woensdag 24 december 2014

National Park Sous-Massa

Er komen mails binnen, zo van, “waar zijn jullie? Gaat het goed? Waarom schrijf je niet?”

Ja, dat is natuurlijk een kwestie van, is er iets te schrijven. Er is een bekend spreekwoord, spreken is zilver, zwijgen is goud.

Maar om alle vrienden en familie niet teleur te stellen, hier weer een update van ons doen en laten. We zitten nog steeds onder Agadir op camping Bakanou.

De dag na ons garagebezoek hebben we zelf de moeite genomen om maar weer eens te meten, wat de output is op het caravan-auto stop contact is. Helaas er loopt geen stroom. Motorkap open en met een stalen gezicht naar alle zekeringen kijken of er weer niet een doorgebrand is. Helaas. Caravan aangekoppeld voor de ultieme test, geen resultaat.

Restaurantje.
De volgende dag weer naar Agadir gereden. Vroeg opstaan en door de spits. Dat is geen pretje zeker niet als je net gehoord hebt, dat er op de andere camping een man is doodgereden en zijn vrouw in het ziekenhuis ligt. Die waren het slachtoffer van een motor ongeluk. Als je hier een ongeluk veroorzaakt, ga je linea recta de cel in. Er komt, een onderzoeksrechter die bepaalt wanneer je eruit mag.  Een nacht ben je zeker onderdak. Ik snap nog steeds niet, waarom men hier als gekken rijdt. Je hebt al je zintuigen nodig.

Bij de garage aangekomen meet men ook, want men snapt het niet. Moet aan de caravan liggen. Ik laat de voltmeter zien.  Het klopt geen stroom, tenminste een zwak signaal, dat wij ook hadden gemeten. Na het verwijderen van de zekering blijft er een reststroom lopen van 5 Volt. Dit heeft meer onderzoek nodig dus maandag om negen uur zijn we aan de beurt. Dan maar de boodschappen aanvullen, is ook nodig en naar huis. s ’Middags gaan we met de auto de piste op.  Op de hoge kust kijk je fantastisch uit over de zee. We staan 67 meter boven zeeniveau. Beneden in de wand zijn woningen van lokale vissers uitgehouwen. Vrouwen komen op ezels aangereden en kwetteren er lustig op los. Als ze ons in de gaten krijgen, gaat meteen de sluier voor het gezicht. Ze stoppen om tussen de rotsen mosselen te zoeken.

 
 Het valt op, dat ze allemaal aqua kleurige korte laarsjes aan hebben. De mannen zijn aan het vissen met de hengel. Iedereen ziet er hier goed doorvoed uit en beslist geen armoede, zoals in de Atlas. Als de zon gaat zakken rijden we weer retour. Onder de indruk van de weidsheid van de zee en al het zand. Groeien doet er niet veel.  
Afgekeurde sinaasappels nu als schapen voer.
 

Zondag hadden we de gebruikelijke middag borrel. De camping eigenaren maken een grote pot sangria met allerlei hapjes. Heerlijk en een leuke geste. We praten wat mee, maar het Frans is erg rap. Soms moeilijker te begrijpen. Claudie, de eigenaresse, biedt aan te koken voor Kerstmis. Iets met eend en foix gras. Prima scheelt ons boodschappen en gedoe en ook weer eens iets anders.

Jean Christoph, de eigenaar, vertelt over de Amerikaanse basis die hier is gelegerd. Het is een opleidingscentrum voor de dienstplichtigen van Marokko voor de UN deelname van Marokko aan de vredesmissies. De Marokkanen worden getraind om te marcheren, schieten en andere oorlogshandelingen. Een opleiding van drie maanden. Daarna gaan ze de wereld in, Kosovo, Algerije, Gambia en ga zo maar door. Na afloop komen ze retour, krijgen dan een injectie tegen geslachtsziekte, want de moslim mannen hebben de vrijheid geroken en worden ze ge-debreeved. Ook de ervaringen moeten verwerkt worden.

Daarna mogen ze naar huis naar vrouw en kinderen, die in het nabijgelegen dorp zijn gehuisvest.

 

Na een glas of twee Sangria, midden op de dag is het goed toeven onder de luifel met een boek. Zelf ben ik bezig om fotoshop onder de knie te krijgen. Ik snap het principe maar intuïtief een foto bewerken is iets anders.   Nu doe ik de meeste bewerking  inLightroom, omdat we in camera RAW fotograferen en niet in JPG. Je hebt dan veel meer controle over kleurbeheer en details in je foto.

Zoals gezegd maandag naar Agadir. We laten de auto bij de garage. Gaan zelf struinen in een nabijgelegen souk in de voorstad van Agadir. Ik koop meteen een data-kaartje want internet loopt helemaal niet. Kijken of dat helpt. Tegen elf uur na een heerlijke kop koffie bij de plaatselijke bakker met een croissant en dan terug naar de garage. Daar vertelt men ons dat de polen weer zijn schoongemaakt en dat er stroom op het systeem staat. Vreemd hadden we zelf ook al gedaan. Ze laten zien dat het klopt met hun voltmeter. We  hoeven niets te betalen want het was zo gefixed. Thuisgekomen met een niet geheel voldaan gevoel, meten we weer zelf. Shit geen stroom. Ik ben dit zo zat en word hier  moe van. Fred zegt dat er nu ook geen stroom op de andere pool staat en dat is ernstiger, dat zou betekenen dat de verlichting niet werkt. Voor de zekerheid aankoppelen als “proof op de pudding”.  Zowaar wel stroom en de koelkast werkt. Nu breekt mijn klomp. Hoe kan dit, is de batterij van de voltmeter leeg? Nee ook niet. Hij meet hier gewoon 12 volt op het systeem. Hier word ik pas echt moedeloos van, gewoon niet meer over nadenken.

s ”Middags komen er  verkopers langs. Dat is hier een komen en gaan. Of je vis wilt, groente, brood en andere diensten wilt. We zaten al langer te denken over een zonnescherm aan het eind van de luifel en hakken de knoop door. De prijs is goed en het scheelt mij naaiwerk. Ook de kussenovertrekken moeten vervangen worden, want die hebben goed geleden van de zon en worden vaal. Ik wil graag iets van alcantara omdat dit makkelijk te onderhouden is, makkelijker dan wat er nu opzit. Dus mag  hij ook nieuwe overtrekken maken die vrijdag afgeleverd zullen worden.   Na lang wikken en wegen wordt het een grijze onderzijde met een licht blauwe bovenkant. Weer een knoop doorgehakt.

S Ávonds komt er geen water uit de kraan, wat nu weer. De pomp slaat wel aan en ik hoor lucht borrelen. Er ligt water onder de pomp. Dat is behoorlijk lastig, als je net naar bed wilt en je tanden wilt poetsen. Fred zegt de pomp is kapot er moet maar een nieuwe gestuurd worden. Morgenvroeg verder op onderzoek uit. Hoe krijg je zomaar een pomp vanuit Europa naar Afrika? Hoe lang gaat dat duren. Na een onrustige nacht, waarin ik droom van pompen, vervoersproblemen en gijzelingen  word ik niet uitgerust wakker.

Als we  ‘s ochtends onze buiten jerrycan met water vullen, loopt het water gewoon. Binnen is de jerrycan 100% vol. M.a.w. als de leiding vol zit werkt het systeem, maar wat als er buiten geen water is, dan hebben we een probleem en zuigt de pomp lucht. Hij vertikt het dan om het binnen-water aan te zuigen. En waar komt dat water onder de pomp vandaan? Alles droog gemaakt en voorlopig staat er geen water, maar na een tijdje vormt zich wel water onder de pomp. Weer een leuke puzzel om uit te zoeken. Het is van belang dat de pomp werkt anders kunnen we niet vrij staan. Missen ons warm water.  Ik bedenk dat een fles water binnen ook werkt. Met deze gedachte troost ik me maar. Terug naar het tent principe.

We gaan naar Sous-Massa, een natuur gebied waar vogels overwinteren. We rijden tegen drie uur weg, omdat de zon anders veel te warm is en te fel. Kan ik niet zo goed tegen. Aangekomen komt de gids op ons af en wil een tour verzorgen. Ik heb geen belangstelling. Hij wil het ons bijna verplichten, door te zeggen, dat er nu weinig gasten zijn en een en ander bijdraagt aan de infra structuur van het dorp. We willen gewoon een beetje lopen en als we echt uitgebreid het gebied in gaan, wil ik best een gids betalen. Want goedkoop zijn ze niet. Maar nu even niet. Het kost wat overredingskracht. Je staat versteld van de vasthoudendheid en de verkoop technieken.

Honden lopen veel los. Ze vormen roedels. Helaas worden ze na zoveel tijd vergiftigd.

Verder ken ik geen Franse vogel namen en ook geen Engelse. Als ik een ekster zie weet ik wat het is en een huismus ook, maar zeg dat maar eens in het Frans. Voor ons moet de vogelgids zijn dienst doen. In de winter zijn er weinig exotische vogels.  Wel allerlei klein spul, zwaluwen, leeuweriken, eksters her en der een koereiger en soms een valk. Het  is doodstil in het park in de verte hoor je de zee. Heerlijk wat een rust tussen de ruige begroeiing. De rivier Massa overstroomt regelmatig en daardoor heb je een behoorlijke vegetatie.

Als de zon onder gaat rijden we terug. Fred rijdt en dat is behoorlijk inspannend voor beiden. Langs de grote weg onverlichte fietsers en wandelaars, brommers en ezels. Hij zweet peentjes. Thuisgekomen, na het eten. ploft hij neer  op de bank en snurkt er heerlijk op los. Die was goed moe.

 

 

 

 

 

 

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten