10-20 Villiers sur Meuse.

De vakantie zit er bijna op. Zondag rijden we naar huis. Heel veel indrukken opgedaan.

Nog een keertje naar Verdun geweest. Onderweg kwamen we langs een bijzonder mooi monument. De beelden waren zo triest, dat het best hard binnen kwam. In de stad waren we zo uitgekeken. We zijn geen stadsmensen.

Stads poes

De volgende dag nogmaals naar het Lac de Madine geweest. Ik heb genoten van de zwanen, die in een langzaam en gestaag tempo langs glijden. Wat een innerlijke rust geeft dat.

De bossen kleuren in herfstkleuren. Ik houd van de herfst. Prachtige kleuren diep rood en oranje-geel. Aan de bomen de rode en zwarte bessen, nat van de regen. Het weer is nu om. Regen wordt verwacht en hebben we gekregen. Als het zondag ook regent wordt het nat inpakken, in een ruk naar huis.

Tot nu toe een kleine 1000 km gereden. Voor 86 euro getankt. Toch een ander verhaal dan met de oude auto, die18 liter op 100 km verbruikte. Daarnaast wel de hele vakantie op een camping gestaan. Dat geeft een beetje luxe qua elektriciteit. Zelfs een keer pizza gegeten uit de camping oven, die we te laat ontdekt hadden. 

Het is mooi geweest. De eerste shoots staan alweer geplanned voor thuis. Ik heb er zin in, want daar ligt ook mijn hart. Maar ja je moet kiezen en dit primitieve leven is ook leuk.

14 November. Fort van Douaumont. R

Omdat we gefascineerd zijn door de geschiedenis van de eerste wereldoorlog, bezoeken we nog een verdedigingswerk - Het Fort van Douaumont-. Dit fort is gebouwd tussen 1885 en 1913. Het was letterlijk een ijzersterk fort, gemaakt van gewapend beton en 6 meter dikke muren. Het maakte deel uit van het verdedigingswerk rond Verdun, waarbij 38 forten in een ring van 40 kilometer rond Verdun staan. Fort Douaumont werd in de loop der jaren continue aangepast en verbeterd. 

Aan het begin van de eerste wereldoorlog geloofde de Franse militaire staf niet langer in vestingswerken. De Duitsers hadden met slimme propaganda laten zien, dat de forten niet onkwetsbaar waren. Het fort werd ontmanteld, de Duitsers konden het makkelijk innemen. Een morele slag voor de Fransen. 

Tijdens de bezetting van de Duitsers is er een explosie geweest in een opslagplaats van granaten, die vervolgens de opslagplaats van vlammenwerpers bereikte. Het gevolg was 679 doden. Ze zijn begraven in het Fort achter een groot Duits kruis.

Het fort had in het begin geen water, geen elektriciteit en geen luchtverversing. Het stonk er naar urine en andere menselijke geuren. Er waren slechts 4 toiletten, door de Duitsers later uitgebreid tot 20. 

De toiletten.

Restanten van het net.

Het fort was voor 800 mensen bestemd en in 1916 waren het soms 3300 man. Het is uitermate vochtig er groeien zwammen op de muren en er hangen stalactieten aan het plafond.

Het was voor de Duitsers onmogelijk het fort te verlaten, de Fransen stonden ze op te wachten. Ze hebben de Süd tunnel gegraven om buiten de Franse linies te kunnen komen.

Trap naar de Zuidtunnel.

Op gegeven moment zijn de Duitsers ook uit het fort getrokken en hebben de Fransen het weer bezet. Die hebben toen electriciteit aangelegd en lucht verbeteringen aangebracht.

Beide keren is het fort zonder slag of stoot overgenomen. Toch zijn er vele doden gevallen.

Op het fort staat de Galopinkoepel. Een hefkoepel die omhoog ging om een kort snelvuurkanon af te vuren. Het is een zeer ingenieus bouwwerk van drie verdiepingen. Het hef systeem werd met een lier bediend door 4 soldaten vanaf de onderste verdieping. De middelste verdieping het richtsysteem, daarboven de vuur kamer. De granaat had een gewicht van 43 kilo en een bereik van 7.2 km.

Meer informatie in Wikipedia over dit Fort.

Als je dan loopt door het fort en bedenkt dat dit alles 100 jaar geleden is, maakt dat indruk. Brieven van soldaten zijn tentoon gesteld. Blauw, wit, rood van de Fransen en zwart, rood, geel van de Duitsers. De ellende en slechte hygiene dringen tot je door. Luizen en vlooien vieren hoogtij. Ik  heb er een bedroeft gevoel bij. Ook de huidige oorlogen van Israël en Oekraïne stemmen mij somber. Leert de mens dan nooit? 

In de omgeving veel restanten van de loopgraven die er waren. Nu door bomen geflankeerd. Vroeger was dit kaal land omploegde door bom inslagen. 

We staan nog steeds op de boeren camping in Villiers sur Meuse. De zon laat zich regelmatig zien en tot nu toe weinig regen gehad. Dat schijnt te veranderen. 

Gisteravond naar het Lac de Madine geweest. Een echt zwanen meer. Vissers in kleine bootjes, die hier hun hobby uitoefenen, komen tegen zes uur aan land. 

Vandaag gefietst. Ik wilde een berg op, om te zien wat er boven is en om van het uitzicht te genieten. De weg gaat over in onverharde weg en stijl omhoog. Met veel moeite duwen we de fietsen 2 kilometer de berg op. Puffen en zweten, geen strak plan. Terug gaan zit niet in het karakter, dus zetten we door. Dan sta je boven en kom je uit in een weiland met een snijdende koude wind. In de verte een dorp en een kerktoren. Niet bijster interessant. De akkers laten restanten zien van zonnebloemen, die hier ooit gestaan hebben. De herfst doet zijn intrede, de bomen beginnen te kleuren. 

We lopen terug, want naar beneden fietsen vindt Fred onverantwoordelijk. Hij durft dat echt niet, ik pas me aan. 

“Thuis” wacht een beker chocolademelk met slagroom. Daar krijg je energie van.

Zolang het weer goed is blijven we hier, als dat verandert komen we naar huis. Het is maar 450 kilometer vanaf hier.  

12 Oktober, Verdun Frankrijk.

 Vanuit Vianden steken we door naar Verdun. Daarmee verlaten we het Luxemburgse landschap. Historisch gezien moet Verdun interessant zijn, met het oorlogsverleden uit de eerste wereldoorlog. Iets ten zuiden van Verdun vinden we een boerencamping. Dat wordt het doel voor de komende week.

Inpakken kost altijd meer tijd dan je denkt. Er staan drie tenten, die opgeruimd moeten worden. Eén fiets gaat in de auto, de andere in de caravan met passen en meten, het stuur kan net door de deur. Bij Vianden hebben we over de heuvels geraasd. Toch een zege, die elektrische ondersteuning heuveltop.

De plek op de camping was aardig scheef, de blokken moeten onder het wiel vandaan. Die blokken worden gebruikt om de caravan horizontaal te zetten. De klompen staan nog buiten om in de “bunk” (caravandisselbak) te doen. Helaas vergeet Fred dit en staan we op de volgende camping zonder klompen. Niet echt handig, vooral omdat het gras goed vochtig is s’ochtends.  Het is de zoveelste keer, dat wij op vakantie klompen kwijt raken. Ik denk dat ik een reserve paar ga kopen. Dan raak ik ze mogelijk niet meer kwijt. Na twee uur zijn we vertrek klaar.

De volgende dag gaan we naar Verdun, vast proeven en snuiven aan de stad. We willen de “citadel” bezoeken, een ondergronds tunnel stelsel, maar omdat het daar 3 graden is en te koud voor de kleding die we aan hebben, besluiten we dat de volgende dag te doen. Verdun is een oude stad aan de Maas. Prachtige huizen staan er vanuit een ver verleden. Allemaal gerestaureerd, want tijdens de 1e Wereldoorlog heeft de stad geleden.

Er is een gigantische boekenmarkt voor een liefdadigheidsorganisatie. 

Het was een zware oorlog met meer dan 160.000 doden. En een veelvoud daarvan aan gewonden. Het is de moeite waard Wikipedia erop na te slaan. “De slag om Verdun”

Aan de Maas kade zijn terrasjes, de zon schijnt, alles ademt naar gezelligheid en warmte.

Wij drinken een kop koffie in het museumrestaurant waar de vitrines vol liggen met oorlogstuig, ere-medailles, helmen, pick houwelen  etc daarna gaan we weer retour. Morgenochtend willen we naar de Citadel met warme kleding en een dikke jas.

Restant van een loopgraaf.

In het begin van de 17de eeuw is de Citadel gebouwd. Primair alleen bovengronds, met barakken, fortificaties en militaire constructies. Hij ligt bovenop een rotsformatie. Tussen 1886 en 1893 zijn er tunnels gegraven van 4 km lengte, om in geval van een gewapend conflict als opslagplaats te dienen voor materieel. Het bood onderdak aan het leger.

Men bleef verder graven en in 1914 was er een tunnel stelsel van 7 km lang. Het diende als ondergrondse stad voor het leger en bood plaats aan 2000 mensen.

De Citadel had de volgende functies.

• Alle diensten en kantoren van het leger waren er gevestigd.
• Immense slaapzalen voor de Franse troepen, om veilig uit te rusten.
• Het was een wapen- en ammunitie depot voor het front.
• De keuken produceerde 41000 rantsoenen per dag voor het leger.
• Activiteiten als voor amusement, cabaret en morele steun werden er georganiseerd.
• Er was een hospitaal.
• Ook liepen er her en der verwarmingsbuizen vanuit de enorme fornuizen vanuit de keuken.

De muren en het dak zijn zo dik dat de citadel nooit is verwoest is door een oorlog. 

Het bezoek begint met een wandeling door een tunnel, waarna we geleid worden naar een karretje. We kruipen in de huid een soldaat, die zijn verhaal verteld, samen met drie vrienden. Hiervoor wordt gebruik gemaakt van virtual reality. Je ziet de beelden van toen. De man die gewond is en behandeld wordt in het ziekenhuis, de ovens waar brood gebakken wordt en gebracht naar de “gangengravers”. De zorgen die er zijn, brieven aan ouders als afscheid. De angst en nachtmerries van hetgeen men meemaakt aan het front. Alles vrij realistisch. Ook de ceremonie van het kiezen van de kist van de onbekende soldaat, die onder de Arc de Triomphe komt te liggen. Het uitdelen van de ridderorde.

na ongeveer een half uur, komen we uit het karretje een hoop historisch informatie wijzer. We zijn aardig verkleumd. 

Oorlogsmonument voor de Victorie en de soldaten van Verdun..

5 Oktober Camping Walsdorf bij Vianden.

De reis voert van Luik naar het noorden van Luxemburg. Dwars over de Ardennen. Het landschap is prachtig, bossen afgewisseld met weilanden. Hoge bergen en diepe dalen. De auto trekt de caravan goed, af en toe springt de motor krachtig bij om het benodigde koppel te geven. We stoppen regelmatig om een kop koffie te maken of een broodje te eten. Het is allemaal heerlijk relaxed. Tegen vier uur zijn we op deze camping beland. Zo te zien de enige gasten, in ieder geval rustig. Op de receptie praat men Nederlands, en de menu’s kaart van het restaurant is ook in het Nederlands.  Dit geeft het Giethoorn gevoel, waar alles in het Chinees aangekondigd is. Nadat we ons geïnstalleerd hebben, dat duurt toch wel een uurtje, bestellen we een pizza en zitten we om zes uur te smullen. Op deze camping hebben we elektriciteit, dat maakt het leven ook wat aangenamer. We hoeven nu niet te letten op verbruik. Veel hebben we niet nodig, maar een mobiel of IPad moet echt wel eens opgeladen worden. Ook hebben we nu warm water en dat is een genot. 

De volgende dag regent het behoorlijk en zijn er een paar lekke plekjes in de tent. Ik was er nog niet aan toegekomen om de naden te sealen. De tentstokken die we gebruiken komen van een oude tent, maar omdat het terrein hier soms hoog en dan weer laag is, willen we kijken naar verstelbare stokken. Het regent nog steeds en er is een camping winkel op een half uurtje rijden, dit een  mooie bestemming voor de dag. In de winkel kijken we onze ogen uit, heel veel luxe artikelen. We vinden de stokken die we op het oog hadden en ik overweeg een Omnia oventje te kopen. Als ik met het ding in mijn handen sta in de twijfel modus, (ik heb een veel grotere wonderpan thuis, die niet meegenomen is wegens zijn volume) komt er een man die tegen mij zegt dat hij er eentje ongebruikt heeft staan. Hij is overbodig geworden omdat ze nu een combimagnetron in hun camper hebben. Hij wil de pan voor 25 Euro verkopen inclusief accessoires en een kookboek. Die deal is snel gemaakt. De camper staat om de hoek, ik ben een Omnia oventje rijker. Op de camper plaats staan de campers keurig in het gelid anderhalve meter van elkaar. Dat vind ik nu armoede, je hebt totaal geen vrijheid. Hier snap ik de lol niet van.

.

De volgende dag gaan we naar het kasteel van Vianden. Het paleis-kasteel is een van de grootste en mooiste feodale residenties uit de romaans, gothisch geschiedenis van Europa. Het kasteel ligt hoog in de bergen en na een flinke klim te voet, betreden we de binnenplaats. Met de audio-guide krijgen we een goed beeld van de tijd en de ruimtes, het verval en de wederopbouw. Het is zeker de moeite waard, mocht je ooit in de buurt zijn. Het kasteel is lang in bezit geweest van het huis van Oranje-Nassau. In 1977 is het overgedragen aan Luxemburg en werd het in zijn oude glorie hersteld.

Vandaag weer een luier dag. Ik heb foto’s geselecteerd voor een wedstrijd, boodschappen gehaald en we hebben moussaka gemaakt. Vanmiddag wat gelopen in het bos, waar de herfst zijn intrede doet. De eerste paddestoelen komen de grond uit. Ik denk dat we hier nog even blijven. We vermaken ons best. Morgen schijnt de zon volop, dat wordt dan een wasdag.

September 2023 België en verder.

Wat is de tijd weer gevlogen. Waarschijnlijk is dat herkenbaar voor iedereen. Inmiddels is het 1 oktober geworden.

Bij ons was de grote puzzel -waar gaan we heen-? Het varieerde nogal. Estland, Letland en Litouwen stonden hoog op de agenda. Het enige probleem hiermee was, dat we eind oktober terug moeten zijn, omdat dan het basaal carcinoom (plekje huidkanker) wordt weggenomen op mijn gezicht. 

Gelukkig hebben we nu wel een datum hiervoor, want dat was ook erg onzeker. Een telefoontje naar het ziekenhuis kon geen uitsluitsel geven, een paar dagen later kwam de mail binnen. Om 4000 km te rijden binnen die tijdsspanne is niet relaxed. 

Een oplossing dichterbij varieerde van Zuid Engeland (Fred wil niet links rijden) naar Tsjechië of ergens midden Frankrijk. 

Hij wilde graag naar Luik. Dat heeft een futuristisch station en moderne gebouwen. Hier kan hij straatfoto’s maken en architectuurfoto’s voor de club. Hij is nog steeds erg foto minded.

We belanden op een zeer bijzondere camping. Je rijdt door de poort van het kasteel van  Wegimont en denkt dan, dit kan niet goed zijn, totdat je een klein bordje camping ziet. De bewaker staat ons al op te wachten, we vinden een plekje aan het eind van de camping. 

Nadat we alles hebben opgezet, genieten we van het camping gevoel, waar we beide blij van worden.

Op het terrein is een bar waar het een gezellige drukte is. De douches zijn warm. 

We duiken op tijd het bed in. We zijn moe van de afgelopen weken. Veel fruit verwerkt, tuin bijgehouden, huishouden voorbereid, naar Düsseldorf geweest en ook naar Limburg. Fred heeft driftige pogingen gedaan een nest hoornaars te verwijderen. Dat is gelukt. Tegen de wespen heeft hij het moeten afleggen. die vonden mij lekker met als resultaat een dikke arm. Het wespennest wordt een  zorg voor na de vakantie.

De volgende dag zijn we laat wakker, heerlijk. Eerlijk gezegd de dagen erna ook.

Op zaterdag een tochtje naar Luik.Het is een zonovergoten dag. We zwerven rond het station en er is een gigantisch shopping centrum waar we snel uit zijn. Er wordt druk gebouwd, met futuristische architectuur. De oude huizen verdwijnen in het niet. 

Als ik moet plassen loop ik een restaurant binnen en vraag of we koffie kunnen drinken, maar ondanks het feit dat er mensen binnen zitten, is het gesloten. Ik vraag naar een openbaar toilet en gelukkig mogen we daar gebruik van maken. Ik snap ook waarom we niet toegelaten werden. Er waren keurig uitgedoste mensen binnen. Kleine kinderen in peperdure outfit. Vandaar. Nu ja je hebt altijd baas boven baas.

Vandaag blijven we hier. Ons tempo is nul komma nul. Boekje lezen, wandelen in het aangrenzende park, broodjes bakken op de nieuwe grill. Het is een goede aankoop. Het vlees blijft heerlijk mals en geen vuile koekenpan. 

Ook de nieuwe keuken tent voldoet. We kunnen nu in de keuken eten en goed zitten. Hij is voldoende licht om ook de avond in door te brengen. Het wordt best vroeg donker.

Ik heb het IJsland blog afgesloten en ben doorgegaan op dit blog. Dan staat alles bij elkaar. Soms lees ik een en ander terug en dit haalt mooie herinneringen op. 

IJsland

 We zijn bezig met het voorbereiden. Ik heb een nieuw blog aangemaakt met url www.ijsland-heroes.blogspot.com

Ons blog ‘Airstream pensionados” is zo groot geworden, dat het lastiger wordt hier een fotoboek van te maken. Ik hoop jullie te zien op ons nieuwe blog.

Ineke en Fred.

Retour.

 24 maart.

Intussen zijn we al bijna een week thuis. Dat was niet de bedoeling, we zouden later thuis komen. Er is weer veel gebeurd.

Nadat we ons genesteld hadden op de camping besloten we om naar Passau te gaan. Een stad met een prachtige Dom. De zon scheen volop. Het was gezellig druk en we slenteren wat door smalle straatjes. Passau ligt aan de Donau, die niet zo blauw was als verteld. Langs de kade is een grote groenstrook, waar gezinnen picknicken of met kinderen spelen. De banken zijn bezet aan de oever, iedereen geniet van deze warme dag. (Ik vond die benen uit de struiken wel iets grappigs hebben). 

De Dom is prachtig, rijk versierd, veel goud. Delen staan in de steiger. Het orgel is enorm en we worden getrakteerd op prachtige klanken. Bach schalt rond. Maar ook heel hoge tonen of juist hele zware. Ik heb het gevoel dat er een verhaal verteld wordt, een prachtige ervaring. We maken beide wat foto’s en lopen na een klein uurtje de kerk weer uit. Nog even in de binnenstad rondkijken en dan weer naar de camping. 

.

,

De volgende dag de fietsen gepakt en door het heuvelland gereden. De zon was iets minder uitbundig, maar het is lekker uitwaaien.

En toen was het tijd om weer naar het noorden te rijden. We hadden een camping vlak bij Kalkar gereserveerd, waar we woensdag verwacht werden. We zouden hier naar de 4x4 beurs gaan.

Onderweg  naar huis werden we aangesproken dat ons achteruitrijd licht bleef branden. Dat is een felle lamp, een stuk karton met de tape was de oplossing. De auto maakt een vreemd geluid, als hij stationair draait. Het differentieel zal toch niet kapot zijn? De motor zelf draait soepel, daar geen probleem verwacht. We zijn zo een 200 km op weg en dan valt er bij mij een kies uit mijn mond, bij het eten van een dropje. Ik houd de kroon in mijn handen. Ik heb het dan helemaal gehad en wil naar huis. Eerst de tandarts bellen voor een afspraak op korte termijn. Nu waren we net van tandarts gewisseld, dus een rare eerste ervaring. 

Fred kan zich ermee verenigen, de weersverwachting was toch slecht. Ik bel de camping af, natuurlijk moeten we betalen, en we rijden die dag 850 km naar huis. Een hele prestatie met een caravan achter de auto. 

De volgende dag me bezig gehouden met de verzekering van de caravan. Iedere keer kreeg ik vragen van een andere medewerker en moest alles weer uitleggen. Uiteindelijk heb ik “vriendelijk” gevraagd om alle berichtgeving c.q. mails te bundelen, omdat ik het zat was steeds de vragen die ik al meermale had beantwoord te moeten herhalen. 

Bij de tandarts had ik geluk, ze konden de kroon weer terugplaatsen. Meteen een afspraak gemaakt voor een implantaat, die eind van het jaar geplaatst wordt. 

Ondertussen ons beraad op de auto, wat willen we? Volgende week gaat de Mitsubishi naar de garage, even zien wat hier het oordeel is. Het blijft een heerlijke vakantie auto. Zo sterk als een paard en hoog op zijn wielen.

Vandaag naar de  4x4 beurs in Kalkar geweest. Wat je daar allemaal ziet! Prachtige off-road auto’s, mooie daktenten, handige spullen, luifels die helemaal rond gespannen kunnen worden. Allemaal heerlijk stoer. We komen in contact met off-road caravan verkopers en bouwers. Wat is die markt gegroeid de laatste jaren. We hebben genoten. 

We zien wel wat er verder gebeurt. Vandaag was een dag met een zonnetje.