mag je het land niet in. Iedereen staat bij de douane dus eerst maar koffie drinken. Straks is het vanzelf rustiger. We maken wat foto’s van de haven.
 
Op de terminal

Helemaal alleen in het beneden dek






Aangekomen aan de overkant kunnen we snel van de boot, op het benedendek stonden we helemaal vooraan. Bij de Marokkaanse douane is het wachten. Alle auto’s, campers worden bekeken. Kofferbakken open, ook de caravan moet open. Dan nog de hele heisa met het invoeren van de auto en de caravan. Ze begrijpen niet, dat je in Nederland twee kentekens hebt, een voor de auto en een voor de caravan. Ik ga een spelletje doen achter het stuur en wacht rustig af. Meer dan een uur later zijn alle formaliteiten afgehandeld en mogen we door. Het is al goed donker.

We rijden de péage op, op zoek naar de eerst benzinepomp die na zo een 20 kilometer is zicht komt. Ik draai de weg af en kan me niet goed oriënteren. Bij de parking aangekomen, word ik door een vrachtwagen gedwongen verder te rijden, omdat die op dezelfde plek wil staan. Hij was de verkeerde kant de parking opgereden. Dus trek ik op en kom tot de conclusie dat ik meteen op de weg naar de uitgang zit. Er is een afzetting tussen de parking en de weg en het enige dat ik kan doen is doorrijden. Balen, want dat betekent weer de snelweg op. Fred vindt bij de volgende afslag nog een officiële rustplaats, dan daar maar heen.  

Bij het tolpoortje blijkt dat je niet met VISA kunt afrekenen en we hebben geen Marokkaans geld. Ik bied Euro’s aan en dat weigert de beambte. Wat nu, ik heb echt niets anders. Ook de betaalpas wordt niet geaccepteerd, uiteindelijk gaat ze toch akkoord met Euro’s en wisselt de 20 Euro om voor 200 Dirham. Voor hen een gunstige koers en voor ons een uitkomst. Het was trouwens ons laatste geld anders hadden we helemaal niets gehad.

We besluiten door te rijden naar een kustplaatsje, waar zeker een camping is. Via de péage is het de kortste weg en we hebben nog wisselgeld. Fred zegt, dat dit genoeg is, dus toch maar weer de péage op. Uiteindelijk komen we tegen 8 uur op de camping, snel de caravan wegzetten en dan nog koken. Het was weer een avontuur.

 

De volgende dag doorgereden naar Moulay Bousselham, waar we verleden jaar ook geweest zijn. Het is zo een 200 kilometer naar het Zuiden. Omdat de reis over de péage loopt, is het niet echt spannend. Bij de camping aangekomen blijkt die onder water te hebben gestaan door de hoge zee. Veel natte plekken en iedereen staat hutje mutje op het droge. Dit hadden we niet verwacht en is een tegenvaller. Eigenlijk hadden we hier een paar dagen willen blijven om te lezen en te lopen en op ons gat te zitten.

Als Fred de stekker in het stopcontact steekt komt er een mierennest uit, maar geen stroom. Dus op zoek naar de zekeringen die verderop zitten. Die omgezet en met nog wat doorslaan van het electra hebben we uiteindelijk stroom. Het blijft een avontuur dat Marokko.

 

Na een kop thee lopen we het stadje in. De lagune is een beeldschoon plaatje met de blauwe vissersboten. In het dorpje worden veel frambozen en aardbeien verkocht naast groente, vis en vlees.  Er zijn kleine winkeltjes met de dagelijkse dingen die je nodig hebt.

 
De lagune

Giga camper met auto erachter. Je blijft je verbazen.

Ook dit wordt bewoond in Marokko. 
Na enig overleg over blijven of niet, maar met erg luidruchtige Fransen als buren en zeikende katers, willen we toch  verder.

We zoeken een camping municipal uit bij Kenitra. Hij wordt als primitief omschreven en meestal trekt dat minder toeristen. Fred rijdt en we komen midden in de stad Kenitra terecht. Het wordt weer zo een rit waarin je stalen zenuwen moet  hebben. Links en rechts vliegen de auto’s je voorbij, ieder gaatje benuttend. De taxi’s stoppen midden op de straat en doen dit niet door langzaam af te remmen, maar door vol op de rem te gaan staan. Een ezelwagen neemt driekwart van de weg in en dan wil iedereen opeens er langs. Als je ook nog een complete chaos hebt bij alle kruisingen, (op een gegeven ogenblik kwam iemand in tegengesteld richting op ons af om een auto te vermijden), dan besef je dat we groot zijn als combi. Nu ja we hebben het overleeft.

Uit de stad kwamen we door een prachtig natuurgebied met een meer waar vogels broeden. Alles is hier nog groen. Het lijkt wel of de herfst geen vat heeft gehad op de natuur. De camping licht laag aan de zee, maar daar aangekomen was hij er helemaal niet. Het terrein werd bouwrijp gemaakt voor de bouw van huizen. Volgens mij is de hele kust hier over tien jaar volgestampt met appartementen want dat gebeurt momenteel. Brr wat een teleurstelling, dan maar weer verder, eerst even lunchen aan zee.

De volgende camping ligt 80 km meer naar het Zuiden, in de buurt van Casablanca. Daar zijn we verleden jaar niet geweest en stond op de verlanglijst dus dat komt mooi uit. We merken wel dat we veel minder verbaasd zijn over wat we allemaal zien.

De politie is nog steeds in grote getalen aanwezig en controleert stevig. Het verkeer blijft een gekkenhuis. Altijd veel mensen op straat in de stad en die proberen ook over te steken vlak voor je auto. Langs de kust is het landschap niet zo boeiend als in het binnenland, maar Fred wil erg graag naar zee en naar het Zuiden. Op deze camping hebben we internet en ook al is hij best vol, ik wil hier wel even blijven. Al is het maar om mijn boek uit te lezen en foto’s op te ruimen. En het klimaat is heerlijk. Het kwik staat rond de 20 graden.

We hebben boodschappen gedaan bij de Marjane, een internet kaart gekocht en pizza gegeten. Echt vakantie dus.

 

 

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten