Eind Januari

We zijn nog steeds in Asilah.

Asilah by night

 

 

We hebben al een paar keer gezegd, zullen we over gaan, maar dan schijnt hier de zon en we zijn zo lui geworden, dat we de energie niet hebben om in te pakken. Het is koud in Europa en dat is ook geen aantrekkelijk idee.

 

We vermaken ons opperbest. Fred leest veel en ik probeer allerlei programma’s over fotobewerking onder de knie te krijgen. Daarnaast hebben we veel foto’s die allemaal beoordeeld en geselecteerd moeten worden. Weggooien is dan het devies. Het kost gewoon tijd en die hebben we hier met ons beperkte huishouden. Alleen een afwas machine ontbreekt. J

 Iedere dag lopen we een flink stuk om niet helemaal vast te roesten. Met de avondzon kun je prachtige (zee)plaatjes schieten, overdag in de haven is er genoeg te zien.

 

Asilah ligt rond een baai, waar de haven is en het havenhoofd. Op het havenhoofd wordt vis verhandeld en scoren we twee enorme tongen. Meteen voor twee dagen want een kilo vis is rijkelijk voor twee personen. We zijn er getuige van hoe een Marokkaan een doos vol krabben koopt. Het is een toneel spel over prijs en hoeveelheid. Men is boos en sussend. Prachtig om te zien. De krabben liggen met hun poten in de lucht te maaien. Veel vissen leven nog en je ziet ze naar adem happen. Ik vind dat naar, aan dieren welzijn denken ze hier niet.



 

 

 

Huis aan de haven. Poes zit op wacht.

 

Ook de arbo wet is hier niet doorgedrongen. Bij de haven is een boten bouwer handmatig bezig een boot te herstellen, c.q. te bouwen. Oude onderdelen, zoals de spanten, worden hergebruikt de huid is opnieuw gemaakt. Prachtig handwerk. Een peuk in zijn mond en het beeld is af.

 

 

Zondag is hier een Berbermarkt. Een Berbermarkt is een weekmarkt waar iedereen zijn waren op de grond zittend komt verkopen. Tevens is het een ontmoetingsplaats voor vrouwen want men kruipt al snel naast elkaar. Dan wordt de verkoop minder belangrijk en het sociale contact des te belangrijker. Men kwettert wat erop los.

In de verte hoor ik een gezang. Ik zie meerdere mannen sjouwen met wat ik primair voor een omgekeerde tafel hield. Het blijkt een draagbaar te zijn waarop een dode ligt, die men naar zijn/haar laatste rustplaats brengt. Het eentonige meerstemmige  gezang geeft een bepaalde vrede. Vrouwen lopen niet mee in de kleine stoet.

 

We zijn met de auto nogmaals het binnenland ingereden naar  een groot stuwmeer. Aangekomen is het is een hele klim naar beneden naar het meer, waar een herder bij zijn schapen zit. We hadden de man primair helemaal niet gezien, hij valt weg tegen de achtergrond in zijn djebellah. Indrukwekkend deze watervlakte. In Marokko wordt er flink gebouwd aan de infrastructuur. Het wegennet wordt drastisch uitgebouwd en verbeterd. Ze bouwen een hoge snelheidslijn (300 km/uur) van Tanger via Rabat naar Cassablanca. Er wordt samengewerkt met het Franse SNCF. Het ligt in de bedoeling de lijn onder de straat van Gibraltar te laten doorlopen en zo een verbinding te maken met Spanje en Europa. Het hele project moet in 2030 klaar zijn. De toegang naar Europa ligt open voor de volgende generatie.

Het luie leven.

 

Tegenover onze caravan staan twee Engelsen, met de fiets door Europa via Marokko. Bikkels, we bieden ze koffie en koek aan, want bij hun gaat alles van een minimum budget.  Veel vrij kamperen af en toe een camping.  Vandaag een regendag en dan in een klein tentje. Maar goed deden wij ook toen we jong waren.