De Overtocht

Vanmorgen vroeg op, brr valt tegen. Dat zijn we niet meer gewend en al valt vroeg (7uur) best mee, vergeleken met ons werkzaam leven.

Het kost altijd meer tijd dan je denkt, douchen, aankleden, bed opruimen, ontbijten en de caravan rijklaar maken. Wat dat inhoudt? Alle spullen achter slot en grendel, alle ramen dicht, vooral de bovenramen niet vergeten, zonnepaneel intrekken, watertank legen en opruimen, afvalwater tank leegmaken en opruimen in de caravan, elektriciteit afkoppelen en het snoer schoonmaken en opruimen, gas dichtzetten en de afdek kap aanbrengen.  Vervolgens  alle zware spullen naar de auto, PC, opladers, kabels, fotoapparatuur en mezelf J. De hoes  ter bescherming van onze voorkant en de glazen ruiten aanbrengen, WC leegmaken, controleren of de douche deur vastgezet is, de pootjes indraaien, aankoppelen en dan wegrijden. Al met al zeker anderhalf uur werk. En dan natuurlijk Fred ook niet vergeten.

De camping opent om negen uur en dat moet ons voldoende speelruimte geven om om tien uur in de haven te zijn. Natuurlijk is de baas aan de late kant, maar ja het is Spanje. We kopen nog een brood en water en weg zijn we. De weg naar Algeciras is slecht. Dat hadden we op de heenweg al gemerkt. Dus rustig rijden anders springt de caravan achter de auto. Als je een kastje opendoet krijg je het vliegtuig effect. Er kan iets uit de kastjes vallen, nu reken daar maar op!!

We zaten te dubben welke Porte we moesten hebben, er zijn er twee. Porte Nort en Porte Sur. Snel blog van verleden jaar doorgelezen, maar daar geen uitsluitsel op gevonden. Dus nemen we Sur en verrijden ons net zoals verleden jaar. Maar het is zondag en erg rustig op de weg.  We zijn op tijd bij de haven en worden opgewacht door de eigenaar van het ticket office, dat ons de kaartjes heeft verkocht. Hij plakt een sticker op de ruit, zegt dat bij problemen we hem moeten bellen, jaagt alle aasgieren weg, die iets willen verkopen. Super want nu hoeven we niet bij te betalen voor de caravan. Het wachten is begonnen en wij gaan koffie maken. Als we de koffie op hebben zie ik dat onze voorgangers verdwenen zijn. Oeps. En we hadden al zolang gewacht. Ik rijd verder naar de ticket controle, we mogen verder. Eerst nog langs de Spaanse Douane en dan naar gate 4. Was ik blij dat ik dat had nagevraagd, want er is niemand die anders zegt hoe te rijden en de haven is groot.

Weer wachten. Twee auto’s voor ons staat een gele auto van Sat-2. Ik denk, wie verkoopt er nu satelliet ontvangers in Marokko. Daar barst het van die dingen. Dus praatje maken. Ze gaan een voetbal wedstrijd in Rabat uitzenden en hebben alle apparatuur bij zich. De man stelt zich veel voor van Marokko, hij is er nooit geweest. Heeft twee maten bij zich. Maar het is werk en hij hoopt nog iets van de stad te kunnen zien. Voor ons staat een enorme Franse camper met aanhanger. Daarin een heer alleen. Ik zie alle vrachtauto’s achteruit de boot ingaan, het roll-on, roll-off systeem kennen ze niet. Ik vraag hem of hij ook achteruit gaat. Hij hoopt van niet, want zijn aanhanger heeft geen verlichting en hij kan niet achteruit rijden. Meestal mag je op de boot draaien als je een aanhanger hebt en de oprijdklep is best stijl.

De tijd verstrijkt, elf uur is de geplande vertrek tijd, het is bijna 12 uur.  Een bus met toeristen wordt naar binnen geloodst, ook achteruit.

De mannen met gele hesjes staan te overleggen bij de boot. Dan stapt er eentje op ons af of wij er achteruit in kunnen. De fransman zegt meteen nee, want hij heeft geen licht. Dus ben ik de klos. Ik draai de auto om en rijd aan op de oprijd klep. Oeps even strekken want het is verder weg dan ik dacht. De caravan komt nu goed recht op de klep, maar de oplooprem slaat vast. Weer naar voren en iets meer gas naar achteren. Het gaat goed al hoor ik de rem nogmaals vast en losslaan. Mogelijk is de hoek te groot. De caravan gaat netjes naar binnen, maar dan zie ik niets meer, want er is geen verlichting en je duikt een zwart gat in. Mijn ogen staan immers naar de buitenlucht gekeerd.

De mannen lachen en vragen welke van de drie gangen ik wil nemen want de caravan staat halverwege. Ik zeg de middelste en zie nu ook iets meer. Tergend langzaam rijd ik hem achteruit  op de spiegels het middelste gangpad in. Ze laten me het hele stuk doen, hadden niet verwacht dat het goed zou gaan geloof ik. Maar hij staat en mijn hart gaat behoorlijk snel. Even afkicken en adem halen.

 

We vertrekken tegen half een en zijn een uur later in Marokko. Eerst weer het ritueel van de politie controle op de boot. Mens wat is het druk daar. De man stempelt er lustig op los. De laatste stempel krijgt een extra harde klap en dan weet je dat de volgende aan de beurt is.

 

We vinden snel de exit in Tanger Med en dan de Marokkaanse douane. We hopen dat dit snel gaat omdat het zondag is en er beduidend minder auto’s en campers zijn. Nu vergeet het maar. Ze halen alle auto’s uit elkaar, leuk al die volgepakte Marokkaanse auto’s. Alles moet bekeken worden, dozen en plastic zakken staan naast de auto. De Franse camperaar moet zijn motor laten zien en koopt de douane om met 5 liter water. Aan Fred vraagt hij of hij een wapen bij zich heeft en werpt een nieuwsgierige blik in de caravan. Het is echt een deftig mannetje met grijs uniform een te dikke buik en heel belangrijk. Van hem hangt het af hoe lang je nog wacht.

Zo kun je ook van boord.

 

Nadat de auto en de caravan zijn ingeklaard, mogen we door. Ik heb lekker gelezen in de zon, het is warm. Het is alweer drie uur. Op naar de Marjane voor een internet kaart. De dichtstbijzijnde is in Tanger Zuid, 30 km verderop. Omweg van zo een 20 km retour. We hopen ook wat biertjes te scoren en vlees. Verder niets nodig. Het valt meteen op dat het land nat is, er zijn meertje ontstaan met veel vogels. Een heel ander beeld dan normaal.

Als we bij Marjane zijn, is Maroc telecom gesloten, dus dan de boodschappen. Marjane ligt er triest bij, niet met de grandeur van die van Agadir. We kopen een prachtig stuk ossenhaas voor 4,5 Euro, bier vinden we hier niet. Nog een keertje langs Maroc telecom, want die moet open zijn, volgens het bordje. En ja nu wel. Dus hebben we internet.

In Asilah is er een camper plaats aan de haven, daar gokken we op. En opeens verschijnt er een camping bordje. Bingo daarheen. Voor 6,30 Euro per nacht hebben we stroom en staan we bewaakt op een camping. Wat wil je nog meer. Laat de zon maar schijnen. We staan vlak bij zee, morgen  op onderzoek uit.