3 juni richting Hinojaris

Van de ene camping zijn we doorgereden naar een andere camping. In deze natuurparken wordt dik gecontroleerd. Dus passen wij ons aan. Onderweg zien we herten en eekhoorns. Grote groene hagedissen steken traag de weg over. De temperatuur blijft onverminderd hoog. 

Er zijn meer olijfbomen gepland, ook komen we perziken tegen, die worden geoogst. Af en toe amandelbomen. De eerste cactussen staan langs de kant en enorme slanke cipressen. Het stuk dat we vandaag gereden hebben is goed te doen met een personen auto, die komen regelmatig langs. Ook veel motoren. 

Helaas glijd ik uit over een steen en val keihard op mijn stuitje. Dat is behoorlijk pijnlijk en lastig in onze caravan. Mijn derrière siert nu een enorme vurige blauwe plek. Ik kreun bij iedere beweging. Lopen gaat goed maar zitten is waardeloos.

s’Avonds lopen we naar een oude brug. Het water is kraakhelder. Maar groen. Heel bijzonder is dit.

De volgende dag vertrekken we vroeg voor een tocht door de bergen. Het boek had al gewaarschuwd voor flinke afdalingen en geaccidenteerd terrein. Nu daar is geen woord teveel over gezegd, haarspeldbochten, smalle paadjes, afdalingen van 45 graden, giga kuilen en sporen in de weg. We hadden het voorwiel al van de caravan verwijderd, maar zelfs de kleine steun raakt af en toe de grond als de hoek te klein is. De trailer duwt aardig door, ik rijd meestal in zijn eerste versnelling. Gelukkig heeft onze automaat nog een versnelling, anders echt niet te doen. En ik ben zo blij met het sper differentieel. De kracht op de wielen is daardoor groot in de moeilijke omstandigheden. Maar de natuur overtreft weer alles. Fred zegt steeds dat hij in de tuin van onze buurman rondrijdt. Zoveel mooie planten zien we. 

We vinden wederom een mooi plekje hoog in de bergen en staan s’ochtends vroeg op om de zonsopkomst te zien.

 

Vandaag zijn we het spoor kwijt geraakt. We komen uit tussen de olijfboomgaarden. Her en der verlaten en vervallen huizen. Ik ga maar eens een kijkje nemen. In de woonkamer een open haard. Zwart geblakerde schoorsteen. Op de grond wat restanten van flessen en een oude pannendeksel. De contouren van een ingebouwde kast zijn zichtbaar. De trap naar boven is ingestort, maar de keuken is nog herkenbaar meteen soort aanrecht. Ik zie de familie daar zitten. Hier heeft zich een leven afgespeeld. 

Verder rijdend komen we bij een paar huizen, die in vrolijk gekleurde tinten geschilderd zijn. Een soort buurtschap, dat een comune idee geeft. In deze omgeving is niets, winkeltjes ver weg, geen internet of telefoon. Wel zie ik een schotel. Het binnenland van Spanje is mooi, ruig, bijzonder, maar ook eenzaam. 

Morgen gaan we verder richting Noorden. Het is zo warm, dat we het hier voor gezien houden. Je blijft zweten bij iedere beweging en dat haalt de puf eruit. Als we weer internet hebben zullen we de weersverwachting raadplegen en onze plannen bijstellen. Als ik dit schrijf gaat de zon bijna onder. De vogels zingen uitbundig. Helaas zijn er hier erg veel vliegen, reuze irritant en ze steken ook nog. Waren het eerste muggen die jeuken nu heb ik er vliegen bulten bij.