Kungsleden

Fred is in staat geweest om de buis van de tent te repareren. De ventielen deden de job. Het terugplaatsen van de buizen is een klus. Je moet de “binnenband” in een Kevlar tube schuiven. Ik kreeg het idee om de band met talkpoeder in te smeren. Dat hielp en met gezamenlijk rukken en trekken zat hij op zijn plaats. Vervolgens kwamen we tot de ontdekking dat het ventiel aan de verkeerde kant  zat. Dus band er weer uit en omgekeerd erin. Dan moet de buis nog in de tent gemonteerd worden. Daarvoor zijn er Kevlar banden op de ribben van de tent, waarachter hij getrokken wordt. Je bent dan bezig met 40 kilo onwillige tent. De beloning is groot als alles weer op zijn plaats zit. 

Van een Zweedse Facebook vriend hadden we de tip gekregen om in Abisko het Kungsleden pad te bewandelen. Dit is een must voor iedere wandelende Zweed. Het hele pad is 480 kilometer, geschikt voor meerdaagse tochten. Er zijn hutten waar je kunt overnachten. Voor ons te ver, maar een wandeling van twee uur lijkt ons wel wat. Bepakt met foto rugzak en statief gaan we op weg. Na een flinke klim komt Fred erachter dat hij zijn statief kwijt is. In paniek gooit hij zijn rugzak op de grond samen met zijn camera en loopt terug. Daar zit ik dan op een hoog punt in de snijdende wind. Na een half uur, probeer ik hem te bereiken, maar de telefoon hoort hij niet. Ik had hem willen zeggen, navraag te doen bij de tourist information. Want dat hij helemaal is teruggelopen is duidelijk. Ik koel teveel af, dus hijs ik zijn foto tas op mijn rug, en met mijn tas aan de arm, struggle ik de berg af. In ieder geval word ik warm. Het doet me denken aan de keer, dat hij boven op een berg, zijn ski’s uittrekt. Hij kwam tot de ontdekking dat hij op een zwarte piste stond en daar wilde hij niet naar beneden. Ik gil nog niet doen, want je hebt zonder ski’s geen houvast. Te laat, hij glijdt met een reuze vaart de berg af. Gelukkig zonder ernstige gevolgen. Ik pak zijn ski’s op mijn schouders en ga naar beneden. Hij lacht, maar ik vond het zo stom.

Fred komt zonder statief retour. Ik vraag nog of hij bij de Tourist Information navraag had gedaan, over gevonden voorwerpen. Daar had hij niet aan gedacht. Op de heenweg had hij een foto gemaakt voor een groep jongeren en hij vermoedt dat hij toen zijn statief heeft weggelegd. Als ik nadenk, zie ik geen beeld van hem met statief. Ik loop terug naar de caravan en vindt daar zijn statief op de wielkast. Ook weer opgelost. 

Na de lunch tweede poging om op weg te gaan over het wandelpad. Het weer is goed en de omgeving prachtig. Er is een kloof waar de rivier doorheen kolkt. We zijn beide moe en willen de tent op een camping bij de grens zetten. Ook hier blijken wel stacaravans te zijn, maar de receptie is dicht. Dat wordt verder rijden en daar gaat de warme douche. Zo belanden we dan toch in Noorwegen. Veel te laat vinden we een plekje langs de weg. We maken kamp met de grote tent. Na zes uur koelt het erg af en dan wil je wel beschutting hebben. De twee dagen zonder tent was een koude winderige bedoeling. 

Nu staan we op een camping bij Grofjord als enige kampeerder. Aan de zee met een prachtig uitzicht. Achter ons een enorme berg. Bootjes liggen aan de stijger te dobberen. 

Er wordt veel gevist en Fred werpt zijn hengeltje uit. Zowaar hij heeft beet, vanavond vis op het menu.

Vandaag worden we gewaarschuwd dat vannacht het gaat stormen. Zeker 10bf met valwinden vanaf de bergen. Hij raadt aan de caravan te verplaatsen achter een huisje. Want zaken kunnen wegwaaien, zelfs caravans. Hij heeft ooit drie boten weggewaaid gehad, die op de kant lagen. We kennen deze verhalen ook uit Schotland, waar zaken met dikke touwen en stenen verzwaard worden. We halen de tent neer, die drijfnat is, van de constante regen. Verplaatsen de caravan en laten hem op de trekhaak. We zien wel, indien nodig kunnen we wegrijden.