Drie reisdagen

Vanuit Gondesende zijn we naar Burgos gereden. De camping ligt buiten de stad en deze schijnt een mooi centrum en een kathedraal te hebben, die de moeite van een bezoek waard is.  Dus zo snel als de caravan staat gaan we richting de stad. Het is nog steeds bitter koud, tegen het vriespunt. Fred roept al dat hij een donsjack gaat kopen. Nummer hoeveel???? In de auto ligt zijn warme jas, die hem ook nog erg leuk staat. Maar hij ligt onderop en je snapt het al.

Het is een crime om de auto te parkeren, zo vol zijn de straten. We rijden wat rond en ik wil het al opgeven, als we toch nog een plekje vinden. We lopen richting centrum, het doet aan als een vestingstad. Zal het ook wel geweest zijn. Helaas blijkt de kathedraal al gesloten voor publiek, dus dit moeten we dan maar tegoed houden. Bij leven en welzijn komen we terug.

 

Vanuit Burgos rijden we naar Dax net over de Franse grens. We zien de besneeuwde toppen van de bergen voor ons, het weer is helder. Dit geeft een wintersport gevoel. Bij San Sebastiaan klimt het kwik op naar 21 graden, maar zakt over de grens weer erg snel naar 16 graden. We rijden langs een Lidl voor de boodschappen en wat doet dit Europees aan. Er is van alles te koop, vlees, champignons, wijn en chocolade. Vooral de laatste artikelen waren een luxe in Marokko.  We raken ook weer gewend aan Nederlandse  prijzen. Buiten Dax vinden we een boeren camping op het platteland. Een aardige oudere heer maakt een praatje en vindt de caravan super mooi. Hij kan er niet over uit. Het is nog heerlijk in het zonnetje en na ons kopje thee lopen we wat om de benen te strekken.

 

 

Vanuit Dax verder richting Limoge, dwars door de Dordogne via provinciale wegen.  Er komen veel herinneringen boven als ik namen als Mimizan, Arcachon, Bergerac  etc. zie.  In Arcachon belandde ik op mijn 23 ste na een verbroken verloving, bij een vriendin om uit te huilen. Het was ook de kennismaking met Cointreau en er is heel wat doorheen gegaan. Ik bleef daar een week of drie, veel wandelen en naar zee. Haar man was een autofanaat,  die reed tegen de 200 km per uur op de snelweg. Zoiets vergeet je niet.

Ook met de kinderen in de Dordogne geweest. Toen nog met tentjes. Ze waren in de leeftijd van 1,5 tot 6 jaar. Veel strand en zee, heerlijke vakanties vol avontuur. Later nog vaak terug geweest. Ik herinner me gigantische onweersbuien, we konden de bliksem vanuit de tent zien tekeer gaan. Prachtig was dat. Kanovakanties gingen ook die kant uit.

Nog later alleen met zoonlief. Hij aan het surfen ik op het strand en samen fietsen. Ik heb toen bijna een brand veroorzaakt, toen de spiritusbrander bij het navullen, de inhoud van de fles in brand stak. Gelukkig hadden we water in de buurt en een mede kampeerder kwam al met de brandslang aan. Het leverde mij een paar verbrande vingers op. Ook zo een herinnering.

 Met al dat autorijden heb je veel tijd om na te denken en besef je dat er veel gebeurd is in je leven.  Mooie dingen waar je blij van wordt en verdrietige dingen. Keuzes die je gemaakt hebt, die onbedoeld anderen pijn gedaan hebben.  Ik ben blij, dat de kinderen nu hun eigen keuzes maken en volwassen zijn.  We waardevolle vrienden hebben die ons leven verrijken. Wij kunnen genieten van onze vrijheid en de mogelijkheid hebben om dingen los te kunnen laten. Wat dat is nodig voor een ultieme vrijheid.

We staan nu ten noorden van Limoge. Op een parkeerplaats ergens bij een sportterrein. We hebben 20 liter water aan boord, dat wordt een uitdaging voor het douchen en afwassen. Het regent behoorlijk, we zetten de  grote wasmand buiten om extra water op te vangen.  Alle kleine beetjes helpenJ.

Morgen gaan we naar Les Bergères, waar vrienden van ons zijn neergestreken. Daar blijven we een dagje staan en dan verder richting huis. (800 km)