Ben Slimane,

Het stadje  Ben Slimane is een echt Marokkaans dorp.. Het is de hoofdstad van de gelijknamige provincie in het gebied  Chaouia-Ouardighar. In de provincie wonen 75 inwoners per vierkante kilometer.  In dit stadje zijn meerdere scholen, zowel basis onderwijs als middelbaar onderwijs.  We zien geen buitenlanders. Dit is opmerkelijk, want het ligt maar zo een 35 km van de kust. Het is een langgerekt dorp. We rijden eerst door het armoedige gedeelte. Schamele huizen, vaak bedekt met golfplaat. Vale kleuren en veel rotzooi op straat. Her en der karren met fruit. Groente zien we niet. In de hoofdstraat vallen de  calèches op,  die dienst doen als taxi. Ze zijn genummerd, dus zal er een organisatie achter zitten.

Iedereen maakt er gebruik van. Hoe anders dan in de toeristische steden waar merendeel  toeristen vervoerd werden op deze manier. We lopen wat rond voor de inkoop van de normale boodschappen . Het regent een spatje. Bij de bakker kopen we heerlijke croissants en bij een straatkar bananen en mandarijnen. De Marokkanen veel  eten buitenshuis. Bij de slager staat een gril voor, je koopt je vlees en hij grilt het voor je. Of de tajine staat te pruttelen. Er kunnen wel tien restaurantje op 100 meter zijn. En dit soort -uit- eten kost niet veel.

’s Middags als het droog is gaan we wandelen. We proberen aan de achterkant het terrein te verlaten, maar het is volledig omheind.

Tegenover de camping is een pad, dat we inslaan. We hebben gezelschap gekregen van vijf honden, die gezellig meewandelen. Ze wachten op ons, als ik foto’s maak en vragen aandacht door te springen en te kwispelen. Het land is nat door de vele regen, overal zijn vennen ontstaan. Bij een zeer grote plas springen de honden er vrolijk in. Het is een geplons en gespetter. Ze rennen elkaar achterna en stoeien wat. Ze hebben er zoveel plezier in.

 

 

Een Marokkaanse boerderij

Als we verder lopen langs een boerderijtje komen zeer agressieve honden naar buiten stormen. Ze vallen “onze honden” aan. Wat een krengen van beesten. Een boerderij hond bloedt bij zijn oor, die is mogelijk al eerder gebeten.  Onze honden gaan er als een speer vandoor, om zich later in een omtrekkende beweging weer bij ons te voegen. Op de terugweg komen we langs loslopende kippen. Dit is spannend voor de honden, die er een sport van maken met zijn vijven een kip klem te lopen. Het beest weet door een snelle wending te ontsnappen en rent voor zijn leven. De honden hebben het nakijken, prachtig.

 

Bij de caravan aangekomen stallen de viervoeters zich rond ons plaatsje. Het zijn trouwe wakers, want als iemand (meestal een andere hond of kat) te dichtbij komt klinkt er een waarschuwend gegrom. Vanmorgen komen ze is steeds kijken of we nog een wandeling gaan maken. Het is schijnbaar goed bevallen. Ze zien er goed doorvoed  uit en kunnen zich hier handhaven.

Campingplaats zonder elektra op een stacaravan park.