Fortrose, (aan de kust) boven Inverness

De reis gaat goed totdat de auto een enorm lawaai maakt. Ik zet hem zo snel mogelijk aan de kant, met het idee dat er een remschijf is vastgeslagen. Optrekken, remmen, optrekken remmen, geen lawaai. Doorrijden dus. Ja hij is een jaartje ouder, maar we hopen, dat hij nog een tijdje meekan.  Als ik op de grote weg zit, zie ik dat de lichtjes van het sperdifferentieel vervaarlijk knipperen en dan heb ik in de gaten wat de oorzaak is. Fred heeft waarschijnlijk tegen de differentieel hendel gestoten en daardoor is hij op een andere stand gaan staan, waarmee je echt niet zo hard mag rijden. Dus weer zo snel mogelijk auto aan de kant bij een afslag en de goede versnelling kiezen. Natuurlijk heb ik de pest in, want dit geintje heeft ons al eens een nieuw differentieel gekost en dat is een dure reparatie. Onder mijn dreigement dat ik zijn benen bij elkaar bindt als hij zijn benen niet sluit, (waarom zitten mannen wijdbeens?, mogelijk hebben ze nooit een strakke rok gedragen), rijden we verder. Nu maar hopen dat dit geen nadelige gevolgen heeft.

Een ster in de ruit op deze reis is al genoeg vind ik en daarbij  moeten auto’s het gewoon doen.

De weg langs de heuvels van Cairngorm is prachtig. Op de toppen van de bergen ligt nog sneeuw en de zon schijnt.

Bij Inverness gaan we de kustlijn volgen en landen in Fortrose op een camping. In de baai zwemmen dolfijnen bij hoog en laag tij. Dus wij vol goede moed naar de punt van het schiereiland gelopen om ze te spotten. We zijn niet de enige. In het water ligt een kano en de dolfijnen komen er op af. We zien hun ruggen boven water komen en af en toe duikt er eentje onder. Wat zijn die beesten groot. We proberen ze te fotograferen, maar  we hadden hier niet op gerekend dus de telelens ligt  nog in de caravan. Het was een bijzondere ervaring.

Vandaag gelopen naar het stadje Fortrose en naar Rosemarkie. In Fortrose gaat net de plaatselijke middelbare school uit, grappig de jeugd in univorm. Ze snellen zich naar de plaatselijke supermarkt om te fourageren. 

Wij lopen door naar een ruine van een cathedraal uit 1300, imposant. Alleen de torenklok is nog intact. 

Na een kop thee in de caravan terug gelopen naar de baai, omdat het laag water is. Deze keer geen geluk, geen dolfijn gezien en na een uur wachten lopen we verder naar Rosemarkie. Ik zie een leegstaand verpleeghuis langs de kust, een prachtig groots victoriaans huis. Nieuwsgierig kijk ik door de ramen in de keuken. Het is giga groot en vergane glorie. Ik kan me voorstellen dat de verpleegsters af en aan rennen en de oudjes in de ronde varanda zitten met uitzicht op zee. Het is een mooie plek om oud te worden.

Na een heleboel kilometer benen komen we thuis en smaakt het drankje in de zon super lekker.

Branklyn Garden.

Op aanraden van onze lieve buurman een bezoek gebracht aan Branklyn garden. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit een super tip was. Voor ons was het de reden om in Perth neer te strijken.

De tuin is hoog gelegen boven Perth. De stichters van de tuin waren liefhebbers van bijzondere planten afkomstig uit de Himalaya, China, Butan en Afrika.

De planten werden door hen zelf verzameld of door vrienden meegenomen. Mevrouw Branklyn was goed in het kweken van de planten en mijnheer zorgde voor de architectuur van de tuin. Daarnaast experimenteerden ze met veen plaggen om de grond voldoende vochtig te houden.

Hun grote succes lag in het kweken van de Himalayan klaprozen, of wel de Meconopsis.

Daarnaast hebben ze een uitgebreide collectie van Rhododendrons, alpine planten, kruiden en ericacaea. 

De tuin is een oase van rust, wij waren in het perfecte seizoen. Alles stond in bloei, de vele varieteiten Rhododendrons vormden het décor voor de planten op de grond. Een echte aanrader dus. Na hun dood is de tuin in handen van het National trust of Scotland overgegaan, die hem nu onderhouden. 

Vandaag ben ik jarig, bedankt lieve famillie en vrienden voor alle felicitaties.

Vanmorgen van Fred een mooie beker gekregen met daarop een afbeelding van een blue poppey en dat terwijl hij me ook al verwend had met mijn nieuwe camera. Ik heb al heel wat mooie cadeaux thuis gehad van de kinderen en van vrienden, echt verwend.

De weergoden waren mij ook gunstig gezind. We hebben een vier uur durende wandeling door het bos hier gemaakt en daarna onszelf getracteerd op een Magnum. De eerste in mijn 68 jarige leven.

Morgen gaan we verder richting het noorden, de weersvoorspelling blijft goed. Vanavond maar een puzzelen waarheen we rijden.

Falkirk

We rijden over de smallere Schotse wegen en zien het landschap langzaam veranderen. De fel gele koolzaadvelden steken hard af tegen de verschillende kleuren groen van weiland en bos. Het wordt vlakker.

We hadden een camping gereserveerd, omdat het  rond Edinburgh een meer touristische streek is en rond een uur arriveren we op de camping in de buurt van Falkirk. Wat een armoedige verschrikking. De camping ligt naast een grotere weg, dat wordt dus niet slapen. Het terrein is erg scheef met een smalle toegang. Ik moet drie keer steken om de bocht te kunnen maken, anders kom ik zonder kleerscheuren het hek niet door.

Er staan caravans van mensen die in de omgeving werken, ze komen s’avonds thuis. Het terreintje is zo smal, dat er precies een auto tussen de neuzen van de caravans door kan. Nee hier wil ik geen twee nachten staan en prijs me gelukkig met onze mogelijkheid zelf een douche en WC aan boord te hebben.

Voor meer info over het wheel,

kijk op de Wikipedia, interressant.

The Falkirk Wheel is a rotating boat lift in Scotland, connecting the Forth and Clyde Canal with the Union Canal. The lift, named after the nearby town of Falkirk in central Scotland, opened in 2002. It reconnects the two canals for the first time since the 1930s as part of the Millennium Link project.

The plan to regenerate central Scotland's canals and reconnect Glasgow with Edinburgh was led by British Waterways with support and funding from seven local authorities, the Scottish Enterprise Network, the European Regional Development Fund, and the Millennium Commission. Planners decided early on to create a dramatic 21st-century landmark structure to reconnect the canals, instead of simply recreating the historic lock flight.

The wheel raises boats by 24 metres (79 ft), but the Union Canal is still 11 metres (36 ft) higher than the aqueduct which meets the wheel. Boats must also pass through a pair of locks between the top of the wheel and the Union Canal. The Falkirk Wheel is the only rotating boat lift of its kind in the world, and one of two working boat lifts in the United Kingdom, the other being the Anderton boat lift.

Eind van het kanaal.

Het Falkrik wheel is groots en bijna een kermisattractie. Wat een imposante constructie. De wet van Archimedes wordt ten volle benut. Best eng als je de krachten realiseerd waarmee een en ander gelift wordt, water, boot en mensen. In Ronquere bleef het geheel tenminste op de grond staan, maar hier toornt de boot huizenhoog  (32m) boven je uit.

Als we een en ander van alle kanten bekeken hebben, gaan we verder naar het volgende doel.

De Kelpies.

Wiki: The Kelpies are 30-metre high horse-head sculptures, standing next to a new extension to the Forth and Clyde Canal, and near River Carron, in The Helix, a new parkland project built to connect 16 communities in the Falkirk Council Area, Scotland.[1] The sculptures were designed by sculptor Andy Scott and were completed in October 2013.[2] The sculptures form a gateway at the eastern entrance to the Forth and Clyde canal, and the new canal extension built as part of The Helix land transformation project. The Kelpies are a monument to horse powered heritage across Scotland.[3]

The sculptures opened to the public in April 2014.[4] As part of the project, they will have their own visitor centre, and sit beside a newly developed canal turning pool and extension. This canal extension reconnects the Forth and Clyde Canal with the River Forth, and improves navigation between the East and West of Scotland.

De paardenhoofden zijn een hommage voor de rol van het paard in de ontwikkeling van de industrialisatie van Schotland. Ze hebben altijd een grote rol gespeeld voor transport en werk. Het is imposant en laat wel een indruk bij je achter. Het is zo mooi en de moeite waard.

We zijn, toen we naar de Kelpies reden, een beetje de weg kwijt geraakt en zitten midden in de spits. De wegen zijn smal en het voortrazend verkeer schiet aan alle kanten langs. Ik heb het gevoel in een rollercoaster te zitten. Rustig blijven, ademen en doorrijden. Anticiperen op links en natuurlijk ook rechts. Niet teveel nadenken en KIJKEN. Ik zet op zeker moment de auto weg om ons te herorienteren, want dit is zo inspannend. We vinden de weg terug en dan gaat het gelukkig een stuk ontspannender als we de buitenwijken van Falkirk benaderen. Als we s’avonds terug zijn ben ik erg moe, maar goed we hebben het zonder kleescheuren doorstaan. Fred voelt zich nog altijd niet zeker in het Engelse systeem, dus blijf ik nog even rijden. Komt wel uiteindelijk heeft hij veel minder rijervaring en dat haal je toch niet meer in. Ook hier geldt jong geleerd is oud gedaan.

26 mei Almondbank bij Perth.

Nu staan we op een heerlijk terreintje bij een echte Engelse lady. Een fantastische tuin ontpopt zich voor onze ogen. Een grasveld dat verwilderd is met bluebells, (Campanula rotundifolia) narcissen en andere uitgebloeide bollen is, met zijn blauwe waas een lust voor het oog.

Hier blijven we drie nachten. Wat een plaatje.

Gisteren een heerlijke wandeling gemaakt door een eeuwenoud bos. Onder de bomen stond het blauw van de blue bells, die volgens een tegemoet tredende wandelaar over hun top zijn. Maar wat is dit mooi. We lopen langs de rivier de Almond. Op zeker moment kunnen we niet verder en nemen een behoorlijk stijle klim omhoog. Dat is even afzien, maar ik vind met handen en voeten her en der steun aan bomen en stenen.

Wat is het hier mooi, maar ik geloof dat ik dat blijf schrijven. Tot nu toe is het grijs en bewolkt, maar mogelijk knapt het weer na het weekend op.

 Vandaag de hele dag naar Perth geweest. Het viel eerlijk gezegd een beetje tegen. De stad ziet er armoedig uit in de motregen. Het weer speelt echt niet mee.

We hebben gewandeld rond de rivier langs de stad en daarna zijn we het museum ingelopen. Er stond prachtig glaswerk uit de streek en ook wat Venitiaans glaswerk. Mooie oude miniaturen en wat beelden. Alles erg kleinschalig. Na een lekkere kop koffie bij Costa’s richting huis.

Vanavond op tijd naar bed, want ik voel me niet helemaal ok. (Keelpijn). Het zal wel weer overgaan.

North Humberland

Na het gedoe om weer van de boot af te komen en na de douanecontrole, besluiten we om een camping te zoeken in North Humberland. Het wijde glooiende landschap trekt ons aan en we willen niet erg ver rijden, want het is zonnig weer. Zonde om dan te rijden en niet te genieten van zon en rust. We zijn beide moe en het wordt hoogtijd dat er een beetje rust weerkeert.

We vinden rond één uur een camping in Powburn. Een camping van de caravan club. Goed geoutilleerd, met warme douches, electra etc etc.

Het plekje, een beetje appart achter in een hoek, bevalt ons wel. Al gauw hebben we door dat dit een vogelaarsgebied is en een natuurreservaat. Oudere echtparen lopen rond in camouflage kleding met een verrekijker.

Moeder de gans.

Groot Hoefblad.

We maken een wandeling, maar het licht is zo hard, dat we terug gaan naar de caravan en lekker in een luie stoel gaan lezen. Na tafel gaan we lopen we terug na het meer, dat er mooi bij ligt in de avondzon en we worden getracteerd op een grote groep ganzen met jongen. Het barst van de muggen, de vogels happen ernaar. Zwaluwen vliegen behendig rond en hoeven alleen hun bek maar open te houden om de muggen te verschalken. Helaas zie ik de muggen allemaal terug op mijn foto’s. De donsjes van de jonge ganzen lichten op in het tegenlicht. We lopen nog een stuk verder en gaan dan voldaan naar de caravan terug.

Vanmorgen heel lui gelezen en nog eens gelezen. Internet laat veel te wensen over die verleiding bestaat nu niet. Fred heeft een wandeling uitgezet van 6.5 km, leuk begin. We  lopen door een eeuwenoud landschap met giga bomen geteisterd door de bliksen en kromgegroeid door de tijd. De groene heuvels hebben lange glooiende hellingen. 

Er staan koeien en schapen in de wei, her en der een tractor aan het werk. 

Het valt op dat er veel dode fazanten langs de weg liggen, er moet hier veel wild zijn.

In een piepklein dorpje staan fel oranje klaprozen te bloeien. Mooi is dat toch die grote klaprozen, die je hier ziet.

Het was een mooie vakantie dag, heerlijk ontspannen en ook erg lui.