5 dagen hebben we op de camping gestaan. Veel langer dan verwacht. De temperatuur neemt gestaag af tot ongeveer 25 graden. Uitslapen en een wandeling vult de dag met een boek. We maken een plan om door de Pyreneeën terug te rijden en sturen aan op St Pied de Port. Daar kun je de Pyreneeën over. Alles verloopt rustig, niet zo extreem als in Spanje. Ook de Pyreneeën zijn prachtig en mogelijk een bestemming voor de toekomst.
De dag erop vinden we een plekje bij een museum en een kerkje. Het museum is gewijd aan overleden toreros die gesneuveld zijn in de course Landaise. Bernard Huguet was een ster uit die tijd. De course Landaise in de Cascogne is een traditioneel koeienspel. De koeien lopen geen schade op en worden speciaal voor dit doel gefokt. De torero daagt de koe uit en springt over de koe heen of ontwijkt hem met een gracieuze beweging. Het publiek zet geld in.
Soms mogen mannen uit het publiek ook meedoen. Ik kan me herinneren, dat mijn vader dat ook ooit gedaan heeft met een paar camping vrienden. Het was de bedoeling zo lang mogelijk in de arena te blijven, je kon jezelf beschermen door achter een schot te gaan staan. Mijn vader trok zijn eigen plan en ging voor dood op de grond liggen. De koe snoof aan hem, duwde met zijn horens en verloor belangstelling. Hij kwam er zonder kleerscheuren vanaf. En hield het daardoor aardig lang uit. Onnodig te vertellen, dat ze vóór dit spektakel de nodige glazen wijn hadden genuttigd.
Ik begin verkouden te worden en voel me niet echt lekker. De drang om naar huis te gaan wordt steeds groter. Dus weer vroeg op en in een meer rechte lijn naar huis. Ik presteer het om te vallen, opeens draait de grond onder mijn voeten weg en kan ik mijn evenwicht niet houden. Het is een rare ervaring. Mijn hoofd klapt tegen het spatbord, ribben gekneusd. Was net mijn stuitje over nu dit weer. Ik geef meteen over. Ik schuif het bed in en kreunend val ik wel in slaap. Omdraaien is een hel. s’Ochtends doe ik een Corona test en die is positief. De urgentie om thuis te komen wordt groter, ik kan nu niet meer rijden. Fred heeft nog nergens last van, maar isolatie is in een ruimte van 150x200m niet mogelijk. Nog 1100 km te gaan. We kunnen nog genieten van een prachtig diep paars lavendel veld, met een mooie wolkenlucht. Ik wist niet dat de kleur zo intens kon zijn. De moed om stil te gaan staan en te fotograferen ontbreekt. Ik slaap onderweg, Fred rijdt moedig door. De dag erop is ook hij snotterig.
Tegen half acht zijn we thuis. Na een bad duik ik mijn bed in. Eerst maar eens uitzieken. Ook Fred voelt zich beroerd.
Er staan frambozen in de koelkast. Een bloemetje op tafel en een geranium op de tuintafel. De frambozen gaan de yoghurt in, wat een traktatie en wat een lieve buren hebben wij toch. Zonder hun zorg voor het huis en de post kunnen wij niet weg. Dank lieve José en Arno.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten