Zondag, 16 November 2014.
We zijn weg!!!. Het had nogal wat voeten in aarde. Het
eerste plan was om rond half oktober weg te gaan. Je hebt dan minder slecht
weer onderweg en de herfst laat geregeld een zonnetje zien. In Frankrijk zijn
de campings tot eind oktober open. Een camping is makkelijker reizen, doordat
je geen zorgen hebt over elektriciteit en water.
Helaas moest Fred de
nodige ziekenhuis onderzoeken ondergaan waardoor ons vertrek werd uitgesteld
tot half november. Het weer was in Nederland
geweldig de laatste maand en hebben wij genoten van onze wandelingen in de
duinen en de cursus nachtfotografie. De kinderen bezocht en vrienden gezien.
Oktober is de oogstmaand, kilo’s appels en peren weggewerkt tot sap en
moes. Taarten gebakken en koekjes
gemaakt.
De laatste week veel werk om weg te komen. De auto bleek een
beurt nodig te hebben, nooit aan gedacht tot het laatste moment. Het huis moet
schoon en omdat ik dat vroeger met een gerust hart aan Alie kon overlaten,
moest ik er nu zelf voor zorgen. Veel stofzuigen
en poetsen om de muizen buiten te houden. Het is een utopie te denken dat dat
lukt, maar alle kleine beetjes helpen. De ramen brandschoon en van poep
ontdaan, het alarm systeem
gecontroleerd. Blijkt zaterdag de vriezer het te begeven. Hij is propvol met
fruit. Ik heb nog een kleinere vriezer alles overgepakt en van het surplus jam
gemaakt.
Dan kan het grote inpakken beginnen. Alles controleren of
onze standaard aan washanden, lakens, handdoeken etc etc aanwezig is. Fred
maakt kisten voor de fietsen en de generator. Die passen perfect in de auto en nu
hebben we geenlast meer van kettingsmeer.
En dan eindelijk om twaalf uur is alles gedaan wat gedaan moet worden. De
kachel laag, het water van de stal getapt, de luiken geprogrammeerd, de
paspoppen aangekleed, nepbloemen neergezet, hoofdkussens ingepakt, koelkast leeg, buurtjes
geïnformeerd en weg kunnen we.
We rijden door regen en nattigheid richting België en
stellen als doel het noorden van Frankrijk. We vermijden de tolwegen. Tegen
vier uur vinden we een parkeerplaats langs de kant van de weg. Er staan nog
twee vrachtauto’s en als het lokale verkeer stopt wordt het rustig. Het is koud
en vochtig, daar hebben we in de caravan ook last van al brandt de kachel
volop. We zijn beide moe en na een lekker glaasje wijn duiken we tegen elf uur
ons bed in.
s’Ochtends worden we vroeg wakker door het langsrijdend
verkeer. Helaas hebben we geen water
meer voor een douche. Het wordt een natte washand. Ook goed, zo smerig zijn we
nu ook weer niet. Het regent de hele dag, de herfstkleuren zijn prachtig de
laaghangende bewolking tekent mooi af tegen de rood-oranje gekleurde bossen. We
hadden richting Bretagne gewild, maar wijken hier vanaf, omdat de regen
aanhoudt de komende tijd. Verder is het erg ver om als je naar het zuiden wilt.
Fotograferen, wandelen en fietsen in de aanhoudende regen zijn geen optie. De
meeste campings zijn dicht, dat wordt armoe.
Halverwege Spanje moet de zon schijnen. En wie weet komen we
de goede Sint tegen, kan die meteen cadeautjes bezorgen in Nederland. Het wordt erg snel donker, rond half zes zie
je echt niets meer. Het geluk is met ons.
Als we een overnachtingsplaatsje zoeken door ergens van de hoofdweg af
te gaan en een stuk het binnenland in te rijden, stuiten we op een bordje
camperplaats. Nu zijn we wel geen camper, maar daar doet niemand moeilijk over.
Fred wordt aangesproken door een boer die verteld, dat er
morgen een veemarkt is waar koeien worden verhandeld. Om zes uur komen de
eerste vrachtauto’s en dan is het slimmer een stukje verderop te gaan staan.
Dus pakken we onze spullen op en verhuizen een kleine honderd meter. In ieder geval wordt het een vroegertje
morgen.
De markt viel
trouwens tegen. Het was een komen en gaan van veewagens, die of koeien uitladen
of ze erin joegen, gepaard gaande met een scheld kanonnade en stokslagen. Arme
beesten. Ze loeiden klagelijk, ieder met een eigen stem. Hoge loeiers en lage
brommers, was me nooit zo opgevallen.
We vertrekken rond tien uur verder richting zuiden en vinden
een plaatjes in Vivonne, vlak onder Poitiers. Het is een echt schilderachtig
plaatsje. De caravan zetten we tegenover de camping municipal op een parkeer
terrein. Er is water en dat is vitaal, Fred zet de generator aan, omdat het
accupeil te laag staat. Zo zijn we helemaal zelfvoorzienend. We wandelen naar
het stadje en maken foto’s. Fred wil nog even langs de bakker en vergaapt zich
aan de etalage. Helaas was die dichterbij dan hij dacht. Resultaat een dreun en
een blauwe plek.
