Stolon berg met uitzicht.

Als we in Velhelmina belanden, blijkt daar een Tourist Information te zitten. We weten eigenlijk zo weinig van het Noorden van Zweden. Ik had wat reisverhalen gelezen, maar dat gaat het ene oor in en het andere uit. 

Een zeer enthousiaste dame staat ons te woord met als achternaam Charlesdotter. In Zweden kun je je eigen achternaam kiezen. Dat heeft ze gedaan na het overlijden van haar vader 6 jaar geleden. 

Ze raadt ons aan de Vildsmarkwegen te rijden wegens zijn natuurschoon. De weg is een toeristisch trekplijster en dat blijkt uit de vele campers op de weg. We zullen het rustig aan doen. De herfstkleuren zijn schitterend en we zijn neergestreken op een plaats aan de rivier. 

De temperatuur is aardig gedaald. Op de dag rond 7 graden en die loopt terug tot tegen het vriespunt. Er staat hier een WC huisje met een nette WC.

Ultieme vrijheid

 

Het is een droog closet,  waar plas en poep gescheiden worden. Hij stinkt daardoor niet. Helaas zijn er altijd onverlaten, die het systeem ruïneren, door er plastic zakken in te gooien met afval. Je kunt onderweg je afval kwijt bij benzine stations, waar we ook hout kopen en water tanken. 

Eerst de tank bijvullen in Velhelmina, die lust een behoorlijke slok. 17 liter op 100 km. Dit komt ook omdat de auto al rijdend accu’s oplaadt en telefoons. We staan immers zonder stroom ergens.

Onze douche tent is fijn. Vandaag water warm gemaakt en uitgebreid gepoedeld. De houtkachel dient als fornuis. Gisteren een heerlijke lasagne gemaakt in de wonder pan. 

Helaas kreeg ik ook een waarschuwing betreffende mobiele data gebruik. Nu ja ik zie wel waar het schip strand. Anders bijkopen. 

 

 Onze eerste bezienswaardigheid wordt het uitzicht op de Stalonberg. We arriveren hier tegen 12 uur. In Stalon hadden we een lekker broodje gekocht in de lokale super. Dus na ons tochtje op de berg zouden we eten. Wat zijn we toch een onnozele halzen. 

Fred maakt een praatje met een vrouw die een mand vol cantharellen geplukt had. Dat beloofd wat.

 De eerste paar honderd meter lopen we door rood getint grasland. Puur drassig land maar heel mooi kwa kleuren. Daarna stijgt het pad behoorlijk. Wat ben ik blij met mijn wandelschoenen. Als we na een dik uur zwoegen over stenen klauterend aan de top komen, is het uitzicht inderdaad prachtig. De hele tocht worden we beloond er prachtige herfstkleuren.  

Ja en dan moet je weer naar beneden. Een aanslag op je knieën. We presteren het ook nog een kleine kilometer te vergissen. Ik ben doodop dus al gauw struikel ik over een boomwortel. Fred zegt vrolijk:”je bent ect moe” . “Ja, vind je het gek?” 

Uiteindelijk tegen drie uur bij de auto, hongerig en moe. Het was de moeite waard maar toch….

Daarna weer het ritueel van kamp maken. Te moe om de Karsten tent op te zetten en dan ‘avonds kou lijden onder de luifel. Dus snel het bed in waar het altijd warm is, door de kachel.