De blaadjes blijven vallen. Er ligt een dik
tapijt rond de caravan. De bomen worden kaler. Dennenbomen zijn versierd met
bladeren ipv sneeuw. Het weer blijft goed, de temperatuur loopt tot 20 graden
op.
Een fotografische app vermeld, dat de
melkweg te zien moet zijn boven aan de bergen. Sterren heb ik rond de caravan
ook gezien, maar er is hier lichtvervuiling. Wij eten tussen de middag warm en
gaan beladen met broodjes, drinken en iets lekkers op weg naar de Steinklamm.
Daar is een stuuwmeer, waar we avond foto’s willen maken. Er zijn geen open
plekken in het bos, maar mogelijk kunnen we hier de nacht zien.
Het wordt donkerder en de zon zakt gestadig
achter de horizon.
Toen
we weg gingen heb ik, op het laatste
moment, een zaklantaarn meegenomen.
Dat is werkelijk onze redding geweest, stom
als we zijn. Nu loop ik een beetje vooruit op mijn verhaal. Het wordt kouder,
de broodjes zijn op, het is nog niet echt donker. “Laten we vast gaan lopen”
zeg ik, uiteindelijk is het nog drie kilometer naar de auto.
De weg is bewegwijzerd met een forel, die
we volop zien in de beken waar we langs komen. Met de bewegwijzering hebben we
minder geluk.
In
de duisternis volgen we onze route. Het wandelpad is niet mooi aangeharkt, maar
een bospad vol boomstronken. Er was aangegeven dat het niet geschikt is voor
rolstoelen en kinderwagens. Nu dat klopt. De zaklantaarn gaat aan, om niet te struikelen. Het
wordt aardedonker. De zaklantaarn veranderd in een heel klein lichtje. Je ziet
letterlijk geen hand voor je ogen.
In mijn fototas heb ik een LED lichtje, dat
ik ook gebruik voor het uitlichten van objecten.
Ik weet dat die opgeladen is dus die er ook
bij gehaald. Dat geeft een bak licht, hoe lang houdt die het uit?
Zo donker met zaklantaarn. |
Het pad veranderd in grote rotsen, onze
telefoon geeft meermale uitkomst waar we ongeveer moeten zitten. Soms zien we
een aanwijzing, alleen niet het forellen bordje. Wat is het donker. Ik zing
vrolijk - ik ben niet bang voor de boze wolf-, maar je zult er maar eentje, die
hongerig is, tegen komen.
We klauteren over rotsen, langs een beek
die ruist in de diepte. Af en toe langs de kant die aardig stijl is. Ik stap in
een gat en ja hoor, lekker op mijn knie. Later blijkt mijn knie behoorlijk open
te liggen. We moeten gewoon verder, in het bos blijven, ook al hebben we een
kleed bij ons, is geen optie. Als onze lichten het maar uithouden. Je zou het
een surfival tocht kunnen noemen in optima forma. Geen idee hebben waar je in
hemelsnaam bent, geen hand voor ogen kunnen zien, totale stilte om je heen. Ver
boven de bomen de sterrenhemel, die we maar vergeten. Ze noemen dit de
Romantische Strasse, nu dat zal wel bij daglicht, maar niet in het pikkedonker.
Ofschoon Fred opmerkt we hebben toch een deken bij ons!
De Lume cube gaf meer licht |
Twee en een half uur later vinden we de
auto. Dit was het avontuur weer voor deze week. Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten