Juni 2024 Engeland.

2 juni staan we op de kade van Hoek van Holland om de oversteek naar Engeland te maken. We varen ‘s nachts, dan komen we bij daglicht in Harwich aan en zo is het makkelijker om te wennen aan het Engelse verkeer. De auto is goed volgeladen, voldoende kleding mee om deze vier weken door te komen. 

Na het gebruikelijke wachten op de kade mogen we inschepen.

 

Het is een zoektocht naar de ingang voor het trappenhuis diep onderin het ruim. Een lift brengt ons naar de 9de verdieping.

Onze hut is ruim met een groot rond raam. Een tweepersoonsbed en een bed als stapelbed. Prima douche met een krachtige straal. Na ons geïnstalleerd te hebben, maken we een rondje over het schip en het dek. De zon zakt onder de horizon en even na tien uur varen we weg.

Als de taxfree winkel opengaat, kopen we twee flessen whiskey en 3 liter wijn. De whisky was in de aanbieding en willen we best uitproberen. Voor alles moet een eerste keer zijn. 

“Een borreltje voor het slapengaan?” Vraagt Fred. “Best, maar we hebben geen beker”, mijn antwoord. “Oh, dat regel ik wel”. Weg is hij. Triomfantelijk komt hij terug met twee papieren potjes, waarin je mayonaise doet bij het buffet. Precies groot genoeg voor een borreltje. Nu maar hopen dat ze alcohol kunnen hebben. Tjé best scherp spul. Goed voor zeer koude dagen.

We zouden om half zeven aankomen en ik zet de wekker om kwart voor zes. We hebben geleerd van onze laatste overtocht, alle mobiele data af te zetten, want dat kost een vermogen aan boord. 

Als de wekker gaat liggen we al aan de kade, ik ga douchen, zet daarna mijn mobiel aan en zie, dat het kwart voor vijf is. Tijdsverschil, even geen rekening mee gehouden. We zijn nu toch wakker, dan maar een filmpje zien.

Tegen half zeven mogen we naar de auto’s, volgens Fred op dek vijf, volgens mij op dek een. De lift is overvol, we zitten op verdieping 9. Fred wil op 5 uitstappen, ik volg gedwee, om tot de conclusie te komen dat daar de auto niet staat, via de trap naar dek 1. Waar oh waar staat de auto? Ergens op Z13. We zitten waarschijnlijk aan de verkeerde kant van het schip. Als ik de motoren herken van de kade weet ik dat we aan de andere kant moeten zijn. Toch verder zoeken tot we onze combie vinden, stress, bah.

Dan gaan de deuren open en wacht ons Engeland. Eerst nog door de controle rij van de douane. En dan wacht het groene Engeland. Want groen is het! 

Na 100 km vinden we een kleine camping waar we neerstrijken. Eerst een tukje doen, het is pas half twaalf maar voelt als vijf uur. Daarna een flinke wandeling en ons oriënteren wat we gaan doen. Ik wil graag naar een dichtbij gelegen dierentuin om mijn nieuwe camera te leren kennen. De dag lijkt eindeloos ook het gevoel dat we hier al veel langer zijn. 

Stond ergens in een hoekje.

De volgende dag blijkt de dierentuin gesloten en gooien ons plan om naar een wildlife park in de buurt. Een kleinschalige dierentuin, beetje kneuterig. Prima voor ons doel.

Vandaag een echte rustdag en onze plannen verder uitwerken. Je moet hier campings ruim tevoren bespreken, anders is er geen plaats. Niets voor ons. 

Onze volgende bestemming wordt het Peak District. Na veel gedoe omdat de creditkaart niet pakte, vijf dagen geboekt. Weer een kleine camping zonder douche of electra. Maar omdat de zon schijnt kunnen de zonnepanelen keurig hun ding doen en zijn de accu’s vol. Nog even boodschappen halen, als ik af wil rekenen word ik erop gewezen dat de rij aan de andere kant is. Ik wilde echt niet voordringen en gewoon aansluiten, zoals we gewend zijn. De man kijkt me tot twee keer toe vreemd aan, zo van wie doet dit nu. Ach, Engeland iedereen zo georganiseerd en beleefd. 

De huidige camping moeten we contant afrekenen, nu blijkt dat de VPay kaart van de ING niet werkt hier. We kunnen niet pinnen. We halen geld uit de muur met de Visa kaart bij een tankstation. Dit is goed vervelend, want ook het boeken van een  camping gaat vaak via Meastro en niet via V-Pay. Thuis ING hierop aanspreken.