We hebben tot nu toe geboft met het weer. Overal hoor je verhalen hoeveel het regent, maar wij hebben tussen de regen fronten gekampeerd. We mogen echt niet klagen met slechts een paar mindere dagen.
Als we Wales verlaten nemen we hartelijk afscheid van de -lichtjes-buren. De rit naar Coventry zal de hele dag in beslag nemen, de tenten zijn de avond ervoor opgeruimde evenals onze kampeerspullen. Pot schoon, stoeltjes en tafel in de auto, zonnepanelen opklappen etc etc.
In Avon is geen drinkwater, Fred tilt 40 kilo in de auto. Ook de 20 liter in de caravan zit vol. Dit moet voldoende zijn voor 5 dagen. Onze accu’s zitten vol met zonne-energie en mocht echt de nood aan de man komen, kunnen we water kopen en de auto accu gebruiken.
Als we tegen vijf uur arriveren is de toegang door een hek een hele opgave. Je kunt de draai niet maken, het hek is smal en de auto staat midden op de weg. Later begrijp ik dat je van de andere kant moet aanrijden, dan is het iets gemakkelijker. De camping is een groot veld omzoomd met bomen. Een houten stal doet dienst als WC en er is stromend water daar, maar geen drinkwater. Wat we niet hadden verwachten is, dat het druk is. Tentjes in maten en soorten, vrienden die met elkaar BBQ-en, hele gezinnen die balspelen doen en een kakafonie van geluiden. We leren van vrienden dat dit het eerste warme weekend is en dat men het ervan neemt. De drukte zal maandag minder zijn. De wei is prachtig groen en droog, mooi meegenomen. Het riviertje de Avon stroomt langs een kant. De temperatuur is hoog rond de 25 graden, goed voor een koude douche d.m.v. een pompje in een emmer.
De volgende dag gaan we naar Coventry naar de ClickLive - expo. De beurs duurt drie dagen en heeft voor ons een paar interessante sprekers. We spreken met standhouders. Steeds valt mij op hoe voorkomend de Engelsen zijn.
Op de beurs zijn kleine studio’s ingericht met modellen. De lichten worden aangeleverd door de standhouders, de achtergronden door Click backdrops. Zo promoten ze hun producten.
Frank en Annewiek Doorhof, onze vrienden, hebben ook een stand met flitsers, kabels en achtergrond systemen. We mogen daar onze fototassen achterlaten. Dat scheelt een boel gesleep. Frank geeft een mooie presentatie over modelfotografie, wat maakt hij toch mooi werk. Er zijn zoveel takken van fotografie, bruidsfotografie is erg populair, ook honden, beesten en familie shoots. Er is een groot gedeelte ingedeeld voor babyshoots. De kleintjes liggen dan aangekleed in een mandje in verschillende poses. Pet op, haarband in met een strik erop. Er gaat wat geld in om. Er hangen prachtige zwangerschaps jurken met veel kant en rouches. Alles voor een studio shoot.
Dinsdag avond met “ons” team wezen eten in een pub. Trevor een Engelse vriend weet de weg en rijdt als een idioot door Coventry. Hij was vroeger ambulance broeder en rijdt nog altijd alsof het leven ervan af hangt. Ik volg hem, Fred had dit niet overleefd.
Na drie dagen beurs met veel indrukken en een paar zeer goede sprekers houden we
Het voor gezien. De beurs was slecht bezocht, dit verbaasd vele. Het niveau van de sprekers was hoog. Het was de eerste keer, maar ik vermoed voor de laatste keer. In fotografie land is het komkommer tijd.
We varen op 26 juni naar Nederland met de dagboot. Je mag op de kade overnachten. Gedurende de reis is het benauwd en warm in de auto. Ik ben het rijden meermalen helemaal zat, maar moet door. We worden op de kade gewezen naar een plek naast het hek, waar meerdere campers staan, ook een heel leuke Barefoot caravan. Een eitje helemaal gemaakt van polyester in een zacht blauwgroene kleur. Ik had er weleens een YouTube filmpje over gezien. Hij staat op kleine wieltjes laag boven de grond. Jammer want met meer hoogte is het een interessant ding.
Het inchecken van de nachtboot is begonnen. De zon zakt onder de horizon, overal lichtjes, het is een drukte van belang. Grote schijnwerpers op belangrijke plaatsen.
Rond tien uur gaan we plat, het is vreselijk warm. Ramen open levert weinig soelaas, dus zet ik de deur open. Die heb ik met een lijn aan mijn pols verbonden opdat hij niet helemaal open staat. We liggen dan letterlijk in de kijker. Rond drie uur schijnen er koplampen naar binnen, van veel slapen is niets gekomen.
Het inchecken begint om zeven uur s’ochtends, ik knap me op in het toilet voor moeders en baby’s. Fred ziet op de ticket dat we per ongeluk een hut hebben geboekt. Nu dat is een meer dan aangename verrassing. Daar kunnen we douchen een tuk doen en ik schrijf dit blog. Vanavond thuis, helemaal prima.