Rond Albarracin

 18 mei Albarracin.

Gisteren een prachtige rit gemaakt door naaldboom bossen. We waren wederom vroeg vertrokken om de hitte voor te zijn. Het venijn van deze dag zat in de staart. Op zeker moment stonden we hoog op een berg bij de restanten van het kasteel Murallas de Albarracin. Het is een vesting uit 1167. De muren staan alleen nog overeind. Het is gebouwd door Islamitische overheersers de Omajjaden, oorspronkelijk afkomstig uit Damascus. Spanje en Portugal maakten deel uit van het Islamitische kalifaat. 

De weg naar beneden was een ware hel. Hij bestond uit steenbrokken, waarop de auto glipt, diepe voren van water en smalle bochten. Dat alles grenzend aan een stijle rotswand of een afgrond en net zo breed als de auto. We zijn vaak uitgestapt om te zien - hoe verder-. Keren is namelijk geen optie. 

Toch hebben we de weg zonder kleerscheuren naar beneden volbracht en verzuchtte ik, nu rust. Wat ben ik blij met onze supersterke auto, die nu echt zijn diensten bewijst en ons redt uit deze idiote situatie. Ook de caravan doet het goed. Hij heeft een laag zwaartepunt.  Hij rijdt met gemak over een steen op een wiel. Ik ben soms bang dat hij kantelt en dan is de ellende niet te overzien.

Op de camping van Albarracin meteen in slaap gevallen, met een middag dutje van 3 uur. Het kostte duidelijk energie.

Tegen vijf uur het stadje ingelopen. Het is heel oud, middeleeuws. Smalle stijle straatjes met overhangende huizen. De okerkleurig zie je overal. Veel Hollandse toeristen. Gidsen ratelen door in het Spaans, die spreken hier geen Engels. We kopen lekkere hapjes voor het avondeten en lopen naar huis.

Vandaag getuige geweest van het camping leven. Er arriveert een camper, (groot, groter, groots) of idem caravan. Pootjes uit en de satelliet. Want de tv is belangrijk. Vervolgens de stoeltjes ervoor en zitten maar. Het is vermakelijk hoe dit ritueel zich herhaalt. Op de camping zijn merendeel Nederlanders. Ze lopen, als ze uitgezeten zijn langs en zijn nieuwsgierig naar onze Hero. Opmerkingen als:”wat een apart ding, wat een mooie combi, stoer hoor” vliegen langs. Het is goed bedoeld, zullen we maar zeggen, want wat wij doen werkt niet met een gewone caravan of grote camper. En er zijn veel mensen die dit niet willen. Ergens gaan staan, zonder communicatie mogelijkheid, alleen met de natuur.

Omdat we ook dicht bij de 4x4 track staan, camperen er ook landrovers of off-road campertjes met dikke banden en een danktent. Die zijn dan nieuwsgierig hoe wij dit doen met een trailer achter de auto. We wisselen info uit, over de route en nuttige apps. 

Een stel Franse wijst ons op het natuurgebied Pilates de Rodeno.

Er zijn gigantische rotsen op elkaar gestapeld en oude muurschilderingen. Natuurlijk gaan we dat bekijken en het is fantastisch. De ochtend is nog lekker koel en tussen de stenen en de bomen is het niet verkeerd. Een aanrader. 

s’Middags gaan we naar een zoutmijn. Om 4 uur is het nog steeds 27 graden en de klim naar boven en naar beneden is niet echt fijn. Zweten!! Uiteindelijk komen we bij de bakken waarin het water van de rotsen verzameld wordt en daarna verdampt. Ik begrijp, dat dit een restant uit het verleden is en niet actief gebruikt wordt. De omliggende rotsen hebben een groene tint. De heuvels begroeid met bomen en struiken, die tegen zout kunnen. Ik ben aardig kapot als we weer in de auto zitten. Het was niet echt de moeite waard, ook niet de waterval een stukje verderop. Maar hiervoor zijn we teveel verwend in het Noorden.

Onze reis gaat verder. We hebben nu een road boek uitgereden naar Teruel. Boek Nummer twee volgt de route vanTeruel naar Granada. 

Het was een mooie route met veel afwisselende landschappen. De ene keer ben je tussen diepe kloven en ravijnen, de keer daarop in een heuvelachtig, groen landschap. We hebben weinig mensen gezien, behalve op de camping. Een buur- kletspraatje is dan ook best gezellig.

 

24 jaar getrouwd. Ook dat nog. En bijna 74. Hoe ouder , hoe gekker.