Fortrose, (aan de kust) boven Inverness

De reis gaat goed totdat de auto een enorm lawaai maakt. Ik zet hem zo snel mogelijk aan de kant, met het idee dat er een remschijf is vastgeslagen. Optrekken, remmen, optrekken remmen, geen lawaai. Doorrijden dus. Ja hij is een jaartje ouder, maar we hopen, dat hij nog een tijdje meekan.  Als ik op de grote weg zit, zie ik dat de lichtjes van het sperdifferentieel vervaarlijk knipperen en dan heb ik in de gaten wat de oorzaak is. Fred heeft waarschijnlijk tegen de differentieel hendel gestoten en daardoor is hij op een andere stand gaan staan, waarmee je echt niet zo hard mag rijden. Dus weer zo snel mogelijk auto aan de kant bij een afslag en de goede versnelling kiezen. Natuurlijk heb ik de pest in, want dit geintje heeft ons al eens een nieuw differentieel gekost en dat is een dure reparatie. Onder mijn dreigement dat ik zijn benen bij elkaar bindt als hij zijn benen niet sluit, (waarom zitten mannen wijdbeens?, mogelijk hebben ze nooit een strakke rok gedragen), rijden we verder. Nu maar hopen dat dit geen nadelige gevolgen heeft.

Een ster in de ruit op deze reis is al genoeg vind ik en daarbij  moeten auto’s het gewoon doen.

De weg langs de heuvels van Cairngorm is prachtig. Op de toppen van de bergen ligt nog sneeuw en de zon schijnt.

Bij Inverness gaan we de kustlijn volgen en landen in Fortrose op een camping. In de baai zwemmen dolfijnen bij hoog en laag tij. Dus wij vol goede moed naar de punt van het schiereiland gelopen om ze te spotten. We zijn niet de enige. In het water ligt een kano en de dolfijnen komen er op af. We zien hun ruggen boven water komen en af en toe duikt er eentje onder. Wat zijn die beesten groot. We proberen ze te fotograferen, maar  we hadden hier niet op gerekend dus de telelens ligt  nog in de caravan. Het was een bijzondere ervaring.

Vandaag gelopen naar het stadje Fortrose en naar Rosemarkie. In Fortrose gaat net de plaatselijke middelbare school uit, grappig de jeugd in univorm. Ze snellen zich naar de plaatselijke supermarkt om te fourageren. 

Wij lopen door naar een ruine van een cathedraal uit 1300, imposant. Alleen de torenklok is nog intact. 

Na een kop thee in de caravan terug gelopen naar de baai, omdat het laag water is. Deze keer geen geluk, geen dolfijn gezien en na een uur wachten lopen we verder naar Rosemarkie. Ik zie een leegstaand verpleeghuis langs de kust, een prachtig groots victoriaans huis. Nieuwsgierig kijk ik door de ramen in de keuken. Het is giga groot en vergane glorie. Ik kan me voorstellen dat de verpleegsters af en aan rennen en de oudjes in de ronde varanda zitten met uitzicht op zee. Het is een mooie plek om oud te worden.

Na een heleboel kilometer benen komen we thuis en smaakt het drankje in de zon super lekker.