3 Dagen Kaapstad.

Bij aankomst loopt het tegen de avond en we besluiten naar het dichtstbijzijnde Indiase restaurant te gaan. Het is 400 meter verderop in de straat en volgens de manager van het onderkomen veilig om te lopen. Nog geen 100 meter buiten het hek, verstapt Fred zich en gaat languit onderuit. Ik schrik me kapot, dit is niets voor hem. “Wat doe je”, zeg ik tegen het languitgestrekte lijf op de grond. “Ik ben degene die valt, niet jij!”. Hij zag een gat niet, grijpt zijn bril en mobiel en zegt “het valt mee”. Dan begint hij te bloeden uit zijn hand en wordt een diepe snee op zijn duim zichtbaar. Terug naar de kamer om de wond te spoelen. Het ziet er lelijk uit en we besluiten een dokter te bellen, die een half uur later voor de deur staat. Na het invullen van papieren, wordt de wond bekeken, dichtgeplakt en verbonden. Omdat al mijn betaalpassen nog steeds geblokkeerd zijn voor grotere bedragen, kan ik niet betalen. Stress alom. Ik moet limieten verhogen, maar dat duurt vier uur. Ik krijg wel een betaal link van de organisatie, maar die is niet te openen, omdat de ING niet herkent wordt. Na overleg kan ik morgen betalen, als mijn limiet verhoogd is. 

Na wat gepuzzel, BIC codes en bank identificatie codes en googlen, krijg ik de betaling gedaan. Ik maak een screenshot en stuur dit door. Het wordt geaccepteerd.

Mandela’s Bril

De volgende dag besluiten we de hop on, hop off bus te nemen. Een tour duurt 3 uur en brengt je langs alle hoogtepunten. De hele kust is hier waanzinnig mooi en we worden overladen met informatie over vroeger en nu. In Hout Bay stappen we uit voor koffie en lunch. Hier is een oud pakhuis met Afrikaans kunst, kleding, prullaria maar ook een hele food hall. Hier gebruiken we onze lunch, wederom met burgers. ( ik mis mijn boterhammen). Tegen vier uur zijn we verkleumd thuis, door de open bus.

s’ Avonds gaan we naar de Kloof, een gerenormeerd Restaurant hier. Het eten is uitstekend, we laten hetv voorafgegaan door een cocktail. Toe koffie met een likeurtje, vergeet alle ellende.

De tweede dag maken we met onze auto een tour langs het eiland. We willen graag, met vele anderen, de pinguïns zien die hier in grote getale zitten. Ze worden hier geobserveerd. Ze zijn erg grappig als ze met de golven in zee proberen te komen of eruit. Maken ruzie als kleine kinderen. Pinguins zijn monogaam, trouw aan elkaar. De jongen hebben nog veren op hun lijf en zien er fluffy uit. 

Daarna rijden we verder om naar Kaap de Goede Hoop. Er staat zo een grote file richting de Kaap, dat we dit opgeven. De kustweg is mooi, prachtige rotspartijen bij een ruige zee. Tegen de avond zijn we retour en bestellen Indiaas via de Uber app. Zo hoeven we er niet meer uit en we hebben nog een half flesje wijn.

Vandaag door de stad gelopen. Eerst naar de Green Market. Hier in kleine stalletjes met Afrikaanse kunst. Veelal hetzelfde, Fred zegt “made in China”, maar dat zal wel meevallen. Iedereen probeert je wat te verkopen, maar er is niets dat ons hart sneller laat kloppen. We bezoeken het apartheids museum, zo weet je meer over de geschiedenis.

Tegen twee uur schieten we de pizzeria binnen en dan ligt er nog tijd voor ons. Mijn benen zijn best moe, dus verder geen plannen. Ik heb geen moed meer voor Botanische tuin of wat dan ook. 

Nu heb ik even tijd om het blog bij te werken.  

Onze vlucht gaat om 23:15, aankomst 10:45 uur in Amsterdam. Ons vlucht nummer is KL598.

Stellenbosch.

Stellenbosch is genoemd naar Simon van der Stel. Hij verkende het gebied in 1679 en was onder de indruk van de vruchtbare aarde en de schoonheid. Nog hetzelfde jaar vestigde de eerste kolonisten er zich en is daarom op Kaapstad na, de oudste Europese kolonie. Het is een belangrijk centrum voor de wijnindustrie. De vele eiken in de stad zijn een overblijfsel van de behoefte aan eikenhout voor de wijnvaten. Helaas groeiden de eiken te snel door het warme klimaat en daardoor niet geschikt als wijnvat. Het hout is te sponzig.

Stellenbosch is een charmant stadje met veel witte huizen in Kaaps-Hollandse stijl. Prachtige gevels uit de koloniale tijd. De dorpsstraat is schilderachtig en goed bewaard gebleven.

Fred maakt s’ochtends een stadswandeling. Ik heb teveel last van mijn rug en durf de anderhalf uur wandeling niet aan. Het vele autorijden vraag zijn tol.

Stellenbosch is ook een grote universiteits stad. Tegenover ons onderkomen, een zeer oud herenhuis, met giga kamers, ligt de hortus. Daar breng ik mijn ochtend door. Ik geniet van de plantenweelde. Grote ficussen, vingerplanten, palmen, vetplanten , azalea’s zo mooi, ga maar zo door. Het leuke is dat de viooltjes nu bloeien.

Na elven houd ik het voor gezien.

Fred komt de kamer binnen en verteld zijn verhaal. Na een kop koffie, lopen we de stad weer in voor de lunch. Het stadje heeft veel kunstgalerijen. Prachtige beeldhouwwerken van metaal of giga grote schilderijen. We zijn onder de indruk (ook van de prijzen).

Tegen twee uur wil ik echt wel lunchen. Ons diner gisteravond bestond uit een burger, daar heb ik nu geen zin in. Een uitsmijter is prima. Een gerant voor een restaurant, vraagt of we willen eten. Ik zeg “ja” alleen geen copieuse maaltijd, gewoon sandwiches. Hij kijkt me aan en begint breed te lachen. “Well, we have bread, eggs bacon, so we could do this”. Ook nog een tomaatje? Het is geregeld. We gaan naar binnen in het oudste huis van Stellenbosch. Drukke stemmen uit de keuken. Ook lachen. Uiteindelijk staat de uitsmijter-sandwich voor onze neus met een heerlijke kop koffie. Later blijkt dat dit een 5 sterren restaurant was. Leuk toch?

Daarna nog wat rondgelopen. Soms zie je iets dat leuk is. Ik ben op zoek naar een t-shirt voor zoonlief, hier niet te vinden, tenzij je 80€ uit wilt geven. Misschien heeft Kaapstad meer mogelijkheden.

Op naar Kaapstad.

Iemand raadde ons het West Coast National Park aan, omdat het daar het begin van bloeitijd is. Vanuit Stellenbosch steek je over naar de andere kust aan de Zuid Atlantische Oceaan. Aangekomen blijken we, ondanks het feit, dat het maandag is, niet de enige te zijn. Onderweg is het landschap veranderd in groene weidegronden over lage heuvels. Het kustgebied is als de Nederlandse duinen, alleen is het zand echt magische wit. Het gebied is een landtong aan twee kanten omgeven door water, onderhevig aan eb en vloed. Naast fietsers, die hier hun rondje rijden, recreanten die de braai gebruiken en gezinnen, heel veel dagjesmensen. Als we bij het “bloemen” gedeelte aankomen, lijkt het op de Nederlandse heidegronden. De heide is vervangen door blauwe margrieten. Tussendoor ook goudsbloemen, die een mooi contrast vormen. In de verte een zebra of springbok. 

Later rijden we richting zee, die prachtig is, doordat hij zo woest tekeer gaat tegen de rotsen.  Wat een golven, wat een uitdaging voor vroegere vissers. 

Als we in Kaapstad aankomen, is het vinden van het onderkomen een uitdaging, door het een richtings verkeer. Google heeft er geen kaas van gegeten. Na drie keer een verkeerd rondje gereden te hebben, neem ik een willekeurige weg en zowaar nu kom ik er wel. 

We zijn ondergebracht in een groot oud huis, niet zo royaal als de laatste keer, maar meer dan voldoende. 

Oudshoorn

 De route naar Knysna naar Oudtshoorn loopt via de kust. Het weer is omgeslagen, af en toe regen. We stoppen bij de kust, de zee is omstuimig met huizenhoge golven. 

Als we bij de lodge aankomen is er een fotograaf bezig, rond het zwembad, met famillie foto’s. Allemaal erg standaard. Iedereen in het donker groen. De gezette moeder, loopt in een te strakke jurk, waardoor BH en onderbroek erg afsteken. Iets wat je hier wel vaker ziet. De sessie is bedoeld om het afstuderen van zoonlief vast te leggen. 

We worden vriendelijk ontvangen door de eigenaresse. We hadden bij de Spar wat gegrilde kip gekocht, sla en toetje. Flesje wijn erbij. Soms komt het uit eten me de neus uit. We mogen borden lenen in de ontbijtveranda. Kachel aan. Helemaal prima. Om negen uur liggen we plat. 

De volgende ochtend om half zes staat de meerkat Safari geplanned. Dikke kleren aan, dubbele broek, drie truien etc. We worden warm onthaald met een kop koffie/thee en koekje. Na een inleidend verhaal, zoals, je mag ze niet aaien, voeren, roepen etc, gaan we op pad met nog 10 anderen. De meercats zijn gewend aan mensen, als het patroon hetzelfde is. Je zit daarom met zijn allen op een rij, niemand mag zomaar opstaan of de rij verbreken.

Meerkats (stokstaartjes) leven in families onder het motto “samen zijn we sterk” Ze eten voornamelijk insecten. Als de zon opkomt, of als ze honger hebben komen komen ze uit hun hol. Ze keren zich met hun buik naar de zon om op te warmen. Ze leven in open droge vlakten. Ze graven hun holen over een oppervlakte van 15m2. Een volwassen dier kan zijn eigen gewicht (80 gram) aan zand uitgraven in nauwelijks 10 sec. In de holen worden speciale kamers aangelegd: slaapkamers, kraamkamers, en zelfs toiletten. De toiletten worden schoongemaakt door de mestkevers, waarmee ze samenleven. 

Door de zwarte omranding van hun ogen kunnen ze tegen de zon inkijken. 

Wil je meer over stokstaartjes weten, kijk dan op de site van de Beekse Bergen. Het zijn interessante beesten. Tegen tien uur vertrekken we naar Swellenbosch. De fok van struisvogels is hier een bron van inkomsten. Regelmatig kom je grote farms tegen, soms loslopende vogels.

De vogels worden verwerkt als vlees, de eieren, het leer voor tassen, schoenen, etc.

De veren voor borstels en kwasten.

De weg door de Langeberg Mountains  is fenomenaal. Op de toppen ligt nog sneeuw. De vegetatie groen, af en toe bloeiende bomen of struiken. We rijden door de Tradouw pas met een hoogte van 355m. Ooit aangelegd door ‘masterbuilder Thomas Bain’ tussen 1869 en 1873. Tradouw betekend “die vroue se poort pad”

Tegen drie uur zijn we in Swellendam.  Dit plaatsje leeft van toeristen. De gebouwen zijn gerenoveerd in Cape Dutch stijl á la 1745.  Veel lodges en prullaria winkels. Hier zie je minder donkere mensen. Ook de bediening is blank, iets dat we in het noorden niet tegenkwamen.

 

Addo Elephant Park

De tocht gaat verder, want stoppen is geen optie. Uiteindelijk moeten we in Kaapstad aankomen. We zijn vroeg vertrokken en komen aan het begin van de middag in Addo aan.

Nog even een andekdote van eerdere dagen, voordat we wisten dat Fred zijn pas geblokkeerd was en de rekening. Daar had ik een vermoeden van, om dit zeker te weten moeten we geld pinnen. Als je je tank volgooit en je kunt niet betalen, heb je een ander probleem, omdat we te weinig cash hadden. Fred vraagt aan beveiliger in uniform met geweer, waar we veilig kunnen pinnen. Hij zegt dat het nergens te vertrouwen is en een vriend van hem rijdt met hem mee, om ons te bewaken. Er staat een rij bij de pin automaat en ik word onrustig. Ik loop naar Fred toe, na de auto goed afgesloten te hebben, en vraag is het veilig. “Ja” zegt hij, dus afwachten maar. 

Als hij wil pinnen, blijkt dat niet te kunnen de pas is geblokkeerd. Daarna heb ik de ING alarmlijn gebeld zoals eerder beschreven. 

Als we in ADDO zijn, gaan we naar het Olifant reservaat. Bij de toegang vraag ik waar we de meeste kans hebben, de dame verwijst naar plek 22 zoals op de kaart aangegeven. 

Bij een meer is een olifant heerlijk aan het dobberen en zwemmen in het water. Hij/zij duikt regelmatig onder en alleen de slurf is te zien. Aan de kant staat een grote olifant. Een vogel aan zijn voeten. “Jij bent groot en ik ben klein”. 

Verderop een kudde olifanten bij eendrink plaats. Er zijn twee jongen, die verdwijnen tussen de volwassenen. De slurf van het jong, slaat om moeders poot, “ik ben hier”.

Veel zebra’s gezien, een buffel en wrattenzwijn en een waterbuffel tegen de avond, op ons pad.

Dit park is veel meer begroeid, daardoor de beesten slechter te vinden. 

We het park niet meer in, Fred wil naar Port Elisabeth. Er is een oud centrum, een haven en musea. Volgens Google zou het veilig zijn. 

Omdat we een afslag missen, rijden we via de township de stad in. Fred wil naar de haven en ik vraag me af wat we hier moeten. We mogen na enig gezoek de auto parkeren op een bewaakt privé terrein. De bewaker verdiend zo nog iets bij. Hij raadt ons een bepaalde route aan en zeker niet de zijstraten. Ik voel me zo onrustig dat ik na 10 minuten zeg, “Fred het spijt me, maar ik ga terug”. 

Dan maar langs het strand, dat wijds is. De zee is kalmerend. We schieten nog wat plaatjes.

De volgende dag staat Knysna op het programma. Knysna ligt aan de zee, met een prachtige lagune. We worden hartelijk ontvangen door de eigenaar van het huis. Hij heeft een prachtige tuin waar hij trots op is. Er staat bougainville, hibiscus, onbekende hoge bomen, strelitzia, gardenia, rozen en nog veel meer. Laag in de tuin het zwembad, de braai, wat bankjes. Er zijn veel vogels in bonte kleuren en de zon schijnt. Hij zegt, dat we een paar landtongen, Leisure Island en The Heads moeten bezoeken. Op  Leisure Island staan prachtige kastelen van huizen. Wat een rijkdom. Later blijkt dat er hier Europeanen wonen, die hier in winter verblijven. Het is een hechte gemeenschap, verteld een Engelse heer ons.

Bij The Heads kun je over de baai kijken. Mooie vergezichten zijn dat. Aan het eind van de middag doen we een poging nog wat vogels te fotograferen en daarna door naar de pizzeria. 

De volgende dag gaan we onder begeleiding de townships in. Het geld van de tour wordt besteed aan de gemeenschap. Er is vanuit de regering een ontwikkelingsprogramma opgesteld voor heel Afrika. Iedereen die hulpbehoeftig is krijgt een huis, waarin twee kamers, een keuken, badkamer, electra en water is. vroeger was het een eenkamer huis, die zijn er ook nog. Rond het huis een stukje grond. Het huis is in volle eigendom en mag doorgegeven worden aan de kinderen of familie bij overlijden of verhuizen. Ook is er geld beschikbaar voor eten en drinken, er is een school, artsen, honden worden gratis ingeënt tegen rabies. 

Daarnaast zijn er containers waarin bedrijfjes zitten bv een kapper, bakker, supermarkt, etc etc. Als men geld verdiend, gaan ze het huis verbouwen tot iets groots. Er komt een verdieping op, een serre een portaal etc. Omdat de steun alleen voor Afrikaanse inboorlingen geldt, worden de meest kleine huizen verhuurd aan mensen uit andere landen. Drugs en alcohol zijn een groot probleem in de township. Echte criminaliteit komt niet voor door de sterke sociale controle. De politie woont immers ook in de township. Kinderen van problematische ouders worden door anderen opgevoed. Onze reisleidster heeft zelf ontelbare pleegkinderen gehad. Op dit ogenblik heeft ze er twaalf. De kinderen blijven tot hun 18de in een opvang gezin, daarna kunnen ze een vak uitoefenen of verder leren.

We nemen een kijkje bij de kapper, de supermarkt en de peuter school. Daarnaast worden we ingewijd in de taal van de Xhosa’s. Ze hebben een kliktaal. Bepaalde combinaties van klanken worden geklikt met hun tong. De taal is met de komst van de eerste immigranten opgeschreven. 

Heel veel indrukken en begrip rijker komen we thuis.

Beroofd in Mthatha.

 

We vervolgen onze weg richting Coffee Bay aan de kust. Leuke naam voor een gehucht, het heeft iets zwierigs. 

Onderweg moeten we geld opnemen en dat ging mis in Mthatha. We worden we steeds gewaarschuwd voor criminaliteit. Als we rijden de auto op slot. Niet stoppen als je het niet vertrouwd en alert blijven. Helaas is de pin pas van Fred is geskimmed. Binnen de kortste keren is er een behoorlijk bedrag afgeschreven ver boven de limiet van zijn pas. Wat nu? Aangifte doen voor de verzekering. Politie bureau zoeken, ook zoiets. Als je het politie bureau binnenstapt zijn er zeker 10 wachtende voor je. Eindeloos duurt het. Iedere aanklacht of verbaal wordt handgeschreven, dat schiet niet echt op.

Als we aan de beurt zijn en ons verhaal vertellen moeten we eerst naar de bank, waar we om een uitdraai van de rekening moeten vragen. Ook hier weer: vele wachtende voor U. Uiteindelijk worden we verwezen naar een medewerkster en ik vraag of ze een uitdraai kan maken. Dat niet, maar ze is bereid om het nummer van de ING via WiFi te bellen. We worden doorverwezen van de een naar de ander en komen op de afdeling fraude terecht. We doen ons verhaal en er moet een onderzoek gestart worden. Uit voorzorg blokkeren ze onze rekening (vertellen ze niet) en de passen. Een financiële uitdraai kunnen ze niet geven. Dus wij weer terug naar de politie, inmiddels twee uur later. Weer wachten. Ik vraag of ze ons verhaal kunnen opschrijven voor de verzekering. Dat gebeurt en uiteindelijk vertrekken we pas om half vijf naar Coffee Bay. Ik ben er goed ontdaan van. Als Fred dit verteld aan de eigenaresse zegt die dat er bendes zijn in Mthatha, die voor veel criminaliteit zorgen. Het schijnt beroemd te zijn.

Ik slaap er niet van en wil geld overboeken van mijn rekening courant naar de spaarrekening. Dat kan niet. Mijn pas is geblokkeerd, die van Fred nog open. Onze hele rekening blijkt geblokkeerd te zijn. Shit zonder geld ben je mooi de aap gelogeerd.. 

Fred werd vanmorgen verrast met een verjaardagstaart. De dames zingen voor hem meerstemmig. Het is een prachtige taart. Wat een lief gebaar. Na het nuttigen van een flink stuk, we hadden al goed ontbeten, vervolgen we onze reis met een aardig dikke buik.

Als we ergens bereik hebben, bel ik weer naar de ING alarmlijn. Ik krijg dezelfde juffrouw aan de telefoon. Ze ontgrendelt de betaal rekening, Maakt Fred zijn pas ongedaan en haalt ook de blokkade van mijn pas. Voorts wijst alles erop dat zijn pas geskimmed is, het onderzoek loopt nog. In ieder geval kunnen we weer bij onze financiën.

We komen rond 2 uur aan in Chintsa, waar we ontvangen worden met een glaasje lekkere champagne. Na ons geïnstalleerd te hebben, maken we een strandwandeling. Er liggen grote schelpen op het strand, veel torentjes van kreeften. Het zonnetje schijnt en het is best aangenaam. Daarna duik ik het bed in, want ik ben nog steeds van de kaart en heb het even gehad met Afrika.