Liverpool en Dover

We komen op dinsdag in Liverpool aan, één dag voor de begrafenis. 

Anja, mijn zus, had vol optimisme gezegd, dat we voor het huis kunnen parkeren. Wat ze er niet bij verteld had, is dat de ingang met een hek schuin op het huis staat. Ik heb twee rondjes gereden, voordat ik in de gaten had, dat er een smal straatje tegenover het huis is. We zijn bijna 10 meter lang. Na enig geklungel lukt het me om schadevrij in te draaien.

An is blij ons te zien. Eveneens als mijn nicht Kiki en haar vriend Ashley. Mijn broer Piet, is ook aanwezig. Ik heb geen goede verhouding met hem, hij is kampioen nare opmerkingen maken. Toen ik na de zoveelste opmerking het zat was, heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik hier verder geen zin meer in heb. Het hielp. Hij is vreselijk cynisch. Waarschijnlijk ook ongelukkig door het verlies van zijn vrouw en dochter en de pijn in zijn lijf.

An ziet vreselijk op tegen de begrafenis, wat logisch is. We proberen haar zoveel mogelijk af te leiden en te helpen waar het kan. De volgende dag vertrekken we naar de Cathedral. Hier zijn ook Patrick en Anya, (neef en nicht) met hun kinderen. De dienst is traditioneel. Er is een voorzanger met een prachtige stem. Rick mag bij de gratie gods 4 minuten iets vertellen over zijn vader, wat niet gebruikelijk is.

Na de dienst gaan naar het werkelijk enorme oude Ierse kerkhof aan de andere kant van Liverpool. Daar is een familie graf waar zijn moeder en grootouders begraven zijn. Hij wordt er bijgezet. We strooien witte rozen op het graf. Na nog een laatste woord gaan we met zijn allen naar de pub. 

Tony, de beste vriend van Charley vertelt over hem. Zijn studententijd en hun diepe vriendschap. Charley heeft samen met Tony en andere vrienden een band gevormd en gestudeerd. Ze speelden in pubs, Ierse muziek een traditie die is over gegaan op hun kinderen. Ook vandaag is er muziek gemaakt dat ontlaadt de sfeer enorm. Na de maaltijd vertrekken we naar het huis van An. Ze is blij dat het achter haar ligt. Tot nu toe steeds druk geweest met de afhandeling. Nu eindelijk tijd tot bezinning.

s’ Avonds komen Patrick met Anna nog langs. Ook Anya blijft met haar drie kinderen en man slapen. We kletsen bij en ze hebben veel vragen naar onze kinderen. Het is goed zo.

 

De dag erop is het stralend weer, zonde om binnen te zitten. An neemt ons mee naar een oude abdij, het Mamilton plein en naar een park, dat model gestaan heeft voor het Central Park in New York. Ik geniet van een kop koffie in de zon, de vogels om ons heen, het meer met watervogels en de grijze eekhoorn, die hier prominent aanwezig is. 

Dan is het ook voor ons tijd om te vertrekken richting Dover. De avond ervoor hebben we  ingepakt, we sliepen binnen en dan verhuis je van alles, zoals toilettassen, tabletten, kleding etc vanuit de caravan. 

An’s huis een oud patriciër’s huis, heeft 33 trappen. Het is een klus om steeds naar boven en naar beneden te lopen. Er zit nog een enorme kelder onder, met een heuse schuilkelder.

Met de belofte van An om snel langs te komen, gaan we op pad. Ze heeft ondertussen de zeer grote camper ingeruild voor een kleinere VW bus. Dan kan ze makkelijker bij vrienden komen. 

Het is zondag en de reis loopt vlot, tot het moment dat onder Londen de M25 is afgesloten. Kilometers aan auto’s die langs alternatieve wegen gestuurd worden. Zo ook wij. Op zeker moment moeten we over een bruggetje, dat zo smal is dat de caravan er maar net door kan. Aan weerszijde staan paaltjes. Met beide wielen half op de stoep, lukt het. Ik had er niet aan moeten denken als het mis gegaan was, want er stond een enorme rij auto’s achter ons. 

We besluiten door te rijden naar Dover om zo nog een dag aan zee te hebben. Inmiddels is het donker geworden.

Vandaag gewandeld langs de kliffen. Hier nestelen de meeuwen. Er vallen regelmatig brokken steen of liever krijt van de metershoge rotsen. Na de nodige foto’s gemaakt te hebben gaan we lekker in de pub eten. Mosselen met frites. Thuis een slaapje, ik word gewekt door mijn ex-schoonzus, die met feliciteert met de zwangerschap van mijn zoon. Er komt weer een kleinkind. Goed nieuws, dat me blij maakt.

Morgen over naar Duinkerken.

Drie dagen Wales.

De boot vanuit Dublin vertrekt om 8 uur s’ochtends, volgens onze tickets. Dus plotten we erop om 6 uur in de haven te zijn. We varen met Irish Ferries.

Op een bereikbare afstand van Dublin vinden we geen camping, maar wel een parkeerplaats bij een busstation. Er zijn twee wat grotere parkeerplaatsen, voor de slagboom op twee meter hoogte is. Dit zie je veel om campers tegen te houden op parkeerplaatsen. 

Maar welke idioot slaapt nu op een busstation?

Het is een onrustige nacht, om 5 uur staat de wekker.  De bussen rijden vlak langs de auto met volop licht. Gelukkig stopt dit in de nacht. Als de wekker gaat zijn we, in 33 minuten (ik heb geklokt), op pad na een minimale opfris beurt. (Natte washandjes, zijn in deze een uitkomst).

We staan rond half zeven op de kade en worden vrij snel ingeladen. Tot onze verbazing vertrekt de boot om zeven uur i.p.v. acht uur. Ik denk aan zomer tijd, maar dat zou automatische veranderen op onze mobiele telefoons. Bij navraag blijken we toch een uur eerder vertrokken te zijn. Maar goed dat we op tijd waren. De Ierse zee is rustig en na bijna 4 uur staan we op Engelse grond in Wales. 

Een camping is snel gevonden, de goede kritiek die ze hebben, moet je met een enorme korrel zout nemen. Er is hier niets. De WC’s zijn matig, de douche koud en geen stroom. 

Het gebied is commercieel. Zie je een waterval, dan moet je betalen, een gratis parkeerplaats bestaat niet. 

Berg beklimmen is een populaire sport naast wandelen. Men loopt met dikke bolders (matrassen) op de rug. Die leggen ze neer voor als ze naar beneden tuimelen. 

We hebben twee mooie dagen gehad en lekker gewandeld. Erg rustig aan gedaan en veel geslapen.

Vandaag stormt het met een gure wind. Zoals mijn buurman zei: “it is a bit chilly”. Een tocht naar een meer hebben we gestaakt, wat een klim was dat. Fred denkt altijd te gemakkelijk over dit soort tochten. Hij kreeg een jaap in zijn duim, toen hij tussen een hek kwam. Een pleister en betadine verhelpt het euvel.

In het dorp 12 kilometer verderop halen we pizza’s. Op de houtkachel maken we die warm als avondmaal. Het stormt vreselijk in de tent, alles klappert en beweegt, zelfs de kachel. Erg warm wordt het niet. Het is een onrustige maaltijd.

Morgen naar Liverpool, straks op tijd naar bed.

r

Laatste dag in Ierland

Via Kerry zakken we verder af naar het zuiden. Het weer blijft mistroostig, maar de bergen zijn prachtig. Wederom smalle paadjes, geen mensen en veel schapen grazend op een lage begroeiing. De rotsen kleuren mee met het licht, prachtig is dit. 

Ons doel is om naar een oud collega en kamergenoot te gaan, die bij Cork wonen. Ik heb ze in 17 jaar niet gezien, maar wel contact gehouden. Best spannend..

,

-

Bij hen worden we hartelijk ontvangen, we bewonderen hun huis. We hebben een bed, met eigen badkamer. Hoe luxe is dat en natuurlijk de WC niet te vergeten. Hier wordt je lui van. We kletsen tot in de kleine uurtjes over vroeger en halen veel herinneringen op. Dit alles onder het genot van een goed glas wijn. De heerlijke lamsbout is aan Fred niet gespendeerd, hij krijgt een eigen gerecht. We worden zelfs beloond met een dikke vos, die langs de tuin loopt.

Op aanraden van Tim, gaan we de volgende dag een tour maken naar Kinsale en de kust. 

Kinsale is een authentieke vissershaven. Het heeft oude huizen, de café’s zitten vol. Het is een kleurrijk dorp. Nadat we de nodige kilometers hier hebben gelopen, rijden we door naar de Timoleague Friary. 

Het klooster is gesloten door Hendrik VIII en Cromwell na onenigheid met de paus. Het klooster uit de 13 de eeuw is in verval geraakt en gebruikt als begraafplaats. 

.

Het is verbazingwekkend hoeveel ruïnes Ierland heeft, alles met een eigen geschiedenis. We rijden verder naar “Old Head”. Een smal schiereiland. Je kunt naar de zee kijken vanuit hoge kliffen. Er staat een fikse bries. 

.

Aan de andere kant van de weg gaat het pad naar beneden. Fred is al op weg. Ik volg hem twijfelachtig, omdat het gras op een klei laag groeit. Natuurlijk slip ik weg, waarna ik getrakteerd wordt op een preek van Fred, hoe ik mijn voeten moet neerzetten. “Maar met blubber schoenen heb je echt geen grip”, antwoord ik. Mijn broek en jas zijn vuil, mijn toestel valt mee. 

Ik ga terug en raad Fred aan hetzelfde te doen. Hij eigenwijs loopt verder. Vijf minuten later komt hij ook naar de auto en niet een beetje vies, maar erg vies. Hij is op zijn achter hoofd gevallen en doorgegleden. 

Nadat alles opgedroogd is, was het makkelijk de modder te verwijderen, weer iets geleerd om geen onnodige risico’s te nemen.

Nadat we afscheid genomen hebben van Tim en Máire rijden we door richting Dublin. We vinden een parkeerplaats tegen de heuvels aan bij een begraafplaats. De zon schijnt een waardig afscheid van Ierland. Morgen om 8 uur vertrekt de boot van Dublin naar Holyhead, bij Liverpool. Woensdag de begrafenis van Charley, ik zie er vreselijk tegenop.

.

Kerry.

We rijden dwars door Ierland richting Tralee, om vandaar uit naar Kerry te gaan. Dit is een prachtige streek. Toen ik net 20 was, heb ik de ring road  al eens gereden. Fred en ik zijn met rugzak en tent ooit meerdere weken door dit gebied getrokken. 

Tralee was toe nog een groter dorp evenals Killarney. Nu is het file rijden en een behoorlijke stad.

De kust bestaat uit schiereilanden.  We willen langs de kust rijden, maar komen al snel tot de conclusie, dat dit geen optie is. Omdat het zaterdag is en het zonnetje schijnt zijn alle Ieren naar de kust gegaan. Ze zwemmen zelfs in de zee. 

Als alternatieve route trekken we dwars door het gebied. De weg is smal, je kunt elkaar niet passeren alleen via inhammen. Die zijn eigenlijk alleen geschikt voor een auto lengte. Het is tenenkrommend manoeuvreren.

Door de vele regen stromen rivieren over en veranderen in woeste waterpartijen. 

Grote golven en opspattend water. Het water staat bijna tot de brugleuning, de brug bogen zijn verdwenen onder water. Op zeker moment is de weg overstroomd. We kunnen 30 cm water hoogte hebben om de accu niet te beschadigen. Een man met kaplaarzen zegt dat het wel kan. Terug rijden is ook geen optie, dus nemen we de gok. We duiken het water in, gelukkig gaat het goed. Fred zegt als de auto in de fik vliegt, moet je er snel uit. Erg geruststellend moet ik zeggen.  

Het landschap is ruig, grote rotsen met prachtige korstmossen. Onderweg drinken we koffie bij het enige  café  de  buurt, de Climbers Inn. In de zomer geven ze klim-cursussen nu is het uitgestorven. We zien het weerbericht en weten dat we storm en regen kunnen verwachten. Code oranje. Vannacht stormde het zo erg, dat we de keukentent midden in de nacht hebben afgebroken bij windvlagen tot 10bf. Nu staan we in een inham tussen de rotsen. Ik heb de auto als windvang neergezet. 

Natuurlijk heb je in dit weer geen zin in uitgebreid te koken. De oplossing die we hiervoor gebruiken is een elektrische lunchbox gevoed op de sigaretten aansteker. Je stopt er je kant en klaar maaltijd in (Bv diepvries tikka massala) en na een halve dag rijden is het gerecht klaar en warm. Eten we s’avonds aardappelen, dan gaan die erin, of groenten. Ook vis is een prima optie. Met een aluminium inleg bakje, geen kans op aanbranden of ingewikkelde afwas. 

Vanmorgen regent het eindelijk niet. De hele nacht was het raak. 

Om onze behoefte te doen staat de Potta Potti buiten tussen de auto en de caravan. Zit ik net lekker in eigen gedachten, komt er een schaap voorbij geslopen. Ik schrik me rot. Zo stom, wanneer maak je dit nu mee in het dagelijkse leven?

Het internet bereik blijft slecht, thuis gaan we zoeken naar een andere oplossing.

De Giants Causeway Coast.

De Giants Causeway zijn basaltblokken in een 6 hoekige  vorm. We hadden ze al eerder gezien in IJsland en in Spanje. Fred wil er graag heen, ik hoef niet zo.
Als we bij de plek aankomen krijgen we meteen een IJsland ervaring. Bussen vol toeristen. Een parkeerplaats kost 15 Euro en ik heb het er niet voor over. Ik laat Fred uitstappen en hij moet me bellen als hij uitgefotografeerd is. Zelf rijd ik door het heuvelachtige kustlandschap. 
Fred vertelt later dat het een heksenketel was, mannen met rode hesjes boden eerste hulp aan de toeristen die op de stenen geklauterd waren en uitgegleden. Ze waren spekglad door de constante regen. 
Horde Chinezen die selfies maakten bovenop de stenen.

Als we elkaar weer gevonden hebben rijden we naar een ruïne van een kasteel………

Omdat het al later is is het rustig. De burcht is gebouwd op een klif door Schotten. Er woonde een hele gemeenschap, met huizen voor de bedienden en een heuse binnenplaats. Het is aardig indrukwekkend.  

De volgende dag door richting Zuiden. Waar dit mis gegaan is weet ik niet want na een dag rijden hebben we slechts weinig kilometers gemaakt. We willen de 25ste in Cork zijn en op deze kleinere wegen schiet het niet op.

s’Avonds staan we voor een totaal vervallen kerkhof met een kerk-ruïne de Old Cumber Church. De kerk is van de 18de eeuw en gebouwd op een vroegere kerk van 400-1100 A.D. Er zijn graven uit de 18de eeuw. De grafstenen zijn door de tijd aangetast. 
Tegen half negen krijgen we bezoek van een boer, die erop wijst dat het zijn land is, we waren opgemerkt. Kamperen was geen probleem, maar hij was alert omdat er schapen gestolen werden. 

De schapen liepen nu nog ver weg, maar s’ochtends kwamen ze kijkenZwart-wit gekleurde beesten met nieuwsgierige intelligente koppen.

Na wat foto’s genomen hebben van deze bijzondere plek rijden we verder. Ons gemiddelde ligt rond de 50 kilometer, de wegen zijn smal. Dit geeft wel de mogelijkheid het landschap in je op te nemen en zowaar vanmorgen de eerste zon, die van korte duur was.

Langs de Oostkust.

 Vanmorgen constateerden we een lekke band. De druk is erg laag. Nu de auto weer uitpakken om de pomp te pakken. 

We rijden naar de Lidl voor daagse boodschappen. Een Ierse man, lekker ruig type met dikke SUF, kijkt vol bewondering naar de caravan. We maken een praatje en ik vraag of het mogelijk is in dit gehucht een banden-man te vinden. Hij kijkt moeilijk, “alles dicht op zaterdag” is het antwoord. Maandag meer kans, maar om nu iedere twee uur een band op te pompen is ook geen pretje. We rijden verder en geven onze ogen de kost. En dan…aan het einde van het dorp vinden we een vervuild piepklein industrie terrijntje en er staat een dik bord met “tires”. In een garage box staat een hefbrug en iemand is er aan het werk. Een Indiër zo te zien. Hij kan ons helpen, caravan afkoppelen en op de brug met de auto. Het lek is zo gevonden, plug erin en verholpen is het lek. Kosten 10 euro en wij blij. 

En er was een afval bak waar we onze rotzooi kunnen lozen. Die dingen zijn hier schaars gezaaid. Dat wordt ook nog een aandachtspunt de komende dagen. 
Echt kilometers hebben we met dit getut niet gemaakt. Soms is de weg zo smal dat je stapvoets moet passeren of gewoon geduld moet hebben.