Vandaag 19-November aangekomen in St. Vincent de Paul. Vlak
boven Biarritz. De zon schijnt de hele dag en het wordt al warmer. Morgen even
een rustdag, dus neergestreken op een camping. Er zijn hier veel stacaravans,
bewoond door plaatselijke arbeiders. Tegen zes uur komt men thuis van het werk.
Veel baardmensen met donkere haren en dikke buiken. De eigenaresse heeft veel
honden en katten, die zich om het hards krabben. (Vlooien?). Het is een lekkere, stevige slons á la Ma Flodder. Praat rap Frans maar
is verder aardig. Morgen maar eens
kijken wat hier te beleven is.
We gewoon niet zoveel gedaan. Het dorp stelde niet echt veel
voor. Doorgereden naar de bossen in de buurt en daar gewandeld en wat foto’s
gemaakt. Toen we net thuis waren stopte er een auto vlak voor de caravan. Er
zaten twee dames in, die met een telefoon foto’s gingen maken. Eentje stapte
eruit en ging voor de caravan staan om een selfie te schieten. Ze kunnen niet zien dat wij binnen zitten, want de
ramen zijn one-way. Het was aardig lachwekkend.
De volgende dag vertrokken richting Biarritz. Stralende zon.
22 graden. Niet verder rijden dan noodzakelijk en rond een uur of twee komen we
aan op de Gran Camping Zarautz. We moeten een erg steile berg op en staan boven
op een rots met uitzicht op een baai. We dalen de 200 meter naar beneden, er
loopt een wandelpad. In de baai zijn er volop surfers te vinden die genieten
van het mooie weer en de golven. Als we na een lekker drankje op het terras in
het zonnetje bij weer naar huis de berg op klimmen hebben we een voldaan
gevoel.
‘s Avonds hebben we een super
uitzicht over de baai met alle lichtjes. De ondergaande zon is mooi.
23 November
Vandaag naar het National Parque Pagoeta gereden, dat hier
10 km vandaan ligt. Bij de parkeerplaats klinken vrolijke kinderstemmen. Omdat
het zondag is zitten families met elkaar
te eten en te BBQ-en. Er is volop
speelgelegenheid. De bossen en de bergen zijn prachtig met fantastische
herfstkleuren. We lopen weg van de
drukte om erachter te komen dat we door een arboretum lopen. Onwezenlijk
gevoel, dat je nu tussen de naambordjes van planten loopt, terwijl de natuur om
ons heen overweldigend is. Uiteindelijk
komen we bij een hek. Vanaf hier is het
wat ruiger, ofschoon toch nog een behoorlijk pad. Het gaat op en neer, mijn
kuiten zijn niet blij. We komen bij een watermolen, of meer een huis. Er ligt
een enorm schoepenrat in en een molensteen. Het ruikt naar teer, mogelijk dat hij
nog in gebruik is. Het bos is oer, met mooie mossen en zwammen.
Na een tijdje nemen we de alternatieve route terug, dus
dwars de berg over. Dat is behoorlijk stijl. Ik hijg als een paard en als ik
ook nog struikel dan denk ik even gvd, hiervoor ben ik te oud. Maar goed de
klus is weer geklaard en ik heb foto’s kunnen maken. Thuisgekomen genieten we van een heerlijk
biertje en de fantastische koffie van Fred uit de Nespresso machine. Life is
good!!!
24 November, weer een reisdag. Verder richting zuiden.
Vanmorgen water gehaald, en we hebben voldoende eten in huis om vrij te kunnen
staan. We rijden over de Pico’s heen, de temperatuur daalt naar 14 graden. De
bomen zijn volop in herfstkleuren en boven de berg toppen hangt mist. De weg is
rustig, af en toe flink stijl. De vrachtauto’s kruipen naar boven. Wij hebben
wat meer power, met een draaikolk in de tank.
Ik realiseer me dat
we gelukkig zijn dat we dit samen kunnen doen. Het had zo anders kunnen zijn,
als een van ons ziek zou zijn of er helemaal geen zin in had. s’Avonds is het
heerlijk in de caravan te zitten en bezig te zijn met een boek, blog of iets
anders. Ik heb allerlei foto cursussen geladen van YouTube en daarmee een
vracht aan informatie bij me. Iets waar ik thuis niet aan toekom. Iedere ochtend krijg ik van Fred een
ontbijtje op bed en dan zit ik heerlijk in het hoekje bij het raam te genieten
van het goede des levens.
Tegen vier uur zoeken we naar een geschikt overnachting
plaatsje dat we denken te vinden langs de weg. Helaas is het een modderpoel en
de auto heeft grote moeite om de caravan vlot te trekken. De banden worden twee
keer zo dik, waarmee ik grip verlies. Uiteindelijk lukt het dan toch weer weg
te rijden, als ik het sper differentieel aanzet. pfffff. Gelukkig is de auto
sterk, anders waren we mooi vastgelopen. We rijden verder door wat dorpjes en
opeens is er een bordje camping. We landen zo in Tordesillas, op de hoogte van
Madrid.
Morgen willen we naar het Parc de Monfrague waar we verleden
jaar zoveel roofvogels gezien hebben. Die belevenis willen we nog eens
herhalen.
Vandaag getankt voor 1,26€, dat zijn nog eens prijzen:). We horen van de overstroming in Marokko en nu nadenken wat wij verder gaan doen. Vandaag staan we in Monfrague, morgen als hopelijk het weer helder is, naar buiten om vogel foto's te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten