zondag 25 januari 2015

Assilah

We zijn weer neergestreken in op de camping, waar we onze reis door Marokko begonnen, Assilah.

De camping ligt zo een 100 meter van de kust, met de zee net achter de omheining. Het stormt vreselijk. Hoge schuimkoppen en een behoorlijke wind, prachtige wolkenpartijen en unieke beelden in het avondlicht
 
 
.

Dik aangekleed gaan we het strand op om wat plaatjes te schieten, de wind is koud.
 
 
 
 
De volgende dag schijnt de zon weer, dus een goede wandeling is op zijn plaats. Het dorpje is een toeristische trekplijster, het word gepromoot t door de burgemeester. Langs het strand zijn bewaakte camperplaatsen waar veel gebruik van wordt gemaakt. De campings waar je voor betaalt leiden daardoor armoede.

De oude medina met zijn wit, blauwe huizen, een wirwar van kleine steegjes en de geverfde kunst tegen de gevels. Ik heb hier al in het begin over geschreven. We slenteren wat rond en schieten plaatjes.
 
 
 
 
 
 
 

De volgende dag rijden we naar de Monolieten van M’Zoura. OP de prehistorische plaats staan ongeveer 175 stenen in een ellips. Men neemt aan dat ze een begraafplaats begrenzen. De weg erheen is slecht, daar was al voor gewaarschuwd. Het landschap prachtig, groen. Men is hier niet arm, want in de weiden staan veel koeien, geiten komen we niet tegen en schapen af en toe. Het glooiende landschap lijkt op Zuid Engeland. Aangekomen bij de Monolieten blijkt de plaats omheind te zijn met een groot hek, dat gesloten is. Wie verwacht er toeristen in dit seizoen, zover afgelegen van de bewoonde wereld? Het is een vreemd aandoend geheel, Fred klimt op het hek voor een foto.
 

Er liggen wat boerderijen tegen de heuvels, goed onderhouden en in de verf. In de wei jongen ezels en koeien. Het landschap ontleent zijn weidsheid ook aan het feit dat met hier bijna geen hekken geeft. De ezels en paarden zijn gekluisterd, koeien schijnen niet weg te lopen. Ze worden regelmatig in de gaten gehouden door een herder of boer.  De erf-honden slaan alarm bij onraad.


 

Vanmorgen naar de markt geweest in Had Gharbia. In de Lonely Planet stond dat dit een levendige markt is. Na enig zoekwerk gevonden buiten het dorp. Met een woord een fantastische ervaring. Er zijn kraampjes met schoonmaakmiddelen en huishoudelijke artikelen en een heleboel op de grond kraampjes. Producten van het land worden verkocht. Vrouwen met prachtige(mexicaanse) stro-hoeden op, waaraan kleurige balletjes bungelen en linten. De hoeden staan bovenop de hoofddoek. Vriendelijke open gezichten. Er liggen rode uien, bloemkool, paprika, radijs, sinaasappels, mandarijnen, bananen, soms appels. Mogelijk wat snijbiet en kruiden. Geen import producten zoals boontjes, ijsberg sla en dergelijke. We zijn echt de enige buitenlanders, zo een plaats is met een camper niet te bereiken. Natuurlijk staan we in de belangstelling, maar we betalen gewoon een eerlijke prijs. Men spreekt geen Frans. Dit is zoals het leven hier al jaren geweest is. Ik durf geen foto’s te maken want dat wordt nergens geaccepteerd. Zo jammer, maar je wilt ook niet je eigen cultuur opdringen aan deze authentieke vriendelijke  mensen, door bruut een fototoestel  onder hun neus te houden. En we weten dat ze daar niet van houden. Ik vind in mijn 2014 foto's nog dit tafereel, met de typische hoed.
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten