Er komen mails binnen, zo van, “waar zijn jullie? Gaat het
goed? Waarom schrijf je niet?”
Ja, dat is natuurlijk een kwestie van, is er iets te
schrijven. Er is een bekend spreekwoord, spreken is zilver, zwijgen is goud.
Maar om alle vrienden en familie niet teleur te stellen,
hier weer een update van ons doen en laten. We zitten nog steeds onder Agadir
op camping Bakanou.
De dag na ons garagebezoek hebben we zelf de moeite genomen
om maar weer eens te meten, wat de output is op het caravan-auto stop contact
is. Helaas er loopt geen stroom. Motorkap open en met een stalen gezicht naar
alle zekeringen kijken of er weer niet een doorgebrand is. Helaas. Caravan aangekoppeld
voor de ultieme test, geen resultaat.
Restaurantje. |
De volgende dag weer naar Agadir gereden. Vroeg opstaan en
door de spits. Dat is geen pretje zeker niet als je net gehoord hebt, dat er op
de andere camping een man is doodgereden en zijn vrouw in het ziekenhuis ligt.
Die waren het slachtoffer van een motor ongeluk. Als je hier een ongeluk
veroorzaakt, ga je linea recta de cel in. Er komt, een onderzoeksrechter die
bepaalt wanneer je eruit mag. Een nacht
ben je zeker onderdak. Ik snap nog steeds niet, waarom men hier als gekken
rijdt. Je hebt al je zintuigen nodig.
Bij de garage aangekomen meet men ook, want men snapt het
niet. Moet aan de caravan liggen. Ik laat de voltmeter zien. Het klopt geen stroom, tenminste een zwak
signaal, dat wij ook hadden gemeten. Na het verwijderen van de zekering blijft
er een reststroom lopen van 5 Volt. Dit heeft meer onderzoek nodig dus maandag
om negen uur zijn we aan de beurt. Dan maar de boodschappen aanvullen, is ook nodig
en naar huis. s ’Middags gaan we met de auto de piste op. Op de hoge kust kijk je fantastisch uit over
de zee. We staan 67 meter boven zeeniveau. Beneden in de wand zijn woningen van
lokale vissers uitgehouwen. Vrouwen komen op ezels aangereden en kwetteren er
lustig op los. Als ze ons in de gaten krijgen, gaat meteen de sluier voor het
gezicht. Ze stoppen om tussen de rotsen mosselen te zoeken.
Het valt op, dat ze
allemaal aqua kleurige korte laarsjes aan hebben. De mannen zijn aan het vissen
met de hengel. Iedereen ziet er hier goed doorvoed uit en beslist geen armoede,
zoals in de Atlas. Als de zon gaat zakken rijden we weer retour. Onder de
indruk van de weidsheid van de zee en al het zand. Groeien doet er niet veel.
Afgekeurde sinaasappels nu als schapen voer. |
Zondag hadden we de gebruikelijke middag borrel. De camping
eigenaren maken een grote pot sangria met allerlei hapjes. Heerlijk en een
leuke geste. We praten wat mee, maar het Frans is erg rap. Soms moeilijker te
begrijpen. Claudie, de eigenaresse, biedt aan te koken voor Kerstmis. Iets met
eend en foix gras. Prima scheelt ons boodschappen en gedoe en ook weer eens
iets anders.
Jean Christoph, de eigenaar, vertelt over de Amerikaanse
basis die hier is gelegerd. Het is een opleidingscentrum voor de
dienstplichtigen van Marokko voor de UN deelname van Marokko aan de vredesmissies.
De Marokkanen worden getraind om te marcheren, schieten en andere
oorlogshandelingen. Een opleiding van drie maanden. Daarna gaan ze de wereld
in, Kosovo, Algerije, Gambia en ga zo maar door. Na afloop komen ze retour,
krijgen dan een injectie tegen geslachtsziekte, want de moslim mannen hebben de
vrijheid geroken en worden ze ge-debreeved. Ook de ervaringen moeten verwerkt
worden.
Daarna mogen ze naar huis naar vrouw en kinderen, die in het
nabijgelegen dorp zijn gehuisvest.
Na een glas of twee Sangria, midden op de dag is het goed
toeven onder de luifel met een boek. Zelf ben ik bezig om fotoshop onder de
knie te krijgen. Ik snap het principe maar intuïtief een foto bewerken is iets
anders. Nu doe ik de meeste bewerking inLightroom, omdat we in camera RAW
fotograferen en niet in JPG. Je hebt dan veel meer controle over kleurbeheer en
details in je foto.
Zoals gezegd maandag naar Agadir. We laten de auto bij de
garage. Gaan zelf struinen in een nabijgelegen souk in de voorstad van Agadir.
Ik koop meteen een data-kaartje want internet loopt helemaal niet. Kijken of
dat helpt. Tegen elf uur na een heerlijke kop koffie bij de plaatselijke bakker
met een croissant en dan terug naar de garage. Daar vertelt men ons dat de
polen weer zijn schoongemaakt en dat er stroom op het systeem staat. Vreemd
hadden we zelf ook al gedaan. Ze laten zien dat het klopt met hun voltmeter. We hoeven niets te betalen want het was zo
gefixed. Thuisgekomen met een niet geheel voldaan gevoel, meten we weer zelf.
Shit geen stroom. Ik ben dit zo zat en word hier moe van. Fred zegt dat er nu ook geen stroom
op de andere pool staat en dat is ernstiger, dat zou betekenen dat de
verlichting niet werkt. Voor de zekerheid aankoppelen als “proof op de pudding”. Zowaar wel stroom en de koelkast werkt. Nu
breekt mijn klomp. Hoe kan dit, is de batterij van de voltmeter leeg? Nee ook
niet. Hij meet hier gewoon 12 volt op het systeem. Hier word ik pas echt moedeloos
van, gewoon niet meer over nadenken.
s ”Middags komen er verkopers langs. Dat is hier een komen en
gaan. Of je vis wilt, groente, brood en andere diensten wilt. We zaten al langer
te denken over een zonnescherm aan het eind van de luifel en hakken de knoop
door. De prijs is goed en het scheelt mij naaiwerk. Ook de kussenovertrekken
moeten vervangen worden, want die hebben goed geleden van de zon en worden
vaal. Ik wil graag iets van alcantara omdat dit makkelijk te onderhouden is,
makkelijker dan wat er nu opzit. Dus mag
hij ook nieuwe overtrekken maken die vrijdag afgeleverd zullen worden. Na lang
wikken en wegen wordt het een grijze onderzijde met een licht blauwe bovenkant.
Weer een knoop doorgehakt.
S Ávonds komt er geen water uit de kraan, wat nu weer. De
pomp slaat wel aan en ik hoor lucht borrelen. Er ligt water onder de pomp. Dat
is behoorlijk lastig, als je net naar bed wilt en je tanden wilt poetsen. Fred
zegt de pomp is kapot er moet maar een nieuwe gestuurd worden. Morgenvroeg verder
op onderzoek uit. Hoe krijg je zomaar een pomp vanuit Europa naar Afrika? Hoe
lang gaat dat duren. Na een onrustige nacht, waarin ik droom van pompen, vervoersproblemen
en gijzelingen word ik niet uitgerust
wakker.
Als we ‘s ochtends onze
buiten jerrycan met water vullen, loopt het water gewoon. Binnen is de jerrycan
100% vol. M.a.w. als de leiding vol zit werkt het systeem, maar wat als er
buiten geen water is, dan hebben we een probleem en zuigt de pomp lucht. Hij
vertikt het dan om het binnen-water aan te zuigen. En waar komt dat water onder
de pomp vandaan? Alles droog gemaakt en voorlopig staat er geen water, maar na
een tijdje vormt zich wel water onder de pomp. Weer een leuke puzzel om uit te
zoeken. Het is van belang dat de pomp werkt anders kunnen we niet vrij staan.
Missen ons warm water. Ik bedenk dat een
fles water binnen ook werkt. Met deze gedachte troost ik me maar. Terug naar
het tent principe.
We gaan naar Sous-Massa, een natuur gebied waar vogels
overwinteren. We rijden tegen drie uur weg, omdat de zon anders veel te warm is
en te fel. Kan ik niet zo goed tegen. Aangekomen komt de gids op ons af en wil
een tour verzorgen. Ik heb geen belangstelling. Hij wil het ons bijna
verplichten, door te zeggen, dat er nu weinig gasten zijn en een en ander bijdraagt
aan de infra structuur van het dorp. We willen gewoon een beetje lopen en als
we echt uitgebreid het gebied in gaan, wil ik best een gids betalen. Want
goedkoop zijn ze niet. Maar nu even niet. Het kost wat overredingskracht. Je
staat versteld van de vasthoudendheid en de verkoop technieken.
Honden lopen veel los. Ze vormen roedels. Helaas worden ze na zoveel tijd vergiftigd. |
Verder ken ik geen Franse vogel namen en ook geen Engelse.
Als ik een ekster zie weet ik wat het is en een huismus ook, maar zeg dat maar
eens in het Frans. Voor ons moet de vogelgids zijn dienst doen. In de winter
zijn er weinig exotische vogels. Wel
allerlei klein spul, zwaluwen, leeuweriken, eksters her en der een koereiger en
soms een valk. Het is doodstil in het
park in de verte hoor je de zee. Heerlijk wat een rust tussen de ruige begroeiing.
De rivier Massa overstroomt regelmatig en daardoor heb je een behoorlijke
vegetatie.
Als de zon onder gaat rijden we terug. Fred rijdt en dat is
behoorlijk inspannend voor beiden. Langs de grote weg onverlichte fietsers en
wandelaars, brommers en ezels. Hij zweet peentjes. Thuisgekomen, na het eten.
ploft hij neer op de bank en snurkt er
heerlijk op los. Die was goed moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten