Course Landaise en weer thuis.

5 dagen hebben we op de camping gestaan. Veel langer dan verwacht. De temperatuur neemt gestaag af tot ongeveer 25 graden. Uitslapen en een wandeling vult de dag met een boek. We maken een plan om door de Pyreneeën terug te rijden en sturen aan op St Pied de Port. Daar kun je de Pyreneeën over. Alles verloopt rustig, niet zo extreem als in Spanje. Ook de Pyreneeën zijn prachtig en mogelijk een bestemming voor de toekomst.

De dag erop vinden we een plekje bij een museum en een kerkje. Het museum is gewijd aan overleden toreros die gesneuveld zijn in de course Landaise. Bernard Huguet was een ster uit die tijd. De course Landaise in de Cascogne is een traditioneel koeienspel. De koeien lopen geen schade op en worden speciaal voor dit doel gefokt. De torero daagt de koe uit en springt over de koe heen of ontwijkt hem met een gracieuze beweging. Het publiek zet geld in.

Soms mogen mannen uit het publiek ook meedoen. Ik kan me herinneren, dat mijn vader dat ook ooit gedaan heeft met een paar camping vrienden. Het was de bedoeling zo lang mogelijk in de arena te blijven, je kon jezelf beschermen door achter een schot te gaan staan. Mijn vader trok zijn eigen plan en ging voor dood op de grond liggen. De koe snoof aan hem, duwde met zijn horens en verloor belangstelling. Hij kwam er zonder kleerscheuren vanaf. En hield het daardoor aardig lang uit. Onnodig te vertellen, dat ze vóór dit spektakel de nodige glazen wijn hadden genuttigd.

Ik begin verkouden te worden en voel me niet echt lekker. De drang om naar huis te gaan wordt steeds groter. Dus weer vroeg op en in een meer rechte lijn naar huis. Ik presteer het om te vallen, opeens draait de grond onder mijn voeten weg en kan ik mijn evenwicht niet houden. Het is een rare ervaring. Mijn hoofd klapt tegen het spatbord, ribben gekneusd. Was net mijn stuitje over nu dit weer. Ik geef meteen over. Ik schuif het bed in en kreunend val ik wel in slaap. Omdraaien is een hel. s’Ochtends doe ik een Corona test en die is positief. De urgentie om thuis te komen wordt groter, ik kan nu niet meer rijden. Fred heeft nog nergens last van, maar isolatie is in een ruimte van 150x200m niet mogelijk. Nog 1100 km te gaan. We kunnen nog genieten van een prachtig diep paars lavendel veld, met een mooie wolkenlucht. Ik wist niet dat de kleur zo intens kon zijn. De moed om stil te gaan staan en te fotograferen ontbreekt. Ik slaap onderweg, Fred rijdt moedig door. De dag erop is ook hij snotterig.

Tegen half acht zijn we thuis. Na een bad duik ik mijn bed in. Eerst maar eens uitzieken. Ook Fred voelt zich beroerd. 

Er staan frambozen in de koelkast. Een bloemetje op tafel en een geranium op de tuintafel. De frambozen gaan de yoghurt in, wat een traktatie en wat een lieve buren hebben wij toch. Zonder hun zorg voor het huis en de post kunnen wij niet weg. Dank lieve José en Arno. 

De noordkust van Spanje. Caravia.

 15 juni.

We verlaten vroeg de camping. Wederom kleine weggetjes door de Pico’s. Overal klinken koeien bellen, paarden bellen en het getsjirp van vogels. De koeien lopen los evenals de paarden. Ze worden bewaakt door grote honden met ruige vachten. Die gaan voor de auto liggen en waag het niet eruit te komen. Een hert steekt vlak voor de auto over. Weer te laat voor de camera. De herten zijn slank en hebben een middelgroot gewei.

We rijden door grote kloven langs enorme rots partijen. Tegen drie uur zoeken we een plaatsje, maar de weg is zo smal. Uiteindelijk vinden we een onaantrekkelijke parkeerplaats bezaaid met blikjes. Auto’s rijden snoeihard langs, ondanks de 50 km. Verder blijkt het een draaiplaats te zijn, want zelfs een grote vrachtwagen combinaties keert hier om. Af en toe een onduidelijk figuur. Een man loopt met twee jerrycans de berg op. ‘Vast drugsafval’ zegt Fred. Twee jongens doen ook iets onduidelijks. Ze lopen weg, met een touw, verdwijnen dan en komen terug. ‘Drugsdealers’ zegt Fred. Als hij zo door gaat, hoef ik hier niet meer te slapen. Maar een camping is nog 140 km ver, dus ook geen optie. Van dat draaien van de auto’s heb ik nooit iets begrepen, wants’ ochtends zien we niets dat op één richtingsverkeer wijst.

We gaan naar de kust. De hittegolf is officieel en strekt zich uit tot in Frankrijk. Ik wil wel naar huis, genoeg indrukken opgedaan. Deze kuststreek is bebouwd met veel huizen en daardoor niet zo interessant. We zien wel, hoe het verder gaat. Uiteindelijk zijn we nog zo een 1600 km van huis.

Aan de kust vinden we een camping. We staan op gras, dat hier best zeldzaam is. Er is een boom, waar we de caravan onder zetten om vervolgens tot de conclusie te komen dat het een moerbei is. De luifel vangt de nodige vruchten op, dat geeft enorme vlekken. We verzetten de boel nogmaals.  Daarna duiken we het zwembad in. Koelt goed af.

De volgende dag naar zee. Fred weet een leuke weg, (ahum) , we lopen  langs de rotsen. Maar de zee ligt diep ver weg. Dat schiet niet op. Dan maar weer het zwembad in. De dag erna een nieuwe poging. De stroming is krachtig de golven hoog. Hier waag ik me niet aan, want voordat je het weet, lig je onderuit. Er ontstaan diepe kuilen onder je voeten als de golf terug loopt.

Ik heb ooit mijn leergeld in Portugal betaald. Dat kostte mij een verdraaide enkel en de grootste moeite terug op het strand te komen. 

Foto Fred

     Dus weer naar het zwembad. De temperatuur is wel aangenamer, maar nog steeds raakt het kwik bijna de 30 graden aan. We trakteren ons op een avond maaltijd in het camping restaurantje, maar als er na een half uur nog niemand langs geweest is, stappen we weer op. Dan maar ergens anders eten en belanden we in een dorpscafé. Het is hier druk. Moeders kookt. We krijgen een enorme steak met gebakken aardappels. Groenten wordt niet geserveerd. IJs toe. Er zitten prachtige figuren aan de tafels. Een man kijkt wezenloos voor zich uit, grote spitse neus en groeven in zijn gezicht. Een grote fles drank voor zich. Of degene die helemaal getatoeëerd is, of een stel dat samen een bordje deelt om de kosten laag te houden. De ober is de helft van Fred zijn lengte en als ze naast elkaar staan, schiet ik toch in de lag. Hij lacht gelukkig mee.

Boodschappen doen we in een naburig dorpje. Er wordt beach volleyball gespeeld. Het schijnt een soort competitie te zijn. De mannen zweten zich een ongeluk. 

In de achtergrond spelen de dames gekleed in minimale bikini’s. De string is aardig ingeburgerd. 

Cáceres

 

We zijn 300 km naar het noorden gereden over snelwegen en komen uit bij het historische stadje Cáceres. Omdat we moe zijn van het rijden, belanden we hier op de camping. Bij het inschrijven ontvangen we een sleutel voor de slagboom en voor onze eigen badkamer. Dat is een luxe die we nog niet eerder hadden meegemaakt. En omdat het zo extreem warm is, is het zwembad geopend.

De camping is rechthoekig. Verdeeld in 4 paden, daarop dwarsstraatjes waar de caravan op moet. Iedereen heeft een eigen  dwarsstraat je waar je met de achterzijde van de caravan of camper naar elkaar toe staat. Het lijkt wel een nieuwbouwwijk. 

Als we staan is onze badkamer sleutel verdwenen. De auto is een puinhoop, zoals gewoonlijk. Na een dik half uur zoeken, geef ik het op. Het meisje van de receptie is aardig en maakt de badkamer open. Kunnen we eindelijk plassen. “Die komt weleer terecht’ is haar commentaar, jullie zijn gewoon moe. En gelijk heeft ze, opeens zien we de sleutel op de grond achter de voorbank. Was ertussen gegleden. In plaats van een nacht zijn we er drie nachten gebleven.

Cáceres is een oude stad met een middeleeuws centrum. Wel toeristisch, maar het is leuk te slenteren door de typische smalle Spaanse straatjes. Leuke alternatieve winkeltjes, ik koop een wijde koele jurk. 

We raken in gesprek met een stel artiesten. De ene jonge heeft een stok, een paar schoenen, een rugzak en wat zooi neergezet met een bord erbij, de onzichtbare pelgrim. Hij verdiend hiermee zijn brood. De andere man speelt blokfluit met een boom-box als achtergrond. Je hoort het fluiten dan niet meer. Hij kan ervan leven. Wij vragen naar een beeld, dat voor de kerk staat en eruit ziet als de ku-klux clan. Dat schijnt traditionele dracht te zijn bij processies. Hij spreekt een beetje Engels en zo kom je er samen uit. 

Ik maak nog een foto van zijn hoofd, ik ook weer blij. 

Op de camping duiken we het zwembad in, dat is echt jaren geleden. 

De Spaanse eksters zijn hier brutaal. Als je even niet kijkt pikken ze het brood van je bord. Het zijn mooie vogels met hun blauwe vleugels. 

Vandaag weer 317 km gereden. Plekje gevonden onder een grote, brede brug. Het dendert iedere keer als er een auto overheen rijdt, kabinet, kabung. Maar er is heel veel schaduw en dat maakt het lawaai goed.

Mijn achterwerk is nog niet hersteld van mijn val. Het zitten doet pijn. Ik word er wel flauw van, want dit is niet leuk. Paracetamol is nu mijn vriend. 

3 juni richting Hinojaris

Van de ene camping zijn we doorgereden naar een andere camping. In deze natuurparken wordt dik gecontroleerd. Dus passen wij ons aan. Onderweg zien we herten en eekhoorns. Grote groene hagedissen steken traag de weg over. De temperatuur blijft onverminderd hoog. 

Er zijn meer olijfbomen gepland, ook komen we perziken tegen, die worden geoogst. Af en toe amandelbomen. De eerste cactussen staan langs de kant en enorme slanke cipressen. Het stuk dat we vandaag gereden hebben is goed te doen met een personen auto, die komen regelmatig langs. Ook veel motoren. 

Helaas glijd ik uit over een steen en val keihard op mijn stuitje. Dat is behoorlijk pijnlijk en lastig in onze caravan. Mijn derrière siert nu een enorme vurige blauwe plek. Ik kreun bij iedere beweging. Lopen gaat goed maar zitten is waardeloos.

s’Avonds lopen we naar een oude brug. Het water is kraakhelder. Maar groen. Heel bijzonder is dit.

De volgende dag vertrekken we vroeg voor een tocht door de bergen. Het boek had al gewaarschuwd voor flinke afdalingen en geaccidenteerd terrein. Nu daar is geen woord teveel over gezegd, haarspeldbochten, smalle paadjes, afdalingen van 45 graden, giga kuilen en sporen in de weg. We hadden het voorwiel al van de caravan verwijderd, maar zelfs de kleine steun raakt af en toe de grond als de hoek te klein is. De trailer duwt aardig door, ik rijd meestal in zijn eerste versnelling. Gelukkig heeft onze automaat nog een versnelling, anders echt niet te doen. En ik ben zo blij met het sper differentieel. De kracht op de wielen is daardoor groot in de moeilijke omstandigheden. Maar de natuur overtreft weer alles. Fred zegt steeds dat hij in de tuin van onze buurman rondrijdt. Zoveel mooie planten zien we. 

We vinden wederom een mooi plekje hoog in de bergen en staan s’ochtends vroeg op om de zonsopkomst te zien.

 

Vandaag zijn we het spoor kwijt geraakt. We komen uit tussen de olijfboomgaarden. Her en der verlaten en vervallen huizen. Ik ga maar eens een kijkje nemen. In de woonkamer een open haard. Zwart geblakerde schoorsteen. Op de grond wat restanten van flessen en een oude pannendeksel. De contouren van een ingebouwde kast zijn zichtbaar. De trap naar boven is ingestort, maar de keuken is nog herkenbaar meteen soort aanrecht. Ik zie de familie daar zitten. Hier heeft zich een leven afgespeeld. 

Verder rijdend komen we bij een paar huizen, die in vrolijk gekleurde tinten geschilderd zijn. Een soort buurtschap, dat een comune idee geeft. In deze omgeving is niets, winkeltjes ver weg, geen internet of telefoon. Wel zie ik een schotel. Het binnenland van Spanje is mooi, ruig, bijzonder, maar ook eenzaam. 

Morgen gaan we verder richting Noorden. Het is zo warm, dat we het hier voor gezien houden. Je blijft zweten bij iedere beweging en dat haalt de puf eruit. Als we weer internet hebben zullen we de weersverwachting raadplegen en onze plannen bijstellen. Als ik dit schrijf gaat de zon bijna onder. De vogels zingen uitbundig. Helaas zijn er hier erg veel vliegen, reuze irritant en ze steken ook nog. Waren het eerste muggen die jeuken nu heb ik er vliegen bulten bij.