Van de Anti-Atlas richting Beni-Mellal via Marrakech

We gaan richting Marrakech, omdat daar een Marjane  supermarkt is en omdat ik nog wel eens die kant uit wil.  Marrakech is een boeiende stad.

We rijden over hele kleine wegen, komen langs beeldschone vrije campingplaatsjes, die we meteen bookmarken voor volgend jaar. In een waterkanaaltjes zie ik een schildpad voorbij zwemmen.  We moeten de Atlas over en zijn nu nog in het zandwoestijn achtige gedeelte.

 

 

De weg klimt gestaag en soms stevig naar boven. Links van ons zien we de Jbel Toubkal met besneeuwde toppen van 4000 meter. Op zeker moment volgen we de N9 richting Marrakech. De weg voert naar Tizi n'Tichka over een steile bergpas Tizi n'Test pas, die erg geliefd is bij toeristen. Overal langs de weg worden mineralen aangeboden in knalrode en paarse kleuren. Waarschijnlijk geverfd.  Bij de restaurants worden busladingen toeristen uitgeladen, die meteen kennis kunnen maken met de mineraal verkopers, die erg vasthoudend zijn. In de wintermaanden wordt de pas afgesloten nadat in 2005 toeristen in hun auto bevroren zijn.

 

 

Veevervoer

 

Aangezien dit ook een belangrijke  aanvoer ader is voor de normale goederen gaan er veel vrachtwagens naar boven. Het meest markant veewagens met koeien en schapen op het dak.

 

Vrouwvervoer

 

Als we in de buurt van Marrakech komen begint het gebruikelijke gekkenhuis. Een man werpt zich met levensgevaar op zijn brommer voor onze auto. Hij zal ons wel de weg naar de camping wijzen. Op zeer hinderlijke wijze maakt hij duidelijk dat we hem moeten volgen, maar dat wil ik niet. Bij een stoplicht maak ik meermalen een kwaad gebaar dat hij op moet krassen en zowaar dat helpt, want zijn acties zijn ronduit gevaarlijk en hinderlijk voor het manoeuvreren door het verkeer.

De camping Le relais de Marrakech stond als een rustige camping geboekmarkt met grote plaatsen en zo een 10 km buiten Marrakech. Als we eraan komen blijkt het een gekkenhuis te zijn. Alle plaatsen zijn gehalveerd en overvol. We moeten zelf een plaatsje zoeken, elektra is niet beschikbaar. We vinden een plek waar we makkelijk in kunnen manoeuvreren. We hebben net de caravan losgekoppeld of een Duitse vrouw komt mij vertellen dat zij hier gereserveerd heeft. Pardon,?  volgens de receptie zijn alle plaatsen vrij en mogen we staan waar we willen. Een enorme camper verschijnt ter tonele en zet zijn neus tegen de neus van onze auto aan.

Zij vertelt mij dat we op moeten krassen en maar achteruit moeten rijden.

Ik vraag haar hoeveel plaatsen zij nodig heeft en dat zij dan maar achteruit moeten rijden. Wij zijn immers al losgekoppeld. Tevens vraag ik haar hoe zij naar plaats wil rijden. Want we willen best het geheel wegzetten, maar dan in onderling overleg.(Dit doet me zo enorm denken aan de handdoeken die ze vast op ligbedden gooien aan het strand ter reservering). Er valt geen land mee te bezeilen, dus loop ik naar haar man, die manshoog in de enorme camper van 12 meter zit en vraag :- als ik de auto op de ene plaats zet en de caravan iets achteruit rijdt of hij dan kan inrijden. Nee hij moet achteruit erin rijden. OK dan zetten we het geheel daar, dan moet het lukken. Mevrouw zegt weer dat dit niet goed is en dat er vooruit ingereden moet worden. Ik krijg de smoor in. Zij gilt tegen me dat ze dit nog nooit heeft meegemaakt. Nee natuurlijk niet, dan moet je niet met zo een aso bak op een te kleine camping aankomen. Effin manlief draait dan toch vooruit in en wij zetten de caravan op het overgebleven plaatsje. Zij rijden nog iets naar achteren totdat ze bijna een meter van ons vandaan staan. Wat een verschil met de vrijheid van de nacht ervoor.

 

 De camping is duur, we horen later dat er maar 3 douches zijn, het is overvol en we balen ervan. Er is geen internet, noch een netwerk verbinding mogelijk.

Fred heeft helemaal de smoor in, vooral als blijkt dat er ergens een schroef van de caravan is losgetrild en tussen een la-geleider terecht gekomen is. Dat wordt weer klussen.

We moeten naar Beni-Mellal voor het onderhoud van de auto. Dat willen we hier laten uitvoeren, omdat hij er dicht tegenaan zit en huis nog ver.

We kiezen een kleine camping uit langs een meer tussen de bergen. We zien ook dat het over drie weken alweer 1 april is en die week is zeker de streefdatum voor onze terugkomst.

Dus laten we Marrakech voor wat het is. We gaan nog wel een keer als het minder druk is met minder toeristen.

In deze streek valt het continue gebedel op, terwijl er werk genoeg is in de bouw. Veel Spanjaarden komen daarvoor juist naar Marokko.   

 

Het wordt alsmaar groener als we verder dalen naar zo een  1000 meter. Ook hier bloeiende amandelbomen, maar ook groene weiden en meer begroeiing. Het jonge groen is mooi op de berghellingen. Als straks alles ook nog gaat bloeien, moet het helemaal een feest zijn. Volgens de kaart zijn het bossen met Argan bomen en kurkeik, maar ik weet niet hoe ze een bos hier definiëren. De bomen staan ver van elkaar en bij een Hollands bos, denk je aan donkere wouden.  Na een dag rit van 170 km vinden we de geplande camping niet, maar iets verderop wel een andere. Het is een paradijsje aan de rivier. Echt een camping waar je niet weg wilt. Een zeer vriendelijk jong stel zijn de eigenaren. Er staan nog een paar Zwitsers en dat is alles. Omdat we toch geen boodschappen gedaan hebben bestellen we een tahine, die wordt voor de caravan geserveerd. Romantiek alom.  De warmte blijft lang hangen in het dal, de krekels tjirpen er lustig op los.