Regen, wind en storm in Milizac, Bretagne.

Het weer is abominabel slecht. Mooie testcase voor IJsland. Het is niet koud, maar nat en wind met pieken tot 10bf. We blijven hier tot 2 januari en daarna gaan we ons bezinnen. Inpakken is nu geen optie. De tent is nat en vies door opspattend modder. Op 2 januari wordt het droog, volgens de weersverwachting. Dan stoppen we de tent in de dakkoffer, die kan daar beter tegen dan de auto. De wind komt vanaf de keukenkant. Dat is niet fijn, ik ben altijd bang  dat de klep teveel wind pakt en dan de lucht invliegt. Het eigengemaakte tentje houdt wel iets tegen, maar deze rukwinden zijn heftig.

En toch heb ik het best naar mijn zin. Ik heb de gelegenheid een boek te lezen. We slapen iets langer, ofschoon vannacht ging dat niet door de storm. Alles staat te trillen net of je op een boot ligt. Zowel de luifel aan Fred zijn kant als de tent doen het prima. Die kunnen tegen een stootje. Bij de kachel regent het in, omdat die dubbelwandig is, daar waar de pijp naar buiten gaat. Een dweil doet wonderen.

De camping maakt deel uit van een groot pretpark, dat nu gesloten is. Fred had bij de receptie gevraagd of hij foto’s daar mocht maken. Lege draaimolens of achtbanen bij in de avond is spooky. Dat kon niet men had geen sleutel. 

Gisteren nog even naar de kust gereden en rondgelopen in de snijdende wind. Wonderbaarlijk die kust met zijn vele vuurtorens.

 Toen we retour waren nog over de camping gelopen om de aalscholvers te fotograferen. Verder lopend, blijkt het hek naar het pretpark open te staan. We lopen door, ondanks het verbod. Fred loopt x keer harder dan ik en verdwijnt. Ik zie een auto aankomen en denk foute boel, omdat het duidelijk is dat we hier niet mogen zijn. De man stapt uit met een sleutel in zijn hand en voordat we hier opgesloten worden spreek ik hem aan. Fred nergens te zien en reageert niet op mijn roepen. De man is zo aardig om te wachten nadat ik hem duidelijk heb gemaakt dat we op de camping staan. Gelukkig komt Fred ook terug en staan we aan de goede kant van het hek.

De caravan is heerlijk knus. We verwennen ons met een toetje, een glaasje wijn, lekkere kaas en af en toe een Schippertje. In het dorp Milizac verderop zijn lokale producten te koop. Laatst een kratje mandarijnen gekocht, die kwamen uit Morocco ;). De bakker en de slager zijn locals en een enorme vis afdeling. Levende krabben liggen in bakken, maar daar waag ik me niet aan. Niemand hoeft dus medelijden met ons te hebben want het leven is echt goed zo. Thuis is ook saai met dit weer. 

Ten noorden van Brest. Camping La Récré des 3 Curés.

We staan nu al meer dan een week ten noorden van Brest. Prima camping. Genoeg elektriciteit om een kacheltje te laten lopen. Ook hebben we de hout kachel geïnstalleerd. Hij snort lekker en geeft een aangename warmte. De grote tent staat op en vooral met de vele regen is dit aangenaam. 

De winkels zijn helemaal in Kerstsfeer. Krab koop je bij de Aldi. Waanzinnige toetjes in de aanbieding. Enorme dozen met bonbons en chocolade, heerlijke kazen, prachtig vlees en volop exotisch fruit. Wat een rijkdom. Voor de Kerst kopen we een kant en klare paëlla, met kip en vis. Flesje wijn erbij en chocolade mousse toe. Vooraf wat gerookte zalm, kaas en paté bij de borrel. Bij de koffie een Schippertje, likeur gekregen van de Sint. We komen dus niets tekort. 

Op de dag maken we tochtjes naar de kust. Fred is bezeten van vuurtorens,  die staan hier volop. Tijdens de vloed beukt de zee op de rotsen en spatten de golven uiteen. Wat een kracht. Bij eb komen grote schelpen tevoorschijn, duizenden pieren wurmen zich door het zand mooie hoopjes kronkel- zand achterlatend. Vandaag was het zowaar een zonnige dag met slechts een miezerig buitje.

 

Met het campingleven schijn ik altijd een douche te treffen, die het òf niet doet, òf waarvan  de kop naar beneden valt, òf koud water geeft, òf halverwege stopt. Daar sta je dan poedelnaakt kou te lijden. Fred heeft altijd geluk en komt terug met verhalen over een warme douche geen kou of ellende. Ik baal van de drukknoppen die je moet indrukken om water te krijgen. Je moet ze of honderd keer opnieuw indrukken of ze zijn zo strak dat je doodmoe ervan wordt. Geen succes. Zo langzamerhand krijg ik een camping douche fobie. Dus heb ik besloten om me gewoon bij de caravan te douchen. We hebben warm water en een douchekop met een 12 volt pompje doet de rest, met een emmer heet water. En ondanks het feit dat je min of meer buiten staat in de keuken tent, is het warmer dan zo een groot sanitair gebouw. 

 

21 december “Effe Apeldoorn bellen”

 Vanmorgen na wat huishoudelijke klussen op pad om de noordkant van het eiland te verkennen. Op de receptie hadden we wat tips gekregen van mooie fotogenieke plaatsen.  Eerst een stop voor wat brood en avondeten bij een zeer goed geoutilleerde Aldi. Er liggen prachtige producten in de schappen. Kreeft en oesters, bijzondere toetjes. De Fransen weten wat lekker eten is. Zeker in de Kerst tijd.

We parkeren de auto bij het strand en genieten van vers stokbrood met kaas. Warm water uit de thermoskan zorgt voor een kopje thee.

We lopen het strand op en zien een vuurtoren die Fred graag wil fotograferen. We nemen wat verharde paden die doen denken aan ons Spaanse avontuur. Opeen glijdt de auto weg. Shit wat gebeurd er? We staan goed scheef. Na een inspectie blijken we in een sloot te zijn beland. Hij was helemaal overgroeid en ik hield het voor waarschijnlijk gras. Zo stom. We zijn een tijd bezig om te proberen hem op eigen kracht uit de sloot te krijgen. Het linker voorwiel heeft geen grip. Rechts staat diep in de modder. Ik kan vooruit en achteruit, de auto graaft zich steeds dieper in. Dit is geen optie.

Fred gaat op pad om een tractor te zoeken. Hij belt aan bij een dichtbij gelegen huis en komt terug met Jean die hem wil helpen. Hij vertelt dat hij een boot trekt, maar onze auto in de blubber heeft veel meer weerstand. Dit werkt niet. Jean gaat een vriend opzoeken die een tractor heeft. Na een kwartiertje komt hij terug. De tractor staat niet bij huis, maar de vriend gaat hem halen. Wij krijgen koffie bij Jean thuis. Hij woont prachtig boven op een rots met uitzicht over zee. Veel glas en zeer smaakvol ingericht. Veel boeken, kunst aan de muur en grote muziek boxen. Hij heeft gewerkt in de geestelijke gezondheidszorg, zijn vrouw als medisch secretaresse. Na een dik uur verschijnt vriend met de traktor. We haken de auto vast en dan is hij zo uit de sloot. Wat ben ik blij. De schade valt mee, wat krassen op de bumper. We danken beide heren hartelijk. Jean noemt het Bretonse gastvrijheid. Zo lief. Als we wegrijden blijft het lampje van het differentieel knipperen. Oei dat is onze achilleshiel. Na enig speurwerk in de dikke bijbel van de auto kunnen we het uitschakelen. Gelukkig het avontuur is redelijk goed afgelopen. De kraan spoelt de sloot erfenis eraf. Ik ben moe het was allemaal toch best spannend. 

Bretagne december 2022.

 De grote vraag, waar gaan we heen. We hebben voor onze begrippen slechts 4 weken. Niet echt veel. Ik heb geen zin in eindeloos autorijden, ik wil wel wat warmte of lekkere vrieskou. Alpen, vind ik prima, zuid Spanje is te ver. Albanië staat al lang op de whish list. In gesprek met zoon Diederik krijgen we dikke waarschuwingen voor Servië. Waarom niet naar Portugal of Frankrijk. Dan zit je verder weg van Rusland als het daar mis gaat. Ik vind dat wel een argument. Fred heeft Bretagne al jarenlang op zijn lijstje staan. Hij ziet ruige kusten met mooie wolkenpartijen voor zich. De Zuid kust van Bretagne is niet helemaal hopeloos in zijn weersvoorspelling, we besluiten dit te doen. 

De eerste dag vinden we een camping bij Oostende. Er is een Chinees, die aangeraden wordt. Lekker makkelijk, geen afwas. De temperatuur is dik onder nul. ‘s Ochtends glibber ik naar het washok. Erg warm is het er niet. Fred had me lekker gemaakt met een verwarmde vloer en een goed hete douche. Niets is minder waar. De vloer is koud en een pis straaltje komt naar beneden. Na twee minuten houd ik de douche  voor gezien. In ieder geval “gewassen”.

We rijden rond tien uur weer weg. Langs de kustweg, maar de zee zien we niet. We stoppen bij een supermarkt en kopen niet belegde broodjes voor een makkelijke lunch. Dat is genieten. De zon laat zich af en toe zien. Na 300 kilometer zoeken we weer een camping die we vinden in de buurt van Boulogne sur Mer. De camping (chateau de Hardelot) zou open zijn, maar aangekomen is hij toch gesloten. Als we geen douche of electra nodig hebben, mogen we er staan. Dat is een buitenkansje, waar we meteen ja op zeggen. De accu is geladen. We krijgen meteen wandel tips mee en moeten zeker het chateau gaan zien. Ondanks het feit dat ik moe ben, toch de wandelschoenen aangetrokken op weg naar het Chateau. Een prachtig kasteel, zoals in een sprookje met kantelen. Er zijn Kerst festiviteiten aan de gang. Helaas portemonnee thuisgelaten, anders warme wijn genomen en een kijkje binnen in het kasteel.

De volgende ochtend vriest het nog flink. We hebben een piepklein Chinees radiator kacheltje op gas in de keuken staan. Net genoeg om je bovenlijf warm te houden tijdens het wassen aan de kraan. Dit jaar hebben we ook warm water geïnstalleerd. Heerlijk is dat bij deze kou. Even na tien uur vertrekken we om er na drie kilometer achter te komen dat de afvoer emmer vergeten is. Omdraaien, dit was een valse start. Het begint te regenen en die houdt niet meer op. Een echte zeik dag. Doorrijden en kilometers maken, om straks langs de Zuidkust het rustig aan te doen. De eerstvolgende camping blijkt gesloten een stukje verderop is er een die open is ten noord  oosten van Caen. Het licht brandt in de receptie. Maar niemand reageert op ons. We installeren ons op de parkeerplaats. Morgen zien we wel verder. Vandaag de finale Frankrijk Argentinië daar zal de receptionist naar kijken, het is een reuze spannende finale. 

Ergens onderweg vrij staan bij een picknick plaatsje aan een doodlopende weg. 

Het plan is nu om richting Brest te gaan. Hier is een camping open en in een mooie uitval basis zijn om de omgeving te verkennen. De weg gaat door kleine dorpjes. Tijd heeft soms stilgestaan. Rond de grotere plaatsen is het druk. Tegen half zes zijn we op de camping die naast een gesloten pretpark ligt. We zetten de voortent op, dit geeft meteen meer luxe, omdat we nu de tafel en stoeltjes kwijt kunnen. Kacheltje aan en een heerlijke maaltijd, maakt het vakantie gevoel compleet.

Binnen zijn twee hoornaars wakker geworden. Fred zet ze vakkundig buiten. Hellaas  gooit hij de theepot om. Resulterend in een nat bed. Ik dep de topdek matras droog met mijn handdoek. Die gaat de auto in.  Morgen proberen te drogen met de föhn. En zo kabbelen we verder. Gelukkig zijn er droge dagen in zicht. Ik ben benieuwd naar de omgeving.

Terschelling 14 september t/m 28 september

 Het is heerlijk een break te hebben van je daagde beslommeringen. Niet te ver weg, maar toch apart. Doel Terschelling. De boot vanaf Harlingen doet er twee uur over, tijd genoeg om afscheid te nemen van de wal. We zijn al vaker op Terschelling geweest in onze vroegere jaren. Oeral was een geliefd doel. Toen dit te druk en te commercieel werd zijn we daar mee gestopt.

Nu een hernieuwde kennismaking met duin, zand, wind en zee. De fietsen kunnen mee, in de auto en in de caravan. De camping is besproken, je kunt niet overal met een caravan kamperen op Terschelling. 

De overtocht loopt voorspoedig, wel even stressen omdat wij ons een half uur vergist hadden. Aan boord genieten we van een heerlijke kop koffie met een super gebakje. Het is niet druk, genoeg bank ruimte. We vlijen ons neer en doen een tuk. (Oude mensen). 

Tegen de avond komen we op camping Dennedune. Een klein terrein, gemoedelijk. Een warme douche, koud water in de washokken, plus ouderwetse WC. Een paar gasten hangen nog rond. Er zijn ook appartementen, maar alles heel primitief en kleinschalig.

Het weer is wisselvallig, dagen met veel regen en veel zon. De wind meestal aanwezig. 

Ik denk dat 95% van de fietsers hier elektrisch rijdt, wij trappen ons kapot fietsend van het ene eind van het eiland naar de andere kant, de Boschplaat. Van de waddenkant naar de zeekant. Zelf vind ik het wad prachtig, vogels foerageren met laag water. Het zit er vol leven. Als de zon laag staat schittert het water met een zachte gloed. Friese paarden zie je op het strand en in de wei. Prachtige zwarte exemplaren met dikke konten, langen manen en sokken.

Fred wil graag naar het drenkelingen huisje, een zandpad leidt erheen. Na een behoorlijke klim over het duin zijn we er. Fred installeert zijn statief met zijn camera erop. Hij wil een lange exposure maken door een bijna zwart filter op de lens te draaien. Is hij net zover, komt de strandbus eraan. Een horde mensen stapt uit en gaan volop in beeld staan. Ik denk, heb ik me daarvoor 15km kapot gefietst, met straffe wind op kop. Hij baalt als een stekker.  We wachten nog even en aanvaarden dan de terugweg. Ik vind dat onze inspanning wel een traktatie waard is, dat wordt een Guinness en appelcider in de Ierse pub verderop.

We boeken meteen een diner voor de volgende dag, de kaart ziet er goed uit. Af en toe jezelf verwennen. Het eten is er uitstekend, blijkt later. 

Wat we verder gedaan hebben, veel geslapen, West Terschelling bezocht en daar een jas gescoord. In Midsland chocolademelk met veel slagroom gedronken, de beroemde strandtenten bezocht, zoals het Heartbreakhotel, of Kaaphoorn. Door het Hoornse bos gelopen. Het regent de afgelopen dagen continu, dus daarom nu tijd voor het blog. Buiten zijn is geen optie, tenzij je behoorlijk nat wilt worden.

De geiser die we gekocht hebben is een groot succes. Lekker warm water. Hier ben ik blij mee. Zelf douche ik achter de caravan in de keuken tent. Hoef ik niet onder het pisstraaltje van de camping te staan. Dat beloofd wat voor IJsland, want die reis is weer geboekt op 20 mei 2023.

  

Course Landaise en weer thuis.

5 dagen hebben we op de camping gestaan. Veel langer dan verwacht. De temperatuur neemt gestaag af tot ongeveer 25 graden. Uitslapen en een wandeling vult de dag met een boek. We maken een plan om door de Pyreneeën terug te rijden en sturen aan op St Pied de Port. Daar kun je de Pyreneeën over. Alles verloopt rustig, niet zo extreem als in Spanje. Ook de Pyreneeën zijn prachtig en mogelijk een bestemming voor de toekomst.

De dag erop vinden we een plekje bij een museum en een kerkje. Het museum is gewijd aan overleden toreros die gesneuveld zijn in de course Landaise. Bernard Huguet was een ster uit die tijd. De course Landaise in de Cascogne is een traditioneel koeienspel. De koeien lopen geen schade op en worden speciaal voor dit doel gefokt. De torero daagt de koe uit en springt over de koe heen of ontwijkt hem met een gracieuze beweging. Het publiek zet geld in.

Soms mogen mannen uit het publiek ook meedoen. Ik kan me herinneren, dat mijn vader dat ook ooit gedaan heeft met een paar camping vrienden. Het was de bedoeling zo lang mogelijk in de arena te blijven, je kon jezelf beschermen door achter een schot te gaan staan. Mijn vader trok zijn eigen plan en ging voor dood op de grond liggen. De koe snoof aan hem, duwde met zijn horens en verloor belangstelling. Hij kwam er zonder kleerscheuren vanaf. En hield het daardoor aardig lang uit. Onnodig te vertellen, dat ze vóór dit spektakel de nodige glazen wijn hadden genuttigd.

Ik begin verkouden te worden en voel me niet echt lekker. De drang om naar huis te gaan wordt steeds groter. Dus weer vroeg op en in een meer rechte lijn naar huis. Ik presteer het om te vallen, opeens draait de grond onder mijn voeten weg en kan ik mijn evenwicht niet houden. Het is een rare ervaring. Mijn hoofd klapt tegen het spatbord, ribben gekneusd. Was net mijn stuitje over nu dit weer. Ik geef meteen over. Ik schuif het bed in en kreunend val ik wel in slaap. Omdraaien is een hel. s’Ochtends doe ik een Corona test en die is positief. De urgentie om thuis te komen wordt groter, ik kan nu niet meer rijden. Fred heeft nog nergens last van, maar isolatie is in een ruimte van 150x200m niet mogelijk. Nog 1100 km te gaan. We kunnen nog genieten van een prachtig diep paars lavendel veld, met een mooie wolkenlucht. Ik wist niet dat de kleur zo intens kon zijn. De moed om stil te gaan staan en te fotograferen ontbreekt. Ik slaap onderweg, Fred rijdt moedig door. De dag erop is ook hij snotterig.

Tegen half acht zijn we thuis. Na een bad duik ik mijn bed in. Eerst maar eens uitzieken. Ook Fred voelt zich beroerd. 

Er staan frambozen in de koelkast. Een bloemetje op tafel en een geranium op de tuintafel. De frambozen gaan de yoghurt in, wat een traktatie en wat een lieve buren hebben wij toch. Zonder hun zorg voor het huis en de post kunnen wij niet weg. Dank lieve José en Arno. 

De noordkust van Spanje. Caravia.

 15 juni.

We verlaten vroeg de camping. Wederom kleine weggetjes door de Pico’s. Overal klinken koeien bellen, paarden bellen en het getsjirp van vogels. De koeien lopen los evenals de paarden. Ze worden bewaakt door grote honden met ruige vachten. Die gaan voor de auto liggen en waag het niet eruit te komen. Een hert steekt vlak voor de auto over. Weer te laat voor de camera. De herten zijn slank en hebben een middelgroot gewei.

We rijden door grote kloven langs enorme rots partijen. Tegen drie uur zoeken we een plaatsje, maar de weg is zo smal. Uiteindelijk vinden we een onaantrekkelijke parkeerplaats bezaaid met blikjes. Auto’s rijden snoeihard langs, ondanks de 50 km. Verder blijkt het een draaiplaats te zijn, want zelfs een grote vrachtwagen combinaties keert hier om. Af en toe een onduidelijk figuur. Een man loopt met twee jerrycans de berg op. ‘Vast drugsafval’ zegt Fred. Twee jongens doen ook iets onduidelijks. Ze lopen weg, met een touw, verdwijnen dan en komen terug. ‘Drugsdealers’ zegt Fred. Als hij zo door gaat, hoef ik hier niet meer te slapen. Maar een camping is nog 140 km ver, dus ook geen optie. Van dat draaien van de auto’s heb ik nooit iets begrepen, wants’ ochtends zien we niets dat op één richtingsverkeer wijst.

We gaan naar de kust. De hittegolf is officieel en strekt zich uit tot in Frankrijk. Ik wil wel naar huis, genoeg indrukken opgedaan. Deze kuststreek is bebouwd met veel huizen en daardoor niet zo interessant. We zien wel, hoe het verder gaat. Uiteindelijk zijn we nog zo een 1600 km van huis.

Aan de kust vinden we een camping. We staan op gras, dat hier best zeldzaam is. Er is een boom, waar we de caravan onder zetten om vervolgens tot de conclusie te komen dat het een moerbei is. De luifel vangt de nodige vruchten op, dat geeft enorme vlekken. We verzetten de boel nogmaals.  Daarna duiken we het zwembad in. Koelt goed af.

De volgende dag naar zee. Fred weet een leuke weg, (ahum) , we lopen  langs de rotsen. Maar de zee ligt diep ver weg. Dat schiet niet op. Dan maar weer het zwembad in. De dag erna een nieuwe poging. De stroming is krachtig de golven hoog. Hier waag ik me niet aan, want voordat je het weet, lig je onderuit. Er ontstaan diepe kuilen onder je voeten als de golf terug loopt.

Ik heb ooit mijn leergeld in Portugal betaald. Dat kostte mij een verdraaide enkel en de grootste moeite terug op het strand te komen. 

Foto Fred

     Dus weer naar het zwembad. De temperatuur is wel aangenamer, maar nog steeds raakt het kwik bijna de 30 graden aan. We trakteren ons op een avond maaltijd in het camping restaurantje, maar als er na een half uur nog niemand langs geweest is, stappen we weer op. Dan maar ergens anders eten en belanden we in een dorpscafé. Het is hier druk. Moeders kookt. We krijgen een enorme steak met gebakken aardappels. Groenten wordt niet geserveerd. IJs toe. Er zitten prachtige figuren aan de tafels. Een man kijkt wezenloos voor zich uit, grote spitse neus en groeven in zijn gezicht. Een grote fles drank voor zich. Of degene die helemaal getatoeëerd is, of een stel dat samen een bordje deelt om de kosten laag te houden. De ober is de helft van Fred zijn lengte en als ze naast elkaar staan, schiet ik toch in de lag. Hij lacht gelukkig mee.

Boodschappen doen we in een naburig dorpje. Er wordt beach volleyball gespeeld. Het schijnt een soort competitie te zijn. De mannen zweten zich een ongeluk. 

In de achtergrond spelen de dames gekleed in minimale bikini’s. De string is aardig ingeburgerd. 

Cáceres

 

We zijn 300 km naar het noorden gereden over snelwegen en komen uit bij het historische stadje Cáceres. Omdat we moe zijn van het rijden, belanden we hier op de camping. Bij het inschrijven ontvangen we een sleutel voor de slagboom en voor onze eigen badkamer. Dat is een luxe die we nog niet eerder hadden meegemaakt. En omdat het zo extreem warm is, is het zwembad geopend.

De camping is rechthoekig. Verdeeld in 4 paden, daarop dwarsstraatjes waar de caravan op moet. Iedereen heeft een eigen  dwarsstraat je waar je met de achterzijde van de caravan of camper naar elkaar toe staat. Het lijkt wel een nieuwbouwwijk. 

Als we staan is onze badkamer sleutel verdwenen. De auto is een puinhoop, zoals gewoonlijk. Na een dik half uur zoeken, geef ik het op. Het meisje van de receptie is aardig en maakt de badkamer open. Kunnen we eindelijk plassen. “Die komt weleer terecht’ is haar commentaar, jullie zijn gewoon moe. En gelijk heeft ze, opeens zien we de sleutel op de grond achter de voorbank. Was ertussen gegleden. In plaats van een nacht zijn we er drie nachten gebleven.

Cáceres is een oude stad met een middeleeuws centrum. Wel toeristisch, maar het is leuk te slenteren door de typische smalle Spaanse straatjes. Leuke alternatieve winkeltjes, ik koop een wijde koele jurk. 

We raken in gesprek met een stel artiesten. De ene jonge heeft een stok, een paar schoenen, een rugzak en wat zooi neergezet met een bord erbij, de onzichtbare pelgrim. Hij verdiend hiermee zijn brood. De andere man speelt blokfluit met een boom-box als achtergrond. Je hoort het fluiten dan niet meer. Hij kan ervan leven. Wij vragen naar een beeld, dat voor de kerk staat en eruit ziet als de ku-klux clan. Dat schijnt traditionele dracht te zijn bij processies. Hij spreekt een beetje Engels en zo kom je er samen uit. 

Ik maak nog een foto van zijn hoofd, ik ook weer blij. 

Op de camping duiken we het zwembad in, dat is echt jaren geleden. 

De Spaanse eksters zijn hier brutaal. Als je even niet kijkt pikken ze het brood van je bord. Het zijn mooie vogels met hun blauwe vleugels. 

Vandaag weer 317 km gereden. Plekje gevonden onder een grote, brede brug. Het dendert iedere keer als er een auto overheen rijdt, kabinet, kabung. Maar er is heel veel schaduw en dat maakt het lawaai goed.

Mijn achterwerk is nog niet hersteld van mijn val. Het zitten doet pijn. Ik word er wel flauw van, want dit is niet leuk. Paracetamol is nu mijn vriend. 

3 juni richting Hinojaris

Van de ene camping zijn we doorgereden naar een andere camping. In deze natuurparken wordt dik gecontroleerd. Dus passen wij ons aan. Onderweg zien we herten en eekhoorns. Grote groene hagedissen steken traag de weg over. De temperatuur blijft onverminderd hoog. 

Er zijn meer olijfbomen gepland, ook komen we perziken tegen, die worden geoogst. Af en toe amandelbomen. De eerste cactussen staan langs de kant en enorme slanke cipressen. Het stuk dat we vandaag gereden hebben is goed te doen met een personen auto, die komen regelmatig langs. Ook veel motoren. 

Helaas glijd ik uit over een steen en val keihard op mijn stuitje. Dat is behoorlijk pijnlijk en lastig in onze caravan. Mijn derrière siert nu een enorme vurige blauwe plek. Ik kreun bij iedere beweging. Lopen gaat goed maar zitten is waardeloos.

s’Avonds lopen we naar een oude brug. Het water is kraakhelder. Maar groen. Heel bijzonder is dit.

De volgende dag vertrekken we vroeg voor een tocht door de bergen. Het boek had al gewaarschuwd voor flinke afdalingen en geaccidenteerd terrein. Nu daar is geen woord teveel over gezegd, haarspeldbochten, smalle paadjes, afdalingen van 45 graden, giga kuilen en sporen in de weg. We hadden het voorwiel al van de caravan verwijderd, maar zelfs de kleine steun raakt af en toe de grond als de hoek te klein is. De trailer duwt aardig door, ik rijd meestal in zijn eerste versnelling. Gelukkig heeft onze automaat nog een versnelling, anders echt niet te doen. En ik ben zo blij met het sper differentieel. De kracht op de wielen is daardoor groot in de moeilijke omstandigheden. Maar de natuur overtreft weer alles. Fred zegt steeds dat hij in de tuin van onze buurman rondrijdt. Zoveel mooie planten zien we. 

We vinden wederom een mooi plekje hoog in de bergen en staan s’ochtends vroeg op om de zonsopkomst te zien.

 

Vandaag zijn we het spoor kwijt geraakt. We komen uit tussen de olijfboomgaarden. Her en der verlaten en vervallen huizen. Ik ga maar eens een kijkje nemen. In de woonkamer een open haard. Zwart geblakerde schoorsteen. Op de grond wat restanten van flessen en een oude pannendeksel. De contouren van een ingebouwde kast zijn zichtbaar. De trap naar boven is ingestort, maar de keuken is nog herkenbaar meteen soort aanrecht. Ik zie de familie daar zitten. Hier heeft zich een leven afgespeeld. 

Verder rijdend komen we bij een paar huizen, die in vrolijk gekleurde tinten geschilderd zijn. Een soort buurtschap, dat een comune idee geeft. In deze omgeving is niets, winkeltjes ver weg, geen internet of telefoon. Wel zie ik een schotel. Het binnenland van Spanje is mooi, ruig, bijzonder, maar ook eenzaam. 

Morgen gaan we verder richting Noorden. Het is zo warm, dat we het hier voor gezien houden. Je blijft zweten bij iedere beweging en dat haalt de puf eruit. Als we weer internet hebben zullen we de weersverwachting raadplegen en onze plannen bijstellen. Als ik dit schrijf gaat de zon bijna onder. De vogels zingen uitbundig. Helaas zijn er hier erg veel vliegen, reuze irritant en ze steken ook nog. Waren het eerste muggen die jeuken nu heb ik er vliegen bulten bij. 

Van Riópar naar Parque Natural de la Sierra de Cazorla, Segura y las Villas

 29 mei..

Langs de weg loopt een mooi schoon stroompje. Ik heb een was te doen en dit stromend water is uitstekend geschikt. Wasmachientje naar buiten, de generator aan en voila draaien maar. Ik loop langs het stroompje de helling af en kom uit in een grot waar het water invalt  van grote hoogte. Op een bijbehorend bord staat dat deze waterval La Juanfria heet en s’winters bevroren is. Het water vloeit verder door de gemeente Paterna de Madera. 

We rijden met de natte was verder, het is al wat later geworden, dus tijd om te zoeken naar een camping plekje. We vinden een idyllisch groen veld met brem struiken, die volop in bloei staan. Prachtig dat geel tegen de achtergrond van bomen en struiken op de hellingen van de bergen. In het gras bloeiende bloemetjes, paarse orchideeën, witte margrietjes, blauwe rolklaver en ga zo maar door. Het is een paradijsje. s’Avonds de absolute rust. 

De volgende ochtend getrakteerd op vogel geluiden. De koekoek is behoorlijk aanwezig. Onderweg komen we een grote groep geiten tegen. Ze stoeien met elkaar, de horens in elkaar gedraaid. BAM gaat het bij iedere aanval. Ik weet niet waarom ze dit doen, want het zijn dames. Dus denk je niet aan een pikorde. 

De tocht voert verder, tegen 10 uur belanden we in Riópar een dorp.

 

( Riópar ligt in de Spaanse provincie Albacete in de regio Castilla La Mancha. De rio Mundo ontspringt hier met een stevige waterval. De streek is relatief nat en de vegetatie divers. Ook het landschap met hoge bergen tot 1500 meter begroeid met  zwarte pijnbomen, (Pinus Nigeria)).

Als we door de dorpstraat rijden, die geflankeerd wordt met dikke plantanen, zie ik een marktje in een ooghoek. We zoeken naar een parkeerplaats en lopen het stadje in. Op de speelplaats van de school wordt gevoetbald, muziek schalt over de straat. Ik kan me niet herinneren dat dat vroeger bij ons ook zo was op school.

 De markt biedt een mengeling van groenten en kleding. Ik koop een katoenen bloesje en een veel te dure gegrilde kip. Met wat sla erbij een prima maaltijd. 

Tegen de avond belanden we op een plaatsje tussen de olijfbomen, een kleine terrasgewijze boomgaard.  De bloesem is zich aan het vormen. We zijn al aardig gewend aan het Spaanse ritme: opstaan om 6:00 uur ‘s middags een siësta en ‘s avonds een lange avond. Tegen acht uur in de ochtend komt er een dikke wagen het terreintje oprijden. Oei dat is foute boel. Een officieel in het groen geklede meneer loopt naar ons toe. “Ola” klinkt het, gevolgd door een stroom aan woorden. “No hablo español’’ zeg ik en wijs op ons nummerbord. Natuurlijk vertelt hij ons dat we hier niet mogen staan en dat er in Riópar een camperplaats is. Ik maak duidelijk dat we vertrekken. Na nog wat gebarentaal en een vermaning vertrekt hij en komen wij met de schrik vrij. 

Als we verder door het dal rijden zien we erg veel boswachter auto’s. Er is een natuur evenement bezig, bussen met schoolkinderen worden uitgeladen. Ze worden in groepen verdeeld en gaan met de boswachter mee. Veel gegiebel, leuk om te zien. We zien wel vaker schoolbussen, ik heb het gevoel dat hier veel voor de jeugd georganiseerd wordt.

Voor de avond toch maar naar een camping deze keer. Het is uiteindelijk een natuurgebied. De enige camping die we vinden ligt in de buurt van een groot meer. 

Het is er rustig als we aankomen op vrijdag. Een korte blik op het sanitair leert me dat de kranen erbij hangen, de douche wel water geeft, maar niet in de houder blijft. Het eindeloos duurt voordat het water warm is. Al met al een typisch voorbeeld van vervlogen tijden. We zetten de luifel uit voor de schaduw en ook de keuken tent. 

We drinken een biertje op het terras van het restaurant. Lekker koud. De eigenaresse spreekt Engels. Ze beheert de camping al 40 jaar. 

We vragen haar waar we een SIM kaart kunnen kopen, want mijn mobiel abonnement is op. En zowaar er is een telefoon winkel dichtbij. Daar gaan we zeker heen.

Zaterdag komen de mensen van de “vaste plaatsen”. De muziek wordt aangezet en schalt over het terrein. Als je langsloopt langs de verschillende onderkomens, wisselen de genres elkaar af. 

In de telefoon winkel hebben ze zowaar SIM kaarten en iemand die er verstand van heeft. We hebben geen verblijfplaats in Spanje, maar een kopie van mijn paspoort voldoet. Hij haalt ook de pincode van de kaart en stopt hem in mijn MiFi, die hij eerst wantrouwend bekijkt. Ik krijg van hem de APN gegevens plus de internet gegevens. De rest kan ik thuis uitpuzzelen. Zo weer een probleem minder en meteen genoeg data voor de rest van de vakantie. Aan de 4000 belminuten heb ik weinig. Die gebruiken we toch niet. 

Vandaag ben ik 74 geworden. Ik vertelde gisteren aan Fred dat ik weiger om nog jarig te zijn. Het gaat allemaal zo hard. Natuurlijk is dat je kop in het zand steken, maar als je bedenkt dat ik over 6 jaar 80 bent, is dat toch niet echt fijn. Hoelang kunnen we dit nog samen doen? Twee oude gekken die off-road een trip door Spanje maken in een auto zonder airco bij meer dan 30 graden? Die buiten slapen en leven in de vrije natuur. Volkomen afhankelijk van elkaar, want in de bergen is geen telefoon bereik of internet. Dan maar hopen op onze Walkie talkies. 

En natuurlijk mis ik nu de kinderen en kleinkinderen op mijn verjaardag. Maar hun lieve wensen maken veel goed. Volgend jaar eens nadenken over een feestje.