New York. 18 t/m 22 Januari.

Het was mijn wens ooit eens naar New York te gaan. Waarom? Geen idee, een kijkje nemen in een andere wereld. Fred vond dat maar niets en ik weet tot nu toe nog niet waarom hij ja zei. Mogelijk omdat ik een gunstige deal vond in Januari of om mij een plezier te doen. Zonder enig besef van weer en dergelijke gewoon geboekt. Volgens velen stom, omdat het de koudste tijd is en ook nog veel te kort. Verlengen was in deze fixed price deal geen optie, ik heb het wel nog nagevraagd. Nu ja dan beschouwen we dit maar als kennismaking, want echte stadsmensen zijn we ook niet.  We hebben in September geboekt dus nog tijd genoeg om erover na te denken.

Een vriend van ons, die meer New York ervaring heeft, was zo aardig om een wandel route uit te zetten met de highlights.

Op 3 Januari werd onze nieuwe Ikea keuken geleverd.  Al die dozen en planken stonden te wachten op montage en dat kriebelt. Was het oorspronkelijke plan om de keuken pas na New York aan te pakken, maar er werd meteen gesloopt. Volgens de folders kun je zo een keuken in 1 dag plaatsen. Ze vertellen er niet bij dat je dan een heel team moet hebben, want het monteren van de kasten is al een week taak bij een snelle leercurve.

Nadenken over elektra, verlichting, aansluitingen en water hoort er ook bij. Stofhappen,  je verbazen over de vondsten na 15 jaar huishouden achter de plinten. En hoe zat die oude keuken ook alweer in elkaar. Als Fred even weg is pak ik de bijl dat is een goede moker. Geen schroefwerk maar gewoon rammen. Het schiet tenminste op. Het blad is loodzwaar en met veel moeite krijgen we het afgevoerd. s ’Avonds duik ik doodmoe met spierpijn het bed in.  We pakken het structureel aan, afbreken en opbouwen. Dat geeft moed omdat je ziet hoe het wordt. Natuurlijk nog twee keer retour naar IKEA om zaken te ruilen die beschadigd zijn of ontbrekende onderdelen te kopen. Maar dat scheelt weer koken, eten doen we meteen daar. Ook op het laatste moment nog een extra bovenkast besteld omdat het er dan mooier uitziet.

Als je gaat opbouwen, breek je het even hard weer af, want het hangt niet zoals geplanned of  je was toch iets vergeten, dat nog gemoeten had. Een la zit niet waar het handig is en ga zo maar door. Onze doelstelling was dat de basis zou staan voor New York en dat is gelukt in 14 dagen zwoegen. 6 Kuub afval hebben we afgevoerd. Tussendoor stond er een bezoek aan Limburg geplanned en een museum bezoek. We hadden ons ingeschreven voor de ijsbeelden tentoonstelling in Zwolle. We mochten daar een uur van tevoren in om te fotograferen. Helemaal goed en een fantastische ervaring. De kou was een goede kennismaking met New York.

Vrijdag wordt in beslag genomen door een ziekenhuis bezoek als voorbereiding voor Fred zijn geplande liesbruikoperatie.

En dan is het opeens maandag 18 Januari. We nemen ruim de tijd om op Schiphol te komen en staan om zes uur op. Het is lang geleden dat dit routine was.

En ja hoor file, minstens 20 minuten zegt de radio. Nu onze extra geplande tijd is een half uur, dus dat moet lukken. Tegen half negen staan we op P3, ik had dit tevoren geboekt. Stom, volgende keer op woensdag vliegen dan is het mogelijk minder druk. Weer een leermoment.

Op de luchthaven is het DRUK. Het afgeven van onze koffer kost al een dikke drie kwartier. Wat een klungel systeem, die zelf service. Iedereen moet lezen om te zien hoe het werkt, dan pakt de scanner weer niet, dan gaat het printen mis. Nu ja dit levert geen tijds winst op met het oude systeem, waarschijnlijk wel kosten.

Wachten bij de douane en de security. Het heeft iets weg van de Efteling die lange slang mensen die van hot naar her lopen. En dan komt er een jonge dame die haar vlucht gaat missen. Ze kruipt tussen de rijen door. Ik denk die heeft haast en ik ken die situatie. Dan blijkt het Karlijn te zijn een goede vriendin en dan is het het feest van herkenning. “Wat doe jij hier?” We zeggen in no time gedag en hup daar is ze al bij de security. Ze heeft haar vlucht op het nippertje gehaald, terwijl wij nog bij de security staan. Ik had net voordat ik haar tegen kwam gedacht, wat als ik een oud collega tegen kom en zowaar het gebeurd.

Helaas is mijn fotokoffer niet door de scan gekomen. Waarom, omdat er achter de lensdoppen wel eens doping kan zitten. Dus wachten we weer 20 minuten, want haast kennen die jongens niet. Ze kletsen met elkaar en kijken de meute aan. Een man wordt zo boos, maar die wordt weggewimpeld met nog meer vertraging. Ik maak me nog geen zorgen, want we hebben nog een uur.

We kopen al lopend een kop koffie en ik kijk nog even voor Eva naar parfum. Geen significant prijsverschil, zelfs duurder dus niet de moeite waard.

Vervolgens de “Amerika” controle, weer het Efteling effect. De tijd gaat dringen, want er wordt al geboard. Een mevrouw vraagt wie er allemaal naar New York gaan en dat zijn er teveel om voor te laten gaan. Dus geduld en we zien wel. Ik begin me nu echt af te vragen, wat me heeft bezield om deze stress weer op mijn hals te halen en waarom vliegen zo “leuk” is.

Uiteindelijk zijn we erdoor. Rennen naar het vliegtuig en natuurlijk zijn de lockers vol. Daar ben ik voor onze camera’s niet blijk mee, ze worden ergens ver weg opgeborgen.  Weer een leer moment want mijn reis spullen zitten ook bij de fotospullen. Volgende keer plastic tasje mee met dingen die eruit moeten blijven.

We amuseren ons gedurende de reis met lezen, kijken naar films, kletsen en vliegtuig eten. Af en toe wat rondlopen helpt om de tijd te doden.

Hetzelfde wachtritueel herhaalt zich bij de douane en de bagage pick up, maar we zijn toch maar mooi in New York.

Na een kop koffie gaan we op zoek naar een taxi. Dat is even wat extra luxe en zien we meteen iets van de stad. Als we Manhattan binnen rijden heb je echt het gevoel van “wat groots”, wat een gebouwen, wat een skyline. Een gevoel dat ons de komende drie dagen nog vaak overvalt.

Het hotel is snel gevonden en het inchecken zo geklaard.  De hotel kamer met een bed op een podium een verassing. We zitten om de hoek bij Times Square en het is pas drie uur plaatselijke tijd. Na een kop thee gaan we de benen strekken, want we hebben lang genoeg gezeten. We kijken meteen onze ogen uit. Alles is immens, de reclame, de gebouwen en ga zo maar door. We dwalen rond naar het zuiden, downtown. Er is een fotozaak die beroemd is met de mooie naam B&H. De letters staan voor de achternamen van de oprichters, maar tegenwoordig voor Beards and Hats. Waarom, wel we hadden al heel wat orthodoxe Joden gezien met hun pijpenkrullen, baarden en hoeden. Nu blijkt de winkel bemand te zijn en gerund te worden door orthodoxe Joden. Vandaar die naam. Het is een super store, waar je van alles op fotogebied kunt kopen. Ik wil ooit nog eens een full frame camera hebben, maar die is zo prijzig. In dollars scheelt het wel maar toch…..

Ze hebben er ook een tweede hands afdeling, ook daar navraag gedaan en inderdaad komt er een binnen die ik zou willen. Het prijsverschil is echter zo weinig, dat ik me bedenk. Ook al omdat we een dure auto reparatie hebben en alles kan gewoon niet.

We vinden een libanees waar we heerlijk eten en als we dan retour zijn in het hotel was het een mooie eerste kennismaking. Doodmoe kruipen we in bed want het is drie uur in Nederlandse tijd. Ik val als een blok in slaap en wordt de volgende dag om vijf uur wakker, New Yorkse tijd. Om half acht houd ik het voor gezien. Fred scoort een ontbijt en we maken plannen voor de dag.

Eerst een metrokaart kopen en op naar China town en Little Italy. Zwerven door de straten kijken en zien. Heerlijk. Het is koud en de wind guur. We hadden ons erop voorbereid, maar toch …….

Dan door naar Brooklyn Bridge die je over kunt lopen. Tevens werpt dit een blik op Manhattan bridge. Wat een super ervaring. Vanuit hier zie je de Skyline van New York en het vrijheidsbeeld.  De brug is mooi, de auto’s razen onder je langs.  Het is te vroeg voor mooie plaatjes, maar ja that’s life.

We nemen ons voor s ’avonds terug te gaan voor wat nachtfoto’s.

In de metro zie je van alles. Mensen die slapen, daklozen met hun hebben en houwen, het is er warm. Reizigers zoals wij en vooral mensen met een mobile. De nieuwe vorm van communicatie.

s’ Avonds gaan we weer naar de waterkant. Het is zoooo koud en de wind waait zoooo guur. We maken wat foto’s van de skyline maar al snel houdt Fred het voor gezien. Hij heeft het koud. We zoeken een Chinees restaurant op, de dag zit erop.

De volgende dag gaan we naar The High Line. Een wandelroute door het oude Meatpacking district. De achterliggende gedachte is dat je door deze route te creëren natuur terugbrengt in de stad. De route loopt over de oude goederenspoorbaan 15 meter boven de grond.  Er staan prachtige flats, onder architectuur gebouwd. Die moeten onbetaalbaar zijn. Als je naar binnen tuurt, zie je een showroom qua inrichting.  Prachtig.

Door naar Chelsea. Weer een andere wijk met andere architectuur.

Mijn voeten beginnen te protesteren, ondanks de steunzolen. Wat is dat toch waardeloos. Daarna door naar het Rockefeller Center. Hier kun je naar The Top of the Rocks gaan op 260 meter boven de grond. Een supersnelle lift brengt je er in no time. En dan kijk je uit over die immense stad. Als de avond begint te vallen en de lichtjes aan gaan dan is het een plaatje.

Helaas staan we achter glas en proberen we tussen de spleten door te fotograferen. Ik wil mijn statief gebruiken, maar een wacht maakt me duidelijk dat dit niet mag. Het zou valse concurrentie opleveren met hun eigen fotografen, die uit den brode foto’s maken. Idioot toch als een amateur foto’s zou kunnen maken die gelijk zijn aan professionele fotografen. Waarvoor betaal je ze dan?

Terug bij het hotel, eerst warm douchen. Dan even op bed zitten want mijn voeten protesteren toch wel heel erg. We moeten nog eten ook en ik heb helemaal geen zin om nog eens een wandeltour te doen. Als ik opsta zak ik meteen door mijn linker been. Die wil niet meer. Vlak naast ons hotel is een Ierse Pub, laten we daar maar heen gaan. Al lopende gaat het beter en verdwijnt de stijfheid. Het is druk en het blijkt een goede keus te zijn.

Donderdag, alweer de laatste dag. De zon schijnt en de ergste wind is gaan liggen. Mogelijk stilte voor de storm want die is voor vrijdag voorspeld. Op naar het Central Park. 

Heerlijk zo te genieten tussen de oude bomen, de huizen en waterpartijen. Daarna door naar het Central Station. Weer een wisselende architectuur. Heel anders dan bij het Rockefeller Center.

Kijken, kijken en kijken. Tegen vier uur zijn we op en houden het voor gezien. We gaan terug naar het hotel waar we onze koffers ophalen en dan door naar het vliegveld.

De controle is verbazingwekkend soepel. Ons vliegtuig vertrekt redelijk op tijd en 7 uur later staan we op Schiphol. Terug ging aanzienlijk sneller, slapen lukt me niet.  Het was een fantastische ervaring. Ondanks Fred’s aanvankelijke aarzeling zei hij na afloop dat hij best een pied a terre in NY zou willen hebben. Nou ja……..