Lartington Hall,
7-6-2015
De zon schijnt, heerlijk. Wat maakt dat het leven
aangenamer. Fred ligt zowaar een dik half uur uitgezakt in een stoel.
Ik heb er zin in ons technisch probleem nader te bestuderen.
Stil zitten in de zon kan ik niet. Tijdens de rit wordt onze accu niet
opgeladen door de auto, dat zou wel moeten. Hierdoor doet de koelkast het ook niet tijdens het
rijden. Dit probleem hebben we al heel lang, maar lossen het tot nu toe op door
een koelelement in de koelkast te stoppen.
Verschillende garages hebben het probleem aan de auto “opgelost”.
Maar na een tijdje is het toch weer mis. Ik waag er een blik aan. Eerst
alle zekeringen nakijken. Die zijn goed.
Daarna de achterkant van de koelkast openschroeven. Dat kan vanaf de
buitenkant van de caravan. Surprise, hier kom ik heel Marokko tegen. Wat een
zand en zooi ligt er achter de koelkast!
Dat moet eerst schoon.
Nu eens kijken of we de puzzel aan draden kunnen ontwaren.
Er lopen twee 12 Volt leidingen en een 220 Volt. De 12 Volt leidingen zijn
verbonden met het systeem van de caravan. Nu is die kleurcodering voor een leek
uitermate ingewikkeld. Je hebt oranje/witte draden, paars/oranje draden, zwarte
draden en ga zo maar door. Het enige dat hier helpt is nuchter verstand. Er
moet een leiding zijn om het systeem te triggeren, als we overschakelen naar
gas, want dat moet ontstoken worden. Dat is zeker een 12 Volt draad en een andere
leiding, die op de accu werkt voor de motor van de condensor.
Kerkhof bij de Abdij |
Ondergaande zon. |
Na enig nadenk werk, ben ik er achter welke leiding waarvoor
dient. De aansluitingen zien er allemaal
goed uit en stevig. Ik vermoed niet dat hier ons probleem zit, dus de boel gaat
weer schoon en dicht en ben ik niet verder gekomen. Veel meer kan ik op dit
ogenblik niet doen, thuis zullen we de caravan stekker uit elkaar halen en zien
of daar een probleem is, Ik wil dit niet hier doen want als dat mis gaat hebben
we geen achterlichten meer en dat is gewoon gevaarlijk.
De abdij twee kilometre van de camping Spelen met licht. |
Fred is inmiddels bij zijn positieven gekomen, geef hem een
stoel of een bed en hij slaapt. We gaan
wandelen, spullen pakken en wegwezen. Natuurlijk schiet dat helemaal niet op
als ik foto’s wil maken, maar het is
niet anders. Als je goed kijkt dan zie je zoveel, een prachtig hek rond een
brug. Half verroest, her en der kapot. Iemand moet dat ooit met liefde
geplaatst hebben. De schapen kijken ons stom aan en lopen vervolgens hard weg.
We vinden een weg die wijst naar Larington Hall. In de verte staat een
magnifiek kasteel achtig huis. De weilanden staan vol met schapen en oude
bomen. Dit moet vroeger een lustoord geweest zijn. We lopen de anderhalve
kilometer lange oprijlaan op. Natuurlijk is dit privé terrein, maar soms is het
goed dat je buitenlander bent. De oprit van het huis wordt geflankeerd door
twee enorme beelden van maagden.
Al verder lopend langs
het huis komen we in een bos, waar de rododendron bloeit in uitbundige
kleuren. Veel wilde planten, duidelijk
een bos dat vroeger bij het huis hoorde. Er is zelfs een kleine oude
begraafplaats. De laatste steen is uit 2014, dus hij wordt nog gebruikt. Dit is
begraafplaats nummer drie die wij bezoeken. De stenen zijn bedekt met mos en
mijn oog valt op een steen van een jonge vrouw van 29, die gestorven is. Daar
zit een wereld van tragedie achter voor de man, die achter gebleven is.
Mogelijk gestorven in het kraambed?
Op de terugweg lopen we weer langs het huis. Het huis heeft
een ommuurde tuin, waarop beelden staan. Ik kijk tegen de achterkant aan, niet
erg interessant. Ik piep naar binnen en zie een prachtige tuin. Een royaal
gazon, trapjes naar beneden. Een centrale fontein, die water spuit en daar
omheen symmetrische bloeiende borders. Wat een oaze van rust en wat is dit
mooi. Ik maak een foto van de beelden en wordt gesnapt door een barse stem
achter mij, die zegt dat dit privé eigendom is. Het is een kleine gezette
50ger, die mij aankijkt.
Ik maak mijn
excuses, Fred stond nog buiten. Hij vraagt of wij op vakantie zijn en ik
beantwoord het positief. Ik vraag hem naar de achtergrond van het huis. Vroeger
was het een school met een kapel. Toen is het een tijd een hotel geweest en nu
is het leeg. Af en toe worden er tentoonstellingen gehouden en wordt het
verhuurd voor bruiloften. Hij is de “gatekeeper en gardener” en woont op het
landgoed. Gisteren was er een bruiloft en dat is altijd erg stressvol. Kinderen
voetballen in de tuin en ruïneren de borders, die hij duidelijk met veel liefde
onderhoud. Hij houdt van zijn rust. Ik mag door het raam kijken van de grote vierkante
tentoonstellingsruimte. Enorme kroonluchters en een prachtige parketvloer. Hier
zijn nu de stemmen verstomd, maar met een beetje fantasie, kun je studenten
horen praten, lachen en discussiëren. Hij gaat verder: ”De twee Apollo beelden
bij de hoofdingang zijn de enige die nog intact zijn. Vandalen hebben de vele beelden
kapot gemaakt, alle hoofden zijn geplakt”. Wat jammer is dit toch. Het geheel
doet Barrok aan, uit een rijk verleden.
Ik vraag of mijn echtgenoot ook mag kijken en krijg
toestemming en we mogen fotograferen zoveel we willen. Hiephoi. Een
buitenkansje. Wat een weldadige rust en rijkdom gaat er van deze plek uit.
Ik zie prachtige klaprozen, die met grote volle knoppen op
het punt staan uit te komen. Een teer rode roze kleur ontpopt zich. Ik wist
niet, dat er zoveel variëteiten klaproos bestond. Eenjarigen die rijk bloeien
door de beschutting die de muur geeft. Alle tinten rood, paars, roze en wit zijn aanwezig en door de herhaling van de
planten geeft het rust. Het hoogte verschil van de tuin, bereikbaar door
trapjes met beelden geeft de dynamiek.
We lopen helemaal blij weer naar de caravan terug, wat een
buitenkansje.
En dan weer een reisdag. Verder naar het zuiden van
Engeland. We vinden een plaatsje bij een pub, The Old Ship Inn. Vroeger was er
hier een kleine camping, maar door brand is hij buiten gebruik. Omdat we geen
stroom nodig hebben en ook geen douche, alleen water kunnen we hier staan.
En dan slaat de bom erin. Keihard. Bij onze mailberichten zit het nieuws dat een
goede dierbare vriend slokdarm kanker
heeft. De wereld staat stil en we zijn met stomheid geslagen. Wat een slecht
nieuws. Wederom wordt je geconfronteerd met de vergankelijkheid van ons leven.
Ik voel me vaak schuldig, omdat we veel weg zijn, de dingen doen die we willen
doen. We zijn dan onbereikbaar voor onze kinderen, kleinkinderen en vrienden.
Je zou ze allemaal veel meer willen zien en gelukkig is internet een goed
communicatie middel. Anderzijds is ook onze tijd beperkt en we willen graag
veel zien en beleven. Dat hoeft helemaal niet exotisch te zijn Europa biedt
veel. Dit is onze manier om het te doen als twee Airstream pensionados en ik
hoop dat we dit nog heel lang samen kunnen blijven doen.
Vandaag, 10 mei, zouden we naar zee gaan. Fred is dol op de
kust. Eerst moeten we toestemming vragen nog een nachtje te blijven, hetgeen
geen probleem is. We staan hier gratis, zoals blijkt als Fred het camping geld
wil afrekenen. Ons wordt aangeraden naar
Skegness te gaan. Als we zo een 40 km onderweg zijn bekruipt mij het angstige
gevoel, dat we naar Zandvoort aan Zee gaan. Daar heb ik echt geen zin in. Ik
wil een mooie kust zien en vogels en rotsen. Helemaal geen boulevard met mensen
en een zandstrand. Fred kijkt de kaart er verder op na en we besluiten om te
draaien. In het stadje Boston hadden we een molen gezien met 6 wieken. Later
blijken het er vijf te zijn, dat is bijzonder. De molen is nog volop in bedrijf
en rendabel, weet de molenaar te vertellen, als we hier aangekomen zijn. Boston
is nagebouwd als klein Holland. Gracht met huisjes eromheen en een heuse molen.
Grappig om te zien en herkenbaar, behalve die vijf wieken dan.
Richting kust is er een vogelreservaat Frampton march, daar
gaan we heen. Het is een niet helemaal natuurlijk gebied, maar het barst er van
de vogels. Zwanen met kleintjes zwemmen rond, meeuwen, strandpiepers,
leeuweriken, kieviten , meeuwen, meerkoeten, strandlopers en nog veel meer
vogels, die wij niet kennen. Overal bejaarde mensen met grote kijkers op
statieven. Ze schijnen lyrisch te zijn van een Noorse strandpieper, die hier is
neergestreken en waar iedereen naar aan het turen is. Wij hebben meer oog voor
het landschap en de vogels in het algemeen.
Bij Fred roept het,- het Terschelling gevoel- op. De wind blaast over de dijk, koeien
achter de dijk, het hoge gras wuift in de wind en het riet buigt mee. De
watervlakte is verdeeld in kreken en poelen. Niet erg diep, maar ze bieden
voedsel aan alle vogels die hier huizen of op doortrek zijn.
We vermaken ons
best en tegen half zeven rijden we richting caravan. Ja en dan is de vakantie
alweer voorbij, morgen een reisdag naar Harwich en vrijdag varen. We gaan in de
pub eten. Heerlijk mosselen met frites en een sticky toffee pudding, met
vanille saus voor Fred toe. De kop koffie maakt het helemaal af en we hebben
weer een super dag achter de rug, want de zon heeft geschenen en het was de
hele dag droog.
Het slechte nieuws blijft ons erg bezig houden. Een donkere wolk die je meeneemt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten