Kerry.

We rijden dwars door Ierland richting Tralee, om vandaar uit naar Kerry te gaan. Dit is een prachtige streek. Toen ik net 20 was, heb ik de ring road  al eens gereden. Fred en ik zijn met rugzak en tent ooit meerdere weken door dit gebied getrokken. 

Tralee was toe nog een groter dorp evenals Killarney. Nu is het file rijden en een behoorlijke stad.

De kust bestaat uit schiereilanden.  We willen langs de kust rijden, maar komen al snel tot de conclusie, dat dit geen optie is. Omdat het zaterdag is en het zonnetje schijnt zijn alle Ieren naar de kust gegaan. Ze zwemmen zelfs in de zee. 

Als alternatieve route trekken we dwars door het gebied. De weg is smal, je kunt elkaar niet passeren alleen via inhammen. Die zijn eigenlijk alleen geschikt voor een auto lengte. Het is tenenkrommend manoeuvreren.

Door de vele regen stromen rivieren over en veranderen in woeste waterpartijen. 

Grote golven en opspattend water. Het water staat bijna tot de brugleuning, de brug bogen zijn verdwenen onder water. Op zeker moment is de weg overstroomd. We kunnen 30 cm water hoogte hebben om de accu niet te beschadigen. Een man met kaplaarzen zegt dat het wel kan. Terug rijden is ook geen optie, dus nemen we de gok. We duiken het water in, gelukkig gaat het goed. Fred zegt als de auto in de fik vliegt, moet je er snel uit. Erg geruststellend moet ik zeggen.  

Het landschap is ruig, grote rotsen met prachtige korstmossen. Onderweg drinken we koffie bij het enige  café  de  buurt, de Climbers Inn. In de zomer geven ze klim-cursussen nu is het uitgestorven. We zien het weerbericht en weten dat we storm en regen kunnen verwachten. Code oranje. Vannacht stormde het zo erg, dat we de keukentent midden in de nacht hebben afgebroken bij windvlagen tot 10bf. Nu staan we in een inham tussen de rotsen. Ik heb de auto als windvang neergezet. 

Natuurlijk heb je in dit weer geen zin in uitgebreid te koken. De oplossing die we hiervoor gebruiken is een elektrische lunchbox gevoed op de sigaretten aansteker. Je stopt er je kant en klaar maaltijd in (Bv diepvries tikka massala) en na een halve dag rijden is het gerecht klaar en warm. Eten we s’avonds aardappelen, dan gaan die erin, of groenten. Ook vis is een prima optie. Met een aluminium inleg bakje, geen kans op aanbranden of ingewikkelde afwas. 

Vanmorgen regent het eindelijk niet. De hele nacht was het raak. 

Om onze behoefte te doen staat de Potta Potti buiten tussen de auto en de caravan. Zit ik net lekker in eigen gedachten, komt er een schaap voorbij geslopen. Ik schrik me rot. Zo stom, wanneer maak je dit nu mee in het dagelijkse leven?

Het internet bereik blijft slecht, thuis gaan we zoeken naar een andere oplossing.

De Giants Causeway Coast.

De Giants Causeway zijn basaltblokken in een 6 hoekige  vorm. We hadden ze al eerder gezien in IJsland en in Spanje. Fred wil er graag heen, ik hoef niet zo.
Als we bij de plek aankomen krijgen we meteen een IJsland ervaring. Bussen vol toeristen. Een parkeerplaats kost 15 Euro en ik heb het er niet voor over. Ik laat Fred uitstappen en hij moet me bellen als hij uitgefotografeerd is. Zelf rijd ik door het heuvelachtige kustlandschap. 
Fred vertelt later dat het een heksenketel was, mannen met rode hesjes boden eerste hulp aan de toeristen die op de stenen geklauterd waren en uitgegleden. Ze waren spekglad door de constante regen. 
Horde Chinezen die selfies maakten bovenop de stenen.

Als we elkaar weer gevonden hebben rijden we naar een ruïne van een kasteel………

Omdat het al later is is het rustig. De burcht is gebouwd op een klif door Schotten. Er woonde een hele gemeenschap, met huizen voor de bedienden en een heuse binnenplaats. Het is aardig indrukwekkend.  

De volgende dag door richting Zuiden. Waar dit mis gegaan is weet ik niet want na een dag rijden hebben we slechts weinig kilometers gemaakt. We willen de 25ste in Cork zijn en op deze kleinere wegen schiet het niet op.

s’Avonds staan we voor een totaal vervallen kerkhof met een kerk-ruïne de Old Cumber Church. De kerk is van de 18de eeuw en gebouwd op een vroegere kerk van 400-1100 A.D. Er zijn graven uit de 18de eeuw. De grafstenen zijn door de tijd aangetast. 
Tegen half negen krijgen we bezoek van een boer, die erop wijst dat het zijn land is, we waren opgemerkt. Kamperen was geen probleem, maar hij was alert omdat er schapen gestolen werden. 

De schapen liepen nu nog ver weg, maar s’ochtends kwamen ze kijkenZwart-wit gekleurde beesten met nieuwsgierige intelligente koppen.

Na wat foto’s genomen hebben van deze bijzondere plek rijden we verder. Ons gemiddelde ligt rond de 50 kilometer, de wegen zijn smal. Dit geeft wel de mogelijkheid het landschap in je op te nemen en zowaar vanmorgen de eerste zon, die van korte duur was.

Langs de Oostkust.

 Vanmorgen constateerden we een lekke band. De druk is erg laag. Nu de auto weer uitpakken om de pomp te pakken. 

We rijden naar de Lidl voor daagse boodschappen. Een Ierse man, lekker ruig type met dikke SUF, kijkt vol bewondering naar de caravan. We maken een praatje en ik vraag of het mogelijk is in dit gehucht een banden-man te vinden. Hij kijkt moeilijk, “alles dicht op zaterdag” is het antwoord. Maandag meer kans, maar om nu iedere twee uur een band op te pompen is ook geen pretje. We rijden verder en geven onze ogen de kost. En dan…aan het einde van het dorp vinden we een vervuild piepklein industrie terrijntje en er staat een dik bord met “tires”. In een garage box staat een hefbrug en iemand is er aan het werk. Een Indiër zo te zien. Hij kan ons helpen, caravan afkoppelen en op de brug met de auto. Het lek is zo gevonden, plug erin en verholpen is het lek. Kosten 10 euro en wij blij. 

En er was een afval bak waar we onze rotzooi kunnen lozen. Die dingen zijn hier schaars gezaaid. Dat wordt ook nog een aandachtspunt de komende dagen. 
Echt kilometers hebben we met dit getut niet gemaakt. Soms is de weg zo smal dat je stapvoets moet passeren of gewoon geduld moet hebben.

Om vier uur vinden we een plekje bij een visvijver. Na het opzetten van de achtertent nog een stukje lopen en dan lekker relaxen. Het eten (lasagna) staat al op.



Weer verder richting Belfast. Ondanks het feit dat het zondag is staat er een dikke file. Hier hebben we geen zin in en dus veranderen we ons plan. We gaan langs de kust rijden. Onderweg heel veel mist en regen, maar als we dan bij zee komen is het zicht beter. Carrickfergus Castle komt uit de mist tevoorschijn. Het staat in de stijgers en wij zijn te laat voor een bezoek. Wederom het dagelijks ritueel van een plekje zoeken, campings zijn hier niet. We vinden een parkeerplaats bij een waterval Glenoe. Prima voor vannacht. Een dikke steak staat op het menu. Met wat brood en sla een prima maaltijd. Ik geloof wel dat we gek zijn om rond het vriespunt buiten te eten, maar we overleven.  Binnen is het heerlijk warm. Ik ga een boekje lezen.

Morgen ochtend de waterval fotograferen Deze foto is van Fred.

s’Nachts wat lawaai van de plaatselijke jeugd. Dat kom je overal tegen. Zo langzamerhand verlang ik ernaar mijn haar te wassen. Vanavond gaan we naar een camping bij een manege Maddybenny Farm. De weg langs de kust is adembenemend mooi en geaccidenteerd. We klimmen over een stenen muurtje om bij de zee te komen. Het is glad en natuurlijk ga ik onderuit. Gelukkig niets ernstigs, behalve modder aan mijn kleren. Nu ja we zien er al aardig uit als zwervers. De methamorfose is gelukt
Morgen rijden we naar de Giants Causeway. 

    

Wicklow Mountains

We besluiten nog een dag in Wexford te blijven. Er staat een prachtig kasteel, Johnstown Castle. Rond het kasteel liggen twee handgegraven vijvers. De tuinen zijn prachtig ontworpen. Er staan 140 boom soorten. Overal lopen pauwen rond. 

Het kasteel dateert uit de 12de eeuw en is gebouwd door de Esmond familie. Het werd na Cromwell’s invasie in beslag genomen en later gekocht door de puissant rijke Grogan-Morgan familie in 1692. Als teken van rijkdom werd er exotisch fruit gekweekt zoals ananas, druif en perzik in hun kassen. 

Toemalige eigenaar Cornelius Grogan werd in 1798 opgehangen wegens zijn aandeel in de Ierse opstand. Men gelooft dat er een vloek heerste op het kasteel daar vele leden van de familie op jonge leeftijd stierven. Het huis werd door de Architect Daniel Robinson in een Gothische stijl herbouwd in opdracht van Hamilton Knox Grogan-Morgan (25jaar). Ook hij sterft op jonge leeftijd. Zijn vrouw hertrouwd in de familie van FitzGerald. Hiermee verkrijgen ze een adellijke titel. 

Lady Maurice FitzGerald was de laatste eigenaresse. Het kasteel werd bij haar dood  in 1942 geërfd door haar kleinzoon. Hij wilde ervan af, gezien de kosten en zo werd het vergeven aan het Wexford district om te  gebruiken voor landbouwkundige experimenten.

De vroegere eigenaren hadden bedongen dat iedereen die werkzaam was op het kasteel hun baan zou houden. Ze waren erg trouw aan hun bedienden en gaven hen een fatsoenlijk loon en onderwijs. 

Momenteel wordt het kasteel goed onderhouden en gerestaureerd waar nodig. 

Na een dag vol indrukken, er was ook een landbouw tentoonstelling, waar ik de caravan van mijn dromen zie uit 1989, getrokken door paard en wagen. 

Thuisgekomen maakte ik me zorgen over ons dak, een emmer water moest uitsluitsel geven. Nu het lekte en niet zo een beetje. Bij de receptie krijgt Fred afdicht kit. Daarmee moet het verholpen worden. 

De volgende dag toch weer water binnen. Bij een bouwmarkt halen we tape en voorlopig is het lek dicht. Het ziet er niet echt mooi uit. 

Vandaag en gisteren zijn we door de Wicklow mountains gereden, een prachtige route over smalle weggetjes de R115. Onherbergzaam gebied, er waait een frisse wind en er is mist, die het uitzicht beperkt. Net weer een kampeer plekje gevonden aan een smalle weg, het is hier pikke donker en doodstil.

W

Ierland februari 2025

De avond voor ons vertrek worden we uitgenodigd door onze lieve buren voor een Chinees. Wat is dit fijn, want nu kunnen we alles inpakken wat we niet meer thuis nodig hebben, zoals b.v. het koffiezet apparaat. Wel vergeet ik het thee ei, maar die is vast in Ierland te krijgen. Ons oorspronkelijke plan om naar de laars van Italië te gaan en de warmte op te zoeken gaat niet door. Mijn zwager is op 2 februari overleden en wordt op 6 maart begraven. Natuurlijk willen we erbij zijn om mijn zus een beetje steun te geven.

Op 10 februari vertrekken we richting Duinkerken. De afstand is iets meer dan 300 km. We besluiten een tussenstop in Sluis te maken om daar Diana en Jurgen op te zoeken. We rijden via de Wester Schelde tunnel, die sinds kort tolvrij is. De slagbomen staan er nog en gaan open en dicht als je aanrijdt. De poortjes zijn onbemand, iemand zal vast zijn baan verloren hebben. 

In Sluis staan we op camping Crea-trends Vakantie Camping. Nu crea is het wel, overal nep bloemen, beeldjes, gebakken potten en de crea prijs 32€ in het voorseizoen is fors. Elektriciteit hebben we niet nodig, alle accu’s zijn vol, maar daar is niet aan te ontkomen. Dus sluiten we de auto aan. De goede man heeft een vermogen aan zonnepanelen liggen en het zou me niet verbazen als daar een thuisbatterij aanhangt. 

We zetten de Hero neer op een betonplaat en vertrekken naar Diana en Jurgen. Wat is het goed hen weer te zien. We kennen elkaar al zo lang. Verhalen worden uitgewisseld en de ervaringen met hun nieuwe camper. Ze brengen ons op het idee om halogeen te gaan koken, uiteindelijk hebben we een grote accu. Thuis toch maar eens uitproberen. Zou gas besparen, plus het feit dat we 220Volt ook zo uit de auto kunnen trekken.

De volgende dag staat Duinkerken op het programma en de overtocht naar Rosslare. Dit is 24 uur varen. We zitten slechts op een dik uur rijden van Duinkerken, het weer is zo slecht, sneeuw en regen is ons deel, dat we besluiten zo lang mogelijk op de camping te blijven. Omdat we niet weten of we aan boord ook nog een diner krijgen eten we tussen de middag warm en s’avonds een boterham. 

Om zeven uur rijden we naar de haven. Overal is de weg nar het schip versperd met grote betonnen blokken en rode pionnen terwijl we wel een bepaalde kant worden opgestuurd. Dan maar vragen en na enig zoekwerk vinden we een receptie. We blijken goed te zitten. Na de paspoort controle krijgen we drie tickets mee. Twee voor de security en twee voor aan boord. We rijden door tot de pionnen waar we alles moeten openen voor de security een jong mens van onduidelijk geslacht met notitie boekje. Men is als de dood voor verstekelingen of smokkelwaar. Ik zie dat de vrachtauto’s heftig gecontroleerd worden, met felle zaklantaarns. We mogen door en tot onze verbazing en vreugde meteen inschepen. Normaal wacht je nog eens twee uur op de kade. 

Aan boord worden we begeleid naar onze hut. De 4 persoons binnen hut blijkt een buiten hut  te zijn met een raampje. Dat is fijn, zit je niet zo opgesloten. Ook mogen we aanschuiven aan het diner.

Het eten is goed, met een heerlijk toetje. Cheesecake, muffins, chocoladetaart wat je maar wilt. En dat blijft, ook de volgende dag. Ik voel me nu een echt vetgemest varken. Het was lekker maar veel. Er zijn weinig toeristen aan boord. Het merendeel is vrachtwagen chauffeur. Er staan veel containers op het achterdek.

De zee blijft kalm en we slapen als rozen. Ook vandaag twee uur geslapen, kan ik mijn verkoudheid te baas worden. Inmiddels zitten we twee uur varen van Rosslare verwijderd. Hier hebben we een camping geboekt. Vandaaruit is het plan richting Noorden te gaan en dan naar het Zuiden om Tim te ontmoeten. Een oud collega en kamergenoot van mij. Dan door naar Belfast voor de ferry richting Liverpool. 

Na de begrafenis van Charley door naar huis. Op 12 maart varen we vanuit Dover naar Duinkerken. Het wordt weer een avontuur. De pub wordt zeker bezocht, ook musea staan op de agenda en natuurlijk een adembenemende natuur. 

Het is nu 22 uur in Ierland, een uur eerder. We staan op een camping vlak bij Wexford. Bij het openen van de caravandeur blijkt dat we lekkage hebben. Fred heeft een nieuw dakluik geïnstalleerd. Nu maar hopen dat dit niet echt goed dicht zat. Dat zou de lekkage verklaren. Morgen zien we wel weer verder.