Avon wild camping bij Coventry.

We hebben tot nu toe geboft met het weer. Overal hoor je verhalen hoeveel het regent, maar wij hebben tussen de regen fronten gekampeerd. We mogen echt niet klagen met slechts een paar mindere dagen. 

Als we Wales verlaten nemen we hartelijk afscheid van de -lichtjes-buren. De rit naar Coventry zal de hele dag in beslag nemen, de tenten zijn de avond ervoor opgeruimde evenals onze kampeerspullen. Pot schoon, stoeltjes en tafel in de auto, zonnepanelen opklappen etc etc.

In Avon is geen drinkwater, Fred tilt 40 kilo in de auto. Ook de 20 liter in de caravan zit vol. Dit moet voldoende zijn voor 5 dagen. Onze accu’s zitten vol met zonne-energie en mocht echt de nood aan de man komen, kunnen we water kopen en de auto accu gebruiken. 

Als we tegen vijf uur arriveren is de toegang door een hek een hele opgave. Je kunt de draai niet maken, het hek is smal en de auto staat midden op de weg. Later begrijp ik dat je van de andere kant moet aanrijden, dan is het iets gemakkelijker. De camping is een groot veld omzoomd met bomen. Een houten stal doet dienst als WC en er is stromend water daar, maar geen drinkwater. Wat we niet hadden verwachten is, dat het druk is. Tentjes in maten en soorten, vrienden die met elkaar BBQ-en, hele gezinnen die balspelen doen en een kakafonie van geluiden.  We leren van vrienden dat dit het eerste warme weekend is en dat men het ervan neemt. De drukte zal maandag minder zijn. De wei is prachtig groen en droog, mooi meegenomen. Het riviertje de Avon stroomt langs een kant. De temperatuur is hoog rond de 25 graden, goed voor een koude douche d.m.v. een pompje in een emmer. 

 

De volgende dag gaan we naar Coventry naar de ClickLive - expo. De beurs duurt drie dagen en heeft voor ons een paar interessante sprekers. We spreken met standhouders. Steeds valt mij op hoe voorkomend de Engelsen zijn. 

Op de beurs zijn kleine studio’s ingericht met modellen. De lichten worden aangeleverd door de standhouders, de achtergronden door Click backdrops. Zo promoten ze hun producten. 

Frank en Annewiek Doorhof, onze vrienden, hebben ook een stand met flitsers, kabels en achtergrond systemen. We mogen daar onze fototassen achterlaten. Dat scheelt een boel gesleep. Frank geeft een mooie presentatie over modelfotografie, wat maakt hij toch mooi werk. Er zijn zoveel takken van fotografie, bruidsfotografie is erg populair, ook honden, beesten en familie shoots. Er is een groot gedeelte ingedeeld voor babyshoots. De kleintjes liggen dan aangekleed in een mandje in verschillende poses. Pet op, haarband in met een strik erop. Er gaat wat geld in om.   Er hangen prachtige zwangerschaps jurken met veel kant en rouches. Alles voor een studio shoot. 

Dinsdag avond met “ons” team wezen eten in een pub. Trevor een Engelse vriend weet de weg en rijdt als een idioot door Coventry. Hij was vroeger ambulance broeder en rijdt nog altijd alsof het leven ervan af hangt. Ik volg hem, Fred had dit niet overleefd. 

Na drie dagen beurs met veel indrukken en een paar zeer goede sprekers houden we 

Het voor gezien. De beurs was slecht bezocht, dit verbaasd vele. Het niveau van de sprekers was hoog. Het was de eerste keer, maar ik vermoed voor de laatste keer. In fotografie land is het komkommer tijd. 

We varen op 26 juni naar Nederland met de dagboot. Je mag op de kade overnachten. Gedurende de reis is het benauwd en warm in de auto. Ik ben het rijden meermalen helemaal zat, maar moet door. We worden op de kade gewezen naar een plek naast het hek, waar meerdere campers staan, ook een heel leuke Barefoot caravan. Een eitje helemaal gemaakt van polyester in een zacht blauwgroene kleur. Ik had er weleens een YouTube filmpje over gezien. Hij staat op kleine wieltjes laag boven de grond. Jammer want met meer hoogte is het een interessant ding. 

Het inchecken van de nachtboot is begonnen. De zon zakt onder de horizon, overal lichtjes, het is een drukte van belang. Grote schijnwerpers op belangrijke plaatsen.

Rond tien uur gaan we plat, het is vreselijk warm. Ramen open levert weinig soelaas, dus zet ik de deur open. Die heb ik met een lijn aan mijn pols verbonden opdat hij niet helemaal open staat. We liggen dan letterlijk in de kijker. Rond drie uur schijnen er koplampen naar binnen, van veel slapen is niets gekomen. 

Het inchecken begint om zeven uur s’ochtends, ik knap me op in het toilet voor moeders en baby’s. Fred ziet op de ticket dat we per ongeluk een hut hebben geboekt. Nu dat is een meer dan aangename verrassing. Daar kunnen we douchen een tuk doen en ik schrijf dit blog. Vanavond thuis, helemaal prima.

Wales, Bala Campsite.

Vanaf het Peak district zijn we doorgereden naar de Yorkshire dales. Het weer is druilerig geworden, we zitten meer naar het Noorden. Het landschap veranderd niet zo erg en is wat minder verrassend als het Peak District. 

We belanden op de Craken House farm camping en worden verwelkomd door Richard, een 50ger. De man is een enorme HDHD-er. Hij sleurt ons mee naar de douches, WC’s, afwas gedeelte en de plek om de WC-pot te legen. Ik moet er om lachen als ik realiseer dat hij dit bij iedere gast doet. We krijgen een plek om de caravan neer te zetten en na nog wat gebabbel is hij verdwenen. Hij zal de komende dagen regelmatig langs komen voor een praatje.

Omdat je in Engeland alles kunt krijgen, heb ik deze keer niet veel voorraad mee genomen. Soms best lastig, want de dichtstbijzijnde super is meestal een half uurtje rijden. We verbazen ons nog steeds over het brood dat hier verkocht wordt. Verpakt brood van Hovis, lang houdbaar. Doet me sterk denken aan het “Bums, dwars gebakken brood” van vroeger. Voor degene die dat niet kennen, dit was witbrood uit mijn jeugd dat gesneden en voorverpakt werd. Het was sponzig, bleef lang vers. Het had een enorme populariteit. Volkorenbrood was toen nog niet echt in de handel. De populariteit nam af naarmate volkorenbrood meer gepromoot werd, al was dit in het begin echt iets voor de “wollen sokken” community.

We wandelen dagelijks, die wandel paden zijn heerlijk om te doen. Soms komen we bijzondere wilde planten tegen, dan weer enorme bomen. 

De waterval van Harmby.

Op zoek naar campinggas, belanden we bij een caravan winkel. Altijd leuk om daar rond te snuffelen, helaas geen gas. Dan maar kleine cartouches. Door naar de ALDI, die zo armoedig is dat we iets verder rijden voor de Lidl. Daar heb je wel lekker brood. Het regent toch al de hele dag, dus is de camping de enige optie. 

‘s Middags een tukje doen in alle rust. Nog een filmpje zien en de dag is voorbij.

Onze volgende stopplaats is Wales, vijf uur rijden. Vroeg op en weg zijn we. Inpakken,douchen en ontbijten duurt zo een 3 uur. Normaal breken we de tenten de avond ervoor af, maar omdat het regende dit uitgesteld. Onderweg veel opstoppingen, het is druk, ondanks het feit dat het zondag is. Tegen drie uur ga ik dubbel zien en zeg tegen Fred dat ik een half uur mijn ogen dicht wil doen. Hij biedt aan verder te rijden, O.K. Maar geen brokken a.u.b., alleen als je het vertrouwd.

We komen heelhuids aan in Bala, Fred had de camping telefonisch gereserveerd. Helaas kennen ze ons niet en krijgen we te horen dat de enige plek die nog vrij is, is met electriciteit. Omdat ik ook geen puf meer heb om verder te rijden gaan we accord en rekenen we meteen af voor 6 dagen. Dit kost meer dan ons lief is. 

We staan naast een caravan die het toonbeeld is van de volkstuintjes met kabouters in Nederland. De caravan is verlicht met honderden kerstlichtjes, een grote mast naast de caravan met een licht slinger. Behalve de enorme voortent ook nog een windscherm van wel 8 meter rond het geheel. Een stevig echtpaar zit gezellig aan de wijn, muziekje op de achtergrond. Ze praten de hele dag door met elkaar in een plat Engels accent. Die genieten van het leven samen, heel anders dan wij doen als actieve beestjes.

Wales stelt ons niet teleur. Gisteren een eind richting de bergen gereden. Brood mee om te fotograferen bij het avond licht, we eten tussen de middag warm. 

Eerst stopplaats is de enorme waterval van Shallow Falls, waar we bij toeval terecht komen.  

Voor ons diner parkeren we de auto langs een meer, tafeltje en stoeltjes uit en kijken naar de omgeving. De meeuwen zijn honds brutaal, halen de afval emmers leeg. Een eenden paar komt bedelen om brood. Soms kijken mensen vreemd als ze ons zo zien zitten, een duidelijk ouder echtpaar op heel kleine camping stoeltjes met een nog lager tafeltje. Maar dat boeit niet. 

Na nog wat foto’s gemaakt te hebben zijn we tegen tien uur terug op de camping. Het was de moeite waard. 

10 juni Peak District.

Bakewell Camping and Caravan club site.

Het weer werkt nog steeds mee als we vertrekken. Rond tien uur rijden we weg richting het Peak District, dit ligt een kleine 300 km noordelijker. 

De weg is recht, de cruise control doet zijn werk. Links rijden is al bijna een gewoonte. 

Tegen vier uur bereiken we het dorp Bakewell. De straten zijn ongelooflijk smal en het is manoeuvreren om niets te beschadigen. Best een klus en ik ben blij dat wij geen grote camper hebben en heel aankomen. De auto’s in de straat zijn uitgerust met kleine uitstaande driehoekjes om zo afstand te creëeren. Er staan oude huizen uit de vroegere tijden, toen er handel werd bedreven in wol. De planten uit de omgeving leverden de kleurstoffen voor de verf. In het dal is een pool in de rivier waar de wol, die uit de omgeving aangeleverd werd, werd gewassen.  

De camping ligt laag in een dal tussen de heuvels. De omgeving is groen, weilanden met koeien en heel veel wilde planten. Ze herinneren aan de weilanden van Nederland 35 jaar geleden. Alles bloeit hier uitbundig. Soms een enorme boom met een stam doorsnede van 75 cm of meer. Prachtig.

We vinden een plek op het veld weer zonder stroom. We redden het nog steeds om zonder stroom te kamperen. De zonnepanelen doen hun best. De opgewekte stroom slaan we op in een grote accu en twee kleinere. (Een van de caravan zelf en een losse unit).

Door alles aan elkaar te knopen hebben we ook 220V in de keuken en binnen.

Zaterdag rijden we naar Surprice view car park. Hier vandaan kun je een wandeling maken naar de top van een heuvel, waar grote steenformaties liggen. De steenformaties hebben een naam, Over Owler Tor en de Mother Cap rock formation.

Het zijn toeristische attracties, maar omdat het later in de middag is, is het rustig. De ijsco tent houdt het voor gezien.

Na een flinke klim, komen we boven. De wind blaast fors, een paar foto’s en dan weer terug. 

De volgende dag een langere wandeling door het dal achter de camping. De publieke wandelpaden zijn ideaal om te volgen. De schakeringen groen zijn prachtig, ondanks de miezerige regen. We komen veel wandelaars tegen. Ik vermoed een typisch Engelse aangelegenheid. Wat een ruime heeft dit land. Halverwege is er een pub, waar we iets drinken. Fred heeft zijn Guinness waar hij al langer naar uitkeek. Het is druk in de pub,  er wordt veel gelachen. Het heeft een duidelijke sociale dorpsfunctie. Al met al een welbestede dag. 

We hebben voor de komende vijf dagen een camping in Noord York geboekt en daarna gaan we richting Wales. Een bezoek aan mijn zus in Liverpool zit er niet in, ze zit midden in een verbouwing. Een grote lawaaierige puinhoop, ze is druk. 

Juni 2024 Engeland.

2 juni staan we op de kade van Hoek van Holland om de oversteek naar Engeland te maken. We varen ‘s nachts, dan komen we bij daglicht in Harwich aan en zo is het makkelijker om te wennen aan het Engelse verkeer. De auto is goed volgeladen, voldoende kleding mee om deze vier weken door te komen. 

Na het gebruikelijke wachten op de kade mogen we inschepen.

 

Het is een zoektocht naar de ingang voor het trappenhuis diep onderin het ruim. Een lift brengt ons naar de 9de verdieping.

Onze hut is ruim met een groot rond raam. Een tweepersoonsbed en een bed als stapelbed. Prima douche met een krachtige straal. Na ons geïnstalleerd te hebben, maken we een rondje over het schip en het dek. De zon zakt onder de horizon en even na tien uur varen we weg.

Als de taxfree winkel opengaat, kopen we twee flessen whiskey en 3 liter wijn. De whisky was in de aanbieding en willen we best uitproberen. Voor alles moet een eerste keer zijn. 

“Een borreltje voor het slapengaan?” Vraagt Fred. “Best, maar we hebben geen beker”, mijn antwoord. “Oh, dat regel ik wel”. Weg is hij. Triomfantelijk komt hij terug met twee papieren potjes, waarin je mayonaise doet bij het buffet. Precies groot genoeg voor een borreltje. Nu maar hopen dat ze alcohol kunnen hebben. Tjé best scherp spul. Goed voor zeer koude dagen.

We zouden om half zeven aankomen en ik zet de wekker om kwart voor zes. We hebben geleerd van onze laatste overtocht, alle mobiele data af te zetten, want dat kost een vermogen aan boord. 

Als de wekker gaat liggen we al aan de kade, ik ga douchen, zet daarna mijn mobiel aan en zie, dat het kwart voor vijf is. Tijdsverschil, even geen rekening mee gehouden. We zijn nu toch wakker, dan maar een filmpje zien.

Tegen half zeven mogen we naar de auto’s, volgens Fred op dek vijf, volgens mij op dek een. De lift is overvol, we zitten op verdieping 9. Fred wil op 5 uitstappen, ik volg gedwee, om tot de conclusie te komen dat daar de auto niet staat, via de trap naar dek 1. Waar oh waar staat de auto? Ergens op Z13. We zitten waarschijnlijk aan de verkeerde kant van het schip. Als ik de motoren herken van de kade weet ik dat we aan de andere kant moeten zijn. Toch verder zoeken tot we onze combie vinden, stress, bah.

Dan gaan de deuren open en wacht ons Engeland. Eerst nog door de controle rij van de douane. En dan wacht het groene Engeland. Want groen is het! 

Na 100 km vinden we een kleine camping waar we neerstrijken. Eerst een tukje doen, het is pas half twaalf maar voelt als vijf uur. Daarna een flinke wandeling en ons oriënteren wat we gaan doen. Ik wil graag naar een dichtbij gelegen dierentuin om mijn nieuwe camera te leren kennen. De dag lijkt eindeloos ook het gevoel dat we hier al veel langer zijn. 

Stond ergens in een hoekje.

De volgende dag blijkt de dierentuin gesloten en gooien ons plan om naar een wildlife park in de buurt. Een kleinschalige dierentuin, beetje kneuterig. Prima voor ons doel.

Vandaag een echte rustdag en onze plannen verder uitwerken. Je moet hier campings ruim tevoren bespreken, anders is er geen plaats. Niets voor ons. 

Onze volgende bestemming wordt het Peak District. Na veel gedoe omdat de creditkaart niet pakte, vijf dagen geboekt. Weer een kleine camping zonder douche of electra. Maar omdat de zon schijnt kunnen de zonnepanelen keurig hun ding doen en zijn de accu’s vol. Nog even boodschappen halen, als ik af wil rekenen word ik erop gewezen dat de rij aan de andere kant is. Ik wilde echt niet voordringen en gewoon aansluiten, zoals we gewend zijn. De man kijkt me tot twee keer toe vreemd aan, zo van wie doet dit nu. Ach, Engeland iedereen zo georganiseerd en beleefd. 

De huidige camping moeten we contant afrekenen, nu blijkt dat de VPay kaart van de ING niet werkt hier. We kunnen niet pinnen. We halen geld uit de muur met de Visa kaart bij een tankstation. Dit is goed vervelend, want ook het boeken van een  camping gaat vaak via Meastro en niet via V-Pay. Thuis ING hierop aanspreken.