Wales, Bala Campsite.

Vanaf het Peak district zijn we doorgereden naar de Yorkshire dales. Het weer is druilerig geworden, we zitten meer naar het Noorden. Het landschap veranderd niet zo erg en is wat minder verrassend als het Peak District. 

We belanden op de Craken House farm camping en worden verwelkomd door Richard, een 50ger. De man is een enorme HDHD-er. Hij sleurt ons mee naar de douches, WC’s, afwas gedeelte en de plek om de WC-pot te legen. Ik moet er om lachen als ik realiseer dat hij dit bij iedere gast doet. We krijgen een plek om de caravan neer te zetten en na nog wat gebabbel is hij verdwenen. Hij zal de komende dagen regelmatig langs komen voor een praatje.

Omdat je in Engeland alles kunt krijgen, heb ik deze keer niet veel voorraad mee genomen. Soms best lastig, want de dichtstbijzijnde super is meestal een half uurtje rijden. We verbazen ons nog steeds over het brood dat hier verkocht wordt. Verpakt brood van Hovis, lang houdbaar. Doet me sterk denken aan het “Bums, dwars gebakken brood” van vroeger. Voor degene die dat niet kennen, dit was witbrood uit mijn jeugd dat gesneden en voorverpakt werd. Het was sponzig, bleef lang vers. Het had een enorme populariteit. Volkorenbrood was toen nog niet echt in de handel. De populariteit nam af naarmate volkorenbrood meer gepromoot werd, al was dit in het begin echt iets voor de “wollen sokken” community.

We wandelen dagelijks, die wandel paden zijn heerlijk om te doen. Soms komen we bijzondere wilde planten tegen, dan weer enorme bomen. 

De waterval van Harmby.

Op zoek naar campinggas, belanden we bij een caravan winkel. Altijd leuk om daar rond te snuffelen, helaas geen gas. Dan maar kleine cartouches. Door naar de ALDI, die zo armoedig is dat we iets verder rijden voor de Lidl. Daar heb je wel lekker brood. Het regent toch al de hele dag, dus is de camping de enige optie. 

‘s Middags een tukje doen in alle rust. Nog een filmpje zien en de dag is voorbij.

Onze volgende stopplaats is Wales, vijf uur rijden. Vroeg op en weg zijn we. Inpakken,douchen en ontbijten duurt zo een 3 uur. Normaal breken we de tenten de avond ervoor af, maar omdat het regende dit uitgesteld. Onderweg veel opstoppingen, het is druk, ondanks het feit dat het zondag is. Tegen drie uur ga ik dubbel zien en zeg tegen Fred dat ik een half uur mijn ogen dicht wil doen. Hij biedt aan verder te rijden, O.K. Maar geen brokken a.u.b., alleen als je het vertrouwd.

We komen heelhuids aan in Bala, Fred had de camping telefonisch gereserveerd. Helaas kennen ze ons niet en krijgen we te horen dat de enige plek die nog vrij is, is met electriciteit. Omdat ik ook geen puf meer heb om verder te rijden gaan we accord en rekenen we meteen af voor 6 dagen. Dit kost meer dan ons lief is. 

We staan naast een caravan die het toonbeeld is van de volkstuintjes met kabouters in Nederland. De caravan is verlicht met honderden kerstlichtjes, een grote mast naast de caravan met een licht slinger. Behalve de enorme voortent ook nog een windscherm van wel 8 meter rond het geheel. Een stevig echtpaar zit gezellig aan de wijn, muziekje op de achtergrond. Ze praten de hele dag door met elkaar in een plat Engels accent. Die genieten van het leven samen, heel anders dan wij doen als actieve beestjes.

Wales stelt ons niet teleur. Gisteren een eind richting de bergen gereden. Brood mee om te fotograferen bij het avond licht, we eten tussen de middag warm. 

Eerst stopplaats is de enorme waterval van Shallow Falls, waar we bij toeval terecht komen.  

Voor ons diner parkeren we de auto langs een meer, tafeltje en stoeltjes uit en kijken naar de omgeving. De meeuwen zijn honds brutaal, halen de afval emmers leeg. Een eenden paar komt bedelen om brood. Soms kijken mensen vreemd als ze ons zo zien zitten, een duidelijk ouder echtpaar op heel kleine camping stoeltjes met een nog lager tafeltje. Maar dat boeit niet. 

Na nog wat foto’s gemaakt te hebben zijn we tegen tien uur terug op de camping. Het was de moeite waard.