Newcastle upon Tyne.

Het feest was een groot succes. Alles liep op rolletjes. Fred en ik hebben de avond achter de camera doorgebracht. Er werd live muziek gemaakt door jong en oud en afgesloten met een disco. Dat is  een traditie hier. Charlie, de man van Anja mijn zus, speelt gitaar en zingt. Zijn dochter valt in met een tweede stem. Vriend en familie speelt viool, gitaar of de fluit. Meestal Ierse ballades. De stemming zit er goed in.

Het eten was echt Engels met beef en wortels. Warme pudding toe. 

Het was leuk om haar kleinkinderen en aanhang te zien. We zien elkaar zo weinig. 

Maandag kwamen we er achter dat de boot op woensdag avond gaat en niet op vrijdag zoals wij dachten. Het is niet meer de moeite waard de tent op te zetten met de vele regen op komst. We boeken een appartement in Newcastle waar we op maandag avond aan komen. 

De omgeving is net de Kanaalstraat in Utrecht. Waar zijn we nu weer terecht gekomen? ’s Avonds eten we iets Turks en vandaag ook iets buitenlands. Er zit hier een grote halal winkel met allemaal lekkere dingen. 

We gaan ook nog Newcastle in om wat avond foto’s te maken.

Vandaag naar het Baltic museum geweest, heerlijk koffie gedronken bij Starbucks en eindeloos door de stad geslenterd. Morgen inpakken en nog even bij de kust kijken om daarna in te schepen. Het is nu even genoeg geweest. 

Voor vrijdag hebben we kaarten voor de kampeer en caravanbeurs in Utrecht. Altijd leuk. 

Lake district, autopech en overtocht.

Het weer wordt steeds slechter. Dikke wolken stapelen zich boven de tent.  De wind neemt toe.  We besluiten nog een keertje naar het puntje van het eiland te rijden. Fotograferen zit er niet in bij deze sterke wind je kunt je camera niet stil houden. De zee beukt tegen de kliffen, grote witte schuimkoppen vliegen meters ver weg. Gelukkig is het een aanlandige wind. Ik kan me voorstellen dat je zo over de rand geblazen kunt worden. Het water is diep donker blauw. Het gezicht adembenemend en spectaculair. 

Gelukkig staat de tent nog bij onze terugkeer, inmiddels regent het echt flink. 

Het wordt een onrustige nacht storm en regen houden ons wakker. Ik merk ook dat mijn mat langzaam maar zeker leegloopt. Ik voel de lattenbodem door de mat heen. Dit is goed balen, want natuurlijk reken je hier niet op. 

Na een min of meer slapeloze nacht  en een platte mat ben ik aardig gebroken.  Wat lekt er?? Het ventiel?? Ik druk dat in een pan om te zien of er bubbels ontstaan. Nee dat is het niet. Uiteindelijk heeft Fred de mat in het  ijskoude meer ondergedompeld en het lek gelokaliseerd. Eerst maar weer proberen de mat te drogen bij de kachel. Op de plakset staat dat je de mat 24 uur moet laten rusten voor een goede las, maar die hebben we niet.  Gelukkig overleeft hij de nacht en loopt tot nu toe niet meer leeg. 

We varen de 27^sterichting Aberdeen, het inschepen verloopt vlot. De auto staat op een dek waar ook schapen worden vervoerd. De beesten blaten van angst en het stinkt er naar urine, dat rijkelijk over de vloer loopt. 

 Het eerste dat wij aan boord doen is een douche nemen. Heerlijk een echte warme douche met een behoorlijke straal. We hebben een biertje en een appelcider gekocht  Het schip zet zich langzaam in beweging en we genieten van het laatste zicht op Shetland. 

Eten doen we dit keer aan boord, een lams schotel voor mij en een stoofschotel voor Fred.

Ik zie aan zijn gezicht dat hij langzaam wit wordt. Hij heeft last van de deining. Terug in de hut gaat hij meteen plat en slaapt als een os vanaf 7 uur tot de volgende morgen. Niets lekker biertje, waarop hij zich verheugd had. Gelukkig is hij s’ochtends weer beter. 

Om 7 uur staan we op de kade. We maken een wandeling door Footdee in Aberdeen. Helaas regent het nog steeds. Footdee is in 1809 ontstaan. Een lokale architect heeft de huisjes gebouwd voor de vissers die dan makkelijk bij de zee konden komen. De huisjes staan met hun rug richting de zee om de sterke wind te weren. Het karakter van de straten is authentiek, hier zou je zo een film kunnen opnemen. In 1890 zijn de huizen verkocht aan de bewoners en op de lege plaatsen zijn er huisjes bijgekomen die opgetrokken zijn van drijfhout. Vaak kleurrijk geschilderd en ze onderbreken het monotone karakter van de oorspronkelijke huizen. De huidige bewoners zijn kunstenaars, jonge stellen etc. Het is een toeristisch trekpleister. 

