maandag 17 maart 2014

15 Maart Overtocht, Tanger- Med naar Algecieras

 
We zitten te dubben wat is wijsheid. Blijven we in de buurt van Tanger hangen op een parkeerplaats of gaan we over. Het is nog vroeg in de middag en we kunnen ook doorrijden. Mijn argument is dat je op een parkeerplaats toch niet slaapt, dat van Fred dat hij dan nog lekker in de zon kan zitten en  een boek lezen. Ik ga het winnen, want het is net een uur en we kunnen met gemak de vijf uur boot halen. Zijn we rond 7 uur over en dan op de parkeerplaats in Algecieras overnachten en winnen we een dag.

Eerst maar even warm eten, want de vriezer is leeg en een tahine lokt.  In een klein dorpje zien we weer zo een typisch restaurantje, dit keer geleid door de vrouw van de slager. De tahines staan te pruttelen en zien er goed uit. Heerlijk rundvlees met allerlei kruidjes en groenten en aardappel.

Aangekomen bij Tanger Med na weer een mooie tocht over de groene bergen, worden we meteen belaagd door mannen die het in-checken  voor ons willen regelen.  Fred loopt zelf met de papieren naar het loket en komt trots terug met de ingevulde uitklaringsbewijzen van de auto en de caravan. Tevens de boardingpassen. We rijden verder naar de douane. De auto en de caravan worden weer gescanned. Tot nu toe gaat alles goed en we moeten doorrijden naar haven 6. De haven is gigantisch  groot, echt kilometers lang. Prachtig aangelegd met rotondes en grote wegen. Alles rijdt hier rond, bussen, touroperators, personen auto’s, vrachtwagens, campers en dan een enkele caravan. Allerlei mensen groeten ons, omdat ze ons ergens op een camping gezien hebben. Wij vallen altijd op zo, een camper niet en ik zou niet weten wie ik waar ontmoet heb. We staan in de rij en wachten op de vijf uur boot. Inmiddels vindt er een controle plaats. Nu blijkt dat we maar drie boarding passen hebben en de pas voor de caravan missen. Hadden we dit ook nietop de heenweg???? Moesten we daar niet nog eens 56 Euro voor betalen??? Ik word pissig en zeg dat we  in de haven van Algecieras geld bijbetaald hebben voor de caravan. Dat alles in orde is en dat het zo moet zijn. De bewaker druipt af. Na een tijdje wachten komt de bewaker retour met zijn chef. Die bekijkt de papieren en zegt dat het goed is, alleen de bewaker zegt mij dat hij ons niet doorlaat. We moeten terug naar de check in van Balleria, de ferry. Nu zijn we al door de douane geweest dus dat kan helemaal niet. Ik word opgehaald met een taxibus en zeg Fred good-bye. Roep lachend dat ik vast ontvoerd wordt of ingeruild voor een kameel. We sjezen de haven over, zoalsde Schiphol bus dat doet. Ik moet eerst door de douane heen om bij de Baleria balie te komen. Het is even zoeken en de tijd dringt. Stress. Daar aangekomen staan er allerlei Marokkanen die mij verzekeren dat ik voldoende papiertjes heb. Moet ik hen ook nog uitleggen dat ik het caravan deel schijnbaar mis. Na gewacht te hebben bij het loket begint de man daar ook al dat ik voldoende papieren heb. Nu ja nu breekt de klomp en zeg hem ook dat de caravan wel genoteerd is, maar geen eigen bewijs heeft. Hij weer dat ik dan extra moet betalen, ik weer dat we dat niet doen, omdat we dat al in Algecieras gedaan hebben en ons daar verzekerd is dat we zo retour kunnen. Ik laat hem al de afrekeningen zien. Uiteindelijk geeft h ij me neidig het gevraagde papiertje en houdt de afrekening achter. Krijg ik ook niet terug.

Er staat een giga rij bij de douane. Mensen die met volle koffers de overtocht maken. Gelukkig word ik eruit gepikt door de gewaarschuuwde douanier. Hij leidt me door de mensen massa heen en zegt mijn tas door de scanner te halen. Dat doe ik, hij loopt verder. Ikmet hem mee, maar een andere bewane beampte houd me stande. Waarom mijn tas niet door de scanner is geweest. Ik zeg dat dit wel zo ik. Hij wil in mijn tas kijken. Doet alles open ook mijn portemonnee en ziet er 350 Dirham zitten. Vraagt of dit een souvenier is en opeens schiet het door mijn hoofd dat je geen dirhams uit mag voeren. Helemaal nooit aan gedacht en achter de rits zit mog meer dan 2500 Dirham die we over hebben van de reparatie. Ik zeg dat die 350 nodig zijn om straks de eerste behoefte te kunnen betalen als we terug komen in November. Dat is goed, valt immers onder het bedrag dat je mee mag nemen. De rits in mijn tas ziet hij niet, gelukkig maar anders had ik daar een ander probleem. De chaufeeur staat op me te wachten en rijdt me weer terug naar de auto. Fred komt stralend naar me toe en zegt dat hij toch de benodigde papieren heeft gevonden. Hij had een en ander niet goed opgeruimd. Nu ik kan hem wel vermoorden, want het heeft mij veel stress gegeven alles uit te leggen. De tijd kruipt voorbij en we maken kennis met een Duitser Jochem (73) en zijn vrouw. Hij is weg van onze caravan. We bieden hem aan erin te kijken en is helemaal verrukt. Heeft een oud baggel, dat al jaren trouwe dienst doet en waaraan hij veel geklust heeft.  Hij wil een caravan latenbouwen. Of ze gaan een huisje huren voor 4 maanden in Spanje. De keuze is nog niet gemaakt.

We wisselen het adres van Airstream Germany uit en van Biod. Bij beide organisaties zou je een caso kunnen kopen. Het wachten duurt en duurt. Uiteindelijk zijn we pas om 9 uur aan boord. Als een van de laatsten. We staan tussen de bussen en de vrachtauto’s. Ook al vinden we ons een grote combinatie hebben, je bent dan toch maar heen klein. De overtocht brengen we door met de Duitsers onder het genot van een kopje koffie. Best gezellig.  Zij kennen de camperplaats bij de Lidl in Algecieras en wijzen ons de weg. Zij gaan er ook heen en mogelijk alle andere campers die ook aan boord zijn. Het afrijden van de boot is weer het gebruikelijke gekrioel. Bussen die bijna voor je neus staan omdat ze zo snel mogelijkvan de boot afwillen en ook nog eens toeteren als het niet opschiet. Dat alles in de kajuit van de boot, geeft een hels kabaal. Door lief te lachen en te zwaaien mag ik tussen een bus en een vrachtwagen de boot verlaten. We zijn snel door de douane, gelukkig maar, dat is wel eens anders geweest.


 

Op naar de Lidl parkeerplaats en hup naar bed. Het was toch een emotionele vermoeiende dag. We hebben Marokko achter ons gelaten.

Voorjaar

 
Vanmorgen vertrokken richting Sevilla na een goede korte nacht. We rijden over de Sierra del Ronda bergen van 1900 meter hoog. De wegen zijn een verademing na Marokko. In ieder geval geen gaten in de weg. De zon laat zich volop zien. Bij een klein wit plaatsje maken we een wandeling door de oude straatjes. De aanduidingen zijn te lezen op tegels. Evenals de straatnamen. Het ziet er lieflijk goed onderhouden uit met de witte huizen. Op een hoekje zitten ouder mannen te keuvelen. Gezellig.  Omdat het zondag is is alles gesloten.  We rijden verder richting Ronda. Het schiet erg op en besluiten door te rijden naar Sevilla, waar een camping is. Het is dertig graden buiten. Toch maar hier ergens in de buurt blijven? We vinden een zandweg met een beek en daar ook al snel een kampeer plaatsje. Erg idillisch allemaal. Waarschijnlijk is het weggetje een shortcut, want er komen wel veel auto’s langs die allemaal zwaaien. Nu ja niet erg iedereen gaat vanavond slapen en dan is het vanzelf rustig en staan we morgen op tijd weer op voor het vervolg van de tocht.
Kamperen in de vrije natuur, heerlijk. Waswater bij de hand.
 
Vandaag aangekomen bij Dos Hermanos vlak onder Sevilla. Morgen naar Sevilla.

 

 

 

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten