We richten ons op camping Bellevue. Een camping in Romeinse stijl,
waar we verleden jaar met een paar campers stonden. s Óchtends kregen we thee
geserveerd met citroen blaadjes. Als we aan de poort staan is de toegangsweg
nog net zo slecht. De camping is te vol zoals alle campings hier. Het is hoogseizoen
voor groepen bejaarden die met zijn allen weggaan. Ook de Nederlands
kampeerauto club is aanwezig en de bordjes Truus&Jan, Nel&Kees etc
staan geplakt achter de voorruit. We denken met weemoed terug aan de vrije
plekjes in Marokko. Als de caravan staat sjezen we richting Meknes, om te zien
of ze de remblokken nog kunnen vervangen. Ik vraag ook naar de mogelijkheid om
de schokbrekers te vervangen en het luchtfilter en oliefilter. Het is allemaal
geen probleem, maar er zit een levertijd
op van een dag. We besluiten het erop te wagen en dan maar vertraging op te
lopen voor de terugreis. Is toch een prettiger idee.
De remblokken kunnen
ter plekke vervangen worden. We wachten geduldig met een boek. Toch handig al
die electronica. Internet is daar in ieder geval beter want op de camping krijg
ik geen verbinding.
De volgende dag doe ik een poging om te achterhalen wat de
schokdempers in Nederland kosten. Het scheelt voldoende om het toch in Marokko
te laten doen. We brengen de dag door
met klusjes en een wandeling. Marokko is hier groen en lieflijk als Limburg. Je
merk wel dat we noordelijks zitten en het dus kouder is.
De volgende dag melden we ons om 8 uur bij de garage. Ik
vraag of het mogelijk is dat de auto om 12 uur klaar is. Er wordt overlegd,
maar de kans is klein. Dat wordt een
hele dag in Meknes doorbrengen, maar eerst koffie. We zien een restaurant met
een luxe tuin als een oase van rust tussen
het drukke verkeer. Binnen is het rijk gedecoreerd, - gestuucte plafonds,
kleurrijke kroonluchters, verkeerde schilderijen van Marokkaanse schonen,
royale banken, diepe fauteuilles , gedekte tafels en heerlijke koffie. We zijn de enige gasten, mogelijk omdat het
nog vroeg is.
Na de koffie lopen we richting stad. Het is een kleine 5
kilometer zie ik en dat vind ik teveel als we daarna ok nog een stadswandeling
van hot naar her doen. De Poolse steden met helse spierpijn ben ik niet
vergeten. Natuurlijk hadden we de fiets kunnen nemen, maar Fred is bang in dit
verkeer.
Bij een bushalte en springen we in de bus. Het is al aardig
vol. Je kunt bij de chauffeur betalen en een rit kost 30 dirham ( 25 eurocent).
De deur blijft open staan, dit is gewoonte hier bij bussen. Ze hadden net zo goed helemaal geen
deur erin kunnen zetten. De achterdeur wordt met een steen dichtgehouden. Alle
ramen staan open en het tocht behoorlijk. Het is een gewoonte dat de jongeren
voor de ouderen opstaan en ik krijg al
snel een plaatsje aangeboden. Alle oude vrouwen zitten!!,
De plastic stoelen zijn een studie waard, niets is heel. Of
er ontbreekt een deel van de leuning of er zit een gat in. Aan de vasthoud
stang in het midden van de bus ontbreken de lussen. De chauffeur scheurt als een gek en ik ben
blij dat ik zit. Fred staat in het midden en houdt zich vast aan de stang. Hij
komt af en toe met zijn voeten los van de vloer.
Als we ongeveer bij de stad zijn stappen we weer uit en gaan
eerst naar het VVV. Even nog wat info scoren. Toevalligerwijze komen we langs
het museum van Meknes. Het is in een groot oud gebouw met een
binnenplaats en aan de zijkant kamers met kunstschatten. Een kamer ingericht
met potten en pannen. Een kamer met kleding uit de verschillende streken van
Marokko en bijbehorende sieraden die op hoogtij dagen gedragen werden. Een
kamer met Berberkleden. En gelukkig een toilet waar we dankbaar gebruik van
maken. Misschien was die de 2 Euro toegang het meest waard.
Doorgelopen naar de souk.
Er is daar een winkel van de vrouwen comune die kruiden zoeken en argan
producten maken. Dit vind ik altijd een sympathiek idee en een goed voorbeeld van
ontwikkelings werk. Je weet tevoren dat je teveel betaald. De verkoopster legt
van alles uit over de kruiden en de cosmetica. Ze laat van alles ruiken en
vraagt meteen wat we willen kopen. Om toch iets te doen kies ik voor thee, die
komt altijd wel op. Ze probeert me 200 gram te verkopen voor 16 Euro en dat
vind ik nu weer te gortig en maak het af op 150 gram, die ook nog te duur is.
Maar de thee is wel lekker.
We lopen verder en komen uit bij Medersa Bouanania. Dit is
de koran school uit vroeger tijden. Opgericht tussen1350-1358. De jongens
kwamen hier als ze 8-10 jaar waren om te leren lezen en zingen. Er staan
op de muur veel spreuken in het Arabisch. Prachtig tegelwerk en mooi stuucwerk
op de centrale hal met aan een zijde een gebedsruimte. De cederhouten spanten
zijn mooi versierd. Op de eerste verdieping zijn de kamertjes de jongens
woonden . Ze keken uit op de centrale hal. De tweede verdieping was royaler.
Hier leefden de leraren en oudere jaars. Via een trap komen we op het dak en
kijken uit over Meknes.
We lopen en lopen en lopen. Komen in wijken waar weinig
toeristen zijn. Woning inrichting op zijn marokkaans met zeer bonten gordijnen
die erg geborduurd zijn. Stoffen die je tegemoet glimmen . Ze worden met
geborduurde voile overtrokken. Suikerzoete kussens en dito sprij voor op bed.
In de brommer en motor souk wordt druk geklust. Overal liggen onderdelen, maar
ook nieuwe brommers . Ik vindt vooral de driewieler motoren erg leuk en krijg
meteen een visioen om ermee op vakantie te gaan. Tentje erop en je hebt heel
goedkoop vervoer. Fred er een en ik. De andere gebruiken we om een uitklapbare
keuken te maken, zet je ze tegen elkaar aan dan heb je voldoende ruimte. Ik zie
het helemaal voor me. Alleen dat motor rijbewijs is nog een klein obstakel.
straatbeeld |
Wil ik wel |
Om drie uur ben ik
het zat, dus een goede tijd om richting garage te gaan. Dit keer met een tax,i
ook zo een typische beleving als je door de stad heen scheurt. Onderweg maakt
hij al rijdend een praatje met een andere automobilist. Gewoon je raampje open
en schreeuwen maar.
Nog een uurtje vertraging in de garage. Ze kregen de bouten
van de achterste schokbreker niet los. Maar dan is alles gepiept en kunnen we
heerlijk door naar huis.
Vanmorgen rustig vertrokken na eerst nog een bezoek gebracht
te hebben aan een huilerie. Olijfolie fabriekje. Helaas vroeg hij zo een idiote
prijs voor de olie, terwijl ik van een lokale man gehoord had dat hij er veel
minder voor betaalde, dat we onverrichter zaken naar huis zijn terug gekeerd.
Na de gebruikelijke koffie zijn we vertrokken richting het noorden.
Over de groene bergen en akkers, want er is hier veel
cultuur grond. We rijden uitsluitend via kleine weggetjes, door niet
toeristische streken. De weg is af en toe bar slecht, het tempo is laag. De
mensen zwaaien vriendelijk. Heel veel
huizen hebben daken van golfplaten toch ziet het er niet armoedig uit. Mogelijk
een kenmerk voor deze streek. We vinden een plekje langs een rivier en
installeren daar de caravan. Beide moe van de hele dag rijden. Na een half uur
duikt de politie op en zegt dat we wel mogen blijven staan, maar dat het hier
abosluut niet veilig is. Dus gaan we
verder naar Chefchaouen. Een lastige rit door de bergen en zo stijl....... Een
flinke klim voor de auto, hij rijdt nu bijna 1 op vier op dit kleine stukje. De
stad heeft heel smalle straatje en het
is overvol. Weer zo een tocht die je liever niet doet en waarvan je blij bent
dat het allemaal goed afloop. Morgen verder richting Tanger Med en dan
overmorgen varen naar Spanje. Thuis begint te lokken.
Moulay Idriss op de heuvels |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten