Tafraoute

 

Marokko is een land van vele tegenstellingen. Rijken en armen. Wel gesluierd of juist heel modern. Zee, woestijn of bergen.  Alleen de kraampjes, winkeltjes, souks lijken op elkaar. Het lijkt of de ontwikkeling daarin heeft stilgestaan.  De huizen zijn vaak niet afgebouwd, mogelijk om belasting technische redenen. De bovenste verdieping is een beton staketsel met een half muurtje. Dat geeft een armoedige indruk. Maar iedereen heeft een mobiel, van schaapsherder tot visser, van garagemonteur tot verkoper.

We zijn vertrokken uit Tifnit, richting Tafraoute. Dwars door de bergen. Hier heeft de regen in November goed huisgehouden en hele delen van de weg zijn onbegaanbaar. We worden regelmatig omgeleid via verharde bobbelige zandwegen.

 

 

De totale afstand zou een kleine  250 km zijn, het kost een hele dag om er te komen. Af en toe is de weg super stijl. Maar wel erg mooi tussen de bergen door, langs authentieke dorpjes.

 

Men zwaait uitbundig naar ons en wij zwaaien driftig terug.  Op gegeven moment gaan de remmen piepen en ik vind ook dat de auto stinkt.

 

De weg naar boven.

Het maakt me ongerust. Ik vraag de auto stil te zetten en voel aan de remschijven, waarop ik meteen mijn vingers verbrand. Zo warm. Doordat wij een automaat hebben, staat Fred regelmatig op de rem. Hij heeft niet de zelfde bergervaring als ik en dat is hem niet kwalijk te nemen. Om de remmen te sparen vraag ik hem of ik het kan overnemen. Hij zegt voel je je niet veilig? Ja hoor dat wel, alleen als de remmen het begeven dan niet meer.

Riviertje naast de weg. Brug provisorisch aangelegd.

Ik laat de auto zoveel mogelijk op de motor remmen, in de hoop dat een en ander afkoelt Laat in de middag komen we aan op de camping in Tafraoute. De oude 86 jarige campingbaas herkent ons meteen. Hij is helemaal blij, want we zijn ook de enige gasten.

De camping ligt in een kom tussen heel hoge bergen. Lekker beschut voor de wind. Het is doodstil hier. Fred bestelt een tahine kip bij de receptie. Ik heb geen zin om te koken omdat ik al twee dagen door griep gepest wordt. Spierpijn. Dit soort ongemakken gaat gelukkig ook weer over. De tahine was heerlijk.

Vandaag naar de garage gereden om de remblokken te laten controleren. Een monteur haalt alles uit elkaar, schuurt de remschijven en de remblokken bij. Er staan diverse zeer oude auto’s helemaal uit elkaar gehaald, die ze weer in elkaar zetten, opnieuw schuren en daarna spuiten. Een man staat met plamuur een bumper te repareren. Ongelooflijk zo secuur hij werkt. Wij gaan ondertussen de boodschappen doen. Als we om twaalf uur retour zijn, is de auto klaar en wij 30 euro armer voor het werk. We krijgen de raadt niet zoveel te remmen, maar dat wisten we al.

Terwijl ik dit schrijf zit er een vogel rustig te tjilpen. Kijk ik uit over bergen en de opkomende maan. De nachten zijn fris, en ‘s ochtends is het tintelend koud. Ik heb het hier reuze naar mijn zin. Een boek onder de hand, een dorp voor boodschappen dichtbij in een prachtige omgeving. Fred is meer een zee mens, maar ik vind dit een zeer aangename omgeving. Vanmiddag begonnen aan boek nummer drie, kom daar in Nederland maar eens om. Daar neem ik nooit de tijd voor.

Morgen fietsen of wandelen, we zien wel.