Camping Monfrague, Spanje, Extremadura

Vandaag een sombere regendag op de camping Monfrague. Gister middag scheen het zonnetje, …fietsweer. Fred is lang buiten bezig en als ik vraag wat er aan de hand is, blijkt hij de fietspomp te zijn vergeten. Volgens hem zijn de banden nog hard, maar ik zie al dat ik zo door mijn voorband zak en dan 15 kilometer heuvelop te gaan fietsen, nee daar pas ik voor.  Hij loopt naar de receptie om daar een pomp te vragen. Ik snap dat dat niet werkt, want wij hebben een Hollands ventiel en de Fransen en Spanjaarden een frans, zo-een met een pinnetje dat je moet indrukken om op te blazen. Gelukkig heb ik ergens nog een rubbertje, waar Fred een gaatje in boort. Dit rubbertje past in de pomp en over ons ventiel. Een paar uurtjes later is de band hard en fietsen we weg. Dat valt tegen met die heuvels en na 5 kilometer kijk ik op mijn horloge, drie uur. We hebben geen licht en als we nog zo een 10 km moeten fietsen de berg op en dan voor het donker thuis blijft er weinig “zicht” tijd over. Dus retour en de auto halen.

 

Ben ik blij als we daar aankomen want die bergen waren echt niet leuk geweest. Het landschap is prachtig. We zijn verrukt van de grote gieren die er huizen, wat een vlagschippen. Soms vliegen ze laag en dan zie je hoe enorm ze zijn. We proberen foto’s te maken maar dat valt niet mee.

 

 

 

 

Tegen zes uur weer thuis. ‘s Ochtends had ik een prut met linzen gemaakt en die in ons dekbed gezet. Scheelt een hoop kooktijd en wat nog belangrijker is vocht in de caravan. We kunnen zo eten en het is allemaal gaar en heerlijk. Iets om te onthouden voor de toekomst.

Rond zeven uur klinkt er een soort gammelan geluid. Het lijkt wel of er iemand uit zijn dak gaat met klanken, alleen kun je er geen melodie in horen. Fred verklaart dat iemand blikjes heeft opgehangen en daar slaat. Dat geeft een hypnotiserend effect.   Ik denk na zo een twee uur, nu die is wel erg stoned, want het geluid houdt niet op. Het lijkt wel een groepie.  Pas tegen 12 uur wordt het rustig. Vanmorgen hebben we de boosdoener mogen aanschouwen. Het waren enorme koeienbellen. Achter de camping loopt een openbaar koeien-trek-pad. De koeien lopen vanuit Burgos naar het zuiden voor de warmte, zo een 7 a 8 kilometer per dag, begeleid door herders en honden. Een oude traditie die hier in stand wordt gehouden. Hele kudden komen langs, mooi die langhorens. Die kennen wij niet meer.

 

‘sAvonds nog wat foto’s bekijken en lezen. We doen per avond onze Airstream gym, zo een 30 push-ups en buikspieroefeningen. Fred kan niet tot zit  komen en zegt dat hij die buikspieren niet heeft maar bierspieren. Ik vind dat erg vermakelijk.

 

Filmpje van Fred, De stier bewaakt zijn koeien.