Van Riópar naar Parque Natural de la Sierra de Cazorla, Segura y las Villas

 29 mei..

Langs de weg loopt een mooi schoon stroompje. Ik heb een was te doen en dit stromend water is uitstekend geschikt. Wasmachientje naar buiten, de generator aan en voila draaien maar. Ik loop langs het stroompje de helling af en kom uit in een grot waar het water invalt  van grote hoogte. Op een bijbehorend bord staat dat deze waterval La Juanfria heet en s’winters bevroren is. Het water vloeit verder door de gemeente Paterna de Madera. 

We rijden met de natte was verder, het is al wat later geworden, dus tijd om te zoeken naar een camping plekje. We vinden een idyllisch groen veld met brem struiken, die volop in bloei staan. Prachtig dat geel tegen de achtergrond van bomen en struiken op de hellingen van de bergen. In het gras bloeiende bloemetjes, paarse orchideeën, witte margrietjes, blauwe rolklaver en ga zo maar door. Het is een paradijsje. s’Avonds de absolute rust. 

De volgende ochtend getrakteerd op vogel geluiden. De koekoek is behoorlijk aanwezig. Onderweg komen we een grote groep geiten tegen. Ze stoeien met elkaar, de horens in elkaar gedraaid. BAM gaat het bij iedere aanval. Ik weet niet waarom ze dit doen, want het zijn dames. Dus denk je niet aan een pikorde. 

De tocht voert verder, tegen 10 uur belanden we in Riópar een dorp.

 

( Riópar ligt in de Spaanse provincie Albacete in de regio Castilla La Mancha. De rio Mundo ontspringt hier met een stevige waterval. De streek is relatief nat en de vegetatie divers. Ook het landschap met hoge bergen tot 1500 meter begroeid met  zwarte pijnbomen, (Pinus Nigeria)).

Als we door de dorpstraat rijden, die geflankeerd wordt met dikke plantanen, zie ik een marktje in een ooghoek. We zoeken naar een parkeerplaats en lopen het stadje in. Op de speelplaats van de school wordt gevoetbald, muziek schalt over de straat. Ik kan me niet herinneren dat dat vroeger bij ons ook zo was op school.

 De markt biedt een mengeling van groenten en kleding. Ik koop een katoenen bloesje en een veel te dure gegrilde kip. Met wat sla erbij een prima maaltijd. 

Tegen de avond belanden we op een plaatsje tussen de olijfbomen, een kleine terrasgewijze boomgaard.  De bloesem is zich aan het vormen. We zijn al aardig gewend aan het Spaanse ritme: opstaan om 6:00 uur ‘s middags een siësta en ‘s avonds een lange avond. Tegen acht uur in de ochtend komt er een dikke wagen het terreintje oprijden. Oei dat is foute boel. Een officieel in het groen geklede meneer loopt naar ons toe. “Ola” klinkt het, gevolgd door een stroom aan woorden. “No hablo español’’ zeg ik en wijs op ons nummerbord. Natuurlijk vertelt hij ons dat we hier niet mogen staan en dat er in Riópar een camperplaats is. Ik maak duidelijk dat we vertrekken. Na nog wat gebarentaal en een vermaning vertrekt hij en komen wij met de schrik vrij. 

Als we verder door het dal rijden zien we erg veel boswachter auto’s. Er is een natuur evenement bezig, bussen met schoolkinderen worden uitgeladen. Ze worden in groepen verdeeld en gaan met de boswachter mee. Veel gegiebel, leuk om te zien. We zien wel vaker schoolbussen, ik heb het gevoel dat hier veel voor de jeugd georganiseerd wordt.

Voor de avond toch maar naar een camping deze keer. Het is uiteindelijk een natuurgebied. De enige camping die we vinden ligt in de buurt van een groot meer. 

Het is er rustig als we aankomen op vrijdag. Een korte blik op het sanitair leert me dat de kranen erbij hangen, de douche wel water geeft, maar niet in de houder blijft. Het eindeloos duurt voordat het water warm is. Al met al een typisch voorbeeld van vervlogen tijden. We zetten de luifel uit voor de schaduw en ook de keuken tent. 

We drinken een biertje op het terras van het restaurant. Lekker koud. De eigenaresse spreekt Engels. Ze beheert de camping al 40 jaar. 

We vragen haar waar we een SIM kaart kunnen kopen, want mijn mobiel abonnement is op. En zowaar er is een telefoon winkel dichtbij. Daar gaan we zeker heen.

Zaterdag komen de mensen van de “vaste plaatsen”. De muziek wordt aangezet en schalt over het terrein. Als je langsloopt langs de verschillende onderkomens, wisselen de genres elkaar af. 

In de telefoon winkel hebben ze zowaar SIM kaarten en iemand die er verstand van heeft. We hebben geen verblijfplaats in Spanje, maar een kopie van mijn paspoort voldoet. Hij haalt ook de pincode van de kaart en stopt hem in mijn MiFi, die hij eerst wantrouwend bekijkt. Ik krijg van hem de APN gegevens plus de internet gegevens. De rest kan ik thuis uitpuzzelen. Zo weer een probleem minder en meteen genoeg data voor de rest van de vakantie. Aan de 4000 belminuten heb ik weinig. Die gebruiken we toch niet. 

Vandaag ben ik 74 geworden. Ik vertelde gisteren aan Fred dat ik weiger om nog jarig te zijn. Het gaat allemaal zo hard. Natuurlijk is dat je kop in het zand steken, maar als je bedenkt dat ik over 6 jaar 80 bent, is dat toch niet echt fijn. Hoelang kunnen we dit nog samen doen? Twee oude gekken die off-road een trip door Spanje maken in een auto zonder airco bij meer dan 30 graden? Die buiten slapen en leven in de vrije natuur. Volkomen afhankelijk van elkaar, want in de bergen is geen telefoon bereik of internet. Dan maar hopen op onze Walkie talkies. 

En natuurlijk mis ik nu de kinderen en kleinkinderen op mijn verjaardag. Maar hun lieve wensen maken veel goed. Volgend jaar eens nadenken over een feestje.