De noordkust van Spanje. Caravia.

 15 juni.

We verlaten vroeg de camping. Wederom kleine weggetjes door de Pico’s. Overal klinken koeien bellen, paarden bellen en het getsjirp van vogels. De koeien lopen los evenals de paarden. Ze worden bewaakt door grote honden met ruige vachten. Die gaan voor de auto liggen en waag het niet eruit te komen. Een hert steekt vlak voor de auto over. Weer te laat voor de camera. De herten zijn slank en hebben een middelgroot gewei.

We rijden door grote kloven langs enorme rots partijen. Tegen drie uur zoeken we een plaatsje, maar de weg is zo smal. Uiteindelijk vinden we een onaantrekkelijke parkeerplaats bezaaid met blikjes. Auto’s rijden snoeihard langs, ondanks de 50 km. Verder blijkt het een draaiplaats te zijn, want zelfs een grote vrachtwagen combinaties keert hier om. Af en toe een onduidelijk figuur. Een man loopt met twee jerrycans de berg op. ‘Vast drugsafval’ zegt Fred. Twee jongens doen ook iets onduidelijks. Ze lopen weg, met een touw, verdwijnen dan en komen terug. ‘Drugsdealers’ zegt Fred. Als hij zo door gaat, hoef ik hier niet meer te slapen. Maar een camping is nog 140 km ver, dus ook geen optie. Van dat draaien van de auto’s heb ik nooit iets begrepen, wants’ ochtends zien we niets dat op één richtingsverkeer wijst.

We gaan naar de kust. De hittegolf is officieel en strekt zich uit tot in Frankrijk. Ik wil wel naar huis, genoeg indrukken opgedaan. Deze kuststreek is bebouwd met veel huizen en daardoor niet zo interessant. We zien wel, hoe het verder gaat. Uiteindelijk zijn we nog zo een 1600 km van huis.

Aan de kust vinden we een camping. We staan op gras, dat hier best zeldzaam is. Er is een boom, waar we de caravan onder zetten om vervolgens tot de conclusie te komen dat het een moerbei is. De luifel vangt de nodige vruchten op, dat geeft enorme vlekken. We verzetten de boel nogmaals.  Daarna duiken we het zwembad in. Koelt goed af.

De volgende dag naar zee. Fred weet een leuke weg, (ahum) , we lopen  langs de rotsen. Maar de zee ligt diep ver weg. Dat schiet niet op. Dan maar weer het zwembad in. De dag erna een nieuwe poging. De stroming is krachtig de golven hoog. Hier waag ik me niet aan, want voordat je het weet, lig je onderuit. Er ontstaan diepe kuilen onder je voeten als de golf terug loopt.

Ik heb ooit mijn leergeld in Portugal betaald. Dat kostte mij een verdraaide enkel en de grootste moeite terug op het strand te komen. 

Foto Fred

     Dus weer naar het zwembad. De temperatuur is wel aangenamer, maar nog steeds raakt het kwik bijna de 30 graden aan. We trakteren ons op een avond maaltijd in het camping restaurantje, maar als er na een half uur nog niemand langs geweest is, stappen we weer op. Dan maar ergens anders eten en belanden we in een dorpscafé. Het is hier druk. Moeders kookt. We krijgen een enorme steak met gebakken aardappels. Groenten wordt niet geserveerd. IJs toe. Er zitten prachtige figuren aan de tafels. Een man kijkt wezenloos voor zich uit, grote spitse neus en groeven in zijn gezicht. Een grote fles drank voor zich. Of degene die helemaal getatoeëerd is, of een stel dat samen een bordje deelt om de kosten laag te houden. De ober is de helft van Fred zijn lengte en als ze naast elkaar staan, schiet ik toch in de lag. Hij lacht gelukkig mee.

Boodschappen doen we in een naburig dorpje. Er wordt beach volleyball gespeeld. Het schijnt een soort competitie te zijn. De mannen zweten zich een ongeluk. 

In de achtergrond spelen de dames gekleed in minimale bikini’s. De string is aardig ingeburgerd.