Vallée d’ Eyne, Gorge de Segres en op weg naar huis.

De volgende dag zijn we erg nieuwsgierig naar wat deze vallei ons te bieden heeft. We gaan eerst naar het VVV van Eyne, die helaas pas over een paar dagen open gaat zoals blijkt. Dan maar op de bonnefooi. We rijden tot het skistation van Eyne volgens google maps en hopen zo de vallei te kunnen bereiken. Ondertussen is het gaan regenen. De vallei zou iets van 6 kilometer verderop liggen en vol goede moed lopen we tegen de berg op. Het eerste deel valt nog mee het tweede deel is een rode ski-piste. Er ligt nog sneeuw her en der. Het zachte regenen is opgehouden er vallen dikke druppels en het onweer ratelt in de lucht. Dit wordt helemaal niets, we keren om. Koud en doornat komen we bij de camping aan. We hebben altijd een kacheltje bij ons. De jassen en tassen gaan onze badkamer in, de kachel aan. Dat droogt wel weer.

De volgende dag is het weer iets beter. We ondernemen een nieuwe poging, maar nu via de aangewezen route. Een zeer smal wandelpad kronkelt zich vanuit het plaatsje Eyne naar boven. We ontmoeten de nodige stenen, waar we weer overheen klauteren. Niet echt een voetpad naar de hemel. Maar we houden vol, ondanks het feit dat het weer regent. We zien wel bloemen,  maar niet de beoogde pracht. Het is gewoon nog te vroeg. Een paar dagen later verteld de VVV juffrouw ons, dat we in juni/juli terug moeten komen. Helaas. Na meerdere uren lopen houden we het voor gezien.  Dag vallei, tot betere tijden.

Estavar ligt vlak bij de spaanse enclave Llivia. Je kunt er te voet heen voor de boodschappen. Het is er super Spaans, gelukkig spreken ze wel Frans, anders hadden we de hele super niet gevonden.  

Na een rustdag ondernemen we een tocht naar de Gorge du Serge. Het is prachtig mooi, de weg loopt tussen de geweldig imponerende stijle bergen. Er wordt hier ook geklommen. Naast ons stroomt een rivier, met veel lawaai. Het water kolkt en draait rond de stenen, een witte watermassa  werpt zich het dal in.  Wat een natuurkracht. 

Op de rotsen strijden planten om een plaatsje. Steenbreek, maagdenpalm, bosviooltjes zie ik en witte bloemen, waarschijnlijk grootbloemige muurbloem. Een plek om van te genieten.

Het VVV is inmiddels open en we krijgen een wandelroute door de bergen aangeprezen. Mooi gaan we doen. Eerst via een koeienpad richting bergtop en dan naar beneden, om weer bij de auto terug te keren. Wij zijn super sterk in verdwalen, gelukkig komen we er deze keer wel uit met behulp van onze mobiel. Toch handig, dat je simkaartje nu ook in het buitenland geldig is.  Tot onze vreugde vinden we zomaar gentiaan en milka koeien. Dat was gewoon leuk zonder al te veel hindernissen. Mijn conditie blijft gewoon prut, maar het is niet anders.

Milka koeien

Ja en dan komt toch de dag dat we weer terug moeten. Het weer belooft alleen maar slechter. Ik zie dat de temperatuur drastisch daalt. Het onweert en bliksemt boven de camping, grote hagestenen komen naar beneden. ’s Nachts hoor ik geluiden die ik niet thuis kan brengen. ‘s Ochtends is de wereld wit en het geluid komt waarschijnlijk van afschuivende sneeuw. Fred rekent af bij de camping mevrouw, die zit te bibberen in haar hokje.

Geen kachel aan en zo koud. Ze mompelt iets over de sneeuw, maar de echte inhoud van haar verhaal is voor Fred onduidelijk. 

Terug rijden we door de Pyreneeen Het is onwerkelijk mooi. De bergen met de verse sneeuwlaag als poedersuiker rond de bergstructuren. De wegen zijn schoon het wintersportgevoel is daar met de zon en de blauwe lucht. We stoppen regelmatig voor een foto. 

Als we in het binnenland langs een wijngaard komen waar een plekje langs de weg is stoppen we. Kunnen we nog een beetje lopen. 

Vandaag was een echte verkeers-rampen dag. Het blijkt dat de Franse spoorwegen staken en het is zo vreselijk druk op de weg. Eindeloos zitten we in de file. Montpellier zit vast, Nimes zit vast en ga zomaar door. Dit is niet leuk. Ondanks het feit dat we de hele dag gereden hebben zijn we maar 250 kilometer op geschoten. Doodmoe vinden we rond half zes een camping. Een echte min-dag.