Nog steeds staan we verbaasd over de mooie omgeving. De ene keer waan je je in de Dolomieten de andere keer zit je in een meren landschap. We slingeren over de kleinere wegen door het landschap en hoppen zo van eiland naar eiland. Soms zit er een pont tussen. Ons plan was om naar Lauvik te gaan, daar is een Aurora centrum van twee Nederlanders. Ik mail ze om info, want de website is slecht te lezen op mijn mobiel. Ik wil weten wat ze te bieden hebben, omdat de toegang voor zijn tweeen fors is. Maar ze verwijzen naar hun website in het antwoord. Daar schiet je niets mee op, dus dan maar niet. We hebben ons al geïnformeerd over de zonnewinden en de magnetische velden die de Aurora teweeg brengt.
We vinden een leuk beschut plaatsje bij Vinje aan de zee. Fred wil daar graag foto’s maken. ‘s Avonds krijgen we een Aurora melding, dus er weer tussenuit. En we worden wederom beloond. Tegen half twaalf richting camper en naar bed. Verkleumd maar ook voldaan.
Fred had gelezen dat de weg naar Myrland mooi is. We worden meteen verrast door aalscholvers op de rotsen. We weten dat de weg doodloopt, dat is twee keer genieten. Mooie stijle rotspartijen waarop steen lawines. Aan de overkant de besneeuwde toppen van de bergen. De wind wakkert aan, als we staan. Ik ben altijd nog bang om weg te waaien, zo aan zee op een rotspunt. De wind loeit met 10 bf. Ook dit loopt goed af.
Sinds enige dagen eten we warm tussen de middag. Dat scheelt kou tijdens het koken, want na 5 uur is het echt niet aangenaam. De grote tent hebben we niet meer opgezet, we leven nu meer binnen. Op bed dus, maar lekker warm en knus.
Als het waait, dan s’ nachts zo de kou in bij temperaturen rond het vriespunt. Maar dat went ook. De pot staat gewoon langs de caravan, maar er is toch niemand die je ziet.
We rijden verder naar Reine, een van de mooiste plaatsjes van Noorwegen. Het is gebouwd op meerdere eilanden, met bruggen verbonden. Dit authentieke vissersdorp is een attractie voor toeristen. In een bocht staat een kluitje fotografen dezelfde foto te maken van de huisjes. Een beroemde foto Google maar eens. Ik geloof dat wel, want het is weinig origineel. Voor we het weten zijn we in Moskenes, beide aardig koud. We hebben vandaag veel regen gehad, een erg onrustige nacht en daar ligt de veerpont. Het weer voorspelt weinig goeds de komende dagen, sneeuw en wind. In een mum van tijd beslissen we om de Lofoten te verlaten en naar huis te gaan. Even nog dubben hoe te rijden, maar de fjorden van Noorwegen zijn mooi, dus niet via Zweden. De overtocht duurt drie uur, er is een camping in Bodø. Daar nemen we een warme douche. Wat ben ik die gaan waarderen.
Als we willen betalen blijkt de camping gesloten. Nu ja dan maar een gratis nachtje.
Het valt op hoe druk de weg naar Trondheim is. We missen de rustige weggetjes. Mogelijk wordt het na Trondheim beter. Onderweg
we een auto op zijn kop liggen, geslipt door de verraderlijke gladde sneeuw. De mensen staan ernaast, dus geen ernstig letsel vermoed ik.
Wij staan nu tussen de bomen bij een idillisch meertje. Er ligt een paar cm sneeuw. De temperatuur is gedaald tot -6. Alles bevriest meteen. Vaat doekjes worden ijsklompen, bekers vriezen vast.
Vanmorgen een klein wasje gedaan, bij -6, ook een ervaring. Handschoenen onder mijn huishoudhandschoenen, werkt. De kachel in de WC tent geplaatst, kan net, het is er meteen een sauna. Dus daar heerlijk warm gepoedeld en de was opgehangen. We kunnen er net met zijn tweeën op een krukje zitten als we lunchen met een rendier stoofpotje.
De wind is gedraaid en neemt toe. Wij draaien de caravan, dan sta je in de keuken uit de wind.
Morgen wordt er weer storm en sneeuw verwacht, maar hier tussen de bergen zijn we redelijk beschut. Waarschijnlijk blijven we dan hier want we willen geen risico van te slecht weer lopen. Km rijden door dichte sneeuw is niet aangenaam. We zien wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten