We hebben een
plekje gevonden in Northumberland. De schapen zijn ons deel. Aangezien we drinkwater
hebben is een camping niet noodzakelijk. We kijken uit over de kale heuvels met
af en toe een bloemetje. Vergeet-me-nietjes, madeliefjes, witte pluizen van
vlas en een blauw klokje dat ik niet kan thuisbrengen. Veel heide en kleine
struiken in combinatie met gras. Verder is er niet veel te beleven. Het weer
wordt steeds slechter. De storm trekt aan. We zien dat er een code oranje wordt
afgegeven door de BBC. Langzamerhand wordt de lucht dreigender en barst de
storm los.
De caravan staat te trillen op zijn wielen. De wind giert langs het frame. We hebben de auto zo geplaatst dat hij nog een beetje de wind breekt, dit is echt een giga storm. Af en toe vraag ik me af of we niet om zullen slaan, maar die 1700 kilo moet toch ergens goed voor zijn. In gedachten zie ik lammetjes door de lucht vliegen. Er zijn hier geen bomen dus van takken hebben we geen last. Wat is de natuur krachtig.
De storm houdt twee dagen aan, dat zorgt ervoor, dat we niet kunnen vertrekken. Willen we ook niet, want nu is lezen ons deel. Maar het water is op. Fred weet dat er een camping is, verderop. We besluiten daarheen te rijden, omdat er ook een meer is. Mogelijk kunnen we daar water halen. We zien geen campingbaas en rijden het terrein op, dat volledig verlaten is. Wel staan er kranen, dus je snapt het al, die 100 liter water is voor ons. Genoeg voor nog eens drie dagen kampeer plezier.
De caravan staat te trillen op zijn wielen. De wind giert langs het frame. We hebben de auto zo geplaatst dat hij nog een beetje de wind breekt, dit is echt een giga storm. Af en toe vraag ik me af of we niet om zullen slaan, maar die 1700 kilo moet toch ergens goed voor zijn. In gedachten zie ik lammetjes door de lucht vliegen. Er zijn hier geen bomen dus van takken hebben we geen last. Wat is de natuur krachtig.
De storm houdt twee dagen aan, dat zorgt ervoor, dat we niet kunnen vertrekken. Willen we ook niet, want nu is lezen ons deel. Maar het water is op. Fred weet dat er een camping is, verderop. We besluiten daarheen te rijden, omdat er ook een meer is. Mogelijk kunnen we daar water halen. We zien geen campingbaas en rijden het terrein op, dat volledig verlaten is. Wel staan er kranen, dus je snapt het al, die 100 liter water is voor ons. Genoeg voor nog eens drie dagen kampeer plezier.
Tussen de windhozen door is het rustig en komt er een waterig zonnetje tevoorschijn. Hup de caravan uit en lopen. We ontdekken een houtzagerij en een oude schuur. Erg veel meer is er niet te beleven, maar de luchten zijn wederom spectaculair en het uitzicht fenomenaal.
We rijden verder richting York. Ik wil een paar dagen op een
camping staan om te kunnen lopen en dingen te zien. Ook is dat handiger voor uitstapjes, want een
onbeheerde caravan is niet mijn ding.
We staan nu bij Barnard Castle. We vonden een camping van de caravan club,
waar we lid van zijn als lid van de Nederlandse Caravan Club, maar die willen
ons niet toelaten. Fred is razend en loopt met grote stappen het kantoor uit.
Het mensje achter de balie, kan er ook niets aan doen, want regels zijn regels.
We vinden een camping en staan nu op een weiland
helemaal alleen. Het is een stuk land, dat nog bij de camping getrokken moet
worden, maar de receptie snap, dat wij voor rust kiezen en niet voor een vise a
vise laantje met anderen. Je bent dan steeds bekeken.
Gisteren naar de plaatselijke bezienswaardigheden geweest, nadat wij boodschappen gedaan hebben. Blijkt
dat je op het parkeer terrein van de supermarkt moet betalen, dus was een bon
ons deel. Het is ook niet duidelijk aangegeven op de parkeerplaats, bij nader
onderzoek. Gelukkig hebben we zelden een bon, dus dit moet dan maar een
bedrijfsongelukje zijn.
We gaan naar een High Falls, een waterval. Hij valt 8 meter
en wordt breed aangekondigd. Om foto technische redenen willen we niet te vroeg
zijn. Het licht is dan mooier en je sluitertijd langer. Tegen vijven komen we
aan, het was verder dan gedacht. En ja hoor, er staat een juffrouw, die ons
vertelt, dat we niet meer naar de waterval mogen. Fred vraagt of de waterval om
vijf uur stopt? Je moet er zelfs voor betalen om hem te kunnen zien. Weer een
nijdige echtgenoot, die met allerlei onaardige argumenten zijn boosheid aan mij duidelijk
maakt. Ik zie echter een voetpad en denk als ik de auto kwijt raak dan gaan we
gewoon. We hebben goede navigatie en de GPS wijst ons een alternatieve route
door het veld. Gaan met die auto.!!!
De auto staat op een afstand van 150 meter van de bron. We
kunnen het water horen. Fotospullen pakken en in een rechte lijn naar beneden.
Eerst over een hek klauteren en door een weiland. Dat gaat goed, nog een hek en
nog een. Dwars tussen dennenbomen door
en dan stijl over rotsen naar beneden. Nog een lastige barrière. Fred heeft
lange benen en kan er gemakkelijk overheen, maar voor mij wordt het een
slingerpartij langs een boom. En dat op je 67ste. En dan……. Vinden we een pad. Een oud pad naar
de waterval en zien we de waterval en kunnen we fotograferen. De dag is weer gemaakt.
‘s Avonds is er prachtig licht, omdat het een zonnige dag
is. We gaan terug naar de ruïne van het kasteel, voor de ondergaande zon. Een
heel oud fietspad geeft een prachtig plaatje. De dagen lengen behoorlijk want
het is na negen uur. We spelen een tijdje met ons fototoestel en het avond
licht en gaan dan voldaan naar huis.
Vandaag een tuin en een kweker bezocht in Eggleson Hall. Ze
kweken een jarige, zeldzame planten, ouderwetse planten en fruitbomen. Het
wordt bezocht door hoogbejaarde mensen, dus zijn we op zijn plaats. Bij het
centrum is een echte tearoom. Hier kun je heerlijk home made gebak eten, maar
we houden ons dit keer in.
Achter het centrum is een oud kerkhof, de kerk is een ruïne.
Dit is het derde kerkhof waar we foto’s maken tijdens onze vakantie.
In de tuin word ik spontaan verliefd op een blauwe klaproos. Hij staat er
magnifiek bij.
Meconopsis betonicifolia, Chinese klaproos. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten