Isla Cristina

Asilah,

Om zes uur opgestaan, ondanks het feit, dat ik me voorgenomen had nooit meer vroeg op te staan. De boot vertrekt om tien uur en je moet een uur tevoren in de haven zijn. We schatten, dat het anderhalf uur rijden is. Er zijn altijd die laatste moment klussen, zoals elektriciteit binnen halen, gas en water afsluiten en de pot moet leeg. Onze timing loopt perfect en om kwart over zeven rijden we weg. Het is nog rustig, het schiet lekker op. We krijgen een cadeautje mee, prachtige wolken door de opkomende zon.

Bij de haven de bekende drukte. Eerst aan een boarding pas komen, die men voor je tegen de nodige Dirhams wil regelen. Dit kunnen we zelf ook. Dan langs de politie om een stempel te krijgen, dat we vertrokken zijn en dat we onze auto of caravan niet achter gelaten hebben. Je gaat tenslotte van Afrika naar Europa. De douane door, met nog een stempel. Het duurt altijd lang, maar we zijn nu vertrouwd met de procedure.

De scanner is kapot het geheel wordt verbouwd. Een douanier komt kijken of we geen ongeoorloofde waar aan boord hebben en of er geen verstekelingen zijn. Vooral dat laatste is van belang. Ik hoorde, dat er een camper was gesnapt met vier verstekelingen in de kast en onder het bed. Bij ons alles op slot om dit te voorkomen. De haven is giga groot. We moeten naar pier treize, ik begrijp 13, als zijnde Frans. Nu die is er niet, blijkt het treis te zijn, hetgeen drie in het Spaans is. Een Spaanse maatschappij, dus een Spaanse bemanning. We staan rustig te wachten. Fred merkt op dat het al kwart voor tien is en dat ze mogen opschieten –de optimist.  Het vervelende is, dat je nooit weet hoelang het duurt en wat ze willen. Er worden vrachtauto’s geladen, weer allemaal achterste voren. Uiteindelijk zijn tegen elf uur de personen auto’s aan de beurt. Die gaan er voorwaarts in. Het is niet erg druk, dus mogelijk kunnen we aan boord keren. We zien wel als we over zijn.

En dan weer wachten met koffie. Boekje erbij. Tegen twaalf uur klinkt de fluit en zijn we weg. Het is maar een klein uurtje varen. Aan de overkant gaat het allemaal sneller. Eerst de vrachtauto’s eruit en dan kunnen we inderdaad ronddraaien. Het Roll on Roll off systeem is in deze oude boten nog niet uitgevonden.

Aankomst in Algeciras

 

Ja……. en dan ben je in de geordende wereld. Geen overstekende mensen meer op de snelweg, geen taxi’s die voor je neus stoppen. Hekken rond de weilanden om vee binnen te houden. Geen moskee die oproept tot gebed. Ik merk dat ik dat geluid nu zelfs mis, zo waren we eraan gewend.  Maar, een prachtig landschap, want mooi is Andalusië wel. We strijken aan het eind van de dag neer op een camping bij Alcalá de Los Gazules. De camping ligt in een dal omgeven door bergen. Een mooi wandel gebied, maar we willen door. Via Portugal, Spanje en Frankrijk naar huis. Dit is weer zo een paradijsje om terug te komen.

We hebben een reisschema opgesteld. Zodat we eind februari thuis zijn. In dat schema is ruimte om op interessante plaatsen in Portugal iets langer te blijven.

De dag erop in Isla Cristina gestaan. Een vissersdorp, met grotere en modernere boten dan in Marokko. Aan het strand worden kokkels gevangen door met een net, dat over een bak gespannen is, over de bodem te schrapen. Achter de bak een autoband om het net op spanning te houden.  Een vernuftig systeem. De bak schept zand, dat door de achterwaartse beweging van de man, die de bak trekt, wordt gefilterd en de kokkels blijven achter in het net. Puur handwerk en wel koud, want ze staan met hun voeten in het water op een zandplaat.

Er zijn veel strandvogels en in de lagune geloof ik kraanvogels.

 

Een jukel van een kwal.

 

We gaan in het plaatsje lunchen, dan hoef ik vanavond niet te koken. We bestellen gegrilde gamba’s met brood. De gamba’s zijn mooi gekruid en liggen op zeezout. Echt een traktatie. We zijn deze temperaturen van rond de 10 graden niet meer gewend. We eten met  dikke jas aan .

Na ons boodschappen rondje zijn we weer terug, morgen verder.