Op maandag staan we vroeg op, de Walvis Safari staat op het programma. Het weer ziet er veelbelovend uit. Niet teveel wind. Het is een half uurtje rijden naar Andenes. We nemen brood en snacks mee.
Aangekomen blijkt de belangstelling groot te zijn, zo een 40 man schat ik. We komen in contact met Heleen, een Hollandse die haar studie voor 4 maanden heeft stopgezet en alleen in een Toyota Hilux rondtrekt. Dapper hoor. Er staat een auto met een daktent naast onze auto geparkeerd, zitten wij primitief, dat is helemaal primitief. Uiteindelijk hebben wij een kachel en een vaste schil. Fred heeft heel lang een daktent willen hebben, ben ik blij dat het er nooit van gekomen is.
Tegen 10 uur begint de rondleiding in het centrum. Er wordt verteld over de schillende soorten walvissen, met tanden (potvissen)en met baleinen. Er leven ook Orca’s, dolfijnen, Die vallen ook onder de walvissen.
In de baai zitten voornamelijk mannelijke potvissen, de vrouwen houden zich veel zuidelijker op, omdat het daar warmer is. Maar ook omdat daar minder Orca’s zitten die de jonge potvissen aanvallen. Eens per jaar gaan de mannen naar het zuiden. Vrouwtjes paren elke 4 tot 20 jaar, ze zijn met 9 jaar geslachtsrijp. Ze paren tot 40 jaar en worden net zo oud als mensen.
Mannen zijn met 18 jaar geslachtsrijp en vechten om de vrouwen, maar uiteindelijk kiest de vrouwen partner. De staart van de potvis is als een vingerafdruk waaraan wetenschappers ze herkennen en kunnen volgen.
De zeebodem bij Andenes heeft een bijzondere structuur, aantrekkelijk voor walvissen. De kust heeft een glooiende bodem, rijk aan voedingsmiddelen voor vissen, die hier volop leven. Even buiten de kust ligt Bleik Canyon, een diepe zee. Hier kunnen de potvissen 3000 meter diep duiken op zoek naar prooi. Inktvissen en diepzee vissen. Ze doen daar 30 - 40 minuten over (max 2 uur). Ze vinden hun prooi met een sonarsysteem. Ze maken klikgeluiden en ontvangen het signaal terug en kunnen daaruit concluderen of waar een prooi zich bevindt. Ze zien niets op deze diepte. ook communiceren en navigeren ze op deze manier
In Noorwegen bevinden zich 5000 walvissen.
Na de lezing stappen we aan boord waar sonde apparatuur aanwezig is om de klikgeluiden op te vangen. Bij prachtig en relatief rustig weer is het genieten aan boord. Na anderhalf uur speuren en niets gevonden te hebben, krijgen we de mededeling dat de walvissen erg ver buiten de kust zijn. We moeten naar dieper water. Af en toe valt de boot stil om de klikgeluiden beter te kunnen horen. Volle kracht vooruit. En dan als je bijna denkt dat het niet meer lukt, de mededeling dat er geluiden zijn waargenomen, ver uit de kust. Het eerst zo rustige tochtje verandert in een erg deinend bootje. Grote golven rollen af en aan en de eerste zeezieke mensen melden zich. Dan is er toch die walvis naast de boot. De kapitein waarschuwt wanneer het beest gaat duiken, spannend. Camera’s klikken af en aan. Weer verder de zee op, Fred ziet spierwit en komt terug met een kotszakje. Dan ga ook ik voor de bijl, maar niet zo erg. Het lucht op. Weer een walvis in de peiling en weer het spannende moment van afwachten wanneer hij gaat duiken. Nog minder mensen langs de reling, dit tochtje maakt slachtoffers. Fred vertrekt naar het kombuis hij is er slecht aan toe en zit als een hoopje ellende in een hoekje met meters keukenrol. Hij spuugt alleen nog maar gal en voelt zich zwaar ongelukkig. Ik blijf buiten kleumen ondanks twee paar sokken, hoge schoenen, vijf truien, twee jassen en een dubbele capuchon en muts is het verrekt koud. Binnen is geen optie, daar word ik alleen maar ziek.
Na het bewonderen van nog een walvis, 75 % zieke passagiers in alle stadia en een vrolijk doende bemanning varen we volle kracht, richting huis. Er wordt warme soep met brood aangeboden, maar de geur alleen al maakt me misselijk. Tegen vijf uur komen we in de haven. Voor velen had het niet langer hoeven te duren. Wel jammer dat we alleen potvissen gezien hebben, maar de natuur laat zich niet dwingen. dit was dus echt een “once in a Lifetime” ervaring.
De dag erop gaan we verder. Eerst weer het kamp opruimen. Er moeten nog boodschappen gedaan worden in Andenes dat besluiten we zonder de trailer te doen. Makkelijker met parkeren. We rijden weg om ons te realiseren dat we iets vergeten hebben. Fred zet de auto in de achteruit en dan hangen we opeens enorm scheef. Hij heeft met een achterwiel een stijle berm ingestuurd. De auto staat met zijn rechter voorwiel een kleine meter boven de grond, links voor heeft nog houvast. Ook het linker achterwiel zweeft en daar zweef je dan. Sorry even vergeten in de achteruitkijkspiegel te kijken, was zijn commentaar. Wil jij het overnemen. Nu uitstappen aan zijn kant is geen optie en verder vind ik dat hij dit zelf moet klaren. Ik stap uit en zie dat hij probeert de wielen naar boven te draaien, maar dat heeft weinig zin, rechtdoor de berm uit is beter. De wielen slippen door, “Nee” roep ik “denk na”. Zet hem in het sper differentieel Uhh, wat??? Maximale onafhankelijke kracht op de wielen. Dat heeft succes en langzaam komt de auto uit de berm. Gelukkig maar, dit had heel anders kunnen aflopen. We halen de pollen gras van het chassis af, doen boodschappen, halen de trailer op en vervolgen onze tocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten