Door de Anti Atlas

Van Tafraoute richting Ouarzazate.

Na uitvoerig uitgezwaaid te zijn door de campinghouder, die mij geloof ik leuk vond, want hij nam iedere gelegenheid te baat mijn hand aan te raken of op mijn schouder te slaan,  gaan we de R105 richting Igherm en daarna R106 door naar Assaki. Het is een smallere gele weg dwars door de Anti Atlas. Het is weer vreselijk mooi. De stralende zon en de bloeiende amandel bomen. Het heuvellandschap aan beide kanten en af en toe een nederzetting. Weer amandel foto’s geschoten en natuurlijk de Airstream in zijn omgeving. Igherm is een heel klein plaatsje en zoals men hier gewend is staan de auto’s driedubbel geparkeerd. Ik kom er met veel moeite langs, want denk maar niet dat iemand opzij gaat. In Igherm zou een camping zijn, maar helaas die bestond niet meer. Ik baal ervan want nu moet ik weer die toer doen langs de auto’s, na eerst gedraaid te zijn op een onmogelijk stukje land. Het is zo scheef dat de achterbumper de grond raakt, maar goed dat is wel overleefd. De auto’s waren gelukkig verdwenen, scheelt weer.

 

 

Na Igherm is de weg vreselijk slecht, zo slecht dat we stapvoets moeten rijden. De volgende camping ligt nog zeker 100 kilometer weg, dat gaan we niet halen. We hebben genoeg water ingeslagen om een nacht wild te camperen. We vinden een plekje op 1600 meter hoogte, dat redelijk vlak is en niet direct aan de weg. Er is een soort hut waar vier jongens inzitten. Ze bewaken een drag-line en mogelijk doen ze weg onderhoud. Ze komen om een sigaret bedelen. Helaas niet voorhande. “s  Avonds maken ze een kampvuur, de temperatuur daalt behoorlijk. We horen zezingen en trommelen. Hebben we in ieder geval bewaking.

We maken nog wat foto’s van de omgeving en de sterren.

 Lekker lezen en op tijd naar bed om weer vroeg wakker te worden. We rijden verder en komen zeer fleurig geklede dames tegen op kleine paardjes. Het lijken wel Mexicaanse vrouwen door die felle tinten en hun sombrero op hun hoofddoek.

De weg voert over een gigantische hoogvlakte op 1800 meter. Het is een echte woestijn om te zien. Niets bloeit, geen boom  en veel stenen. Een beetje saai is het wel. Als we dalen en langs nederzettingen komen zien we dat op de hellingen terrasvormige weitjes zijn gemaakt, die gras groen zijn. In de dalen is het warmer en de groene voorjaars waas komt tevoorschijn in de aanplant.

Het is de streek waar saffraan wordt gekweekt die langs de weg te koop is. Verder staan er veel kraampjes waar mineralen worden aangeboden en wat potten en pannen schijnbaar ook een streekproduct. Je zou Marokko kunnen verdelen in streekproducten. De kust met vis en sinaasappels, daarna de Argan streek, nu weer saffraan, zuidelijker de dadels en ook de pottenbakkers. En overal tapijten.

Onderweg als we koffie willen drinken komen we op een parkeerplaats (aangeharkt gruis en zand), waar een mineralen handelaar staat. Ik moet meekomen. Hij wil mijn wangen kussen als begroeting, maar daar ben ik niet van gediend. Ik moet mineralen vasthouden, verkooptruuc, maar ook dat wil ik niet. Ik  zeg meteen dat ik niets koop en dorst heb. Hij laat me teleurgesteld gaan.

 

 

We drinken wat en rijden verder.

We passeren meerdere dorpjes, waar we drinkwater willen kopen. Bij een politiecontrole word ik aangehouden. De GPS had net gemeld dat ik te hard reed, maar ik heb geen speed camera gezien. Hij vraagt of ik Frans spreek. Natuurlijk. Mag ik wel met een caravan rijden? Ja, en wil mijn rijbewijs tonen, maar dat is niet nodig. Hij loert de auto in en ziet mijn telefoon, die als GPS dienst doet. Hij vraagt wat heeft die gekost, ik zeg 150 Euro in China. Oh, kan hij hem niet kopen. Kosten in Marokko ook 500 Euro net zoals bij ons. Nu daar begin ik niet aan, dus zeg ik vriendelijk dat dit de enige kaart van Marokko is, die we hebben en mijn telefoon onze GPS is. . Maar dat hij hem zelf op internet kan bestellen.  Kan ik er dan niet een voor hem bestellen en meenemen de volgende keer? Nou nee, lijkt me geen strak plan. Ik maak me ervan af met iets dat we niet weten of we volgend jaar in Marokko zullen zijn, en mogen verder. Hij houdt weer dapper een andere automobilist aan.

Na een 50 kilometer vinden we weer een stuk land langs de weg. We rijden hierop om de nacht door te brengen. Er ligt nog een heerijk biefstukje in de koelkast en samen met tomatensla en gebakken aardappeltjes een heerlijke maaltijd. De wijn ontbreekt al een tijdje want de voorraad is op. Was er wel lekker bij geweest.

Vandaag heeft het kwik de 30 graden aangetikt en het was echt te warm.