Ibdis, 13 mei

We raken aardig gewend aan het gehobbel over de stenen. Alles rammelt en trilt in de auto. Wat missen we  de Airco, maar de reparatie is dermate duur dat je je moet afvragen of je dit moet doen. Anderzijds is het rijden in deze warmte knap vermoeiend. Dit doet me denken aan mijn jeugd, toen we naar Zuid Frankrijk reden. 4 dagen in de auto, er was nog geen péage. Als we in het Moren gebied, zoals mijn vader dat noemde, kwamen, zag je de rode grond. Daar werd het echt warm. Hij reedt met een open raam en had steevast een verbrande onderarm. De  geschiedenis herhaalt zich, omdat ik die nu ook heb.

 In de kleine dorpjes zie je meestal ouderen. Iedereen heeft de tijd en maakt een praatje met elkaar. Uren ratelt het Spaans als een melodie door de straat. Google translate is een grote hulp, als we een bakker zoeken. Het antwoord wordt begeleid met grootste gebaren, waaruit we de richting kunnen opmaken. En als er maar een paar straten zijn, is de keus niet moeilijk. 

We staan nu naast een enorme rotswand van rood gelaagd gesteente. Er zitten enorme keien in. Her en der met groen begroeid. Het barst er van de vogels, gieren cirkelen kraaiend rond. s’Avonds worden we getrakteerd op een schor blaffend geluid. Volgens Fred gemzen, maar volgens mij apen. Een krekel maakt een enorm lawaai. Puur natuur dus.

We zijn er nu achter dat het een blaffende reebok is geweest.

Ibdis ligt 2 kilometer verderop, hier kunnen we te voet heen voor boodschappen. Op de terugweg drinken we wat, een biertje en een wijntje 3€. Dat zijn nog eens tijden.

We hebben nog een lasagne in de koelkast, samen met dikke ronde vleestomaten een delicatesse. En omdat de zon schijnt absoluut geen probleem met stroom. Morgen gaan we weer verder, alleen dan in een ander ritme. Om 6 uur opstaan, rijden tot een uur of 12 en dan siësta houden. Want dat hele warme haalt de lol van de reis eraf.

15 mei.

We zijn inderdaad vroeg opgestaan. Het is zelfs koel buiten met 11 graden. De route loopt door grote rotspartijen en kloven. Er zijn hier vreselijk veel zwaluwen. Het vliegt af en aan. Ons oog wordt getroffen door een fantastische kleurrijke vogel. Een bijen-eter. Er zijn er meerdere en na wat wachten kunnen we een foto maken.

Langs de kant komen we soms water tegen uit de rotsen. De tanks worden gevuld. Het landschap is hier heuvelachtiger en meer open. Dat zal niet lang duren want we draaien de Col van de Tajo op. 

Deze weg wordt een echte uitdaging. Er zijn diepe geulen, en de helling af en toe 20%. Korte bochten, hetgeen lastig is met de combi. Af en toe rakelings langs takken, arme krassen op de auto. Nu staan we op een prachtige plek boven op een richel. Er is hier meer begroeiing.

Blauwe egelbrem, gele brem, lage kamperfoelie, paarse klokjes, en laag struikgewas. Af en toe een orchidee. 

Vandaag stopten er een paar jagers. Ze waren op zoek naar een ‘beest met horens’. Ik maakte dit op uit de gebarentaal. Men snapt vaak niet dat wij geen Spaans spreken, dus ratelen ze maar door. Ze waren verbaasd over het zonnepaneel om de accu op te laden en vervolgens vertrokken ze. Morgen wordt de weg weer vervolgd, het wordt weer een uitdaging.