Om half acht gaat mijn mobiel. Ik stap net uit de douche, niet handig. Een mijnheer vertelt mij dat hij de caravan komt ophalen. Ik vraag nog hoe laat, maar krijg geen antwoord. Ergens in de ochtend. Als de wiede weerga, de tenten afgebroken, kleding hadden we gisteren avond al apart gelegd. Zaken die in de auto moeten erin gedaan en andere spullen in de caravan. Nadenken en nog eens nadenken. Wat wel en wat niet. Hoe lang blijft hij weg? In hoeverre moet de keuken leeg, of kan de accu erin blijven? Diesel bijvullen om bevriezen te voorkomen. Ik had er al over nagedacht, maar het was veel. Stond de sleep auto even na achten voor de deur.
“Waar gaat de caravan heen?” vraag ik. Weet hij niet, omdat hij geen garage tot nu toe gevonden heeft, die hem wil maken. Dat zou ik nog wel horen. Als de donder de laatste zaken eruit gehaald.
Bij het aankoppelen valt zijn trekhaak naar beneden. Die zit niet goed vast. Het is een afneembare en splinternieuw. Mogelijk weet hij niet hoe hij vast moet. Ik zei nog, “we hebben geen remlichten etc.” “Geen probleem” volgens hem. Hij zou contact opnemen als hij iets wist.
We zien de caravan wegrijden, ik probeer nog een foto te maken, maar het gaat te snel. “Fred weet jij hoe deze heer heet?” “Née” zij hij. Ik troost me met de gedachte, dat ik een telefoon nummer heb. We hebben de restanten in de auto gepakt en zijn richting het Bayerische woud gegaan naar de dierentuin. Fietsen gepakt, want het park ligt midden in de bossen en beslaat een oppervlakte van 10 kilometer. Brood en drinken mee, het zonnetje schijnt volop. Het zou vandaag 19 graden worden. Het is heerlijk rustig daar. Eerst bij de beren kijken. Er loopt er eentje rond, mogelijk is de rest nog in winterslaap. Niet erg uitdagend.
Toen doorgefietst naar de wolven via een eenzame uil in een grote kooi. Het is een behoorlijke klim en ik heb een aardig eind moeten duwen. Als we zwetend en puffend boven komen, blijkt de wolf gestorven. Het was de laatste bewoner daar. Ook de elanden laten zich niet zien verderop. Dan weer terug naar de auto. Ik bel het garage nummer, maar de caravan is nog niet klaar. Inmiddels is het al na tweeen.
In Mauth, 8 kilometer verderop is een glasblazerij. Aangekomen is die ook gesloten. We kunnen vandaag niet winnen. In een conditorij drinken we koffie met een groot stuk “troost” gebak. Bakken kunnen ze hier, overal zie je de lekkerste taartjes. De slagroom is niet gezoet dat is echt lekker.
Net na vieren komt het bericht dat de caravan klaar is. We moeten hem voor vijven ophalen, dan gaan ze naar huis. Dat is een race tegen de klok. 40 kilometer hier is best ver, zeker over kronkelige weggetjes en een tractor voor je neus.
Een minuut voor vijf komen we aan bij een auto sloop bedrijf. Dit kan niet goed zijn denken we, maar toch in een loods verderop staat de caravan. Het voelt allemaal louche, maar de verlichting doet het, op een knipperende LED na. Maar daar is mee te leven, dat moet nagekeken worden als we thuis zijn. De rekening is fors, helaas mijn voorgevoel kwam uit. Nu ja is niet anders. Eerst zien wat de verzekering ervan zegt. Gelukkig is er vlakbij een camping. En nu lig ik in een heerlijk bed dit blog te schrijven. Van fotograferen is weinig gekomen. Volgende keer beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten