Het is alweer 1 maart, de tijd schiet op.
Gisteren zou het roof-rack klaar zijn. Fred dacht dat er onder de rubberafwater strips schroefgaten zaten. Daar waren we vanuit gegaan. Nadat de strip verwijdert was, waren er geen schroefgaten. Dus naar een andere oplossing gezocht.
Een klem rond de deur moet het doen. Ik baalde hier best van, want heb geen zin in ongelukken, maar uiteindelijk is het geloof ik, wel een stevige constructie geworden.
Vanavond naar het festival geweest. Het was druk in Tafraoute. Leuk al die echte Marokkanen te zien. De vrouwen allemaal in het zwart op een enkele uitzondering na. Er staan kraampjes waar sierraden te koop aangeboden worden, vooral door Afrikaanse mensen. Wat etens stalletjes en de restaurantjes zitten vol. Vrouwen en kinderen met kleurrijke ballons lopen rond. Het is een feestavond. Mannen staan bij elkaar te praten of te dansen. Man en vrouw zijn twee werelden en zelden zie je een stelletje.
Midden op het plein een groot podium. Er klinkt echte Berber muziek. Hoge vrouwenstemmen begeleid door trommelaars. Je ziet zo goed als geen buitenlanders.
Ik wil dichter bij het podium komen en via een dranghek loop ik verder. Fred wordt tegegehouden, want de ingang en dit stuk plein, is alleen bestemd voor vrouwen. Bij het podium gekomen zie ik dat de vrouwen onder een grote sluier staan te zingen en te klappen. Dit is toch wel een heel andere wereld.
De muziek spreekt ons niet aan, dus slenteren we richting auto en naar huis.
Gisteren zou het roof-rack klaar zijn. Fred dacht dat er onder de rubberafwater strips schroefgaten zaten. Daar waren we vanuit gegaan. Nadat de strip verwijdert was, waren er geen schroefgaten. Dus naar een andere oplossing gezocht.
Een klem rond de deur moet het doen. Ik baalde hier best van, want heb geen zin in ongelukken, maar uiteindelijk is het geloof ik, wel een stevige constructie geworden.
 |
| De klus is geklaard |
 |
| Gesluierd optreden |
Midden op het plein een groot podium. Er klinkt echte Berber muziek. Hoge vrouwenstemmen begeleid door trommelaars. Je ziet zo goed als geen buitenlanders.
Ik wil dichter bij het podium komen en via een dranghek loop ik verder. Fred wordt tegegehouden, want de ingang en dit stuk plein, is alleen bestemd voor vrouwen. Bij het podium gekomen zie ik dat de vrouwen onder een grote sluier staan te zingen en te klappen. Dit is toch wel een heel andere wereld.
De muziek spreekt ons niet aan, dus slenteren we richting auto en naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten