Verder naar het zuiden gaat onze reis. We vinden op de kaart een camping die La Motte heet. Hij is open en ligt in het gehucht Le Fouillioux. We komen er rond vijf uur aan. Mooie tijd om te stoppen. Hier blijven we twee nachten. Als we ons aanmelden in de “huiskamer” huilt er een baby erbarmelijk. Mogelijk was moeder net aan het voeden, het meisje is 4 maanden. Wat een stress moet dit ook voor haar zijn, klanten die binnenkomen, een baby die huilt en dan nog blijven lachen. We krijgen een plaatsje toegewezen aan het eind van de camping op zand. Dat zand vinden we later overal terug. Omdat we elektriciteit hebben, laden we meteen onze mobielen en Ipad’s op. Na een dik uur staan we, tenten opgezet, bestaande uit de luifel voor Fred, de WC tent aan mijn kant en de keuken tent. Die had ik verleden jaar gemaakt en het was weer even puzzelen hoe de dwars stok erin te krijgen was. Nu hebben we in ieder geval zitruimte achter. Tafel en stoelen erin, best gezellig. s’ Avonds kijken we een filmpje, had ik thuis al gedownload.
De volgende dag gaan we wandelen. Het weer is goed. Fred had een pad uitgezocht dat naar een riviertje zou leiden. Al snel komen we er achter dat dit niet gaat, het pad houdt op en we landen op privé terrein. Dan maar de andere kant uit, via een karrespoor. Ook in Frankrijk heeft het excessief geregend en het spoor wordt een waterige blubber spoor. Tot nu toe houden mijn schoenen het nog steeds. Alleen als het opeens erg diep wordt, heb ik natte sokken. Helaas moet ik dat bezuren met een blaar op mijn teenknobbel. Daar heb ik nu last van met lopen.
Onderweg komen we een boer tegen, die verwonderd is als ik zijn tractor fotografeer. Het is er echt een uit de oude doos. Hij vraagt of we herinneringen maken. Ik antwoord voor het plakboek. Mooi zo een verweerde man met een vriendelijk gezicht.
Aangezien de volgende dag weer regen voorspeld wordt, gaan we verder richting zuiden.
s’Ochtends vroeg opstaan, cape aantrekken en de tenten nat inpakken. Ik ben in een continue gevecht met mijn cape, die gaat een eigen leven leiden, als je bukt om een haring uit de grond te trekken of als hij op wappert door de wind. Regelmatig hangt hij voor mijn gezicht, geef mij maar een gewone regenjas.
Na een broodje opgepakt te hebben bij de receptie zijn we weg, weer zuidwaarts.
Ik wil niet naar de kust, mij te toeristisch, maar naar de bergen. De keuze valt op Oloron aan de voet van de Pyreneeën. Er is daar een camping open. Onderweg doen we boodschappen en eten vis en chips bij de Intermarchee. Hebben we geen afwas, heerlijk. Ik zie een Decathlon en daar kopen we beide een dunne regenjas. Ben ik van die vervelende cape af. (Fred is altijd een cape favoriet geweest, prima als je rechtop staat of loopt).
Vandaag naar Oloron gewandeld. Die blaar werkt niet mee ondanks de blarenpleister. Er is hier een oude cathedraal Sainte Marie, waar we de nodige foto’s maken.
We slenteren verder, helaas trap ik in de poep. Dit vertel ik omdat buurman Arno een smeuïg verhaal wil. bij deze.
Bij de bakker kopen we nog wat lekkers en tegen half acht retour op de camping. Het is aardig donker. Snel de foto’s bekijken en schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten