Liverpool en Dover

We komen op dinsdag in Liverpool aan, één dag voor de begrafenis. 

Anja, mijn zus, had vol optimisme gezegd, dat we voor het huis kunnen parkeren. Wat ze er niet bij verteld had, is dat de ingang met een hek schuin op het huis staat. Ik heb twee rondjes gereden, voordat ik in de gaten had, dat er een smal straatje tegenover het huis is. We zijn bijna 10 meter lang. Na enig geklungel lukt het me om schadevrij in te draaien.

An is blij ons te zien. Eveneens als mijn nicht Kiki en haar vriend Ashley. Mijn broer Piet, is ook aanwezig. Ik heb geen goede verhouding met hem, hij is kampioen nare opmerkingen maken. Toen ik na de zoveelste opmerking het zat was, heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik hier verder geen zin meer in heb. Het hielp. Hij is vreselijk cynisch. Waarschijnlijk ook ongelukkig door het verlies van zijn vrouw en dochter en de pijn in zijn lijf.

An ziet vreselijk op tegen de begrafenis, wat logisch is. We proberen haar zoveel mogelijk af te leiden en te helpen waar het kan. De volgende dag vertrekken we naar de Cathedral. Hier zijn ook Patrick en Anya, (neef en nicht) met hun kinderen. De dienst is traditioneel. Er is een voorzanger met een prachtige stem. Rick mag bij de gratie gods 4 minuten iets vertellen over zijn vader, wat niet gebruikelijk is.

Na de dienst gaan naar het werkelijk enorme oude Ierse kerkhof aan de andere kant van Liverpool. Daar is een familie graf waar zijn moeder en grootouders begraven zijn. Hij wordt er bijgezet. We strooien witte rozen op het graf. Na nog een laatste woord gaan we met zijn allen naar de pub. 

Tony, de beste vriend van Charley vertelt over hem. Zijn studententijd en hun diepe vriendschap. Charley heeft samen met Tony en andere vrienden een band gevormd en gestudeerd. Ze speelden in pubs, Ierse muziek een traditie die is over gegaan op hun kinderen. Ook vandaag is er muziek gemaakt dat ontlaadt de sfeer enorm. Na de maaltijd vertrekken we naar het huis van An. Ze is blij dat het achter haar ligt. Tot nu toe steeds druk geweest met de afhandeling. Nu eindelijk tijd tot bezinning.

s’ Avonds komen Patrick met Anna nog langs. Ook Anya blijft met haar drie kinderen en man slapen. We kletsen bij en ze hebben veel vragen naar onze kinderen. Het is goed zo.

 

De dag erop is het stralend weer, zonde om binnen te zitten. An neemt ons mee naar een oude abdij, het Mamilton plein en naar een park, dat model gestaan heeft voor het Central Park in New York. Ik geniet van een kop koffie in de zon, de vogels om ons heen, het meer met watervogels en de grijze eekhoorn, die hier prominent aanwezig is. 

Dan is het ook voor ons tijd om te vertrekken richting Dover. De avond ervoor hebben we  ingepakt, we sliepen binnen en dan verhuis je van alles, zoals toilettassen, tabletten, kleding etc vanuit de caravan. 

An’s huis een oud patriciër’s huis, heeft 33 trappen. Het is een klus om steeds naar boven en naar beneden te lopen. Er zit nog een enorme kelder onder, met een heuse schuilkelder.

Met de belofte van An om snel langs te komen, gaan we op pad. Ze heeft ondertussen de zeer grote camper ingeruild voor een kleinere VW bus. Dan kan ze makkelijker bij vrienden komen. 

Het is zondag en de reis loopt vlot, tot het moment dat onder Londen de M25 is afgesloten. Kilometers aan auto’s die langs alternatieve wegen gestuurd worden. Zo ook wij. Op zeker moment moeten we over een bruggetje, dat zo smal is dat de caravan er maar net door kan. Aan weerszijde staan paaltjes. Met beide wielen half op de stoep, lukt het. Ik had er niet aan moeten denken als het mis gegaan was, want er stond een enorme rij auto’s achter ons. 

We besluiten door te rijden naar Dover om zo nog een dag aan zee te hebben. Inmiddels is het donker geworden.

Vandaag gewandeld langs de kliffen. Hier nestelen de meeuwen. Er vallen regelmatig brokken steen of liever krijt van de metershoge rotsen. Na de nodige foto’s gemaakt te hebben gaan we lekker in de pub eten. Mosselen met frites. Thuis een slaapje, ik word gewekt door mijn ex-schoonzus, die met feliciteert met de zwangerschap van mijn zoon. Er komt weer een kleinkind. Goed nieuws, dat me blij maakt.

Morgen over naar Duinkerken.

Drie dagen Wales.

De boot vanuit Dublin vertrekt om 8 uur s’ochtends, volgens onze tickets. Dus plotten we erop om 6 uur in de haven te zijn. We varen met Irish Ferries.

Op een bereikbare afstand van Dublin vinden we geen camping, maar wel een parkeerplaats bij een busstation. Er zijn twee wat grotere parkeerplaatsen, voor de slagboom op twee meter hoogte is. Dit zie je veel om campers tegen te houden op parkeerplaatsen. 

Maar welke idioot slaapt nu op een busstation?

Het is een onrustige nacht, om 5 uur staat de wekker.  De bussen rijden vlak langs de auto met volop licht. Gelukkig stopt dit in de nacht. Als de wekker gaat zijn we, in 33 minuten (ik heb geklokt), op pad na een minimale opfris beurt. (Natte washandjes, zijn in deze een uitkomst).

We staan rond half zeven op de kade en worden vrij snel ingeladen. Tot onze verbazing vertrekt de boot om zeven uur i.p.v. acht uur. Ik denk aan zomer tijd, maar dat zou automatische veranderen op onze mobiele telefoons. Bij navraag blijken we toch een uur eerder vertrokken te zijn. Maar goed dat we op tijd waren. De Ierse zee is rustig en na bijna 4 uur staan we op Engelse grond in Wales. 

Een camping is snel gevonden, de goede kritiek die ze hebben, moet je met een enorme korrel zout nemen. Er is hier niets. De WC’s zijn matig, de douche koud en geen stroom. 

Het gebied is commercieel. Zie je een waterval, dan moet je betalen, een gratis parkeerplaats bestaat niet. 

Berg beklimmen is een populaire sport naast wandelen. Men loopt met dikke bolders (matrassen) op de rug. Die leggen ze neer voor als ze naar beneden tuimelen. 

We hebben twee mooie dagen gehad en lekker gewandeld. Erg rustig aan gedaan en veel geslapen.

Vandaag stormt het met een gure wind. Zoals mijn buurman zei: “it is a bit chilly”. Een tocht naar een meer hebben we gestaakt, wat een klim was dat. Fred denkt altijd te gemakkelijk over dit soort tochten. Hij kreeg een jaap in zijn duim, toen hij tussen een hek kwam. Een pleister en betadine verhelpt het euvel.

In het dorp 12 kilometer verderop halen we pizza’s. Op de houtkachel maken we die warm als avondmaal. Het stormt vreselijk in de tent, alles klappert en beweegt, zelfs de kachel. Erg warm wordt het niet. Het is een onrustige maaltijd.

Morgen naar Liverpool, straks op tijd naar bed.

r

Laatste dag in Ierland

Via Kerry zakken we verder af naar het zuiden. Het weer blijft mistroostig, maar de bergen zijn prachtig. Wederom smalle paadjes, geen mensen en veel schapen grazend op een lage begroeiing. De rotsen kleuren mee met het licht, prachtig is dit. 

Ons doel is om naar een oud collega en kamergenoot te gaan, die bij Cork wonen. Ik heb ze in 17 jaar niet gezien, maar wel contact gehouden. Best spannend..

,

-

Bij hen worden we hartelijk ontvangen, we bewonderen hun huis. We hebben een bed, met eigen badkamer. Hoe luxe is dat en natuurlijk de WC niet te vergeten. Hier wordt je lui van. We kletsen tot in de kleine uurtjes over vroeger en halen veel herinneringen op. Dit alles onder het genot van een goed glas wijn. De heerlijke lamsbout is aan Fred niet gespendeerd, hij krijgt een eigen gerecht. We worden zelfs beloond met een dikke vos, die langs de tuin loopt.

Op aanraden van Tim, gaan we de volgende dag een tour maken naar Kinsale en de kust. 

Kinsale is een authentieke vissershaven. Het heeft oude huizen, de café’s zitten vol. Het is een kleurrijk dorp. Nadat we de nodige kilometers hier hebben gelopen, rijden we door naar de Timoleague Friary. 

Het klooster is gesloten door Hendrik VIII en Cromwell na onenigheid met de paus. Het klooster uit de 13 de eeuw is in verval geraakt en gebruikt als begraafplaats. 

.

Het is verbazingwekkend hoeveel ruïnes Ierland heeft, alles met een eigen geschiedenis. We rijden verder naar “Old Head”. Een smal schiereiland. Je kunt naar de zee kijken vanuit hoge kliffen. Er staat een fikse bries. 

.

Aan de andere kant van de weg gaat het pad naar beneden. Fred is al op weg. Ik volg hem twijfelachtig, omdat het gras op een klei laag groeit. Natuurlijk slip ik weg, waarna ik getrakteerd wordt op een preek van Fred, hoe ik mijn voeten moet neerzetten. “Maar met blubber schoenen heb je echt geen grip”, antwoord ik. Mijn broek en jas zijn vuil, mijn toestel valt mee. 

Ik ga terug en raad Fred aan hetzelfde te doen. Hij eigenwijs loopt verder. Vijf minuten later komt hij ook naar de auto en niet een beetje vies, maar erg vies. Hij is op zijn achter hoofd gevallen en doorgegleden. 

Nadat alles opgedroogd is, was het makkelijk de modder te verwijderen, weer iets geleerd om geen onnodige risico’s te nemen.

Nadat we afscheid genomen hebben van Tim en Máire rijden we door richting Dublin. We vinden een parkeerplaats tegen de heuvels aan bij een begraafplaats. De zon schijnt een waardig afscheid van Ierland. Morgen om 8 uur vertrekt de boot van Dublin naar Holyhead, bij Liverpool. Woensdag de begrafenis van Charley, ik zie er vreselijk tegenop.

.