Om vier uur vinden we een plekje bij een visvijver. Na het opzetten van de achtertent nog een stukje lopen en dan lekker relaxen. Het eten (lasagna) staat al op.



Weer verder richting Belfast. Ondanks het feit dat het zondag is staat er een dikke file. Hier hebben we geen zin in en dus veranderen we ons plan. We gaan langs de kust rijden. Onderweg heel veel mist en regen, maar als we dan bij zee komen is het zicht beter. Carrickfergus Castle komt uit de mist tevoorschijn. Het staat in de stijgers en wij zijn te laat voor een bezoek. Wederom het dagelijks ritueel van een plekje zoeken, campings zijn hier niet. We vinden een parkeerplaats bij een waterval Glenoe. Prima voor vannacht. Een dikke steak staat op het menu. Met wat brood en sla een prima maaltijd. Ik geloof wel dat we gek zijn om rond het vriespunt buiten te eten, maar we overleven.  Binnen is het heerlijk warm. Ik ga een boekje lezen.

Morgen ochtend de waterval fotograferen Deze foto is van Fred.

s’Nachts wat lawaai van de plaatselijke jeugd. Dat kom je overal tegen. Zo langzamerhand verlang ik ernaar mijn haar te wassen. Vanavond gaan we naar een camping bij een manege Maddybenny Farm. De weg langs de kust is adembenemend mooi en geaccidenteerd. We klimmen over een stenen muurtje om bij de zee te komen. Het is glad en natuurlijk ga ik onderuit. Gelukkig niets ernstigs, behalve modder aan mijn kleren. Nu ja we zien er al aardig uit als zwervers. De methamorfose is gelukt
Morgen rijden we naar de Giants Causeway. 

    

Wicklow Mountains

We besluiten nog een dag in Wexford te blijven. Er staat een prachtig kasteel, Johnstown Castle. Rond het kasteel liggen twee handgegraven vijvers. De tuinen zijn prachtig ontworpen. Er staan 140 boom soorten. Overal lopen pauwen rond. 

Het kasteel dateert uit de 12de eeuw en is gebouwd door de Esmond familie. Het werd na Cromwell’s invasie in beslag genomen en later gekocht door de puissant rijke Grogan-Morgan familie in 1692. Als teken van rijkdom werd er exotisch fruit gekweekt zoals ananas, druif en perzik in hun kassen. 

Toemalige eigenaar Cornelius Grogan werd in 1798 opgehangen wegens zijn aandeel in de Ierse opstand. Men gelooft dat er een vloek heerste op het kasteel daar vele leden van de familie op jonge leeftijd stierven. Het huis werd door de Architect Daniel Robinson in een Gothische stijl herbouwd in opdracht van Hamilton Knox Grogan-Morgan (25jaar). Ook hij sterft op jonge leeftijd. Zijn vrouw hertrouwd in de familie van FitzGerald. Hiermee verkrijgen ze een adellijke titel. 

Lady Maurice FitzGerald was de laatste eigenaresse. Het kasteel werd bij haar dood  in 1942 geërfd door haar kleinzoon. Hij wilde ervan af, gezien de kosten en zo werd het vergeven aan het Wexford district om te  gebruiken voor landbouwkundige experimenten.

De vroegere eigenaren hadden bedongen dat iedereen die werkzaam was op het kasteel hun baan zou houden. Ze waren erg trouw aan hun bedienden en gaven hen een fatsoenlijk loon en onderwijs. 

Momenteel wordt het kasteel goed onderhouden en gerestaureerd waar nodig. 

Na een dag vol indrukken, er was ook een landbouw tentoonstelling, waar ik de caravan van mijn dromen zie uit 1989, getrokken door paard en wagen. 

Thuisgekomen maakte ik me zorgen over ons dak, een emmer water moest uitsluitsel geven. Nu het lekte en niet zo een beetje. Bij de receptie krijgt Fred afdicht kit. Daarmee moet het verholpen worden. 

De volgende dag toch weer water binnen. Bij een bouwmarkt halen we tape en voorlopig is het lek dicht. Het ziet er niet echt mooi uit. 

Vandaag en gisteren zijn we door de Wicklow mountains gereden, een prachtige route over smalle weggetjes de R115. Onherbergzaam gebied, er waait een frisse wind en er is mist, die het uitzicht beperkt. Net weer een kampeer plekje gevonden aan een smalle weg, het is hier pikke donker en doodstil.

W