Na een dag autorijden zijn we aangeland in het Lake District . We staan in een weidse vallei. Wandelen viert hier hoogtij. Het is prachtig groen met bossen en rotsen. Een totaal ander gezicht. Helaas mag je in Engeland niet vrij staan dus op naar de camping. We vinden een zeer eenvoudige camping, gelukkig wel met douche.  Omdat de douchevloer bestaat uit aangestreken beton en het behoorlijk tocht is douchen nu niet het ultieme plezier. We zullen hier blijven tot 3 oktober waarna we doorrijden naar Liverpool, waar mijn zus woont. Het eind van onze vakantie nadert. Ik vind het nu mooi geweest. 

De tent heeft zijn test doorstaan. De houtkachel was onze redding bij vocht en regen. Er zijn verbeter punten, afdoende leert men.

Het is twee maanden geleden dat we beiden voor het laatst een kapper gezien hebben. Dat wordt dan een experiment, want je bent gewend aan je eigen kapper. We vinden een kapper in een stadje Ambleside en we komen beide gekortwiekt tevoorschijn. Mijn haar groeit wel weer aan denk ik dan maar. Niet helemaal mijn stijl. Fred staat bij de auto en zegt de linker achterband is erg warm. Op naar de garage, waar we de volgende dag terecht kunnen. Het was ons al opgevallen dat het benzine verbruik omhoog schoot.  Een kapotte remklauw blijkt de oorzaak. Wat doe je om half negen s’ochtends in een slaperig stadje? We lopen langs het meer dat uitgebaat is met restaurants en boten. Daarna drinken we koffie en maken een praatje met de eigenaar. Tegen twaalf uur retour naar de garage. Nee hij is nog niet klaar, ze wachten nog op onderdelen. Kom maar om drie uur terug.  Ambleside is erg toeristisch dus vermaken we ons in gift shops en een sportwinkel die een soort outlet is. Ik koop een nieuwe broek en trui, plus alletwee een nieuw regenjack. Om vijf uur is eindelijk de auto klaar. 

In het toilet gebouw heb ik een aangename ontmoeting met een pauw. Hij zit zichzelf in de spiegel te bekijken terwijl hij alles onder poept. Het is een enorm beest. Ik waarschuw de boer die zegt vrolijk “chase him away”. Nu dat mag hij zelf doen, want ik heb geen zin in een confrontatie tijdens zijn paniek.

De temperatuur is gedaald onder het vriespunt. We staan op bij min twee, de nachten zijn koud. Mist hangt over de bomen en in de vallei.  Alles is daardoor klam niet echt lekker. Dit zijn die momenten dat je de caravan mist. Gelukkig hebben we nog wat hout en kunnen we de kou verjagen. 

Op vrijdag rijden we richting Liverpool. Op dit moment logeren we bij een vriendin van mijn zus Anja. Zij geeft op 5 oktober een groot feest omdat ze 50 jaar in Engeland woont. En als ik zeg groot dan is het groot. Ze nodigt rustig 30 man uit te logeren in haar huis, organiseert eten voor iedereen.  Ik vind dat dat bewonderenswaardig. 

Zaterdag avond is het echte feest. Er zullen ook neven en nichten zijn, dus best leuk iedereen weer te zien.

Unst.

Ik kan me niet voorstellen, dat we al drie weken onderweg zijn. De tijd vliegt,  dat komt ook omdat we iedere keer zoveel willen zien en veel indrukken opdoen. 

Gisteren kreeg ik van Fred om half zes s’ochtends de mededeling, dat de tent onderwater stond. Hij stapt naar buiten gaat plassen en slaapt rustig verder. Nu, dat kan ik niet. Ik wil weten,wat er aan de hand is en als ik uit de binnentent stap, die gelukkig droog is, staat er echt een laag water. Ik trek de gronddeken uit de tent en leg ze buiten vast met een steen. Die kunnen vast drogen. Daarna het ergste opdweilen en de kachel stoken. Gelukkig is er nog hout in de tent. Met ijskoude voeten ga ik weer het bed in maar echt rustig liggen, doe ik niet meer. De tent staat in een kommetje en als het water van de bergen stroomt, zou een en ander te verklaren zijn. Maar het riviertje rond onze tent moet het meeste water afvoeren.

Later blijkt een lekke watertank de oorzaak van de overstroming te zijn. Wij hebben een vaste tank en twee opvouwbare tanken. En beiden vertonen lekkage, ondanks het feit dat ze nieuw gekocht zijn.  Rijp voor de prullenbak. 

We hebben een bezoekje gebracht aan het Heritage Center.  Er is een kleine tentoonstelling met de geschiedenis van Unst. De Noren, Vikingen hebben duidelijk hun sporen achtergelaten. Dat is ook te merken aan hun taal en aan de plaatsnamen. Unst heeft prachtig gebreid kant.  Vroeger was het een kunst om een zo dun mogelijke draad te spinnen, waarna er kant van gebreid werd. Een Unster breister heeft de tweede prijs gehaald in Edinburgh met haar omslagdoek. Ik vind het erg mooi, het is ragfijn. Je kunt hier de originele patronen kopen en de wol. Er zijn nog maar vijf actieve bejaarde breisters in Unst. Jammer die traditie gaat verloren.

Unst heeft 700 inwoners met een oppervlakte van 120 vierkante km.  Het is 20,4 km lang en 8,5 km breed.  Het bestaat voornamelijk uit grasland en kliffen. Als je met de auto rijdt heb je het gevoel van een autoloze zondag, zo rustig is het. De wegen zijn meestal single track roads met passeer plaatsen. 

In het Noorden bij Lambaness ligt een verlaten radar post van de RAF uit de tweede wereld oorlog, hoog op de kliffen.  De ruïnes van de verschillende gebouwen zijn zichtbaar. 

Het is een magnifiek natuurgebied. Rijk aan vogels. Jan van Genten vliegen af en aan met de wind rond de kliffen. Ze duiken naar beneden met een enorme snelheid om vissen te vangen. Het is een boeiend gezicht, ik ben erdoor gefascineerd.

 Ik heb geen lange telelens, maar we proberen toch om wat vogels in het vizier te krijgen. Het weer is redelijk en daardoor blijven we tot een uur of zeven op de kliffen. Soms spotten we een zeehond die lekker ronddobbert. De vervallen gebouwen van de RAF steken af tegen de ondergaande zon. Zeker een plek om terug te keren.  

We ontmoeten er een Engels stel uit Birkenhead. Ze wonen vlak bij mijn zus. Dat is toevallig. Ze hebben de caravan op Orkney laten staan omdat ze bang zijn voor de wind in Unst. Er schijnt een dame met caravan en al over de klif geblazen te zijn en heeft het niet overleeft. Doodeng idee. Wij hebben in onze tent drie paar extra boogstokken gezet en dat doet wonderen bij een forse wind. En mocht het mis gaan dan zal hij scheuren omdat de stokken breken. Ik denk dat ik me dan maar vastgrijp aan mijn luchtbed dan kan ik dat gebruiken als vliegend tapijt of zwemvest.

De nacht is helder geen wolkje aan de lucht. Er is een meer dan prachtige sterrenhemel. Fred gaat eerst naar buiten om wat foto’s te maken,  ik wijd me aan de afwas. Helaas heb ik geen lichtsterke groothoek voor dit soort werk. . Een uitdaging is het natuurlijk wel later toch maar iets geprobeerd.

Vanmorgen een tutorial bekeken “hoe fotografeer ik sterren en de Melkweg?” om iets beter te begrijpen van het hoe en waarom. Daarna naar het uiterste zuiden van het eiland gereden. Het woei er zo enorm en was niet echt aangenaam. We komen lang één van de standing stones die Unst rijk is uit het tweede millennium voor Christus. Hij is drie meter hoog en leunt naar het Noord Oosten.  

Doorgereden naar de ruïne van het Muness Castle gebouwd in 1598 door Laurence Bruce. Hij werd tot sheriff benoemd , maar maakte misbruik van zijn positie door teveel geld te innen voor belastingen. Hij werd hiervoor veroordeeld en zijn macht beperkt. Later werd het kasteel aangevallen door Duinkerkse kapers, die het kasteel in brand staken. Het kasteel werd hersteld maar in het midden van de 18^deeeuw verlaten. 

Unst september, Shetland Islands.

De overtocht naar het verst bewoonde deel van de UK, het eiland Unst, gaat via Yell. Yell is een eiland van ongeveer 25 km.  Dit wordt onze volgende bestemming. Umnt is een en al natuur met veel schapen en soms een paar pony's of koeien. Af en toe een klein strandje. Het is een geliefd eiland voor vogel-spotters. We zien regelmatig fotografen met super zoom lenzen van meer dan 6 kilo  en een bereik tussen de 600 en 800mm de bergen opklimmen. En dat is zwaar. Ook hier zeehonden in het water en otters aan de kust. Het is ons nog niet gelukt een otter te spotten, maar vanavond gaan we het toch proberen. 

De overtocht was niet spectaculair, een pont vaart af en aan. Hij is kleiner dan de pont bij Wijk bij Duurstede. Op het eiland is een whiskey stokerij en twee winkels. De winkels zijn goed uitgerust en je kunt de meest gebruikelijke boodschappen doen. Er is een Youth Hostel waar een camping bij zit, maar individuen als wij zijn, kiezen we ervoor om vrij te staan. We vinden al snel een plekje in een kommetje achter een heuvel. Het is niet geheel vlak en af en toe verlies ik mijn evenwicht, omdat het schuiner is dan gedacht. Hier kweek je zeebenen. 

Langs de tent stroomt een riviertje dat bruin is van al het veen. We gebruiken dit voor de afwas en dergelijke na het eerst goed gekookt te hebben. Voor drinkwater kunnen we het zuiveren, dat we in geval van nood doen. Natuurlijk kunnen we ook water in flessen kopen. 

Op het eiland zijn her en der openbare toiletten, die er prima uit zien en waar je water kunt tappen. Alleen is het zwaar gechloreerd en dat proef je in de thee en de koffie. 

Onze @Helsport tent trekt veel bewonderaars, regelmatig stopt er iemand, die kijkt, hoe dat nu zit met die rokende schoorsteen van onze @GStove. Ik ben iedere dag blij met het grote raam, dat ik in de tent geconstrueerd heb. Anders zit je wel erg opgesloten als het regent. Ook de aangenaaide slikranden houden de wind onder de tent goed tegen.

 Het weer is iets rustiger qua wind. Regenen doet het regelmatig en de nachten zijn ronduit koud. Onze slaapzakken voldoen prima ondanks hun leeftijd, maar als je eruit moet bedenk je je wel even. Het eerste dat we s’ochtends doen is de kachel aanmaken. Lekker ontbijten en je wassen in een emmertje. Binnen een kwartier is het aangenaam warm. Water koken we op de kachel, omdat gas slecht verkrijgbaar is. Hier kan geen Qoocker tegenop. We slapen op een flexibele lattenbodem van @Decathlon. Daardoor lig je van de grond af en is het opstaan niet zo een gedoe op mijn leeftijd. Want de spieren worden toch strammer. 

Waarom je naar Unst gaat en waarom met een tent?

Umst is prachtig en ik weet zeker dat we nog eens teruggaan in het voorjaar. Helaas hebben de toeristen ook Umst ontdekt, momenteel is het heerlijk rustig. Schijnbaar geen weer voor campers. De tent is voor ons een try-out. Umst ligt op de hoogte van Bergen in Noorwegen. Volgend jaar willen we 6 weken naar IJsland. We waren er niet zeker van of de tent genoeg stormvast zou zijn. Door het monteren van een extra boogstok aan de binnenzijde blijft hij prima overeind ook bij windkracht 8. Verder nog niet getest, maar ik heb er alle vertrouwen in. 

Het opzetten is niet het werk het inrichten wel. Dat is wel anders dan met de caravan waar je alleen de pootjes maar hoeft uit te draaien.  Zonder caravan rijden is heerlijk, geen zorgen over smalle weggetjes en dergelijke. 

Door naar de Shetland Islands.

We zijn drie dagen op de Orkney Eilanden geweest. We hebben gewandeld en rondgelopen in Kirkwall. Heerlijke koffie gedronken in een  plaatselijke koffieshop. Hier verkopen ze geen wiet want dat is streng verboden. De eigenaar is een praatgrage brombeer. Hij is voor de Brexit, de eerste keer dat ik een positief mens daarover tegen kom. Hij laat zijn mening duidelijk horen, de Euro gaat onderuit, Europa is een puinhoop, het eind van de wereld nadert. Ook door het klimaat, ziekte etc etc. 

Het is wel leuk zo iemand tegen te komen met een totaal andere kijk op die van ons. De discussie is best gezellig. 

Wij zouden voor vrienden op zoek gaan naar een kweker Adam Bremner genaamd. Eerst rijden we naar het opgegeven adres, maar dat blijkt een woonwijk te zijn, met redelijk goede huizen en zeker geen plaats voor een kwekerij. Na een uurtje rondrijden in die buurt geven we het op en gaan retour naar de camping. We staan op een alternatieve boerderij camping Wheels Farm. Hier zie je tipi achtige tenten met kachels, yurts en alternatievelingen. Mensen met lange baarden en haargroei. Het is een heerlijke rotzooi midden in ergens….. Je laat er de wasmachine voor 1 pond draaien. Grote campers kunnen er niet komen. Nu is hier het toeristen seizoen volledig over, want zoveel campers en mede kampeerders zien we niet.  Ook hier doen we navraag naar de kweker, maar hij is niet bekend in het telefoonboek en dan houdt het op. 

De dag erop als we vertrekken naar de Shetland Islands doen we nog een poging bij het VVV. Helaas weer nul op het rekest, jammer want ik had onze lieve buurman graag van dienst geweest.

De boot naar Lerwick op de Shetland Eilanden vertrekt om twaalf uur s’nachts. Het is een overtocht van 7 uur niet de moeite waard om een hut te boeken. We kiezen voor twee slaapstoelen, pods, in een speciale lounge. De douche zou inbegrepen zijn, alleen de handdoeken niet. Daar had ik niet op gerekend, maar dat halen we bij de tent wel weer in.

Ik krijg het voor elkaar toch nog een paar uur slaap te pakken, voordat we in Lerwick aan wal gaan. Het is meteen een heel ander Eiland. Grillig en woest, met een dunne bevolkingsdichtheid. De bodem bedekt met hoogveen, doorkruist met kleine stroompjes. Het wordt overal afgegraven, dat komen we wel vaker tegen in Schotland. 

Wild kamperen is hier niet bij, het terrein is erg geaccidenteerd, we vinden een kleine camping bij de haven. Het is een groot grasland en een bijbehorend huisje, met douche, WC en keuken. De beheerder waarschuwt ons voor de komende storm en raadt ons aan in een bepaalde hoek te gaan staan. Het kan hier echt behoorlijk tekeer gaan. We zien wel hoe dit afloopt en mocht de situatie onhoudbaar worden kunnen we altijd nog vluchten in de “keuken”.

Het valt ons op  hoe aardig de mensen hier zijn, iedereen is behulpzaam. Er wordt veel gelachen als je ze aanspreekt. 

De kustlijn is om van te smullen. Hoge rotspartijen, prachtig. Heerlijk om te wandelen. 

In de baaien zwemmen zeehonden, je kunt er al snel meerdere zien. Het zijn de soort die bruin gevlekt zijn en zich onder de kust bevinden. Gisteren ook nog een grutto gespot. We voelen ons hier erg thuis en zijn blij dat we deze keus gemaakt hebben. Voor als in het voorjaar moet het wonderschoon zijn met de vele bloemen die op de hellingen zullen groeien. Dit gaat op onze agenda voor 2021. 

Tot nu toe is het tent leven goed te doen. Het opzetten van de tent is niet het probleem, maar wel het inrichten. De hele zooi erin en eruit, vooral als je zoals hier de auto niet vlak naast de tent hebt. Maar als je lang weggaat dan wil je toch ook wat luxe en dat resulteert in spullen. Anderzijds het gemak zonder Airstream tijdens het rijden is enorm.

We kregen het bericht dat de Airstream door naar de RDW geweest is, maar helaas zijn er problemen. Ik heb de verzekering van Jos gekregen dat dit opgelost wordt. We zien wel. Voorlopig toch nog niet thuis.

Schotland en Shetland Islands,

Vakantie Schotland.

Het is eind augustus en we gaan naar Schotland. We weten nog niet echt waarheen, maar dit moet een testcase worden voor de reis naar IJsland volgend jaar. We verwachten regen, kou en wind en willen kijken of de tent daartegen bestand is. En natuurlijk of wij er zelf tegen bestand zijn.

 Ik ben doodmoe. Dit jaar zijn er drie directe familie leden overleden. Mijn schoonzus van 62 en twee tantes beiden dik in de negentig. Het heeft me aangegrepen. 

De overtocht verloopt zoals gepland. De zon schijnt volop en de mensen recreëren op het dek.

Op de boot natuurlijk de nodige bars en gokhallen. Ook Starbucks is vertegenwoordigd.

 We hebben gekozen voor de goedkoopste hut, dwz zonder raam. Een kamertje met een stapelbed. Eerst oogt het erg benauwd maar het went snel. En uiteindelijk is het een kwestie van slapen.

Hollanders, als we zijn, hebben we een slalade meegenomen met een klein flesje wijn. Ook een dompelaar voor de koffie en de thee en de yoghurt voor het ontbijt. 

We duiken relatief vroeg ons bed in na het kijken van een film. Prima zo.

Om half elf mogen we van boord. We willen in ieder geval via de Orkney Eilanden en ook naar de Shetland eilanden. Die hebben we de voorafgaande jaren over geslagen. 

s’Avonds regent het flink als we de tent moeten opzetten. Omdat ik moe ben vraag ik me af of ik dit nu echt leuk vindt. Het is koud en winderig. Ik voel me ellendig. Fred zegt zullen we het vergeten en morgen naar het zuiden rijden. Maar dan kunnen we alles niet testen en kunnen we IJsland op deze manier ook wel vergeten. We staan op een plekje tussen de schapen. Weer vroeg naar bed en veel slapen. S”Ochtends wordt ik wakker door een vreemd kauwend geluid. Blijkt een schaap te zijn die zich tegoed doet aan een klein graspolletje net naast de tent.Dat doe ik deze week vooral, veel slapen. 8 a 10 uur per nacht. Het heeft een positieve inpakt op mijn humeur en ik zie het weer zitten.

We rijden verder richting Lauder. Helaas mogen we onze houtkachel  op deze camping niet stoken. Naast ons staat een Engelse die 6 maanden met haar hondje aan het trekken is, in een busje. Ze heeft haar huis verhuurd. Ze geeft ons tips over kleine Shetland Eilanden is geweest. Veel wind dat wel. 

bijzondere campings en waar je LPG kunt kopen.  Er zit een ban op de LPG flessen die we zelf afvullen.  Ze vertelt enthousiast dat ze een maand op de

Krachtcentrale

Maar een prachtig landschap. Leuk is dat. Ik krijg van haar een boekje met wandelingen mee. Lief is dat.

We belanden via een tip van haar op een camping bij Rannoch. Het is een camping, die onder Staatsbosbeheer valt. Er is alleen koud water en een WC. Het is er heerlijk rustig m. Een goede plek als uitvalsbasis om te wandelen, wat we de daarop volgende drie dagen doen. De kachel mag hier snorren, we bakken brood en eten zelfgemaakt pizza. Genieten is dit. 

Vanmorgen in de regen ingepakt. Alles nat, wel vies maar het deert me nu minder. Het wordt wel weer droog. We rijden richting Noorden. Kopen nog een baal hout voor de kachel en eten voor vanavond. Zonder koelkast durf ik niet voor twee dagen eten te kopen of in ieder geval geen vlees. 

Morgen verder richting St. Gills om daar de overtocht te regelen. 

We hebben vannacht geslapen op een plaatsje in het bos. De uil maakt veel lawaai en roept ons. Tussen de bomen de bloeiende hei. Het is een bijzonder mooi plekje. 

Duitsland Eutin, Campinplatz Prinzenholz

Via Värmland zijn we doorgereden naar Dalsland. We vinden daar een prachtig meer Ömmelen en een vrije natuur camping. Je betaald via internet. 

Voorzieningen zijn er niet. Drinkwater uit het meer en er is een poepdoos. Die zijn wel gemoderniseerd in vergelijking met 30 jaar geleden. Toen stonken die poepdozen vreselijk omdat het niet meer dan een gat in de grond was, met een huisje van hout en een houten zitting, niet meer dan een gat. Nu is het een plastic container geworden die belucht wordt met een heuse WC bril.  In het vat kunnen de vaste delen  composteren en de natte delen worden via de grond afgevoerd. s’Ochtends komt de beheerder langs. Hij vertelt dat er veel jongeren op het terrein komen die teveel drinken. Die gooien van alles in het toilet (zelfs een keer een slaapzak) zodat de beluchting niet meer werkt. Jammer is dat want het geeft hem vuil werk en het leidt tot niets. Hij had het terrein nog recentelijk gemaaid en het gras afgevoerd om voor minder muggen te zorgen. Die zitten er toch wel, maar volgens hem nu veel minder. Hij wordt tegen muggen prikken ingeënt, want als hij met handschoenen aan werkt kan hij ze niet weg slaan. Malaria komt hier niet voor. 

Er is weinig werk in dit deel van Zweden. Vroeger werkte hij in de luier industrie  (Mölnlycke), maar die industrie is hier gesloten. In de winter zit hij in de bijstand, dat vindt hij vreselijk. In de zomer onderhoudt hij de terreinen. Hij is een enthousiast ijsvisser en vertelt hierover. Op de stookplaatsen, bestaande uit een velg van een grote tractor met daaromheen cement en stenen, mogen we een vuurtje stoken.

 ‘s Avonds duiken we in het ijskoude meer, waar ik betrapt wordt door een Deens motorrijder. Het water prikkelt op je huid, Fred vindt het heerlijk. Ik klauter op de kant en sla maar een handdoek om. De motor rijder kijkt discreet de andere kant op.

Ach het is ‘all in the game’.  Hij zet zijn tent een stukje verderop op en vertelt dat hij naar de Noordkaap gereden is. Ook hem was de toename van het toerisme opgevallen. Op de Noordkaap rijdt je in de file van de campers. Tot nu toe zijn wij nog geen tentkampeerders tegen gekomen. Alles is Camper wat de klok slaat, soms een caravan.  Nu zijn Noorwegen en Zweden natuurlijk wel een land voor Campers. De afstanden zijn groot, vrij kamperen is toegestaan. Wij hebben ook een nomade bestaan gehad en erg veel getrokken, zeer weinig op een plek gestaan.

We belanden op een camping in bij Mycleby. De camping ligt onder een grote brug waar de auto’s overheen razen. 

Het is al laat en we zijn moe, dus besluiten we om hier te blijven ondanks het feit dat hij er 300 kronen voor vraagt. Dat is veel als je alleen maar een plaatsje nodig hebt geen TV, koelkast of andere energie vreters gebruikt. 

De hele nacht raast het verkeer langs. Fred is een goede slaper en heeft er weinig last van. Zelf slaap ik  niet zo makkelijk en ik vind het behoorlijk onrustig. 

's Ochtends wil Fred betalen. Eigenlijk hadden we het de vorige avond al willen doen maar daar had de beheerder geen zin in. Hij staat lang bij de “receptie” als er iemand komt die zegt dat Fred cash moet betalen. Nu hebben we geen Zweedse kronen en er staat een pin apparaat op de toonbank. Schijnbaar weet hij niet hoe die te bedienen. Maar ja waar haal je zo snel een cashmachine vandaan. Fred is woest. Ook ter plekke overmaken met je mobiel wordt niet geaccepteerd. Ik krijg een boze Fred in de auto die zegt ze stikken er maar in. En hij rijdt weg. Ik vind dit erg onprettig en heb steeds het gevoel van dief. Fred schrijft s’avonds een mailtje naar de camping om gegevens op te vragen maar tot nu toe geen reactie.

Na Zweden verder door naar Denemarken, via de Sont brug.

We nemen de boot Rødby Putgarden.  De meeuwen vergezellen ons op deze reis. Ze zijn hartstikke brutaal, ik kijk naar boven om te zien wie er straks prijs heeft. 

Uiteindelijk belanden we op het Naturpark Prinzenholz in Eutin, Duitsland.

Tegenover ons een Duitse familie met baby. Ze kletsten gezellig tot diep in de nacht, baby laat zich ook horen. Wat een heerlijk camping leven is dit. De zon schijnt volop, het nylon van de tent broeit. Ik gooi de tarp over de tent om zo een extra luchtlaag te creëren en een luifel. Het werkt en de hitte verdwijnt. Verder hebben we het hier best naar ons zin, gewoon omdat ik zit te typen en Fred op internet zit te kijken. Straks maar een stukje wandelen. 

De afstand tot thuis is 600 km, dus makkelijk te rijden in een dag. 

Daar is het ook warm. Straks maar weer eens een duik in het meer nemen, dit keer met badpak. 

Zweden, Arvika.

Op dit ogenblik staan we in Zweden in Arvika op een camping. Dit is een bekende plaats voor kanoërs door het kanocentrum dat boten verhuurd, waarmee je een rondtocht van enige dagen kunt maken. In het verleden, toen de kinderen nog klein waren, was dit het uitgangspunt voor tochten met onze eigen kano. Sweet memories.

Gisteren stonden we nog in Noorwegen langs een meertje.  Fred heeft daar een verwoede poging gedaan om vis te vangen. Ik zat ernaast met een kop thee op een krukje. Bijna idyllisch alleen geen vis op het menu. Zelf ook nog een paar keer ingegooid. 

Net over de grens met Noorwegen staat een groot shoppingcentrum vooral op Noren toegespitst. De prijzen zijn hier lager en het is versassend druk. We kijken wat rond en genieten van een kop koffie en kopen een gebakje, om Noorwegen af te sluiten. 

Nu we meer zuidelijk zijn, is het land natter en nemen de muggen toe. Fred staat druk te zwaaien met zijn elektrische vliegenmepper, die ik ooit heb opgevoerd. Hij geeft een goede knal als een mug geraakt wordt en het ruikt meteen naar BBQ.

Net genoten van een heerlijke douche en zowaar Fred heeft zich na vijf dagen geschoren en ziet er niet meer uit als een echte zwerver.

De camping ligt aan een groot meer, met windkracht 6. Bij het opzetten van de tent begaf een stok het. Wij hadden van Freek, Fred’s zoon een wondertape rol gekregen. Die repareert de stok zonder problemen, dus dat is ook weer gefixed, al hebben we beide de pest in. Uiteindelijk is de tent nog erg jong, maar mogelijk heeft er iets niet helemaal goed gezeten. 

Varmland is beroemd om zijn meren en het groene karakter met duizenden dennenbomen. Ik hoop ooit nog eens wilde elanden tegen te komen maar die kans is klein,  denk ik.

Geen foto’s van de omgeving genomen dus deze zijn nog uit Noorwegen op de weg hierheen.

Naar beneden via Trolstigen, Geranger en Billingen.

We besluiten om een nieuwe tent te kopen in Melhus. Het wordt de Helsport Gimle 4+. Eindelijk kunnen we rechtop staan. De tafel past nu ook in de tent. Het is een boogtent met drie stokken en zet daarop snel op. Hij kan al met 6 haringen staan bij rustig weer. Een verademing na de 60 haringen die de Schildpad nodig had. 

We kamperen op een camping aan zee. Vooral omdat je de eerste keer het opzetten even moet leren. De binnentent en de footprint van de tent moeten er ook nog ingehangen worden. Het is een prachtige dag geweest. De temperatuur raakte de 27 graden aan. We zien een bord met een verleidelijke aanbieding van frozen yoghurt. Daar hebben wij wel oren naar, uiteindelijk blijkt het gewoon softijs. De prijs is schrikbarend 11,30 Euro voor twee ijsjes. 

Het gewone leven is zo een 10 tot 49 procent duurder, voor degene die geïnteresseerd zijn in de Noorse prijzen.

Omdat het eb is, ligt er veel zeewier aan de kust. Daaronder barst het van de mosselen. Fred haalt een emmertje op, maar we hebben al gegeten. Ik weet iet hoe je die vers houdt dus laat hij de beesten weer vrij. De zon gaat eigenlijk niet onder, je kunt tot s’avonds laat een boek lezen. 

We rijden langs de fjorden kust. Een boeiend landschap. Kleine en grote eilanden in het water, vaak niet meer dan een rots met bomen erop. We nemen de veerpont Kristiansund en genieten zo van een bootreisje van ongeveer een half uur.

Uiteindelijk zijn we doorgereden naar Lysø.

 Het ligt op een schiereiland dat een natuurmonument is. Werkelijk prachtig en eigenlijk zijn we hier te vroeg vertrokken. We hebben er twee nachten gestaan. De tweede dag kwam de Nederlandse Kamper Club met 22 gigantische kampers. Ze claimen meteen de hele camping het is een luid gekrakeel. In een tent hoor je alles. Wij vluchten naar de gezamenlijke ruimte om daar een filmpje over landschapsfotografie te zien. Dat is wel het mooie van de campings dat je meestal een geoutilleerde  keuken hebt waar je kunt koken. Daar hebben we vandaag ook gebruik van gemaakt. Het is er warm en er zijn stopcontacten aanwezig. Stroom blijft een issue, als je niet op de camping staat. 

Dat probleem hebben we niet met onze zonnepanelen op de caravan. Anderzijds bevalt de tent best. Alleen als je moe bent na een lange rit is het toch even doorbijten om de boel weer uit te pakken en op te zetten. 

Vandaag stak er weer een ree over en we zien een otter scharrelen. 

Noorwegen wordt overspoeld door camperaars. Er zijn diverse wegen waarin je campertje campertje rijdt. Meestal de toeristische wegen die zijn aangelegd. Het bord Kamperen verboden verschijnt veel.  Ik kan me goed voorstellen, dat de plaatselijke bevolking baalt van al die buitenlanders met dikke kampers die de te smalle wegen blokkeren. Wij vermijden juist de grote wegen. 

Noorwegen kan prachtige bruggen bouwen die zo mooi als een boog in het landschap staan. Je kunt dan mijlen ver over het water kijken.

Deze vakantie ontaard in een behoorlijke autorijd vakantie. Meestal verkassen we de volgende dag. Je ziet daardoor veel, maar het is vermoeiend. 

Fred heeft grootste verhalen over de Trollstiger.  Hij is daar ooit met zijn vader geweest.

Het is een pas met super haarspeldbochten. De weg is erg smal met inhaal plaatsen. En druk veel grote bussen. Kampers in alle maten en soorten. Motorrijders die houden van passen rijden, hele clubs. De waterval zelf is overweldigend, prachtig, maar we vluchten al snel voor het gekkenhuis. Helaas voor Fred is Noorwegen erg veranderd. Hij had nog romantische ideeën over onverharde wegen, rotsen waar je overheen moest klauteren en nu blijkt alles geplaveid te zijn.  De tijd heeft zeker niet stil gestaan. Hij verbaasd zich steeds over de winkel centra in de plaatsen die groots zijn. Er zijn kilometer lange tunnels gebouwd. 

Bij een tunnel nemen we de “oude” weg en kamperen tegenover twee reusachtig watervallen. Erg mooi. We klimmen een eind de berg op, onze tent lijkt wel een miniatuurtje. 

Ook wilde Fred mij een echte fjord laten zien met zeven watervallen genaamd de Zeven Zusters bij Geiranger. De steile wanden van het fjord zijn indrukwekkend. Het water prachtig blauw. De toeristen veelal Chinezen of Japanners volop aanwezig. Maar ook Nederlanders. Het is dringen bij de mooiste plekjes en wij rijden door. In de haven ligt een enorm cruise schip van TUI. Ze zijn gigantisch.

Wij besluiten om Noorwegen Noorwegen te laten en via Zweden terug te rijden. Daartoe volgen we de A15. Soms kom je in een aardig stadje waar we inkopen doen. We lunchen in het plaatselijk plantsoen op een kleed.  Hoe anders als met de caravan waar je veel sneller naar binnen gaat.  

En dan ergens over een brug zien we een snelstromende rivier. Een gigantische hoeveelheid water komt de berg af als een brede dikke massa. Het water klotst tegen grote rotsen en veroorzaakt grote keerstromen. Dikke nevels stijgen op bij die plaatsen waar het water tegen de rotsen gekwakt wordt. Als je hier in valt ben je zuur. 

Ook hier staan weer bussen en veel campers. Maar als we even doorrijden vinden we een zandweggetje en een prachtig plekje. S’Avonds gaan we wandelen en het wordt weer een beroemde Fred en Ineke wandeling. 3.5 km naar de stenen brug. Wij denken makkie een rondje van 3.5 kilometer is te doen.Helaas is dit ronde 7 kilometer en geen rondje op het vlakke land. We klimmen en fors en komen twee uur later bij de de stenen brug aan. Maar het is letterlijk een stenen brug. Een gyga steen ligt over de rivier maar die is zo hoog dat ik er echt niet tegenop durf te klimmen om aan de andere kant naar beneden te gaan. Fred zegt ik neem wel polshoogten, maar ook hij is te klein om tegen de steen omhoog te klimmen. Dus draaien we wijs om om de afdaling naar de tent te doen. Het is zwaar en we zijn moe als we om 12 uur s'nachts met volop licht, de tent bereiken.  We waren zo moe, dat we vanmorgen pas tegen elf uur wakker werden terwijl we normaal gesproken altijd tussen 7 en 8 uur wakker zijn. Vandaag nog een stuk gelopen, de was in een riviertje gedaan en wat geluierd. Morgen blijven we ook nog hier om te lopen en dan houden we het hier voor gezien. Richting Zweden dat nog zo een 400 km verderop ligt. 

Oh ja ik schrijf minder dan gewend. Voornamelijk omdat we meer rijden. Verder geen stroom hebben en dus niet de mogelijkheid een PC op te laden. Ook bewerk ik de foto's niet want dat kost teveel energie. Ik kijk wat acceptabel is en dat komt nu in het blog. Met moeite houden we onze telefoons op peil in de auto. En ook hebben we vaak geen verbinding in de meer afgelegen gebieden. Mijn provider vertikt het dan en geeft de mededeling alleen noodoproepen.

Vandaag de was laten doen door de rivier. Alles vastleggen met een steen en spoelen maar.