Cáceres

 

We zijn 300 km naar het noorden gereden over snelwegen en komen uit bij het historische stadje Cáceres. Omdat we moe zijn van het rijden, belanden we hier op de camping. Bij het inschrijven ontvangen we een sleutel voor de slagboom en voor onze eigen badkamer. Dat is een luxe die we nog niet eerder hadden meegemaakt. En omdat het zo extreem warm is, is het zwembad geopend.

De camping is rechthoekig. Verdeeld in 4 paden, daarop dwarsstraatjes waar de caravan op moet. Iedereen heeft een eigen  dwarsstraat je waar je met de achterzijde van de caravan of camper naar elkaar toe staat. Het lijkt wel een nieuwbouwwijk. 

Als we staan is onze badkamer sleutel verdwenen. De auto is een puinhoop, zoals gewoonlijk. Na een dik half uur zoeken, geef ik het op. Het meisje van de receptie is aardig en maakt de badkamer open. Kunnen we eindelijk plassen. “Die komt weleer terecht’ is haar commentaar, jullie zijn gewoon moe. En gelijk heeft ze, opeens zien we de sleutel op de grond achter de voorbank. Was ertussen gegleden. In plaats van een nacht zijn we er drie nachten gebleven.

Cáceres is een oude stad met een middeleeuws centrum. Wel toeristisch, maar het is leuk te slenteren door de typische smalle Spaanse straatjes. Leuke alternatieve winkeltjes, ik koop een wijde koele jurk. 

We raken in gesprek met een stel artiesten. De ene jonge heeft een stok, een paar schoenen, een rugzak en wat zooi neergezet met een bord erbij, de onzichtbare pelgrim. Hij verdiend hiermee zijn brood. De andere man speelt blokfluit met een boom-box als achtergrond. Je hoort het fluiten dan niet meer. Hij kan ervan leven. Wij vragen naar een beeld, dat voor de kerk staat en eruit ziet als de ku-klux clan. Dat schijnt traditionele dracht te zijn bij processies. Hij spreekt een beetje Engels en zo kom je er samen uit. 

Ik maak nog een foto van zijn hoofd, ik ook weer blij. 

Op de camping duiken we het zwembad in, dat is echt jaren geleden. 

De Spaanse eksters zijn hier brutaal. Als je even niet kijkt pikken ze het brood van je bord. Het zijn mooie vogels met hun blauwe vleugels. 

Vandaag weer 317 km gereden. Plekje gevonden onder een grote, brede brug. Het dendert iedere keer als er een auto overheen rijdt, kabinet, kabung. Maar er is heel veel schaduw en dat maakt het lawaai goed.

Mijn achterwerk is nog niet hersteld van mijn val. Het zitten doet pijn. Ik word er wel flauw van, want dit is niet leuk. Paracetamol is nu mijn vriend.