05-04 Saint Jean Pied de Port.
Het grote avontuur is begonnen van Saint Jean Pied de Port naar Teruel. We gaan een route dwars door Spanje rijden via zeer kleine weggetjes of onverharde wegen. De breedte is niet meer dan 2,5 meter en als we een tegenligger tegenkomen moet een van ons terug. Deze keer was ik aan de beurt, het verliep gelukkig goed. Op weg naar Saint Jean komen we massa pelgrims tegen, dit is een zeer bekende bedevaarts plaats voor de pelgrim gangers.
De route start door een vallei. Langs de weg een wild stroompje. Allerlei bloemetjes sieren de rand van de weg. We rijden door piepkleine dorpjes met prachtige authentieke huisjes. Er zijn scherpe bochten, de stuurmanskunst wordt op de proef gesteld. We kijken onze ogen uit. Dan gaan we de lange weg met haarspeldbochten op, om op de Col d’Organbide te komen. 1040 meter. Hier overvalt de mist ons. Je ziet amper 5 meter voor de auto. De weg is onvindbaar. Dit is niet wat we verwacht hadden en om ieder risico te vermijden zoeken we een plekje op de berg. Hopelijk klaart het morgen op.
Nu die hoop was maar gedeeltelijk waar. Wel iets minder mist maar nog steeds te rijden. De wind is ijzig koud. Onderweg zouden we dolmen moeten tegen komen, maar de mist hult ze in duisternis. Zo jammer van dit gedeelte.
Als we verder afdalen laten we de mist achter ons en de weg verandert in een pad bezaaid met stenen. We hobbelen voort met hoogstens 15km per uur. Alles trilt in de auto, In de caravan vallen de kleding bakken naar beneden, we lachen erom. Dit komt ook omdat we de deurtjes verwijderd hebben, die waren zo onhandig.
Als we langs een open plek komen, staan twee paarden ons op te wachten. De ene is super nieuwsgierig en snuffelt aan het aanrecht, de bedden en aan ons. Als hij alles gezien heeft draait hij zich om en gaat verder met grazen..
Een paar motor rijders waarschuwen ons dat er gecontroleerd wordt op wild camperen, het is verboden. Daar gaat ons mooie plekje, toch maar door naar een camping, want de boetes zijn hoog.
Op de camping eten we in de bar een onbekend gerecht. Het blijkt een uitsmijter te zijn. We heroverwegen onze route. Dat hobbelen vinden we maar niets. Voorlopig gaat de tocht over een sub-sub categorie D weg, dat is goed te doen. Daarna snijden we een stuk van de route af. Een strak plan.
Helaas is de routering zo onduidelijk, dat we terecht komen op een onmogelijk weggetje, dat naar een huis leidt. Omkeren zit er niet in. Dus achteruit de berg af. Verderop is een toegang naar een stal. Mogelijk kunnen we daar achteruit in-draaien. Het zijn hete vuren waar we voor staan. Na wat geklungel draaien we de auto in de “oprit” gedeeltelijk met de hand en duw werk. Je wordt nog sterk van zo een tour.
We koppelen de auto weer aan, Fred zegt vrolijk dat de bocht te maken moet zijn. Nu mooi niet, de draaicirkel is te groot en aan twee kanten een stenen wal en ook recht voor de auto. Dus de auto in het straatje gezet en weer duw werk. Nu berg af, dood eng want je verplaatst toch een dikke 1000 kilo. Zonder kleerscheuren krijgen we het geheel weer gekoppeld. Op dat ogenblik verschijnt een oude heer die ons duidelijk maakt in het Spaans dat we hier niets te zoeken hebben. Ik zeg “excusare” en “stupido”. Vervolgens maakt hij duidelijk, dat we moeten keren beneden en een ander weggetje nemen de bergen in.
Op de top een klein middeleeuws dorpje Ujue, waar volgens Fred een supermarkt zou zijn. Nu dit was een groot woord. In een bar verkopen ze brood, wijn, likeur en chocola. Schijnbaar de eerste levensbehoefte. We drinken er een heerlijke kop koffie. Kopen een brood en kaneelcake, plus een fles lokale wijn. Even onszelf verwennen.
De volgende etappe is het natuurpark - Park Naturel Bardenas Reales-.
Dit gebied is een beschermd natuurgebied. Een semi woestijnachtig landschap, dat bestaat uit ravijnen, hoogvlakten en steile rotsen in bijzarre vormen. Normaal gesproken is het kaal en onherbergzaam,maar door de vele regen, is er veel groen de grond uitgeschoten. Wind en water hebben in miljoenen jaren rare vormen uitgeslepen in de klei-,kalk- en zandstenen grond, waaruit het landschap bestaat. Hierdoor is een bijna maanachtig landschap ontstaan.
Het is prachtig, we maken veel foto’s en verbazen ons. Tegen zes uur stoppen we ergens om eerst te eten. Het is jammer dat het continue hier stormt, zeker 7 Bf. Achter de caravan de stoeltjes uit en een maaltijd bereiden. Tortellini met sla en een schocolade toetje. Daarna verder naar de camping, waar we besluiten twee dagen te blijven om de was te doen. Kunnen we weer schoon op weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten