Garriguella

We zitten op de camping in Garriguella, waar we een week geleden geland zijn. Het is hier heerlijk rustig. Nog wel, want als het seizoen is, loop je ook hier gillend gek weg. Er is een bar en een groot zwembad, dat nog leeg is. De bedjes bij de zonneweide laten het potentieel aan klanten zien. Er is een gedeelte met vaste huisjes, die of privé zijn of verhuurd worden. Waarschijnlijk ben ik allergisch voor dit soort campings want voor mij mag het allemaal kleinschaliger. We zijn de hele week al een van de weinig gasten. De omgeving is boeiend. Achter de camping is een olijfolie molen. Hier kopen we 2 liter olijfolie. De druiven staan niet aangelijnd, maar als struiken in het landschap.

Het plaatsje Garriguella heeft een kleine supermarkt waar we de hoognodige boodschappen kunnen doen. Daarnaast goede slager die zeer behulpzaam is door mijn gebrek aan Spaans. Hij heeft naast fantastisch vlees, heerlijke kaas en lokale producten.

10 km verderop ligt Roses een bekende badplaats. Fred wil graag bij ondergaande zon foto’s maken dus aan het begin van de avond rijden we er heen. We zijn redelijk snel genezen van dit plaatsje. Wat een drukte. Allemaal hoge witte aan elkaar geschakelde appartementen. De boulevard is een aaneenrijging van bars, café’s, en restaurants.

Het goede is, dat er op de weg naar huis een Lidl is, die we snel bezoeken. Hier hebben we meer keuze uit groente en brood.  De lokale super verkoopt alleen maar wortels, uien, sla, tomaten soms prei en witbrood. Dat gaat wel vervelen.

We kijken uit naar een andere mogelijkheid om de zee te zien en gaan daarvoor naar de Cap de Creuz. Een uitsteeksel in de kust en een natuurgebied. Het wordt een klauterpartij om bij zee te komen, de rotsen zijn scherp en geërodeerd. Overal staan bloemen te bloeien. Fred benoemt meteen onze buurman die een liefhebber is van rotstuinen. Hij zou hier genieten.

Onderaan de rots kijken we naar de dalende zon en maken mooie plaatjes van de zon die achter de bergen verdwijnt. Daarna eten we ons boterhammetjes en rijden met een goed gevoel naar huis. Eerst nog langs de vuurtoren. Het waait enorm boven bij de vuurtoren. De zee is immens en een bord leert ons dat het hier 2150 m diep is. Best gevaarlijk met potentiële onderstromen.

Op de dag vermaken we ons in het algemeen met lezen, een huishoudelijke taak en een wandeling. Nu het zo warm is geworden met temperaturen tot 27 graden slaat ook de loomheid toe.  Door de strakke blauwe hemel en de sterke schaduwen is dit geen ideaal fotoweer. Dat is de rede waarom we tussen de middag warm eten en dan tegen half vier naar bestemming vertrekken. Het licht is dan in ieder geval beter. 

Dit keer gaat de tocht naar het derde natuurgebied in de buurt.  Aguimolls-de-l'Emporda. Er is een informatie centrum en een bewegwijzerde route. We hadden ons er teveel van voorgesteld. Het gebied is een delta, drassig (muggen), riet en weidevelden. Er zijn vogelhutten waar je de dieren kunt bestuderen. Net Broek in Waterland.

 Ik kan me voorstellen dat de Spanjaarden dit fantastisch vinden als je tussen de bergen woont, voor ons vlaklander is deze aanblik niet zo bijzonder. Doordat ik twee waterschildpadden tegenkom weet ik dat ik niet thuis ben. 

Vermaakt kijk ik naar twee ruziemakende eksters die vechten om een ei, dat alleen nog maar een schil is.  

De ooievaars vliegen af en aan om hun jonge te voeden of klepperen om vrouwtjes te lokken. Op zeker moment houden we het voor gezien, de muggen worden steeds brutaler.  We lopen terug via een paadje met aan weerskanten prachtig bloeiende lissen. Het lijkt wel de bollenstreek.

Op de camping staan we vlak bij een muurtje waar hagedissen zich regelmatig laten zien. Leuk om te observeren. Even later vliegen er twee gaaien over en twee vlinders dansen om elkaar. Het is echt voorjaar.

Ik wilde graag naar de bergen en Fred naar een stuwmeer in de bergen. Voor mij een teleurstelling, want een stuwmeer is geen berg met sneeuw. De tocht over kleine weggetjes is prachtig en loopt dwars door Peralada het middeleeuwse stadje waar we al eerder waren. De straten vernauwen zich angstwekkend, tot we daadwerkelijk klem zitten. We zijn niet de enige die verdwaald is, want een grote vrachtauto heeft hetzelfde probleem. Als hij ons achteruit ziet rijden doet hij het ook, alleen is hij nog aan het begin van de weg en wij al heel veel verder. Met de nodige stuurmanskunst komen we uiteindelijk op de doorgaande weg. De vrachtauto heeft ons de weg gewezen.

Het stuwmeer is er eentje zoals je ze veel tegen komt. Aan de kant zijn recreatie plaatsen. Jongeren hangen hier rond met chips en bier. Gezellig. Wij rijden tot de oorsprong van de rivier om wat watervallen te zien. Er zwemmen grote vissen. Fred in zijn element gaat op fotojacht. Ik concentreer me op de waterval. Zo zijn we beide weer zoet.