Vanuit Gondesende zijn we naar Burgos gereden. De camping
ligt buiten de stad en deze schijnt een mooi centrum en een kathedraal te
hebben, die de moeite van een bezoek waard is.
Dus zo snel als de caravan staat gaan we richting de stad. Het is nog
steeds bitter koud, tegen het vriespunt. Fred roept al dat hij een donsjack
gaat kopen. Nummer hoeveel???? In de auto ligt zijn warme jas, die hem ook nog
erg leuk staat. Maar hij ligt onderop en je snapt het al.
Het is een crime om de auto te parkeren, zo vol zijn de
straten. We rijden wat rond en ik wil het al opgeven, als we toch nog een
plekje vinden. We lopen richting centrum, het doet aan als een vestingstad.
Zal het ook wel geweest zijn. Helaas blijkt de kathedraal al gesloten voor
publiek, dus dit moeten we dan maar tegoed houden. Bij leven en welzijn komen
we terug.
Vanuit Burgos rijden we naar Dax net over de Franse grens. We zien de besneeuwde toppen van de bergen voor ons, het weer is helder. Dit geeft een wintersport gevoel. Bij San Sebastiaan klimt het kwik op naar 21 graden, maar zakt over de grens weer erg snel naar 16 graden. We rijden langs een Lidl voor de boodschappen en wat doet dit Europees aan. Er is van alles te koop, vlees, champignons, wijn en chocolade. Vooral de laatste artikelen waren een luxe in Marokko. We raken ook weer gewend aan Nederlandse prijzen. Buiten Dax vinden we een boeren camping op het platteland. Een aardige oudere heer maakt een praatje en vindt de caravan super mooi. Hij kan er niet over uit. Het is nog heerlijk in het zonnetje en na ons kopje thee lopen we wat om de benen te strekken.
Vanuit Dax verder richting Limoge, dwars door de Dordogne
via provinciale wegen. Er komen veel
herinneringen boven als ik namen als Mimizan, Arcachon, Bergerac etc. zie. In Arcachon belandde ik op mijn 23 ste na een
verbroken verloving, bij een vriendin om uit te huilen. Het was ook de
kennismaking met Cointreau en er is heel wat doorheen gegaan. Ik bleef daar een
week of drie, veel wandelen en naar zee. Haar man was een autofanaat, die reed tegen de 200 km per uur op de
snelweg. Zoiets vergeet je niet.
Ook met de kinderen in de Dordogne geweest. Toen nog met
tentjes. Ze waren in de leeftijd van 1,5 tot 6 jaar. Veel strand en zee,
heerlijke vakanties vol avontuur. Later nog vaak terug geweest. Ik herinner me gigantische
onweersbuien, we konden de bliksem vanuit de tent zien tekeer gaan. Prachtig
was dat. Kanovakanties gingen ook die kant uit.
Nog later alleen met zoonlief. Hij aan het surfen ik op het
strand en samen fietsen. Ik heb toen bijna een brand veroorzaakt, toen de
spiritusbrander bij het navullen, de inhoud van de fles in brand stak. Gelukkig
hadden we water in de buurt en een mede kampeerder kwam al met de brandslang
aan. Het leverde mij een paar verbrande vingers op. Ook zo een herinnering.
Met al dat autorijden
heb je veel tijd om na te denken en besef je dat er veel gebeurd is in je
leven. Mooie dingen waar je blij van
wordt en verdrietige dingen. Keuzes die je gemaakt hebt, die onbedoeld anderen
pijn gedaan hebben. Ik ben blij, dat de
kinderen nu hun eigen keuzes maken en volwassen zijn. We waardevolle vrienden hebben die ons leven
verrijken. Wij kunnen genieten van onze vrijheid en de mogelijkheid hebben om
dingen los te kunnen laten. Wat dat is nodig voor een ultieme vrijheid.
We staan nu ten noorden van Limoge. Op een parkeerplaats
ergens bij een sportterrein. We hebben 20 liter water aan boord, dat wordt een
uitdaging voor het douchen en afwassen. Het regent behoorlijk, we zetten de grote wasmand buiten om extra water op te
vangen. Alle kleine beetjes helpenJ.
Morgen gaan we naar Les Bergères, waar vrienden van ons zijn
neergestreken. Daar blijven we een dagje staan en dan verder richting huis.
(800 km)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten